"Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" ....αλλά ενίοτε και του Αφεντικού

 

Ενα σχόλιο εκτός πανδημίας αλλά εντός επικαιρότητας. Το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό αν και προστατεύεται από διεθνείς σύνθήκες έχει απαξιωθεί και αμφισβητηθεί όσο τίποτα.

Αυτό δεν είναι κάτι πρόσφατο. Ξεκινάει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και γενικεύεται το 1980 και 1990, ως αποτέλεσμα των πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων της εποχής (απελευθέρωση των αγορών, φυγή κεφαλαίων, διακρατικές συμφωνίες κλπ). Το δικαίωμα στην απεργία μετατρέπεται σε «δικαίωμα στην εργασία» και οι απεργίες θεωρούνται ως μέσο «εκβιασμού και ομηρίας των πολιτών». Έτσι θα θεσπιστούν μια σειρά νόμων που διευκολύνουν την ποινικοποίησή τους.

Οι μεγάλες εταιρείες, με την κάλυψη της νομοθεσίας, προχωρούν σε γενικευμένη χρήση εργατών μερικής απασχόλησης και καταργούν συλλογικές συμβάσεις διαλύοντας κάθε δυνατότητα διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Και αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες που λένε..

"Εκαναν μια μεγάλη απεργία οι καθαριστές ζητώντας αυξήσεις... Τους έδιωξα όλους και έδωσα την καθαριότητα σε τέσσερις επιχειρήσεις – δεν είχε καμία πάνω από πενήντα καθαριστές, οπότε δεν μπορούσαν να συνδικαλιστούν και να απεργήσουν".

Οχι δεν το είπε κάποιο αρπακτικό πολυεθνικής αλλά η κ. Αρβελέρ, που οπως δήλωσε γεννήθηκε και θα πεθάνει αριστερή, για τους καθαριστές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.

Με την πλειοψηφία των ΜΜΕ να ανήκει σε ιδιώτες που έχουν στενές σχέσεις με εταιρείες και πολιτικά πρόσωπα, η απαξίωση των εργατικών κινητοποιήσεων προωθείται έντονα. Οι απεργοί αποκαλούνται «καλομαθημένοι και τεμπέληδες εργαζόμενοι» οι οποίοι απολαμβάνουν υψηλά προνόμια και μισθούς σε αντίθεση με τον υπόλοιπο λαό που παραμένει όμηρος των κινητοποιήσεων. Έτσι η προσοχή μεταφέρεται από την ουσία των διεκδικήσεων στα πρόσωπα.

Εργοδότες που κατηγορούνται για αυθαιρεσίες ξεπλένονται απο τα μέσα ενημέρωσης με ακριβές δημόσιες σχέσεις και οι καταγγελίες χάνονται ανάμεσα στις διαφημίσεις και τις προσφορές φτηνών απορρυπαντικών και iPhone.

Η οικονομική κρίση και η εργασιακή ανασφάλεια δίνουν το απόλυτο άλλοθι για να παγιωθεί αυτή η κατάσταση. Οι μεγάλες κοινωνικές κρίσεις υπήρξαν και παραμένουν καταλύτης αυτών των εξελίξεων. Με αφορμή την μεταναστευτική κρίση και στο όνομα της «ενσωματωσης» στην αγορά εργασίας, πολλοί ηγετες της ΕΕ και οικονομικοί οργανισμοί ζητούσαν να πληρώνονται οι μετανάστες με πολύ λιγότερα χρήματα απο τον κατώτατο μισθό. Μια απόφαση που μέσα στο γενικότερο κλίμα της ξενοφοβίας οι περισσότεροι ντόπιοι είδαν θετικά, χωρίς να σκεφτούν ότι θα ήταν οι επόμενοι στη λίστα. Η πανδημία του COVID είναι τώρα άλλος ένας επιταχυντής παρόμοιων εξελίξεων. Δυστυχώς ανάμεσα στα χιλιάδες κρούσματα πρέπει πλέον να μετράμε και ακόμα περισσότερες εργασιακές αυθαιρεσίες με την κάλυψη του νόμου...

Φραγκίσκα Μεγαλούδη