Καιρό τώρα παρακολουθούμε τη φαρσοκωμωδία της σύγκρουσης που διεξάγεται στην ΕΕ ανάμεσα στους υπερασπιστές των «ευρωπαϊκών (sic) ανθρωπιστικών ιδεωδών» από τη μια (που για την περίσταση εκπροσωπούνται από το δίδυμο Μέρκελ-Τσίπρα) και στους «κακούς του Βίζενγκραντ» και την Αυστρία από την άλλη.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να συγκαλύψει ότι συνυπέγραψε τον εγκλωβισμό όσων χαρακτηριστούν «παράτυποι μετανάστες» κάπου ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Κι όταν η πραγματικότητα αποκαλύπτεται (βλ. τις διευκρινήσεις Τουσκ) προσπαθεί να θολώσει ακόμη περισσότερο τα νερά, παρουσιάζοντας τεχνηέντως κάθε καθυστέρηση της πλήρους εφαρμογής αυτών των αποφάσεων σαν «αντίσταση».
Μήπως το ίδιο δεν κοροϊδεύουν και με τα μνημονιακά μέτρα και τη «διαπραγμάτευση»; Τώρα απλώς βλέπουμε να συνδυάζονται οι αυταπάτες «εσωτερικού και εξωτερικού» σε ένα χυδαίο μίγμα που αποπνέει την πιο δυσώδη ανηθικότητα. Τα κυβερνητικά παπαγαλάκια διαδίδουν: «ΟΚ, θα εφαρμόσουμε τον υποχρεωτικό περιορισμό χιλιάδων ανθρώπων σε στρατόπεδα μιας χώρας όπου δεν θέλουν να παραμείνουν, θα παραβιάσουμε κάθε αρχή του ΟΗΕ για τους αιτούντες άσυλο, αλλά να πάρουμε για αντάλλαγμα μια χαλάρωση στα σκληρά μνημονιακά μέτρα». Τόση είναι η «αντίστασή» τους, τόσες είναι και οι «ευρωπαϊκές αξίες» τους…
Πάντως, αυτή η ιστορία με το «δράκο Βίζενγκραντ» που απειλεί να φάει την …αγνή και πάλλευκη «Ευρώπη των αξιών», παραπέμπει σε μια παλιότερη.
Αν εξαιρέσουμε την Αυστρία, οι χώρες που πρόσφατα συσπειρώθηκαν γύρω από την ομάδα Βίζενγκραντ –και που πράγματι εκφράζουν ανοιχτά σοβινιστικές τοποθετήσεις για το Προσφυγικό- ανήκαν όλες στη «συμμαχία των προθύμων» που είχε σταθεί στο πλευρό ΗΠΑ-Μ. Βρετανίας στον πόλεμο του Ιράκ. Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη μας λοιπόν:
Βρισκόμαστε στις αρχές του 2003 και οι ΗΠΑ αναζητούν προσχήματα και συμμάχους για την προαποφασισμένη τους εισβολή στο Ιράκ, ενώ ήδη έχει γιγαντωθεί ένα πρωτοφανές παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ –που είχαν συνεργήσει στο ματοκύλισμα των λαών της Γιουγκοσλαβίας- διχάζονται, καθώς η Γαλλία και η Γερμανία αντιπαρατίθενται σε υψηλούς τόνους με τις ΗΠΑ.
Στο ιδεολογικοπολιτικό πεδίο οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί ειρωνεύονται τους «Ευρωπαίους από την Αφροδίτη» που είναι μαλθακοί και απρόθυμοι να δώσουν τις απαιτούμενες μάχες για τις αξίες του «ελεύθερου κόσμου». Σε απάντηση, εξαπολύονται μύδροι εναντίον του αμερικανικού «ηγεμονισμού» ακόμη και από συντηρητικούς γαλλικούς και γερμανικούς κύκλους.
Η αντιπαράθεση πήρε διπλωματική μορφή όταν ο ίδιος ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Ράμσφελντ χαρακτήρισε «Παλαιά Ευρώπη» τη Γαλλία και τη Γερμανία (κι εξ αντιδιαστολής «Νέα Ευρώπη» τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες-συμμάχους). Ο Γάλλος ΥΠΕΞ Ντε Βιλπέν απάντησε από το βήμα του ΟΗΕ. Δεν είπε και τίποτα σπουδαίο, την πάντοτε ελαστική για τον ιμπεριαλισμό «διεθνή νομιμότητα» επικαλέστηκε. Το δραματικό ύφος του όμως αρκούσε για να τον μετατρέψει σε ήρωα των απανταχού οπορτουνιστών που ταυτίζουν τον ιμπεριαλισμό με την ηγεμονική επιθετική πολιτική της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης και λατρεύουν να ανακαλύπτουν «συμμάχους» και «αντίβαρα»...
Αξίζει επίσης να συγκρατήσουμε ότι ο αντικομμουνισμός ήταν τότε παρών και στα δύο αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα. Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί εξυμνούσαν τις ανατολικοευρωπαϊκές δημοκρατίες που επειδή «δοκίμασαν στο πετσί τους τον κομμουνισμό» συναινούσαν στους αμερικανικούς πολέμους για τη διάδοση της δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς. Περισσότερο γκροτέσκος ήταν ο αντικομμουνισμός των αντιπάλων του «αμερικανικού ηγεμονισμού», δεξιών και αριστερών: κατηγορούσαν το νεοσυντηρητικό επιτελείο του Μπους για …«κρυφομπολσεβικισμό», επειδή ήθελε να κάνει «βίαιη εξαγωγή» της δημοκρατίας και των δυτικών αξιών στον υπόλοιπο κόσμο! Για όλα φταίνε οι κομμουνιστές ως γνωστόν...
Όπως αναμενόταν εμφανίστηκαν πρόσφατα σχολιασμοί στον αστικό τύπο που συσχετίζουν τη σημερινή αντιπαράθεση με αυτή την παλιά (έτσι ώστε να συσκοτίσουν και τις δυο καλύτερα...).
Πρώτη και καλύτερη η Αυγή (17-2-2016) σε «μελαγχολικά αντιϊμπεριαλιστικούς» τόνους διαπιστώνει: 13 χρόνια μετά οι «πρόθυμοι» να πάνε στον πόλεμο εμφανίζονται απολύτως απρόθυμοι να στηρίξουν τα θύματα των επιλογών τους. Με μια φρασούλα ο σχολιαστής ανήγαγε τα πάντα στον πόλεμο του Ιράκ ξεχνώντας βολικά τις επεμβάσεις που έγιναν –ακόμα και εκτός ΟΗΕ- με συμμετοχή Γαλλίας και Γερμανίας και της ΕΕ συνολικά, και κυρίως αυτές σε Λιβύη και Συρία με τα γνωστά αποτελέσματα! Από αδίστακτους οπορτουνιστές, που κατά την περίσταση ανακηρύσσουν σε ευεργέτες και συμμάχους του ελληνικού λαού αυτούς που χτες παρουσίαζαν σαν αντιπάλους, τι να περιμένει κανείς; Τα «λογικά άλματά» τους είναι «λογική συνέπεια» των αστικών συμφερόντων που πασχίζουν να διαχειριστούν.
Όμως την ίδια συσχέτιση έκανε και η Καθημερινή (20-2-2016), προπύργιο το 2003 της φιλοπόλεμης προπαγάνδας: τώρα σε «μελαγχολικά ευρωπαϊστικούς» τόνους καταγράφει ως αρνητικό γεγονός την επιβεβαίωση της ρήσης Ράμσφελντ, θρηνεί τον διχασμό της Ευρώπης από το ίδιο πάντα «Σιδηρούν Παραπέτασμα» ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή. Πάλι οι ...κομμουνιστές φταίνε δηλαδή! Είπαμε, έστω και ξεκάρφωτος, ο αντικομμουνισμός είναι «διαχρονική αξία» της αστικής σκέψης…
Εκείνο που πραγματικά συνδέει το 2003 με το 2016 δεν είναι αυτές οι πολιτισμικές και πολιτικές ψευτοαναλογίες, είναι ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός, το σύστημα δηλαδή του μονοπωλιακού καπιταλισμού που δημιουργεί τους όρους για τη μαζική εξαθλίωση και τις πολεμικές καταστροφές.
Στον κόσμο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (είτε αυτός εμφανίζεται «μονοπολικός», είτε «πολυπολικός») η μοιρασιά των κερδών της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και των ζημιών της κρίσης είναι πάντοτε ο «δράκος» που «τρώει», σχετικοποιεί και χρησιμοποιεί κάθε «ανθρωπιστική αξία».
Σήμερα η ΕΕ «παλαιά» και «νέα», παρά τις αντιθέσεις της, ομονοεί ότι το ποτάμι των ξεριζωμένων δεν έχει καν τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από τον ΟΗΕ κι έχει να επιλέξει ανάμεσα στη διά βίου παραμονή σε στρατόπεδα και στην παρανομία. Ακριβώς όπως ομονοεί πως οι εργαζόμενοι στο μέλλον θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο ξεροκόμματο και στην ανεργία.
Στα χείλη των επισήμων, κυβερνητικών και ευρωενωσιακών, η έκφραση «αλληλεγγύη στους πρόσφυγες» είναι σκέτη υποκρισία. Για την εργατική τάξη είναι όμως ζωτικό καθήκον, κομμάτι της πάλης για το ψωμί που γίνεται πάντα δυνατότερη όταν στοχεύει ενάντια στον καπιταλισμό και στην ιμπεριαλιστική και φασιστική του σήψη.
Νίκος Ζαρταμόπουλος
Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1122, 16-3-2016, σελ. 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου