«Έχω να πάω κι αύριο»

απο το : die3odos.

Άνοιξε, λέει, η πόρτα και μπήκε μέσα στο σπίτι η γυναίκα που είχε εξαφανιστεί από μέρες. Μπήκε μέσα βρώμικη, γδαρμένη, ματωμένη, μελανιασμένη, με σχισμένα ρούχα κι έπεσε λαχανιασμένη στον καναπέ βογκώντας με λυγμούς. Ο άντρας της έτρεξε αλλόφρων από την ανησυχία να της δώσει τις πρώτες βοήθειες, κι όταν ησύχασαν κάπως, τη ρώτησε τι της συνέβη.

– Ε, του λέει αυτή, τι να συνέβη, εκεί που πήγαινα μ’ αρπάζει μια συμμορία, με πάει σ’ ένα μέρος και μ’ αρχίζει ο ένας από ‘δω, ο άλλος από ‘κεί, πότε ένας-ένας, πότε όλοι μαζί, αδιάκοπα όλες αυτές τις μέρες, ώσπου στο τέλος με παρατήσανε σε μια ερημιά και κατάφερα να συρθώ μέχρι εδώ.

– Αγάπη μου τι τράβηξες, της λέει αυτός. Ευτυχώς, όμως, όλα αυτά πέρασαν πιά.

– Μα τι λες, αντρούλη μου, εχω να πάω κι αύριο.

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε να «σκίσει τα μνημόνια», στη συνέχεια να εφαρμόσει (άλλο ανέκδοτο κι αυτό) το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κλπ κλπ, αλλά γύρισε «σπίτι» σαν την κυρία του παραπάνω καλαμπουριού.

Το πρόβλημα θα ήταν σχετικά περιορισμένο, αν ύστερα από το πάθημά του ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε το μάθημά του κι αναγνώριζε ότι αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι μέσα σ’ αυτό το συνεταιρισμό του μονοπωλιακού κεφαλαίου δεν υπάρχει διέξοδος για τους λαούς από την καπιταλιστική κρίση, ότι η ευρωενωσιακή διαχείριση της κρίσης επιτείνει αφόρητα τα συμπτώματά της σε βάρος των λαών και εν προκειμένω του ελληνικού λαού, ότι μοναδικός δρόμος που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες σήμερα και στο μέλλον είναι η ριζική στροφή έξω από τις ράγες του ευρωενωσιακού (και ελληνικού) υπαρκτού καπιταλισμού, ότι στην αντίθετη περίπτωση το παρόν και το μέλλον του λαού θα βουλιάζει όλο και πιο πολύ στο ζοφερό «βάθος χρόνου» που προδιαγράφει η ευθυγράμμιση της χώρας με τη στρατηγική των μονοπωλίων.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί γι’ αυτά, «έχει να πάει κι αύριο».

Συνεπής και πιστός στον διαχρονικό του ρόλο, στον ρόλο της πολιτικής του γενεαλογίας από το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού» της «ΕΟΚ των λαών» και την μετέπειτα ΕΑΡ, τον μετέπειτα «ΣΥΝ» της ΕΕ και του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ, μέχρι τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει με αδιάκοπη συνέχεια την επιχείρηση εξωραϊσμού της ευρωενωσιακής «δημοκρατικής» δικτατορίας των μονοπωλίων.

Τη στιγμή που ο «μονόδρομός» της έπεσε με φόρα και με πάταγο στα βράχια της καπιταλιστικής κρίσης (το κορυφαίο αποτέλεσμα της μέχρι τότε αντιλαϊκής καπιταλιστικής «ανάπτυξης»), ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανανεώσει στη λαϊκή συνείδηση το τσακισμένο, κάλπικο ευρωπαϊκό «όνειρο», ζητώντας τη λαϊκή ψήφο για να «αποδείξει» από τη θέση της κυβέρνησης ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην «Ευρώπη» του μονοπωλιακού κεφαλαίου αλλά στη διαχειριστική «ανικανότητα» των προκατόχων του στην κυβέρνηση.

Και τώρα που κι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική του κι η «σκληρή του διαπραγμάτευση», τσακίστηκε κι αυτός στα προαπαιτούμενα και τα απαιτούμενα των «εταίρων» και των «θεσμών», τώρα που η στράτευσή του στην υπηρεσία του καπιταλιστικού «ευρωμονόδρομου» (επισφραγισμένη με τη σφραγίδα του ευρωατλαντισμού) έμεινε νέτη-σκέτη μπροστά στα μάτια όλων, απογυμνωμένη από κάθε είδους εξωραϊσμούς κι αυταπάτες, τώρα καλεί το λαό να «κατανοήσει» αυτό που δεν είχε κατανοήσει τόσον καιρό και που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να τον κάνει να το «κατανοήσει», ότι «δεν γίνεται αλλιώς», ότι αυτό το παρόν κι αυτό το μέλλον είναι για το λαό «μοναδική επιλογή», γιατί μοναδική επιλογή των μονοπωλίων είναι η ευρωενωσιακή φυλακή του λαού, και γιατί ο καλύτερος δεσμοφύλακας για το λαό σ’ αυτή τη φυλακή είναι η κυβέρνηση της «αριστεράς».

Ο ΣΥΡΙΖΑ «έχει να πάει κι αύριο». Ο λαός, αντίθετα, έχει να χαράξει τη δική του πορεία: σε σύγκρουση με τις αξιώσεις των «εταίρων», σε ρήξη με τους «θεσμούς» και τους κάθε είδους υπηρέτες τους σε κυβέρνηση κι «αντιπολίτευση», σε ρήξη με τη στρατηγική των μονοπωλίων  κι αυτούς που την υπηρετούν σαν σημερινοί ή επίδοξοι αυριανοί πολιτικοί διαχειριστές της.