Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η Κούβα!

Το νέο Σύνταγμα της θα αναγνωρίσει και θα κατοχυρώσει την ιδιωτική ιδιοκτησία!

Όταν οι ιμπεριαλιστές σε …εξυμνούν τότε μάλλον κάτι δεν έχεις κάνει σωστά

Χτες στην εφημερίδα «Γκράνμα»,που εκδίδεται από το ΚΚ της Κούβας, δημοσιεύτηκε η περίληψη της πρότασης για την Συνταγματική Αναθεώρηση.

Στο νέο σύνταγμα περιλαμβάννται επιπλέον 87 άρθρα φτάνοντας συνολικά τα 224 από 137 που έχει σήμερα δηλαδή αύξηση κατά 37%, ενώ δημιουργείται και θέση πρωθυπουργού, δίπλα στον πρόεδρο που η θητεία του δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δύο 5ετίες.

Το κακό για τον ηρωϊκό κουβανικό λαό είναι πως αυτή η αναθεώρηση αυτή προβλέπει την αναγνώριση και τη νομική κατοχύρωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, δηλαδή επιστροφή στον καπιταλισμό και με την βούλα!

Μέχρι σήμερα στην Κούβα αναγνωρίζονταν διάφορες μορφές ιδιοκτησίας όπως η  κρατική, η συνεταιριστική, η αγροτική και η ατομική (προσωπική) και συνδυασμοί τους.

Οι «μεταρρυθμίσεις» προς την κατεύνθυνση της αγοράς, από το 2010 και μετά, με προτάσεις του προηγούμενου Προέδρου της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, στόχευαν στην:

«Τόνωση της κουβανικής οικονομίας και κάνοντας τον σοσιαλισμό περισσότερο βιώσιμο». [σσ: Αυτό το επιχείρημα, κάτι μας θυμίζει!]

Αυτές είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων μικρών κουβανικώνεπιχειρήσεων αυτοαπασχολουμένων, που λειτουργούν κυρίως στον κλάδο του τουρισμού (από εστιατόρια κι ενοικιαζόμενα δωμάτια μέχρι κομμωτήρια και κέντρα αισθητικής).

Ραούλ Κάστρο και Μιγκέλ Ντίαζ-Κανέλ

Σύμφωνα με την αναφορά του πρακτορείου Reuters, η νέα «Magna Carta», όπως αποκαλεί το σύνταγμα της Κούβας, καθιερώνει και κατοχυρώνει εκτός από την ιδιωτική ιδιοκτησία και την ελεύθερη αγορά:

«Η αναγνώριση ελεύθερης αγοράς και ιδιωτικής ιδιοκτησίας στο σύνταγμα της χώρας μπορεί να σημάνει μεγαλύτερη νομική προστασία των ανερχόμενων επιχειρηματιών της Κούβας καθώς και των ξένων επενδυτών στη χώρα, παρά τις διαβεβαιώσεις των αρχών πως ο κεντρικός σχεδιασμός και οι κρατικές επιχειρήσεις παραμένουν οι πυλώνες της κουβανικής οικονομίας».

Το δημοσίευμα της «Γκράνμα», προφανώς για να καθησυχάσει αυτούς που είναι αντίθετοι σε αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» και δικαίως ανησυχούν τονίζει πως:

«Το ΚΚ Κούβας παραμένει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας, ενώ η κυβερνητική επιτροπή της συνταγματικής αναθεώρησης, με επικεφαλής τον Ραούλ Κάστρο, θα παρουσιάσει το προσχέδιό της στην Εθνοσυνέλευση την επόμενη εβδομάδα».

Την τελική απόφαση για την αποδοχή της πρότασης του νέου Συντάγματος θα πάρει ο κουβανικός λαός μέσω δημοψήφισμα μέσα στο 2018.

Της Επιτροπής ηγείται ο 87χρονος Ραούλ Κάστρο, ο οποίος παραμένει επικεφαλής του ΚΚ της Κούβας και συμμετέχει κι ο νέος πρόεδρος της Κούβας, Miguel Diaz-Canel.

Η Επιτροπή, αναμένεται επίσης να παρουσιάσει την πρόταση στο Συμβούλιο των Υπουργών την ερχόμενη βδομάδα, όπου αναμένεται να συνεδριάσει.

Συμπέρασμα

Δεν έχω σκοπό να παρουσιαστώ ως «Κασσάνδρα» και μάντης κακών, έχω όμως την υποχρέωση ναεκφράσω την ανησυχία μου,  για το μέλλον της Σοσιαλιστικής Οικοδόμησης στην Κούβα.

Ο Τσε Γκεβάρα είχε ασκήσει δρυμεία κριτική σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις, όπως είχαν γίνει στην ΕΣΣΔ μετά το 1956 λέγοντας χαρακτηριστικά πως:

«Οι τελευταίες οικονομικές εξελίξεις στην ΕΣΣΔ μοιάζουν με τα μέτρα που εφάρμοσε η Γιουγκοσλαβία όταν πήρε το δρόμο που θα την οδηγούσε στην σταδιακή επιστροφή στον καπιταλισμό. Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτό είναι τυχαίο ή αν πρόκειται για μια καθορισμένη στάση οπισθοχώρησης.

Όλα ξεκινούν από τη λανθασμένη αντίληψη να θέλει κανείς να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό με στοιχεία καπιταλιστικά χωρίς να τα αλλάξει πραγματικά στην ουσία τους.

Έτσι φτάνει κανείς σε ένα σύστημα υβριδικό που οδηγεί σε αδιέξοδο, φανερά δύσκολο, που μας υποχρεώνει σε νέες παραχωρήσεις στους οικονομικούς μοχλούς και, συνεπώς, σε μια οπισθοχώρηση».1

Η πρόσφατη ιστορική αρνητική πείρα έχει δείξει πως από όσα δρομολογούνται στο «Νησί της Επανάστασης» δεν προβλέπει τίποτα καλό για το λαό της.

Κι οι ανησυχία μου ενισχύεται ακόμα περισσότερο εάν λάβω υπόψη και την εμπειρία που αποκόμισα από την 20ήμερη παραμονή μου στην Κούβα το 2011, στην μετά – Φιντέλ εποχή.

Σε μεγάλο κομμάτι του λαού οι ιδέες της αγοράς, του κέρδους καθώς κι ο θαυμασμός προς το …κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης έχουν μπολιαστεί για τα καλά στις συνειδήσεις κυρίως των νέων.

Το κομμάτι που εργάζεται κυρίως στον κλάδο του Τουρισμού, δεν έχει καμιά επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες και καλοβλέπει τέτοιες αλλαγές αφού έχει συσσωρεύσει αρκετό κεφάλαιο που ενώ θέλει μέχρι σήμερα δεν έβρισκε τρόπους να το επενδύσει.

Οι αντιθέσεις στην κουβανική κοινωνία, οι διαφορές ανάμεσα στην ζωή της πόλης και του χωριού (μεταξύ εργαζομένων στον κλάδο του Τουρισμού κι αυτών στην αγροτική παραγωγή) αντί να αμβλύνονται οξύνονται.

Αυτό ενισχύθηκε κι από τη χρήση εσωτερικού διπλού νομίσματος, όπου το τουριστικό πέσος (σαν το δολάριο και με αυτό πληρώνουν οι ξένοι επισκέπτες) έχει αξία 30 φορές μεγαλύτερη από το ντόπιο πέσος που κυκλοφορεί κυρίως στις αγροτικές περιοχές.

Έτσι ο κουβανός δεν έχει κανένα κίνητρο να εργαστεί στον πρωτογενή τομέα, αφού τα χρήματα που μπορεί να βγάλει στον κλάδο του τουρισμού όχι μόνο ως επιχειρματίας αλλά ακόμα κι ως …ξεναγός είναι υπερπολλαπλάσια από το μέσο εισόδημα των εργατών γης κι απατείται λιγότερος κόπος.

Όσοι θυμούνται την απελπιστική κατάστασηπου βίωνε ο κουβανικός λαός στην προ-επαναστατική περίοδο είναι αυτοί που παραμένουν αληθινά πιστοί στις ιδέες της επανάστασης αλλά είναι πια πολύ γέροι κι οι ανησυχίες που εκφράζουν δεν λαμβάνονται υπόψη όσο πρέπει, από τους λίγους που ασχολούνται με τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα και την ευρύτερη πολιτική.

Με βάση τα παραπάνω δεν διατηρώ καμιά ελπίδα πως το Δημοψήφισμα θα αναιρέσει τις προτάσεις της ηγεσίας του ΚΚ της Κούβας και την διαφαινόμενη επιστροφή στην καπιταλιστική κόλαση κι αν συμβεί αυτό θα είναι έκπληξη πρώτου μεγέθους!

Κι αυτή η εκτίμηση δεν έχει σχέση με απαισιοδοξία ούτε με μοιρολατρία αλλά είναι ρεαλιστική, χωρίς συναισθηματισμούς στηριγμένη στα δεδομένα.

Για να είμαι όμως δίκαιος, στην κριτική μου για το ΚΚ της Κούβας δεν πρέπει να μην υπολογίσω και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις από τους κουβανούς κομμουνιστές, που προσπαθούν να οικοδομήσουν σοσιαλισμό σε εξαιρετικά εχθρικές συνθήκες.

Η επιβολή του εμπάργκο, του παράνομου 60χρονουεμπορικού αποκλεισμού, το περιβάλλον ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης οι αντεπαναστατικές ανατροπές και η υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος,

δεν εμπόδισαν την Σοσιαλιστική Κούβα να γίνει μια όαση πολιτισμού κι ανθρωπιάς όχι μόνο στηνχιλιοχτυπημένη τριτοκοσμική Καραϊβική, αλλά και σε ολόκληρη την λατινκή αμερική.

Με τις δεκάδες πρωτοποριακές κατακτήσεις στα πεδία της Έρευνας, της Ιατρικής, της εκπαίδευσης και φυσικά της ανεξάντλητης διεθνούς αλληλευγγύης,η Κούβα ήταν και παραμένει ο φάρος – ελπίδας για εκατομμύρια ανθρώπους, ιδιατέρως μετά τα χρόνια της αντεπανάστασης.

Εκφράζουμε την αγάπη και την αλληλεγγύη μας προς τον ηρωϊκό κουβανικό λαό και στηρίζουμε με όλες τις δυνάμεις μας τους συνεπείς κομμουνιστές, που παλεύουν κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Σημείωση:

[1]. Σημειώσεις στο Εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ(ανέκδοτο), περιλαμβάνεται στο Κ.Ταμπλάδα, Τσε Γκεβάρα: Η πολιτική οικονομία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, Διεθνές Βήμα, 2014. 

Μετάφραση – Σχολιασμός: Ροβεσπιέρος