Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

H ταξική πάλη στην Γαλλία








Το Γαλλικό «παράδοξο» 

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού. 

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού. 

Παρά το γεγονός πωςανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση








-Ποιό είναι το «παράδοξο»; 

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του. 

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90),μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ,αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του. 

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα –με μια επιφανειακή ματιά- να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ». 



Το κόκκινο πρωτοσέλιδο της Oυμανιτέ(το είδαμε κ αυτό!):
"Η αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στον εγωισμό των ισχυρών"








-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις; 

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς: 

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού....»[1]
Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση. 

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώςείναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο,μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής. 

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ). 






Κλείνοντας. 

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότηταςέχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». 

Τι μέλλει γενέσθαι; 



Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή –και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης- δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. 

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι.Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2] 

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3] 
________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη




απο το fadomduck2







9 σχόλια:

  1. Καρίλιο Μαρσαι Μπερλιγκουερ. Η Αφροκρεμα του Οπορτουνισμού στην δύση που κατέστρεψε τα πάντα. Και ακου και το κερασακι στην τουρτα απο την σελίδα των Χαφιεδών. Επρεπε να εχουμε μπουσουλα εδω και 25 χρονια τις αποφασεις της πλατιάς ολομελειας του 1990........Αυτό επρεπε να είναι το ντοκουμεντο μπουσουλας μεχρι σημερα καμμια αλλη επεξεργασία ΣΤΟΠ. χοχοχοχοχοχοχοχοχοχοχοχο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην υπερεκτιμάμε την "ανεπτυγμένη πολιτική συνείδηση" στην Ελλάδα, λόγω των ιστορικών της λόγων (εν μέρει και τους ίδιους τους "ιστορικούς της λόγους"). Την είδαμε και το 2012, όταν το ΚΚΕ φανέρωσε έμπρακτα τους ταξικούς στρατηγικούς πολιτικούς προσανατολισμούς του, κι έχασε το ...50% της εκλογικής του βάσης, "εν μιά νυκτί"! Για την εκτός-ΚΚΕ-"Αριστερά" και το "αριστεροχώρι", δε χρειάζεται να μιλήσω.
    Αν η πολιτική συνείδηση είναι ανεβασμένη, ανώτερη μορφή ταξικής συνείδησης, όπως σωστά ήδη επισημαίνει ο συντάκτης, τότε, αποσυνδέοντάς την από την ταξική ουσία της, φτιάχνουμε μια ..γελοιογραφία(!), που, αν μη τι άλλο, παραστατικότατα απεικονίζει τα προβλήματα της ταξικής πάλης στην πατρίδα μας.
    Αν στην Γαλλία η ε.τ. είναι "τάξη καθ' εαυτήν" ("an Sich") και πρέπει να γίνει "τάξη για τον εαυτό της" ("für Sich"), στην Ελλάδα, παλεύουμε για να πείσουμε τον Ελληνα εργαζόμενο, πως είναι εργαζόμενος και όχι ...μέλλων επιχειρηματίας(!), όπως αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό του, εθισμένος από μια μακρόχρονη εμπειρία.
    Καλά, ως εδώ.
    Είναι ταξική η πάλη σήμερα, στην Γαλλία των ταξικών αγώνων, και όχι "πλατείες";
    Εχω ζωηρές αμφιβολίες.
    Το να παλεύουν εργάτες, με πείσμα, και με μαχητικές μορφές πάλης, δείχνει "αποφασιστικότητα", ....αλλά αποφασιστικότητα για τί; Αυτό, κατ' εμένα είναι η λυδία λίθος της ταξικότητας.
    Αν η "αποφασιστικότητα" στοχεύει στην επιστροφή στις "παληές-καλές μέρες" του "κεϋνσιανικού ιμπεριαλισμού" (συγχώρα μου, στρατάρχη, τον ενδεχόμενο νεολογισμό - καταλαβαίνεις τι συνοπτικά θέλω να πώ), τότε μάλλον έχουμε πάλι "πλατείες" αλλά βόρειο-δυτικοευρωπαϊκού τύπου. Κι αν δε λένε "έξω τα κόμματα", (όπως, προσφυώς, μου παρατήρησε προχτές σύντροφος), αυτό, θαρρώ, οφείλεται κυρίως στο ότι ....εκεί δε χρειάζεται! Δεν υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα - μπαμπούλας για τους αλλοτριωμένους εργάτες, να απειλεί το ιδιοτελές "όραμά" τους. Αυτό τώλυσαν οι ευρωκομμουνιστές. Νοιώθουν σαν εργατική αριστοκρατία, που απειλούνται τα προνόμιά της, και πιθανότατα γι αυτό "εξεγείρονται". Υπάρχει ταξικότατη επίθεση της αστικής τάξης, αλλά μάλλον δε θέλουν να δούν πιο έξω από τη μύτη τους.
    (1/2)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (2/2)
    Θα μου πείς σε τι στηρίζεσαι και τα λές αυτά. Και κυρίως σε τι εξυπηρετούν;
    Ελπίζω να μην είναι ...όπως τα λέω(!), αλλά η λογική άλλα μου λέει. Σήμερα η αστική τάξη, παγκόσμια, "ρευστοποιεί" τον καλλιεργημένο από την ίδια αντικομμουνισμό, με "ανοίξεις", "πλατείες", "εξεγέρσεις", "τζιχαντιστές", "τρομοκράτες", ποικίλα "κινήματα", από εθνικιστικά, ρατσιστικά, ξενοφοβικά μέχρι τα λεγόμενα "μονοθεματικά", που βασικό συστατικό όλων τους στοιχείο είναι ακριβώς αυτός ο ουσιαστικός αντικομμουνισμός (γιατί μπορεί ενίοτε να κραδαίνουν και σφυροδρέπανα) και η ενσωμάτωση, που σερβίρεται σαν "αμφισβήτηση" για καμουφλάζ. Σκοπός η εμπέδωση από τους εργάτες και τους Λαούς ότι "ΤΙΝΑ", και το άνοιγμα έτσι του δρόμου για σκληρότερη καταπίεση, που μάλλον είναι όρος διάσωσης του Καπιταλισμού από τις εγγενείς θηριώδεις αντιφάσεις του.
    Γιατί να αποτελεί εξαίρεση η Γαλλία; Και, άλλωστε, στην Ιστορία της, εκτός από την Γαλλική Επανάσταση και την Κομμούνα, υπάρχουν και άλλα πράματα, όπως ο Λεόν Μπλούμ, ο Πεταίν με το Βισύ, και ο Ντε Γκώλ. Πρέπει να βλέπουμε την ιστορική εξέλιξη στην ολότητά της και όχι μόνο ό,τι ζεσταίνει τις μύχιες ελπίδες μας.
    Οχι για να σταθούμε μακρυά, σαν δήθεν κήνσορες μιας αμόλυντης "επαναστατικής καθαρότητας", αλλά για να παρέμβουμε με σωστό τρόπο, να απελευθερώσουμε και όχι να εγκλωβίσουμε δυνάμεις, ημών συμπεριλαμβανομένων. Το ΚΚΕ, εδώ στα καθ' υμάς, προσπάθησε να προσεγγίσει τις "πλατείες" αλλά με σωστό τρόπο, συντεταγμένο και χωρίς έκπτωση στους σκοπούς του. Δε υποχώρησε στην πίεση των "πλατειών" να συγχωνευτεί-αλλοτριωθεί, με τα γνωστά αποτελέσματα. Και θάλεγα, αυτό έσωσε το όποιο ελληνικό λαϊκό κίνημα από τα χειρότερα.
    Ασφαλώς υπάρχουν ανοργάνωτοι κομμουνιστές στην Γαλλία, που σίγουρα πρωτοστατούν στα γεγονότα, και μάλλον δε χρειάζονται τη σοφία μας, πρέπει να βλέπουν τις δυσκολίες και τους κινδύνους. Ορθώς πήγε η αντιπροσωπεία της ΚΕ/ΚΚΕ να εκφράσει τη συμπαράστασή μας. Δεν ξέρω, βέβαια, τι θα γινόταν, αν μπορούσε να υπάρξει σήμερα στη Γαλλία πιο έντονη κομμουνιστική παρέμβαση, από οπουδήποτε....
    Δεν ελπίζω πολλά από τις τρέχουσες εξελίξεις στη Γαλλία, για τη Γαλλία, για όλους μας. Η αστική τάξη, μάλλον θα πετύχει μιαν ακόμη νίκη για τους άμεσους στόχους της. Αν όμως η όλη εμπειρία μιας ακόμη ήττας, συμβάλει στην συνειδητοποίηση της ανάγκης για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την επανίδρυση του Κόμματος στη Γαλλία σε Μ/Λ βάση, αν ο "τυφλοπόντικας σκάψει καλά", τότε η Αντίδραση θάχει χάσει κάτι σημαντικό, και αυτό θα ντώχουμε κερδίσει όλοι μας. Κι αυτό θάναι μια μικρή νίκη, αλλά με πολύ μεγάλες συνέπειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kαπως ετσι βλεπω κι εγω τα πραγματα στην Γαλλια και συμφωνω οριζοντιως και καθετως για τα στην Ελλ.ε.τ !!! . Το θετικο ειναι πως οτι ξεκινησει για επανασυσταση εκει ενος υγιους(Μ-Λ) κομματος θα ειναι μεσα απο τα σπλαχνα της εργατικης ταξης ,την CGT .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας βαλω και εγω την ταπεινη υπογραφη μου στην αναλυση. Τα Σεβη μου και στους δυο σας ΟΒΕΡ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Αυτο που το βαζεις χαμος..... Δεν χρωσταω πουθενα τιποτα και στο τελος με ολα τα Ενφια θα βρεθουμε στον αερα... Ειπαμε Ελευθερια και δημοκρατια με την Αριστερά στην κυβερνηση......ΟΥΦΦ. ΧΟΧΟΧΟΧΟΧΟΧΟΧΟΧΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  6. Νομισες πως την γλυτωσες ? Φροντιζει ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ να μην γλυτωσει κανεις απ τα βατραχια ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τώρα με αδικεις. Ποτε δεν ειχα αυταπάτες ΠΟΤΕ... Αλλα εδω παραγινανε. χοχοχοχοχο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή