Πρέπει άραγε να μάθει ο λαός να κυβερνά ή μήπως δεν ξέρει ότι ξέρει;

Συντάκτης: Διότιμος

Συνταξιούχοι, με μήνυμά τους σε ραδιοσταθμό ρώτησαν να μάθουν τι σημαίνει “ρήτρα μηδενικού ελλείμματος”. Ο “ειδικός” της εκπομπής ανέλυσε τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαχείριση εσόδων-εξόδων ενός ταμείου.

Στο τέλος ανακεφαλαίωσε με δύο συμπεράσματα, ένα ειδικό και ένα γενικό:

Το ειδικό συμπέρασμα: “Το Ασφαλιστικό Ταμείο δεν πρέπει να έχει έλλειμμα, διαφορετικά εκ των πραγμάτων θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις”

Το γενικό συμπέρασμα: “Πρέπει όλοι να μάθουμε πως γίνεται η διακυβέρνηση μιας χώρας”.

Και τα δύο λογικά φαίνονται. Αξίζει να τα δούμε λίγο πιο κοντά.

Τα ελλειμματικά Ταμεία

Οι “ειδικοί” αποκρύπτουν ποιος πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία και ποιος τα αδειάζει.

• Αποκρύπτουν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία τα γεμίζουν ΜΟΝΟ οι εργαζόμενοι, δηλαδή ακόμη και το τμήμα που οφείλουν να πληρώσουν οι εργοδότες είναι ένα μέρος της υπεραξίας που έχουν ιδιοποιηθεί (δηλαδή που έχουν κλέψει με νόμιμο τρόπο) οι εργοδότες από τους εργαζόμενους. Οι εργοδότες δεν πληρώνουν κάτι από την τσέπη τους αλλά καταβάλουν ένα μικρό μέρος των κερδών τους για να εκμεταλλεύονται ένα υγιές και όχι ένα άρρωστο, ανίκανο να παράγει υπεραξία εργατικό δυναμικό.
• Αποκρύπτουν ότι τα ταμεία αδειάζουν ως επί το πλείστον
  • Με τις μακροχρόνιες οφειλές των εργοδοτών. Οι εργαζόμενοι δεν οφείλουν τίποτα διότι οι κρατήσεις για την ασφάλεια πραγματοποιούνται με την καταβολή του μισθού τους.
  • Με τις κατά καιρούς παραγραφές και ρυθμίσεις που κάνουν οι εργοδότες που δεν καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές.
  • Με το τζογάρισμα της περιουσίας των Ταμείων στο Χρηματιστήριο
  • Με τα κουρέματα (PSI), που επιβάλλει η εκάστοτε κυβέρνηση
  • Με τις αγοροπωλησίες των περιουσιών των ταμείων
  • Με τη χρηματοδότηση των τραπεζών από τα αποθεματικά των Ταμείων.
  • Με τη συνταξιοδότηση ατόμων, που δεν δικαιούνται, ώστε αυτοί και οι οικογένειές τους να χρησιμοποιούνται από τα αστικά κόμματα ως 'δια βίου” πολιτικοί όμηροι.
  • Με τη μείωση των εισφορών από την αύξηση της ανεργίας, για την οποία μόνο οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται.

Αν κάτι χρειάζεται λοιπόν να γίνει εξ αρχής ξεκάθαρο είναι πως οι μειώσεις κύριων ή επικουρικών συντάξεων είναι αποτέλεσμα της ιδιοποίησης, δηλαδή της κλοπής αυτών που έχουν πληρώσει αποκλειστικά οι εργαζόμενοι για να εξασφαλίσουν την υγεία-πρόνοια που έχουν ανάγκη.

Ας δούμε και το δεύτερο συμπέρασμα του “ειδικού” στα ΜΜΕ

Πρέπει να μάθουμε πως γίνεται η Διακυβέρνηση.

Κατ΄ αρχήν η σκέψη είναι σωστή. Αλλά δε βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα, που η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν αγράμματοι, που τρέχανε πίσω από μια σημαία χωρίς πολλοί από αυτούς να καταλαβαίνουν σε βάθος τι και ποιον εκπροσωπούσε αυτή η σημαία. Σήμερα όλοι έχουν ολοκληρώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, οι περισσότεροι έχουν τελειώσει τη Μέση εκπαίδευση και υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες με πτυχία Ανώτερης εκπαίδευσης, μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Μπορούν επομένως να καταλάβουν πως γίνεται η διακυβέρνηση μιας χώρας.

Η καπιταλιστική κρίση που μαστίζει τα τελευταία χρόνια το λαό, τον κάνει να προβληματίζεται όλο και περισσότερο. Ο προβληματισμός όμως αυτός καθ' αυτός δεν οδηγεί στα σωστά συμπεράσματα. Τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν σκόπιμα πολλούς οικονομικούς και πολιτικούς όρους και εκφράσεις που ο λαός δεν καταλαβαίνει, ενώ τους αισθάνεται με τις μειώσεις του εισοδήματος, τη χειροτέρευση της υγείας-πρόνοιας, την κατάργηση των δικαιωμάτων του και το φόβο για τα χειρότερα που όλες οι κυβερνήσεις λένε ότι μπορεί να έρθουν..

Μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια ο λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η αντικατάσταση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων με κυβερνήσεις συνεργασίας, των ανίκανων πολιτικών με ικανούς, των διεφθαρμένων με αδιάφθορους δεν καλυτερεύει την κατάστασή του. Η ζωή του επιδεινώνεται τόσο με τους “κακούς” διαχειριστές της εξουσίας, όσο και με τους “καλούς”. Βλέπει πως είτε με “δεξιά” είτε με “αριστερά” κόλπα, ακόμη και με κάποιο μείγμα “δεξιάς” και “αριστερής” πολιτικής η ζωή του πάει από το κακό στο χειρότερο. Πως να μάθει ο λαός να κυβερνά μέσα σ΄ αυτό τον τραγέλαφο;

Ποιος πρέπει και ποιος μπορεί να κυβερνά;;

Αιώνες τώρα οι λαοί των καπιταλιστικών χωρών βομβαρδίζονται με τα ίδια παραμύθια:

• Πως πρέπει να υπάρχει το Κεφάλαιο και μάλιστα να “πηγαίνει καλά ” για να βρίσκουν δουλειά οι εργαζόμενοι ώστε να τρώνε κι αυτοί ψωμάκι. Το Κεφάλαιο όμως δεν πέφτει από τον ουρανό.Δημιουργείται μόνο από την υπεραξία, δηλαδή την απλήρωτη εργασία, την κλοπή του μόχθου των εργαζομένων. Ποιος ταΐζει λοιπόν ποιον;
• Πως το Κράτος πρέπει να αμείβει τους καλούς εργοδότες και να τιμωρεί τους κακούς. Μόνο που το Κράτος δε είναι ουρανοκατέβατο. Είναι εργαλείο στα χέρια του Κεφαλαίου, των εργοδοτών. Μπορεί να φέρεται φιλικά προς το λαό μόνο ευκαιριακά και προσωρινά. Όταν και μόνον όταν συμφέρει το Κεφάλαιο. Το Κράτος τσακίζει πάντα το λαό όταν το Κεφάλαιο βρίσκεται σε κρίση.

Σήμερα πια οι εργαζόμενοι διαθέτουν και την ικανότητα και την απαραίτητη γνώση και την απαιτούμενη εμπειρία για να παίρνουν μόνοι τους τις οικονομικές, διαχειριστικές και τεχνικές αποφάσεις για να διευθύνουν τις επιχειρήσεις.

Αντίθετα, το μεγάλο Κεφάλαιο αποτελείται από χρηματιστές και μετόχους, που δεν ασχολούνται, δεν ενδιαφέρονται, δεν έχουν ιδέα από την παραγωγική διαδικασία. Δεν ενδιαφέρονται για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά μόνο για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο, ειρηνικό, ή πολεμικό, ευεργετικό ή καταστροφικό.

Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος των εργοδοτών έφτασε στο σημείο να είναι τελείως άχρηστος, παρασιτικός για την κοινωνία, ενώ η ικανότητα των εργαζομένων να διευθύνουν μόνοι τους τις επιχειρήσεις τελειοποιείται συνεχώς.

Μήπως όμως “ξέρει ο λαός να διακυβερνά” και... δεν το ξέρει;

Μήπως επομένως δεν χρειάζεται να διδαχθούν οι εργαζόμενοι από τα ΜΜΕ πως γίνεται η “Διακυβέρνηση μιας χώρας” αλλά να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν την ικανότητα να διακυβερνούν οι ίδιοι τη χώρα, παίρνοντας την εξουσία στα δικά τους χέρια;

Αυτό φαίνεται πως έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί ένα τμήμα του λαού, που χρησιμοποιεί στις λαϊκές διαμαρτυρίες το σύνθημα:”Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά. Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”. Αυτό σημαίνει πως ο λαός έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι όχι μόνο ξέρει να διακυβερνά, αλλά ξέρει να διακυβερνά προς το συμφέρον όλης της κοινωνίας. Για να γίνει όμως αυτό πράξη θα πρέπει το τμήμα του λαού που έχει συνειδητοποιήσει αυτή την απλή αλήθεια να μετατραπεί σε πλειοψηφία. Γι αυτό το σκοπό απαιτείται δουλειά.

πηγη