Πολύτιμοι υπηρέτες !

Του Ευάγγελου Δανέζη 

Ο οππορτουνισμός (opportunism) ή καιροσκοπισμός είναι κοινωνικός και κύρια πολιτικός όρος. Είναι η συνειδητή πολιτική και πρακτική που ακολουθείται από πολιτικά πρόσωπα και κόμματα προκειμένου να εκμεταλλεύονται συγκυριακά τις κοινωνικές και πολιτικές περιστάσεις με σκοπό το προσωπικό ή κομματικό όφελος. Στο πλαίσιο αυτής της συμπεριφοράς οι οππορτουνιστές παραμερίζουν τις ιδεολογικές αρχές που υποτίθεται ότι υπηρετούν και ενεργούν σε αντίθεση με διακηρυγμένες πολιτικές θέσεις και προγράμματα.

Στόχος των οππορτουνιστών στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας ήταν και είναι πάντα η εξαπάτηση των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων και η υφαρπαγή της ψήφου τους με την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων για καλύτερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, με την απόκρυψη των πραγματικών αιτιών και υπευθύνων της κρίσης, της φτώχειας και της ανεργίας, με την δημιουργία αυταπατών για "εύκολες" λύσεις που έρχονται σε αντίθεση με την αντικειμενική πραγματικότητα, με την συνεχή διολίσθηση, υποχώρηση και αθέτηση ενδιάμεσων διακηρυγμένων στόχων, επικαλούμενοι δυσκολίες και προβάλλοντας εκβιαστικά διλήμματα για να δικαιολογήσουν την στάση τους.
Δεν διστάζουν ταυτόχρονα να διαστρεβλώνουν συστηματικά τις θεωρίες του Μαρξ και να τις πλασάρουν κακοποιημένες προκειμένου να ντύνουν με θεωρητικό περιτύλιγμα τις αντιδραστικές τους θέσεις και έτσι να διατηρούν προοδευτικό-φιλολαϊκό προφίλ.

Μέσα από αυτή την ιδεολογική λιποταξία και την πολιτική απάτη επιδιώκουν τον ιδεολογικό εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης των καπιταλιστών, την σταδιακή μείωση των προσδοκιών τους, τον τελικό συμβιβασμό τους με την διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την μοιρολατρική αποδοχή της εξαθλίωση τους ως δήθεν αναγκαίο κακό.

Οι οππορτουνιστές στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική ιστορία αποδείχθηκαν ανέκαθεν πολύτιμοι υπηρέτες της εξουσίας των καπιταλιστών, πολύτιμοι στυλοβάτες του οικονομικού συστήματος εκμετάλλευσης και κλοπής του κοινωνικού πλούτου, υπηρετώντας τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ανέκαθεν αναπαρήγαγαν την αστική πολιτική μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα για να το αφοπλίζουν. Ανέκαθεν επεδείκνυαν δουλοπρέπεια απέναντι στην αντιλαϊκή αστική νομιμότητα. Ανέκαθεν διευκόλυναν τον τυχοδιωκτισμό της αστικής τάξης στην συνεργασία της με τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Ανέκαθεν το ιδεολογικόπολιτικό τους περιεχόμενο ήταν η συνεργασία των τάξεων αντί για την πάλη των τάξεων, η άρνηση των επαναστατικών μέσων πάλης και η βοήθεια στην κυβέρνησή «τους», που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αντί να χρησιμοποιούν τις δυσκολίες της για την αφύπνιση και επαναστατική δράση του εργαζόμενου λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές του.

Ο σ. Λένιν πολύ εύστοχα στο έργο του "Σοσιαλισμός και Πόλεμος" το 1915, θέτει ως βασική προτεραιότητα της Εργατικής Τάξης τον ανελέητο αγώνα της ενάντια σε κάθε μορφής οππορτουνισμό, προκειμένου να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στον επαναστατικό της ρόλο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.