Πυξίδα στη φαντασμαγορία

Ο σιωνισμός δεν είναι το αντίθετο του αντισημιτισμού. Είναι αλληλοτροφοδοτούμενες δυνάμεις, παράγωγα του ίδιου αστικού εθνικισμού. Και επειδή η αστική τάξη αρχές άλλες από την αναζήτηση του κέρδους και την εξυπηρέτηση του ατομικού οικονομικού συμφέροντος δεν έχει, μόνο οι αφελείς εκπλήσσονται από τις νέες και παλιότερες συγκλίσεις των ιδεολογικών αρχών τους.

Ο εθνικισμός δεν είναι το αντίθετο του κοσμοπολιτισμού. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, εκφράζοντας απ' τη μία τις συνέπειες της αστικής πολιτικής και κοινωνικής κυριαρχίας στην εργατική τάξη κάθε έθνους, και από την άλλη την αναπόφευκτα διεθνή διάσταση της οικονομικής ισχύος στην οποία βασίζεται αυτή η κυριαρχία.

Η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι το αντίθετο του φασισμού. Είναι η "μαλακή" μορφή συγκράτησης και ελέγχου του εργατικού κινήματος που σε περιόδους κρίσης συνοδεύεται από την "σκληρή" εκδοχή άμεσης και συντριπτικής βίας εναντίον του.

Ο προλεταριακός πατριωτισμός δεν είναι το αντίθετο της αγωνιστικής συμπόρευσης με τον μετανάστη. Η εργατική τάξη δεν έχει απλώς τον δικό της διεθνισμό να αντιπαρατάξει σ' αυτόν των κεφαλαιοκρατών, έχει τον μόνο γνήσιο διεθνισμό, γιατί ο δικός της διεθνισμός δεν έχει κανένα εγγενές όριο, δεν κρύβει μέσα του την αποδοχή της αναγκαιότητας του ανταγωνισμού με τους άλλους ως προϋπόθεση για την ευημερία.

Η "εκκοσμίκευση" δεν είναι το αντίθετο του θρησκευτικού σκοταδισμού: είναι η ψευδής υπόσχεση ότι είναι εφικτή η χειραφέτηση απ' αυτόν χωρίς την ανατροπή των σχέσεων εκμετάλλευσης που αυτός νομιμοποιεί ως αιώνιες και θεϊκά υπαγορευμένες. Δεν υπάρχει κράτος με παλιότερη παράδοση στον χωρισμό θρησκείας και κράτους από τις ΗΠΑ, αλλά δύσκολα βρίσκει κανείς άλλη τόσο θεοκρατική κοινωνία στο δυτικό κόσμο, ενώ είναι αδύνατο να σκεφτεί κανείς χώρα που να έχει κάνει τόσα πολλά για να προωθήσει και να χρηματοδοτήσει την θρησκευτικο-εθνοτική μισαλλοδοξία και φανατισμό στην σύγχρονη υφήλιο.

Οι κομμουνιστές καταδικάζουν τον αντισημιτισμό και τον σιωνισμό, κρατούν ξεκάθαρες αποστάσεις από τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό, την αστική "κοσμικότητα" και τον φονταμενταλισμό, χτυπούν την σοσιαλδημοκρατία και τον φασισμό, είναι πατριώτες και διεθνιστές, χωρίς να κάνουν "ασκήσεις ισορροπίας" και χωρίς να παλινδρομούν ούτε στιγμή παρασυρμένοι από τις φαντασμαγορίες των ψευδοαντιθέσεων με τις οποίες παγιδεύει όσους αρνούνται τον μαρξισμό η αστική τάξη. Ακόμα και οι χειρότεροι εχθροί τους γνωρίζουν ότι έχουν πάντα ξεκάθαρη και άμεση θέση για όλα όσα οι υπόλοιποι συζητούν αενάως, για όσα δεν μπορούν να πάψουν να φάσκουν και να αντιφάσκουν, ή να αλλάζουν απόψεις σαν τα πουκάμισα: κανείς δεν εκπλήσσεται που οι κομμουνιστές ήταν στην πρώτη γραμμή στον αγώνα ενάντια στο φασιστικό τέρας και στον αντεστραμμένο φυλετισμό του Σιωνισμού, ότι παραμένουν πρώτοι στην υπεράσπιση των Παλαιστινίων, πρώτοι στην καταδίκη του αντισημιτισμού στην Δυτική Ουκρανία με τις ευλογίες της ΕΕ, πρώτοι στην υπεράσπιση της ζωής των μεταναστών από τις φονικές επιθέσεις του αστικού κράτους και παρακράτους, πρώτοι στην περήφανη ενθύμηση των αγώνων του ελληνικού λαού, στο σεβασμό στη λαϊκή σκέψη, γλώσσα και παράδοση, αφήνοντας σε άλλους την υποκριτική διγλωσσία, τους μετεωρισμούς, τα ναι μεν αλλά και τις κραυγαλέες αντιφάσεις.

Αυτό συμβαίνει επειδή μόνο οι κομμουνιστές διαθέτουν μια πυξίδα αλάνθαστη, ικανή να τους οδηγήσει και στις πιο συγκεχυμένες και φαινομενικά χαοτικές συνθήκες: για αυτούς, όσο υπάρχει καπιταλισμός, υπάρχει ένας και μόνο ένας θεμελιώδης ανταγωνισμός, αυτός της τάξης των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής και της τάξης των εξαναγκασμένων πωλητών της εργατικής δύναμης. Καμία από τις φαντασμαγορικές αντιθέσεις, τα ψευδοδίπολα που παράγουν επίπλαστοι ή έστω μερικά και παροδικά μόνο ενεργοί ενδοαστικοί ανταγωνισμοί δεν μπορεί να συσκοτίσει, να αλλοιώσει, να αλλάξει τη θεμελιώδη φύση της κοινωνικής πραγματικότητας. Η εγκατάλειψη αυτής της πυξίδας, η παράδοση στην ιδέα ότι δήθεν το να είσαι Έλληνας ή Παλαιστίνιος ή Εβραίος σημαίνει αφηρημένα κάτι, το να έχεις ταξιδέψει σε ξένες χώρες και να τρως ξένη κουζίνα σημαίνει κάτι, το να είσαι σκεπτικιστής απέναντι στη θρησκεία σημαίνει κάτι, το να διακηρύττεις τον "αντιρατσισμό" σημαίνει κάτι, στην ιδέα ότι ο "προοδευτισμός" συνίσταται στο πόσο "ανθρωπιστικά" ακούγονται αυτά που λες -- αυτό είναι "σκοταδισμός" στην εποχή μας, επιστροφή στη δεισιδαιμονία της αυτενέργειας των ιδεολογιών, αντιστροφή της υλικής πραγματικότητας στο όνομα χρεοκοπημένων και ψευδεπίγραφων ιδεαλισμών, άρνηση να προχωρήσεις μπροστά.

 

leninreloaded