ΟΧΙ δεν γράφτηκε χτές ...

αφιερωμένο στον Αντώνη ....

Στο ελληνικό Κοινοβούλιο που προέκυψε μετά τις εκλογές του 2012 τρία από τα επτά κόμματα (το 40% περίπου των κομμάτων) είναι κόμματα που δεν υπήρχαν στο Κοινοβούλιο που προέκυψε το 2009. Εκείνο το Κοινοβούλιοπεριελάμβανε μόλις πέντε κόμματα. Δεν είχαν ακόμη δημιουργηθεί η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που σήμερα κατέχουν αρκετές εκλογικές έδρες, ούτε βέβαια κατείχε έδρες η Χρυσή Αυγή.

Κι όμως, έξι μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου, διαβάζουμε, σε δημοσκόπηση της MARC που διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας Έθνος, το εξής απίστευτο: "Το 54,5% θεωρεί ότι η κατάσταση στη χώρα θα βελτιωθεί αν δημιουργηθούν νέα κόμματα, ενώ το 35,9 αν βελτιωθούν και ανανεωθούν τα υπάρχοντα." Με άλλα λόγια, περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες, αν η έρευνα λέει την αλήθεια, θεωρούν ότι το πρόβλημα ως τώρα ήταν...τα κόμματα που έχουν ήδη αλλάξει σχεδόν κατά το ήμισυ.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο απογοητευτικό από την συνειδητοποίηση ότι, αν ισχύει ένα τέτοιο δεδομένο, η εκλογική βάση δεν έχει καταλάβει το παραμικρό για την φύση κοινωνικών αλλαγών που θα ήταν παράλογο να εικάσουμε ότι δεν την έχουν επηρεάσει. Ότι δεν μπορεί να αποδεχτεί καθ ουδένα τρόπο ότι όλα συνέβησαν στη χώρα δεν ήταν ζήτημα "προσώπων" και "χειρισμών", δεν ήταν ζήτημα προεκλογικών προγραμμάτων κομμάτων, αλλά ζήτημα αναγκαιοτήτων και νομοτελειών της ταξικής πάλης σε συνθήκες όξυνσης των ταξικών ανταγωνισμών. Και δεν είναι πιο παρηγορητικό να δηλώνει το άλλο 35.9% ότι "θα βελτιωθεί η κατάσταση αν βελτιωθούν και ανανεωθούν τα υπάρχοντα" κόμματα. Γιατί μια τέτοια δήλωση δείχνει ότι ούτε αυτό το 35.9% κατάλαβε το παραμικρό από όσα δεν κατάλαβε το 54.5%. Ότι και αυτό εξακολουθεί να πιστεύει πως η πολιτική είναι "άφθαρτα πρόσωπα", "καλοί χειρισμοί", "σθεναρή διαπραγμάτευση", και "πρωτότυπα προεκλογικά προγράμματα."

Οι ενδείξεις λοιπόν ότι κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η ΔΗΜΑΡ έχουν πάρει την κατρακύλα μαζί με το ΠΑΣΟΚ (5.3% το ΠΑΣΟΚ, 4.5% οι ΑΝΕΛ και 4.1% η ΔΗΜΑΡ σύμφωνα με άλλη δημοσκόπηση, της Alco) δεν είναι στο ελάχιστο παρηγορητικές, και όχι μόνο επειδή η Χρυσή Αυγή παραμένει ακλόνητα τρίτο κόμμα. Δεν συνοδεύονται από ενίσχυση των κομμουνιστών, δηλαδή του μόνου πολιτικού πόλου που θέτει το συνολικό ζήτημα της πολιτικής σε μια ριζικά διαφορετική βάση. Οι "ανατροπές" που επιτυγχάνει η κοινωνία (κίνημα αγανακτισμένων/Occupy, εκλογική τιμωρία κυβερνητικών κομμάτων) αποκαλύπτονται διαρκώς ως τρικυμίες στο κουτάλι της σούπας, πολυπροβεβλημένες από τα ΜΜΕ και τα κόμματα, αλλά χωρίς την παραμικρή ελπίδα να οδηγήσουν σε οτιδήποτε πέρα από την ανακύκλωση του αστικού πολιτικού προσωπικού --κυριολεκτικά, των προσώπων που θα εφαρμόζουν την ίδια πολιτική-- σε τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι να έρθει η σειρά των επόμενων.

Σαν έναν οδοντίατρο που ανακαλύπτει πως το δόντι έχει σαπίσει σε βάθος και δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά πρέπει να αφαιρεθεί, είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε ότι η εκλογική βάση --και με αυτό αναφερόμαστε κυρίως στα χαμηλά εισοδήματα, τους ανθρώπους που βιώνουν την κρίση στο πετσί τους-- έχει διαφθαρεί νοητικά σε πάρα πολύ βαθύ σημείο και είναι καταδικασμένη να "βάζει πλάτη" διαρκώς στους φορείς της πολιτικής της εξαπάτησης, αφού είναι ακριβώς η εξαπάτηση, λίγα παρηγορητικά λόγια, λίγα ωραία ψέμματα, που συνεχίζει να επιζητά. Δεν μπορεί να γίνει τίποτε όσο η εργατική τάξη σκέφτεται με όρους εργατικής αριστοκρατίας, όσο φαντασιώνεται πως είναι μια μελλοντική αστική τάξη, φτάνει να βρει τον τρόπο να την "βγάλει."

Το πραγματικό ζήτημα λοιπόν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε με εντιμότητα, η πραγματική πολιτική καταστροφή που αποκαλύπτει σε όλη της την ευρύτητα και το βάθος η κρίση, δεν είναι η ανεπάρκεια των αστικών κομμάτων: τα αστικά κόμματα κάνουν την δουλειά τους πάρα πολύ καλά, δεδομένων των περιστάσεων. Η πραγματική πολιτική καταστροφή εκδηλώνεται ως απόλυτη ανικανότητα των μαζών να αντιληφθούν με θεωρητικά μέσα την πραγματικότητα και άρα να αντλήσουν οτιδήποτε χρήσιμο για τον πολιτικό τους προσανατολισμό από την εμπειρία. Η διεθνής υπαναχώρηση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, η κυριαρχία της ιδέας ότι ο σοσιαλισμός είναι τελεσίδικα νεκρός σε πλατιά στρώματα, η εφήμερη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των χαμηλών στρωμάτων, κυρίως μέσω του εύκολου δανεισμού, η αμηχανία και οι παλινωδίες των κομμουνιστικών κομμάτων μετά την πτώση της ΕΣΣΔ -- όλα αυτά συνέτειναν στην δημιουργία μαζών με αβυσσαλέα χαμηλότερο βαθμό πολιτικής κρίσης από αυτές του παρελθόντος. 

Το "μεταμοντέρνο" ως πολιτικός αναλφαβητισμός, σύγχυση της πολιτικής με τις μιντιακά καλλιεργημένες φαντασιώσεις παντοδυναμίας της ατομικής επιθυμίας, θριαμβεύει μετά από τέσσερα χρόνια εκκωφαντικής διάψευσης των υποσχέσεων του καπιταλισμού. Θα χρειαστεί τρομερός και μακροχρόνιος κόπος για να ανακτηθεί η στοιχειώδης αυτογνωσία των μαζών για την θέση τους στην πολιτική διαδικασία. Και καμία εντύπωση δεν θα πρέπει να μας κάνει η τρομακτική δυσκολία που αντιμετωπίζουμε να κοινωνήσουμε στοιχειώδη πράγματα με τρόπο αποτελεσματικό. Καμία όμως υπαναχώρηση δεν μας επιτρέπεται: όσο αντέχουμε θα πρέπει να εργαστούμε ακαταπόνητα ως κομμουνιστές για να σπείρουμε νέες φύτρες σ' αυτό το τοπίο καταστροφής. Αυτή την εργασία μας επιτάσσει η ιστορία, εθνικά και διεθνώς, και αυτήν είμαστε υποχρεωμένοι να επωμιστούμε αγόγγυστα και χωρίς τις δικές μας αυταπάτες πως μας περιμένει αναγκαστικά κάποια βολική για το εγώ μας πολιτική δικαίωση.

* Η εικόνα στάληκε στο ιστολόγιο από τον αναγνώστη Θ.Σ, τον οποίο και ευχαριστώ.

πηγή