Ο αέρας ξύριζε εκεί ψηλά στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Η απρομάλλα συγγραφέας άνοιξε την πόρτα και ένιωσε ανακουφισμένη στη ζεστασιά της ζεστής φιλελεύθερης φωλίτσας, της νησίδας αστικής κουλτούρας μέσα στον ωκεανό της αριστερής πολιτιστικής ηγεμονίας. Το Φριι Θίνκινγκ Ζο(ου)ν της έδινε σιγουριά. "Μια μέρα θα τους γαμήσουμε τους αριστερούς δυνάστες" μονολόγησε, ατσαλωμένη από τα χνώτα των συμμαχητών της για μια Αθήνα Μανχάταν και ένα Κολωνάκι με ελεγχόμενη στάθμευση.
Ήταν έτοιμη να βγάλει παλτό και μπότες (στο ναό του φιλελευθερισμού είχαν επικρατήσει συνήθειες πολιτισμένης δύσης και μουσουλμανικού τεμένους), όταν πάγωσε σαν να την χτύπησε τόμος της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας στην κεφάλα. Παντού στην αίθουσα η Σώτη έβλεπε προσωπογραφίες του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ πίσω από το τραπέζι όπου κάθονταν ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Αύγουστος Κορτώ και ο συγγραφέας του αριστουργήματος "Ο σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του", που δεν τον ξέρει ούτ' η μάνα του, κοκκίνιζε περήφανα μια σημαία της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο συγγραφεύς του αντισταλινικού έπους ήταν στο μικρόφωνο, ενώ σαν μουσικό χαλί η αίθουσα λικνιζόταν, θαρείς, στο ρυθμό του σταλινικού έπους "Ιερός Πόλεμος". "Ο Ιωσήφ Στάλιν για δεκαετίες ήταν συκοφαντημένος, οδηγώντας ευφυείς ανθρώπους, σαν εμένα, να αναλίσκουμε κόπο και χρόνο στην προσπάθειά μας να τον αποδομήσουμε ως ιστορική προσωπικότητα, πολιτικά και ηθικά. Κύριοι, έσφαλα. Σφάλαμε όλοι μας. Χωρίς τον Ιωσήφ Στάλιν, θα είμασταν αναγκασμένοι να διαβάζουμε Χάιντεγκερ και ν΄ ακούμε ολημερίς κι ολονυχτίς Βάγκνερ. Εμείς, οι ταγμένοι στη φιλοσοφία του Βίτγκενστάιν και της θείας μελωδίας του Βιβάλντι".
Μουρμουρητά και σκόρπια, αμήχανα, χειροκροτήματα ακολούθησαν τη σπαρακτική απολογία. Το λόγο πήρε ο εραστής της νουτέλας: "Φίλες και φίλοι, κάποτε σε αυτήν την αίθουσα ο Σταύρος Θεοδωράκης μου ζήτησε να μπω στην πολιτική, αλλά αρνήθηκα, προφασιζόμενος την αφοσίωσή μου στα βιβλία και τον σύντροφό μου. Εψεύσθην. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι ο Σταύρος στερείται λενινιστικής παιδείας. Ποτέ δε θα συμμαχούσα με έναν απαίδευτο πολιτικό. Βλέπω κριτικά την άποψη του ΚΚΕ για τους ομοφυλόφιλους και το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά χωρίς τον μεγάλο Γεωργιανό, αντί για νουτέλα θα τρώγαμε σκατά, ενώ, αντί να συζητάμε για σύμφωνο συμβίωσης, θα χτίζαμε κρεματόρια στο Άουσβιτς για την πάρτη μας".
Θύελλα χειροκροτημάτων και η αυθόρμητη κραυγή που δεν είχε ακουστεί στο Κολωνάκι ούτε το Δεκέμβρη του ΄44 έσκισε την αίθουσα: "Ζήτω ο Στάλιν". Ο Πέτρος, τρέμοντας από συγκίνηση, είπε ένα λιτό "Μετανοώ. Παραπλανηθήκαμε όπως είχε παραπλανήσει τους πάντες η γλειψιματική για τους μακεδόνες αυτοκράτορες κλίκα των χρονικογράφων που καθύβριζαν τον εξαίρετο αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ " και έπεσε εξουθενωμένος στην καρέκλα, κοιτάζοντας μακριά, πολύ μακριά.
"Όχι, Όχιιιιι, Όχιιιιιιιιιι". Η Σώτη ούρλιαζε υστερικά. Ξυπνησε από τις φωνές της. Κοίταξε το ξυπνητήρι. Ξημέρωνε.
 |
| μια φαινομενικά ασχετη φωτο .... |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου