Εμείς την κάλπη τη σεβόμαστε! Τη «δημοκρατία» τους αμφισβητούμε!

Αν κάποιος όριζε την έννοια της δημοκρατίας αποκλειστικώς και μόνο με το δικαίωμα να ψηφίζουμε κάθε λίγο και λιγάκι θα ήταν ακριβής; Αν ο ίδιος άνθρωπος μας έλεγε ότι σ’ αυτή τη δημοκρατία είμαστε όλοι ίσοι καθώς όλοι έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι θα μας «κάλυπτε;»

Αν ισχυρίζονταν ότι όλοι ξεκινάμε με τα ίδια εχέγγυα τις ζωές μας και ότι είναι στο χέρι μας να αδράξουμε ή όχι τις ευκαιρίες θα περιέγραφε σωστά τις κοινωνίες μας;

Αν έλεγε ότι όλοι αρχίζουμε από την ίδια αφετηρία κι ότι αν δουλέψουμε αρκετά και σκληρά θα απολάβουμε όλα τα αγαθά που θα μας επιτρέψουν να ζούμε καλύτερα θα μας έπειθε; Θα τον πιστεύαμε αν επέμενε ότι το δικαίωμά μας στην παιδεία ή την υγεία, καθορίζεται μόνο απ’ τις ανάγκες και τις δυνατότητες του καθένα μας κι όχι από κανένα άλλο παράγοντα;

Αν έλεγε ότι αυτή η «δημοκρατία» θα μας έδινε όπλα να υπερασπιστούμε τα δόγματα και τα συμφέροντά της που θα ήταν εν τέλει, συμφέροντα άλλων θα τον αφήναμε να συνεχίσει; Αν έπρεπε να μας βαφτίσουν να μας παντρέψουν αλλά και να μας κηδέψουν με το δικό τους τρόπο θα το δεχόμασταν;

Αν το να μας καταδίωκαν για τις ιδέες μας θα ήταν αποδεκτό και αν τη ζωή μας διαφέντευαν ξένα κέντρα; Εμείς τι θα λέγαμε αν αυτά που πιστεύαμε δεν θα μπορούσαμε να τα κουβεντιάσουμε;

Αν μας κορόιδευαν στα μούτρα μας με ψεύτικες υποσχέσεις;

Αν τα «Ναι» μας τα έκαναν «Όχι» και τα «Όχι» μας «Ναι;»

Αν μας οδηγούσαν στην αυτοκτονία; Θα δεχόμασταν αλήθεια να δουλεύουμε για ψίχουλα, από ήλιο σε ήλιο, όλες τις μέρες για να κάναμε πλούσιους τους λίγους; Κι αν μέναμε χωρίς δουλειά; Αν μας έδιωχναν από τα σπίτια μας για να τα πάρουν οι τράπεζες, τι θα γινότανε; Αν μας κόβανε το ρεύμα και τρώγαμε στα συσσίτια; Αν για λίγη ζεστασιά πεθαίναμε από τα μαγκάλια; Αν ψάχναμε τα σκουπίδια και κοιμόμασταν στους δρόμους, πάνω σε χαρτόκουτα; Αν ιδιωτικοποιούσαν και το νερό; Κι αν για να πάμε στα χωριά μας έπρεπε να πληρώνουμε διόδια; Αν για να γλυτώσουμε από τους πολέμους τους θα έπρεπε να πάμε σε μέρη που δεν μας θέλανε; Αν πνίγονταν τα παιδιά μας από την ελπίδα για ζωή; Αν ο λίγος καθαρός αέρας θα ήταν είδος πολυτέλειας; Αν όρθωναν τείχη γύρω μας και έβαζαν νάρκες και συρματοπλέγματα; Αν τη ζωή μας απειλούσαν οι κρυπτείες κι οι γυαλιστερές αυγές;

Επειδή όλα τα παραπάνω δεν είναι «αν» θα είμαστε -όπως εχθές - και σήμερα εδώ! Θα διατηρούμε και θα αυξάνουμε, συνείδηση τη συνείδηση, τα ποσοστά μας! Με το Κόμμα μας το ΚΚΕ! Και σε πέντε και σε δέκα και σε εκατό και σε χίλια χρόνια και πάντα εδώ θα είμαστε! Θα μας βρίσκουν μπροστά τους! Ανάχωμα στα σχέδια τους. Γιατί το δέντρο φύτρωσε και ρίζωσε καλά και δεν θα αργήσει να καρπίσει. Γιατί στον πόλεμο του δίκιου με το άδικο, εμείς είμαστε με το δίκιο.

Εμείς την κάλπη τη σεβόμαστε! Τη «δημοκρατία» τους αμφισβητούμε!

Γιωργος Διαμαντούλης