Κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι

Από 12 χρονών, Αργυρούπολη μέχρι Ασπρόπυργο,
πήγαινα με το ποδήλατο για το μεροκάματο. Το βράδυ, σχολείο.
Έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου.
Έχω κάνει ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, μπογιατζής,
πλακάς, τεντάς, μαραγκός και ηθοποιός.

Ένας φίλος μου, ο σκηνοθέτης Κώστας Ζυρίνης με έκανε ηθοποιό.
Γύριζε μια ταινία μικρού μήκους,
γιατί ήθελε να δώσει εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού, το 1972.
Στο μοντάζ της ταινίας, με είδε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός
και λέει στον Κώστα: Αυτόν τον ''μουτσούνη'', θέλω να τον γνωρίσω.
Ξεκίνησα κάνοντας ποιοτικό κινηματογράφο,
με τις ταινίες του Μαραγκού: ''Λάβετε θέσεις'',
''Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι'' και ''Μάθε παιδί μου γράμματα'',
που έγινα πανελληνίως γνωστός.
Μου έτυχαν οι κωμωδίες,
επειδή η φωνή μου είναι κωμική και η φάτσα μου θυμίζει Καραγκιόζη.

Το 1984 βγήκα στο θέατρο, στο Δελφινάριο.
Ο Φώτης Μεταξόπουλος με πίστεψε, με προώθησε και με εμψύχωσε
να πάρω το ''βάπτισμα του πυρός''.
Στην πρεμιέρα,
μόλις άκουσα την οχλοβοή 2.500 ατόμων, σάστισα.
Έτρεμα ολόκληρος.
Μου έδωσε μια σπρωξιά ο Φώτης,
βγήκα, κι έγινε λαικό ξεσήκωμα. Εξέγερση!
Κάθομαι έτσι εγώ... Λέω...: Ν' αρχίσω; Να μιλήσω;
Το χειροκρότημα δεν τελείωνε.
Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει.

Έχω δύο ανάπηρα αδέρφια που συντηρώ.
Ήμουν μόλις δέκα ετών,
όταν είδα την αδερφή μου σε ηλικία 7 ετών,
να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
Να έχω τον αδερφό μου 16 χρονών στο σπίτι και να είναι αμίλητος.
Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και του έκαναν 13 ηλεκτροσόκ.
Έρχομαι στο σπίτι από τη δουλειά και ρωτάω:
''Που είναι η αδερφή μου;''
Μου λένε: '' Έπεσε από το μπαλκόνι''.
Δεν άντεξε την αρρώστεια της και θέλησε ν' αυτοκτονήσει.
Ευτυχώς σώθηκε.

Μια μέρα ο αδερφός μου που έχει νοητική υστέρηση,
πήγε να περάσει το δρόμο κι ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι.
Κανονικά, έπρεπε να έχω τρελαθεί.
Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμη,
ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου.
Δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας.

Όποτε δούλευα στο θέατρο περιοδεία,
ο αδερφός μου με κοιτούσε με μάτια θλιμμένου σκύλου.
Τι να του έλεγα;
Πάω να δουλέψω, να βγάλω χρήματα για να σας ζήσω;
Δίνω τα πάντα για να μπορούν να ζουν άνετα.
Είναι η ψυχή μου, το αίμα μου.
Όσο ζω και υπάρχω, θα φροντίζω για τ' αδέρφια μου.

Θα ήθελα να παίξω για τελευταία φορά.
Να αντικρίσω τον κόσμο και να με χειροκροτήσει.
Όμως πονάω πάρα πολύ.
Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους.
Είναι ανυπόφοροι.
Δίπλα μου έχω τη γυναίκα μου και το παιδί μου.
Το συνειδητοποιούν σιγά σιγά, ότι κάποια στιγμή η ζωή έχει ένα τέλος.
Έχω βρει ποια μουσική θα παίξουν στην κηδεία μου.
Τα ''Πέτρινα Χρόνια''. Γιατί τα έχω ζήσει.

Κώστας Τσάκωνας

Εφυγε απο κοντά μας το Νοέμβριο του 15