γράφει ενας Στρατολάτης
Μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Πως θα μπορούσε να είναι καλό ένα εκλογικό αποτέλεσμα με το ευρωενωσιακό τόξο να ξεπερνά το 90%; Ακόμα κι αν το ΚΚΕ διπλασίαζε τις δυνάμεις του, μια τέτοια αναλογία (9:1) θα εξακολουθούσε να είναι αρνητική. Πόσο μάλλον που τελικά δεν καρπώθηκε τίποτα από τη μείωση της συμμετοχής αλλά έχασε κιόλας τριανταεξήμιση χιλιάδες ψήφους σε σχέση με το Γενάρη.
Γιατί λοιπόν οι ψηφοφόροι δεν ενισχύουν το ΚΚΕ;
Νομίζω ότι πρέπει αρχικά να ορίσουμε τη σφαίρα επιρροής του κόμματος. Δεν θα μπορούσε ο καθένας να ψηφίσει ΚΚΕ, τα όρια της κομμουνιστικής αριστεράς φυλάσσονται από ιστορικά στεγανά.
Από το 1974 μέχρι και σήμερα, οι ψήφοι που συνέλεξε το ΚΚΕ κυμάνθηκαν μεταξύ 277.015 (Ιούνιος 2012) και 629.512 (1985). Ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, σημείο καμπής για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, έλαβε 583.750 ψήφους το 2007.
Μπορούμε λοιπόν να δεχτούμε ότι το εκλογικό ταβάνι του ΚΚΕ είναι περί τις 600-650 χιλιάδες ψήφους. Με μία συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, βέβαια, πολύ υψηλότερη από 55%. Η ευρύτερη επιρροή, δηλαδή αυτοί που ακούν με καλή προαίρεση τις θέσεις του κόμματος, είναι πολύ μεγαλύτερη. Πιστεύω μάλιστα ότι είναι μέγεθος σημαντικότερο από το εκλογικό ταμείο, αφού το κόμμα δεν αποσκοπεί στην κοινοβουλευτική εξουσία.
Πόση είναι όμως αυτή η επιρροή;
Και σε ποιο βαθμό μπορεί να μετουσιωθεί σε ψήφο;
Στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν μία ισορροπία μεταξύ των αποκαλούμενων συντηρητικών και των (αυτο)αποκαλούμενων προοδευτικών. Με όποια μορφή κι αν αποτυπωνόταν αυτό: βασιλικοί-δημοκρατικοί ή δεξιοί-αριστεροί. Όπως διδάσκει η Φυσική, η δράση δημιουργεί ίση αντίδραση. Ωστόσο, ο βασιλικός διακρίνεται από τον δημοκρατικό πολύ πιο ξεκάθαρα απ' ότι ο δεξιός απ΄τον αριστερό. Τα όρια μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, με την άνθιση του πολιτικού κέντρου, ήταν και παραμένουν δυσδιάκριτα. Μιλώ πάντα για το χώρο στον οποίο αυτοπροσδιορίζεται ο ψηφοφόρος. Η δε αριστερά ήταν και είναι πολύ πιο ετερογενής από τη δεξιά. Ως αριστερά λογίζεται η σοσιαλδημοκρατία, ενώ στην αριστερά τοποθετείται και το κομμουνιστικό φάσμα.
Η Δημοκρατική Αριστερά, για παράδειγμα, είναι ένα καθαρά αστικό κόμμα, το "αριστερά" το φέρει μόνο για ξεκάρφωμα. Απευθύνεται όμως ακριβώς σε ψηφοφόρους που τοποθετούν τον εαυτό τους στην αριστερά, έστω και στο δεξιότερο άκρο της.
Δεν είναι όλοι λοιπόν οι αριστεροί ευήκοοι στις θέσεις του ΚΚΕ.
Ακόμα κι αν γυρίσουμε πίσω στην εποχή της Εθνικής Αντίστασης και ρίξουμε μια ματιά σε δύο εκλογικές διαδικασίες εν μέσω κατοχής, προκύπτουν τα εξής στοιχεία:
α. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 1943 οι συνδυασμοί του ΕΑΜ, αντιμέτωποι με συνδυασμούς υπό την επιρροή άλλων αντιστασιακών οργανώσεων έλαβαν ποσοστά μικρότερα του 50%. (Κ.Πυρομάγλου "Δούρειος Ίππος")
β. Στις εκλογές για το Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ συμμετείχαν 1 έως 1,8 εκατομμύρια εκλογείς ενώ τα οργανωμένα μέλη του ΕΑΜ υπολογίζονταν σε 1.520.000 (στοιχεία πανελλαδικής σύσκεψης ΕΑΜ 1-2/9/1944). Φυσικά δεν ήταν όλοι μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ. Οι (ποικίλες) εκτιμήσεις μιλούν για 20-50%.
Ακόμα λοιπόν και την εποχή της μεγάλης ανόδου της επιρροής του ΚΚΕ, αυτή ποτέ δεν κατέστη πλειοψηφική.
Έκτοτε μεσολάβησαν ιστορικά γεγονότα που επέδρασαν, λιγότερο ή περισσότερο, αρνητικά στην επιρροή του κόμματος. Με αποκορύφωμα βέβαια τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που στέρησε από το κόμμα το χώρο αναφοράς για το σοσιαλιστικό όραμα. Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα εξαϋλώθηκε, πλην Λακεδαιμονίων που επιδεικνύουν αντοχή. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι που το επέτρεψαν αυτό, δεν παύει όμως να αποτελεί μια επιτυχία από μόνη της.
Κι επειδή μ' αρέσουν τα σχηματάκια, θα φτιάξω ένα γράφημα με την επιρροή του ΚΚΕ όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Αν και μάλλον δεν χρειάζεται. Την απάντηση τη δίνει πάλι η Φυσική:
Εντάξει, το φάσμα έχει κάποια κενά, αφού δεν αποτυπώνεται η μικρή επιρροή του ΚΚΕ στους αυτοπροσδιοριζόμενους στο εξωκοινοβούλιο, την αναρχία κλπ. Αλλά μ' ένα windows paint τι να πρωτοφτιάξεις;
Τείνω λοιπόν να καταλήξω ότι η επιρροή του ΚΚΕ εκτείνεται μέχρι το 20%, άντε 25% των εκλογέων. Πιο πέρα δε νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερα καλή προαίρεση. Πιστεύω μάλιστα ότι ποτέ στην ιστορία δεν ξεπέρασε το 30-35%
Όταν έχεις μια ευρύτερη επιρροή της τάξης του 20%, δικαιούσαι να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα συναντήσεις ένα αξιόλογο μέρος της στην κάλπη.
Έλα όμως που έχεις κολλήσει στο πεντέμισι.
Γιατί ρε γαμώτο έχεις κολλήσει στο πεντέμισι;
1. Διότι όλοι εκτιμούν τις θέσεις σου αλλά τις θεωρούν ανεφάρμοστες.
Ποιος είναι τόσο στραβός ώστε να μη βλέπει ότι οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ δικαιώνονται; Ποιος εργάτης δεν θέλει να ανακοπεί η διαδικασία ευτελισμού των δικαιωμάτων του; Ποιος άνεργος δεν θέλει σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά; Η αντίληψη ότι το ΚΚΕ έχει δίκιο σ' αυτά που λέει ξεπερνά τα όρια της ευρύτερης -που αυθαίρετα εκτιμώ στο 20%- επιρροής του. Αυτό όμως που φαίνεται ότι υπολείπεται ακόμα και των εκλογικών ποσοστών του, είναι η πίστη ότι οι προτάσεις είναι εφαρμόσιμες και μπορούν να οδηγήσουν σε ένα σταθερό και βιώσιμο καθεστώς. Μην παραβλέπουμε ότι το πεντέμισι περιλαμβάνει μεν συνειδητές ψήφους, περιλαμβάνει όμως και συναισθηματικές, παραδοσιακές, επιβραβευτικές, ακόμα και ψήφους διαμαρτυρίας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ένας πυρήνας, εκατό χιλιάδων ανθρώπων ίσως, είναι που πιστεύει ακράδαντα στο κομμουνιστικό όραμα.
8. Διότι η ελπίδα θα επιβιώσει μετά από έναν πυρηνικό όλεθρο (παρέα με τις κατσαρίδες)
Έστω κι αν δεν έχει απομείνει έμβιο ον (εξαιρούνται πάντα οι κατσαρίδες). Πως να αντιμετωπίσεις τα ανθρώπινα; Ο άλλος πνίγεται, κι από τη μία του φωνάζει ένα τσούρμο καννίβαλων "ανέβα βρε στη σχεδία να μην πνιγείς, κι έννοια σου, δεν θα σε φάμε". Από την άλλη του φωνάζεις εσύ "έλα να σε μάθω να κολυμπάς μόνος σου". Κι ενώ ήδη έχουν αρχίσει να τον δαγκώνουν, αυτός ανεβαίνει στη σχεδία, διότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
9. Διότι you can not teach an old dog new tricks
Ο ψηφοφόρος έχει μάθει να αντιμετωπίζει κάθε εκλογική αναμέτρηση ως ντέρμπι που πρέπει να δώσει νικητή. Νικητή για να πανηγυρίσει μαζί του, ή νικητή για να του ρίχνει καντήλια. Η ακυβερνησία -για κάποιο λόγο που δεν πολυκατανοώ- προκαλεί το φόβο. Το ΚΚΕ βρίσκεται λόγω φιλοσοφίας και εκλογικού μεγέθους έξω από το παιχνίδι αυτό. Ούτε πρόκειται ποτέ να μπει, όχι γιατί "δεν θέλει να κυβερνήσει" (πολλοί ψέγουν τη φράση της Αλέκας που οδήγησε στην παραποίηση αυτή, προσωπικά δεν τη θεωρώ καθόλου εσφαλμένη), αλλά γιατί άλματα σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα πραγματοποιεί με εσωτερικές μεταγγίσεις μόνο η σοσιαλδημοκρατία.
10. Διότι πληρώνεις τον άγαρμπο τρόπο με τον οποίο ξέκοψες με την "ενότητα της αριστεράς".
Έλα τώρα, το ξέρεις πολύ καλά ότι η "ενότητα της αριστεράς" είναι το απωθημένο κόσμου και κοσμάκη. Σάμπως όλοι δεν έχουμε τα απωθημένα μας; Να, εγώ έχω απωθημένο να χαϊδολογήσω τη Μίλι Σάιρους. Είναι σωστό από μέρους σου να μου πεις: "Σιγά ρε μη σε κοιτάξει εσένα η Μίλι με τα μούτρα πού 'χεις"; Πες το μου πιο γλυκά βρε αδερφέ. Πες μου πως είναι μαλακία να παρατήσω τη Σκάρλετ Γιόχανσον για τα μάτια αυτής της κάργιας.
Από την άλλη βέβαια, επειδή ο άλλος προσπαθεί ν' αθροίσει μήλα με πορτοκάλια και γαρύφαλλα με τσουκνίδες δε σημαίνει ότι θα κάνεις μπάνιο στα τσουκνιδόφυλλα.
11. Διότι η γυναίκα του Καίσαρα δε φτάνει να είναι τίμια αλλά και να το δείχνει.
Είσαι τίμιο κόμμα και στον κύκλο επιρροής σου τουλάχιστον κανείς δεν το αμφισβητεί. Όμως η τιμιότητα από μόνη της δεν αρκεί. Για να μεταστραφεί ένας ψηφοφόρος, να σου δείξει εμπιστοσύνη, να πειστεί ότι δεν μένεις στα λόγια, χρειάζεται να αρθούν όχι μόνο οι αμφιβολίες του αλλά και οι προκαταλήψεις που επιχορηγεί η κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν ο πολίτης σε βλέπει σε ανύποπτο χρόνο, όχι μόνο επετειακά, να παλεύεις για τα καθημερινά του ζητήματα επιβίωσης. Προέχει πάντα η συνδρομή στον εργάτη στο χώρο δουλειάς του, χρειάζεται όμως να φαίνεσαι παντού, όπου αυτός κατατρέχεται.
12. Διότι ο αριστερισμός είναι ο συντομότερος δρόμος (όταν σε τρώει η πατούσα σου)
Η ανυπομονησία του αδικημένου είναι κακός σύμβουλος. Θα μου πεις, ο άλλος καίγεται (στο 8 τον έπνιγα, μήπως έπρεπε να τον κάψω νωρίτερα;), είναι δυνατόν να κάνει υπομονή; Λογικό είναι πάνω στον βρασμό της ψυχής του να καταφεύγει εκεί απ' όπου ακούει τις δυνατότερες κραυγές, τα βιαιότερα συνθήματα. Έστω κι αν αυτοί που τα φωνάζουν φαντάζονται ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει με τα ντεσιμπέλ.
Τα παραπάνω φυσικά είναι προσωπικές απόψεις, κάποιες τουλάχιστον από αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό. Προφανώς δεν αφορούν στους λόγους για τους οποίους δεν ενισχύουν το κόμμα πολίτες πέραν του κύκλου επιρροής του. Δεν έχει νόημα να ψάχνει κανείς γιατί δεν στηρίζουν όσοι καταλογίζουν στο ΚΚΕ προδοσίες, βαρκιζισμούς, σεχταρισμούς, αριστερισμούς, δεξιισμούς, γιαχωβισμούς, προστασίες της βουλής, βρώμικα 89', λιμούς και καταποντισμούς. Κατά τη γνώμη μου, πλην εξαιρέσεων βέβαια, πρόκειται για περιπτώσεις συναισθηματικών επιπλοκών. Ούτε βέβαια αφορούν σε όσους εντάσσονται στην αντίπερα όχθη του πολιτικού φάσματος. Ειδικά δε, δεν αφορούν σε "κεντρώους", τους οποίους προσωπικά απεχθάνομαι περισσότερο ίσως κι απ' τους ακροδεξιούς.
Φυσικά και δεν πρόκειται για αφορισμούς. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι προσπάθεια γίνεται, μέσα σε αντίξοες συνθήκες.
Συμπέρασμα:
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποτιναχτεί η ταμπέλα του κόμματος διαμαρτυρίας. Κατανοώ τις προσκλήσεις τύπου "ελάτε μαζί μας ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε μαζί μας σε όλα" αλλά νομίζω ότι παραπέμπουν περισσότερο σε πρόσκληση ευκαιριακά διαμαρτυρόμενων, παρά συνοδοιπόρων. Ο λαός είναι ψυχικά κουρασμένος, όχι μόνο από τα δεινά που του έχουν φορτώσει αλλά κι από τις διαμαρτυρίες, εκλογικές ή κάθε τύπου, τις οποίες θεωρεί αναποτελεσματικές και -συχνά- εκφράσεις του θεαθήναι.
Νομίζω πάντως ότι το κρισιμότερο όλων είναι να δοθούν σαφείς απαντήσεις, μετρημένα κουκιά:
2. Διότι οι άνθρωποι παραβλέπουν τις αρλούμπες και τα ψέματα των γελοίων αλλά δε συγχωρούν τα στραβοπατήματα των σοβαρών.
Είναι παρατηρημένο. Κάποιον που συνηθίζει να δίνει δικαιώματα, οι γύρω του σταδιακά τον συνηθίζουν, θεωρούν τη συμπεριφορά του αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα του και τελικά τον απομακρύνουν ή τον αποδέχονται ως είναι. Κάποιον όμως σοβαρό, πολύ δύσκολα τον συγχωρούν για το όποιο του στραβοπάτημα. Το ΚΚΕ δίνει την εικόνα ενός πειθαρχημένου και σοβαρού κόμματος. Κάθε στραβοπάτημα, ακόμα και κάθε ύπουλη τρικλοποδιά, έχουν τον αντίκτυπο που έχει το σαβούριασμα ενός κυρίου με κοστούμι.
3. Διότι το μίσος είναι ευκολότερος αντίπαλος από τη λοιδορία.
Ο χοντροκομμένος αντικομμουνισμός βρίσκει ευήκοους μόνο τους έχοντες προκατάληψη (και μυαλό κουνάβι). Η λοιδορία, όμως, είναι σαν τις κατσαρίδες. Μπαίνει κι εκεί που λες ότι δεν χωρά. Γι' αυτό άλλωστε χρησιμοποιείται ευρέως από τους σύγχρονους αντικομμουνιστές. Κι όχι τόσο για να χτυπήσει το κόμμα, όσο κυρίως το σοσιαλιστικό ιδεώδες. Τι σχέση έχει, για παράδειγμα, ο Κιμ Γιονγκ με το ΚΚΕ; Απλούστατα, ταυτίζοντας τη Βόρεια Κορέα με το σοσιαλιστικό ιδεώδες, κι ανακατεύοντας τις τερατολογίες της νοτιοκορεάτικης προπαγάνδας με τις παραξενιές του βορειοκορεάτικου γιουτσεϊσμού, γελοιοποιείς αποτελεσματικά το στόχο σου.
4. Διότι κάποιοι φοβούνται ότι δεν μιλάς σοβαρά και εάν αποκτούσες την εξουσία θα έκανες το πρόγραμμά σου κουρελόχαρτο.
Καλά τώρα, αυτός δεν είναι σοβαρός λόγος. Τον έγραψα μόνο για να προετοιμάσω τον αποκάτω.
Καλά τώρα, αυτός δεν είναι σοβαρός λόγος. Τον έγραψα μόνο για να προετοιμάσω τον αποκάτω.
5. Διότι κάποιοι φοβούνται ότι μιλάς σοβαρά και εάν αποκτούσες την εξουσία θα εφάρμοζες επακριβώς το πρόγραμμά σου.
Τι, μοιάζει οξύμωρο; Μόνο όταν συγχέει κανείς την επιφάνεια με την ουσία. Είναι πολλοί αυτοί που συγκινούνται από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Χωρίς να σημαίνει ότι αν μπορούσαν να πατήσουν ένα κουμπί και να βρεθούν στη "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ελλάδας" θα το έκαναν. Είναι πολλοί όσοι αποζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την τιμωρία της καπιταλιστικής ασυδοσίας. Όσο όμως τ' αποζητούν, άλλο τόσο τα φοβούνται. Φοβούνται (δικαίως, δε λέω) τη διαδικασία μετάβασης, τη βιαιότητά της, φοβούνται πολύ τα λάθη του χτες, φοβούνται ακόμα-ακόμα και την απώλεια των υλικών αγαθών που απέκτησαν μέχρι τώρα.
6. Διότι όλοι φοβούνται το γολγοθά της αυτοδιάθεσης.
Πρόκειται ουσιαστικά για συνέχεια του προηγούμενου, καθώς είναι η αιτία με το μεγαλύτερο βάρος απ' όλες.
Στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, των αριστερών Ελλήνων, είναι χαραγμένη η ήττα. Τα απόνερα αυτής της ήττας, μαζί με αυτά μιας ακόμα μεγαλύτερης και πιο πρόσφατης ήττας, της κατάρρευσης της Σοβιετικής ένωσης, χτυπούν εναλλάξ την επιχειρηματολογία υπέρ ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος. Ο μισός -και παραπάνω ίσως- ελληνικός λαός πάντα έβλεπε με συμπάθεια την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Σήμερα γνωρίζει ότι αυτή απέτυχε, γνωρίζει επίσης την ιστορία που του διδάσκουν οι νικητές. Ακόμα κι όταν υπερπηδά αυτά τα τείχη, ακόμα κι αν δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις, ή και την ικανότητα των κομμουνιστών, έχει να αντιμετωπίσει το δυσκολότερο εμπόδιο. Πως θα μπορέσει να επιβιώσει μια σοσιαλιστική χώρα μέσα σ' ένα περιβάλλον αποθράσυνσης του ιμπεριαλισμού; Πως θα αντιμετωπίσει τις εσωτερικές απόπειρες αποσταθεροποίησης; (εδώ πλανώνται και τα φαντάσματα του Στάλιν και του Μπέρια) Πως θα αντιμετωπίσει τυχόν ενδεχόμενα νταηλίκια από υποκινημένες γειτονικές δυνάμεις; Πως θα βρει συμμάχους; (καραμελίτσα κανείς;) Πως θα εξασφαλίσει τους πόρους που απαιτούνται για την εξασφάλιση ενός σταθερού βιοτικού επιπέδου;
Απαντήσεις έχουν δοθεί, αλλά όπως φαίνεται δεν πείθουν.
7. Διότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε λήθαργο.
Εργατικό κόμμα είσαι, όσο νά 'ναι σ' επηρεάζει η στάθμη του ηθικού του εργατόκοσμου. Ο εργάτης απειλείται με λιτότητα ήδη από τη δεύτερη τετραετία του Αντρέα. Λιτότητα ακούγαμε επί εικοσιπέντε χρόνια, σε σχέση όμως με το σήμερα ήταν μπατσάκια στον αέρα. Μ' αυτά και μ' αυτά, ο εργάτης σοκαρίστηκε, φορτώθηκε με ευθύνες που δεν του αναλογούν, διχάστηκε, έχασε τα δικαιώματά του, τη δουλειά του, το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο συνδικαλισμός πολεμήθηκε από το σύστημα όσο τίποτα άλλο. Όπως είχε προβλέψει η Αλέκα, ο εργάτης δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, αντίθετα συντηρητικοποιήθηκε. Το μόνο του όπλο, το συνδικαλισμό, το αντιμετωπίζει πλέον ως αντίπαλό του.
Τι, μοιάζει οξύμωρο; Μόνο όταν συγχέει κανείς την επιφάνεια με την ουσία. Είναι πολλοί αυτοί που συγκινούνται από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Χωρίς να σημαίνει ότι αν μπορούσαν να πατήσουν ένα κουμπί και να βρεθούν στη "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ελλάδας" θα το έκαναν. Είναι πολλοί όσοι αποζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την τιμωρία της καπιταλιστικής ασυδοσίας. Όσο όμως τ' αποζητούν, άλλο τόσο τα φοβούνται. Φοβούνται (δικαίως, δε λέω) τη διαδικασία μετάβασης, τη βιαιότητά της, φοβούνται πολύ τα λάθη του χτες, φοβούνται ακόμα-ακόμα και την απώλεια των υλικών αγαθών που απέκτησαν μέχρι τώρα.
6. Διότι όλοι φοβούνται το γολγοθά της αυτοδιάθεσης.
Πρόκειται ουσιαστικά για συνέχεια του προηγούμενου, καθώς είναι η αιτία με το μεγαλύτερο βάρος απ' όλες.
Στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, των αριστερών Ελλήνων, είναι χαραγμένη η ήττα. Τα απόνερα αυτής της ήττας, μαζί με αυτά μιας ακόμα μεγαλύτερης και πιο πρόσφατης ήττας, της κατάρρευσης της Σοβιετικής ένωσης, χτυπούν εναλλάξ την επιχειρηματολογία υπέρ ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος. Ο μισός -και παραπάνω ίσως- ελληνικός λαός πάντα έβλεπε με συμπάθεια την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Σήμερα γνωρίζει ότι αυτή απέτυχε, γνωρίζει επίσης την ιστορία που του διδάσκουν οι νικητές. Ακόμα κι όταν υπερπηδά αυτά τα τείχη, ακόμα κι αν δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις, ή και την ικανότητα των κομμουνιστών, έχει να αντιμετωπίσει το δυσκολότερο εμπόδιο. Πως θα μπορέσει να επιβιώσει μια σοσιαλιστική χώρα μέσα σ' ένα περιβάλλον αποθράσυνσης του ιμπεριαλισμού; Πως θα αντιμετωπίσει τις εσωτερικές απόπειρες αποσταθεροποίησης; (εδώ πλανώνται και τα φαντάσματα του Στάλιν και του Μπέρια) Πως θα αντιμετωπίσει τυχόν ενδεχόμενα νταηλίκια από υποκινημένες γειτονικές δυνάμεις; Πως θα βρει συμμάχους; (καραμελίτσα κανείς;) Πως θα εξασφαλίσει τους πόρους που απαιτούνται για την εξασφάλιση ενός σταθερού βιοτικού επιπέδου;
Απαντήσεις έχουν δοθεί, αλλά όπως φαίνεται δεν πείθουν.
7. Διότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε λήθαργο.
Εργατικό κόμμα είσαι, όσο νά 'ναι σ' επηρεάζει η στάθμη του ηθικού του εργατόκοσμου. Ο εργάτης απειλείται με λιτότητα ήδη από τη δεύτερη τετραετία του Αντρέα. Λιτότητα ακούγαμε επί εικοσιπέντε χρόνια, σε σχέση όμως με το σήμερα ήταν μπατσάκια στον αέρα. Μ' αυτά και μ' αυτά, ο εργάτης σοκαρίστηκε, φορτώθηκε με ευθύνες που δεν του αναλογούν, διχάστηκε, έχασε τα δικαιώματά του, τη δουλειά του, το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο συνδικαλισμός πολεμήθηκε από το σύστημα όσο τίποτα άλλο. Όπως είχε προβλέψει η Αλέκα, ο εργάτης δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, αντίθετα συντηρητικοποιήθηκε. Το μόνο του όπλο, το συνδικαλισμό, το αντιμετωπίζει πλέον ως αντίπαλό του.
8. Διότι η ελπίδα θα επιβιώσει μετά από έναν πυρηνικό όλεθρο (παρέα με τις κατσαρίδες)
Έστω κι αν δεν έχει απομείνει έμβιο ον (εξαιρούνται πάντα οι κατσαρίδες). Πως να αντιμετωπίσεις τα ανθρώπινα; Ο άλλος πνίγεται, κι από τη μία του φωνάζει ένα τσούρμο καννίβαλων "ανέβα βρε στη σχεδία να μην πνιγείς, κι έννοια σου, δεν θα σε φάμε". Από την άλλη του φωνάζεις εσύ "έλα να σε μάθω να κολυμπάς μόνος σου". Κι ενώ ήδη έχουν αρχίσει να τον δαγκώνουν, αυτός ανεβαίνει στη σχεδία, διότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
9. Διότι you can not teach an old dog new tricks
Ο ψηφοφόρος έχει μάθει να αντιμετωπίζει κάθε εκλογική αναμέτρηση ως ντέρμπι που πρέπει να δώσει νικητή. Νικητή για να πανηγυρίσει μαζί του, ή νικητή για να του ρίχνει καντήλια. Η ακυβερνησία -για κάποιο λόγο που δεν πολυκατανοώ- προκαλεί το φόβο. Το ΚΚΕ βρίσκεται λόγω φιλοσοφίας και εκλογικού μεγέθους έξω από το παιχνίδι αυτό. Ούτε πρόκειται ποτέ να μπει, όχι γιατί "δεν θέλει να κυβερνήσει" (πολλοί ψέγουν τη φράση της Αλέκας που οδήγησε στην παραποίηση αυτή, προσωπικά δεν τη θεωρώ καθόλου εσφαλμένη), αλλά γιατί άλματα σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα πραγματοποιεί με εσωτερικές μεταγγίσεις μόνο η σοσιαλδημοκρατία.
10. Διότι πληρώνεις τον άγαρμπο τρόπο με τον οποίο ξέκοψες με την "ενότητα της αριστεράς".
Έλα τώρα, το ξέρεις πολύ καλά ότι η "ενότητα της αριστεράς" είναι το απωθημένο κόσμου και κοσμάκη. Σάμπως όλοι δεν έχουμε τα απωθημένα μας; Να, εγώ έχω απωθημένο να χαϊδολογήσω τη Μίλι Σάιρους. Είναι σωστό από μέρους σου να μου πεις: "Σιγά ρε μη σε κοιτάξει εσένα η Μίλι με τα μούτρα πού 'χεις"; Πες το μου πιο γλυκά βρε αδερφέ. Πες μου πως είναι μαλακία να παρατήσω τη Σκάρλετ Γιόχανσον για τα μάτια αυτής της κάργιας.
Από την άλλη βέβαια, επειδή ο άλλος προσπαθεί ν' αθροίσει μήλα με πορτοκάλια και γαρύφαλλα με τσουκνίδες δε σημαίνει ότι θα κάνεις μπάνιο στα τσουκνιδόφυλλα.
11. Διότι η γυναίκα του Καίσαρα δε φτάνει να είναι τίμια αλλά και να το δείχνει.
Είσαι τίμιο κόμμα και στον κύκλο επιρροής σου τουλάχιστον κανείς δεν το αμφισβητεί. Όμως η τιμιότητα από μόνη της δεν αρκεί. Για να μεταστραφεί ένας ψηφοφόρος, να σου δείξει εμπιστοσύνη, να πειστεί ότι δεν μένεις στα λόγια, χρειάζεται να αρθούν όχι μόνο οι αμφιβολίες του αλλά και οι προκαταλήψεις που επιχορηγεί η κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν ο πολίτης σε βλέπει σε ανύποπτο χρόνο, όχι μόνο επετειακά, να παλεύεις για τα καθημερινά του ζητήματα επιβίωσης. Προέχει πάντα η συνδρομή στον εργάτη στο χώρο δουλειάς του, χρειάζεται όμως να φαίνεσαι παντού, όπου αυτός κατατρέχεται.
12. Διότι ο αριστερισμός είναι ο συντομότερος δρόμος (όταν σε τρώει η πατούσα σου)
Η ανυπομονησία του αδικημένου είναι κακός σύμβουλος. Θα μου πεις, ο άλλος καίγεται (στο 8 τον έπνιγα, μήπως έπρεπε να τον κάψω νωρίτερα;), είναι δυνατόν να κάνει υπομονή; Λογικό είναι πάνω στον βρασμό της ψυχής του να καταφεύγει εκεί απ' όπου ακούει τις δυνατότερες κραυγές, τα βιαιότερα συνθήματα. Έστω κι αν αυτοί που τα φωνάζουν φαντάζονται ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει με τα ντεσιμπέλ.
Τα παραπάνω φυσικά είναι προσωπικές απόψεις, κάποιες τουλάχιστον από αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό. Προφανώς δεν αφορούν στους λόγους για τους οποίους δεν ενισχύουν το κόμμα πολίτες πέραν του κύκλου επιρροής του. Δεν έχει νόημα να ψάχνει κανείς γιατί δεν στηρίζουν όσοι καταλογίζουν στο ΚΚΕ προδοσίες, βαρκιζισμούς, σεχταρισμούς, αριστερισμούς, δεξιισμούς, γιαχωβισμούς, προστασίες της βουλής, βρώμικα 89', λιμούς και καταποντισμούς. Κατά τη γνώμη μου, πλην εξαιρέσεων βέβαια, πρόκειται για περιπτώσεις συναισθηματικών επιπλοκών. Ούτε βέβαια αφορούν σε όσους εντάσσονται στην αντίπερα όχθη του πολιτικού φάσματος. Ειδικά δε, δεν αφορούν σε "κεντρώους", τους οποίους προσωπικά απεχθάνομαι περισσότερο ίσως κι απ' τους ακροδεξιούς.
Φυσικά και δεν πρόκειται για αφορισμούς. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι προσπάθεια γίνεται, μέσα σε αντίξοες συνθήκες.
Συμπέρασμα:
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποτιναχτεί η ταμπέλα του κόμματος διαμαρτυρίας. Κατανοώ τις προσκλήσεις τύπου "ελάτε μαζί μας ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε μαζί μας σε όλα" αλλά νομίζω ότι παραπέμπουν περισσότερο σε πρόσκληση ευκαιριακά διαμαρτυρόμενων, παρά συνοδοιπόρων. Ο λαός είναι ψυχικά κουρασμένος, όχι μόνο από τα δεινά που του έχουν φορτώσει αλλά κι από τις διαμαρτυρίες, εκλογικές ή κάθε τύπου, τις οποίες θεωρεί αναποτελεσματικές και -συχνά- εκφράσεις του θεαθήναι.
Νομίζω πάντως ότι το κρισιμότερο όλων είναι να δοθούν σαφείς απαντήσεις, μετρημένα κουκιά:
Πως θα φτάσεις στην ανατροπή των σχέσεων ιδιοκτησίας στην Ελλάδα.
Πως θα οργανώσεις τη διακυβέρνησή σου (κάτι ξέρουν οι παλιές δικομματικές κουφάλες που όριζαν σκιώδεις υπουργούς, εγκαθιστώντας τους σκιωδώς και στο πίσω μέρος του μυαλού των ψηφοφόρων).
Πως θα εξασφαλίσεις την επάρκεια τροφής, φαρμάκων, καυσίμων.
Πως θα αντιμετωπίσεις εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους.
Αν έχει κάποια σημασία η εκλογική επιβράβευση, το χτίσιμο ενός οράματος που πατά στη γη έχει πολλαπλάσια.
Πως θα οργανώσεις τη διακυβέρνησή σου (κάτι ξέρουν οι παλιές δικομματικές κουφάλες που όριζαν σκιώδεις υπουργούς, εγκαθιστώντας τους σκιωδώς και στο πίσω μέρος του μυαλού των ψηφοφόρων).
Πως θα εξασφαλίσεις την επάρκεια τροφής, φαρμάκων, καυσίμων.
Πως θα αντιμετωπίσεις εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους.
Αν έχει κάποια σημασία η εκλογική επιβράβευση, το χτίσιμο ενός οράματος που πατά στη γη έχει πολλαπλάσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου