Νεοφιλελεύθερος τζιχαντισμός και κλασικός ναζισμός

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΤΕΧΝΩΣ

Γράφει ο 2310net //

Όλη η ιστορία με τη διαπραγμάτευση, τους θεσμούς, τη Συμφωνία και τα υπόλοιπα έχει κουράσει απίστευτα. Ας μην αφιερώσουμε άλλο ένα κείμενο σε αυτή. Ας μιλήσουμε για ένα πιο μόνιμο φαινόμενο της εποχής μας, την σύγκριση φασισμού και νεοφιλελευθερισμού.

Αν μπει κάποιος στη διαδικασία να συγκρίνει τους νεοφιλελεύθερους με τους φασίστες θα βρει πολλά κοινά. Θα βρει για παράδειγμα στους πρώτους έναν κοινωνικό δαρβινισμό ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί μια άλλη περιγραφή της έννοιας της Άριας φυλής. Θα μπορούσε να εντοπίσει κοινές πρακτικές επιβολής μιας πολιτικής που εκφράζει και καθοδηγείται από τα συμφέροντα των πιο ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων, του κυρίαρχου κάθε φορά μέρους του κεφαλαίου. Ο Χίτλερ στηρίχθηκε και στήριξε τους βιομήχανους της εποχής, οι νεοφιλελεύθεροι κάνουν το ίδιο για τους τραπεζίτες. Θα έβρισκε κανείς το ίδιο μίσος για τους «άλλους», τους εργάτες, τους ξένους, τους φτωχούς.

Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά: ο νεοφιλελεύθερος τζιχαντισμός της εποχής μας ορθώνεται σε διαφορετικά θεμέλια πολιτικού λόγου από ότι ο Ναζισμός. Οι Ναζί είναι οπαδοί ενός συστήματος ιδεών, κατάπτυστου και εγκληματικού από την ίδια του τη φύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους φορείς μιας ιδέας την οποία θέλουν να επιβάλουν, μιας ιδεολογίας την οποία παλεύουν να κάνουν κυρίαρχη. Οι σύγχρονοι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι στηρίζουν την πολιτική τους σε μια δήθεν κοινή λογική. Ξεπερνώντας ακόμα και τους Ναζί, δεν θεωρούν εαυτούς φορείς μιας ιδεολογίας αλλά φορείς της κοινής λογικής.

Έτσι, ενώ για τον Κασιδιάρη ο κομμουνιστής, ο Αριστερός ή ο προοδευτικός είναι ένας πολιτικός αντίπαλος – θανάσιμος εχθρός που πρέπει να εκτελεστεί, να βασανιστεί και να καεί σε φούρνο για να ξεμπερδεύουμε από αυτόν, για τον Τζήμερο όλοι αυτοί αποτελούν «βλάκες», «ηλίθιους», ανθρώπους χωρίς εγκέφαλο, «επικίνδυνους λόγω βλακείας», «πνευματικά καθυστερημένους γορίλλες». Στην καλύτερη περίπτωση «γελοίος». Το πρόβλημα βέβαια με τον Τζήμερο είναι ότι ενώ διατείνεται ότι είναι ο καλύτερος χρήστης της ελληνικής γλώσσας παρουσιάζει μια τρομερή ανικανότητα να σκάψει στο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο για να βρει κάτι πιο πρωτότυπο. Για να μη μιλήσουμε για τον Σταύρο. Εκείνος παρότι δημοσιογράφος τα καταφέρνει ακόμα χειρότερα στα λόγια και αρκείται σε ανέμπνευστες, άχρωμες ναζιφιλελεύθερες φανφάρες.

Η εγκατάσταση στο συλλογικό υποσυνείδητο της αντίληψης ότι η ελευθερία της αγοράς είναι κάτι καλό εξ’ορισμού έχει από καιρό και σταδιακά πραγματοποιηθεί και επιτρέπει στους θιασώτες του συστήματος να παρουσιάζονται πραγματιστές, ρεαλιστές και αληθινοί, την ώρα που όσοι αντιτίθενται στις αντιλήψεις τους εμφανίζονται σαν σαλεμένοι θρησκόληπτοι που φωνάζουν ακατανόητα. Το επίπεδο προπαγάνδας του νεοφιλελευθερισμού θα το ζήλευε ο Γκέμπελς.

Φτάσαμε στην εποχή που ένας Τζήμερος μπορεί να μιλάει για οικονομία χλευάζοντας τον ίδιο τον Μαρξ και δεν σηκώνονται από μόνα τους τα τούβλα να πέσουν στα κεφάλια μας. Φτάσαμε στην εποχή που η ίδια η εργατική τάξη αντιλαμβάνεται ως δικό της συμφέρον ό,τι συμφέρει τον εργοδότη. Φτάσαμε στην εποχή που η όποια αντίσταση στις αλλεπάλληλες ταξικές επιθέσεις συνθλίβεται από την αδιαφορία της μεγάλης μάζας της εργατικής τάξης που δεν μπορεί ή δεν θέλει ούτε καν να φανταστεί την απελευθέρωσή της. Φτάσαμε στην εποχή που σχεδόν οι μόνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στην ελεύθερη οικονομία είναι οι ίδιοι που απαιτούν ακόμα πιο ελεύθερη οικονομία.

Ας μην ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας. Οι τζιχαντιστές του νεοφιλελευθερισμού είναι πιο ύπουλοι από τους φασίστες. Όχι πιο επικίνδυνοι. Πιο ύπουλοι. Με τον φασίστα ξέρεις τι να περιμένεις. Για να υποστηρίξεις τον φασίστα πρέπει να είσαι και λίγο ψιλολούμπεν. Ο νεοφιλελεύθερος σε μετατρέπει σε λούμπεν και του λες και ευχαριστώ. Από την πίσω πόρτα σου περνάει και έναν φυλετισμό  που όταν δεν έχει τα εθνικιστικά ρατσιστικά χαρακτηριστικά του κλασικού ναζισμού, έχει μια άλλη, πιο παλιά από τα έθνη διάκριση. Την ταξική. Σαν να ανήκουμε σε δύο φυλές και αυτό το «ανήκειν» να είναι παγιωμένο από κάποια ακατανόητη φύση του ανθρώπου. Την ώρα που οι εθνικιστές μιλούν για ελληνικό dna και γελάνε τα κόκκαλα του Δαρβίνου, οι νεοφιλελεύθεροι εγγράφουν στην ανθρώπινη φύση ταξικά χαρακτηριστικά. Είσαι εργάτης; Τότε είσαι ανίκανος να σκεφτείς, είσαι απλά μια ανθρώπινη μηχανή οπότε μη ζητάς πολλά. Και ακόμα παραπέρα, τα προχωρούν και σε ιδεολογικά: Είσαι Κομμουνιστής ή Αριστερός; Τότε είσαι βλάκας, ηλίθιος και πνευματικά καθυστερημένος.

Πάντως ο Μπρεχτ, όταν έγραφε για το πως «συνομιλείς» με έναν φασίστα δεν είχε την τύχη να γνωρίζει τους Τζήμερους.