Σαν το μικρό φαντασματάκι

Απο το sfyrodrepano

Ο Γεωργίου έλεγε παλιά στους ακροατές του «σοφή η μ... (μουσμουλιά*) σου». Ένας εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας απαντούσε «ενδιαφέρον και πρωτότυπο» κάθε φορά που το ρωτούσαν πώς του φάνηκε κάτι (μια εκδήλωση, το θέμα μιας εργασίας, και πάει λέγοντας). Κι η κε του μπλοκ λέει συνήθως «πλάκα έχει» για ό,τι της φαίνεται πράγματι ενδιαφέρον και της αρέσει –αν και μπορεί να προκαλέσει παρανοήσεις ως φράση και να πιστέψει ο άλλος πως τον κοροϊδεύεις.

Ο μύθος τού "κινεζικού θαύματος" και το τέλος των ψευδαισθήσεων

Δυο σπουδαία άρθρα απο το Ιστολόγιο Cogito ergo sum

Ο μύθος τού "κινεζικού θαύματος"

Εδώ και κάμποσα χρόνια ακούμε για το "κινεζικό θαύμα". Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι σύντομα η Κίνα θα κυριαρχήσει στον κόσμο λόγω της αλματωδώς αναπτυσσόμενης οικονομίας της. Κάποιοι, μάλιστα, επιμένουν ακόμη σ' αυτή την άποψη. Μεταξύ δε των οπαδών τής θεωρίας τού Φρήντμαν, η Κίνα συνιστά το καλύτερο παράδειγμα των ωφελειών τις οποίες απολαμβάνουν όσες οικονομίες υιοθετούν τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες. Προσωπικά, όμως, εκτιμώ πως όλη αυτή η κουβέντα περί "κινεζικού θαύματος" δεν αποτελεί παρά έναν ακόμη μύθο κι ας δούμε γιατί.

Η παρουσίαση της Κίνας ως νέας οικονομικής υπερδύναμης βασίζεται σε ουδέτερους στατιστικούς δείκτες, όπως το ΑΕΠ και το πλεόνασμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Μόνο που αυτοί οι δείκτες δεν λαμβάνουν υπ' όψη μερικά βασικά δεδομένα, όπως π.χ. το γεγονός ότι το "θαύμα" οφείλεται κατά μείζονα λόγο στις πολυεθνικές, οι οποίες εκμεταλλεύθηκαν το εξευτελιστικό κόστος εργασίας και την εξωπραγματικά χαμηλή ισοτιμία τού γουάν προς τα άλλα νομίσματα. Με άλλα λόγια, η ταχύτατη ανάπτυξη της Κίνας δεν οφείλεται στον Φρήντμαν και στα "παιδιά του Σικάγου" αλλά στην ύφεση και την απένδυση των παραδοσιακών μητροπολιτικών κέντρων τού παγκόσμιου καπιταλισμού.

Με το αίμα του γιου μου βαμμένα τα χέρια του Μιχαλολιάκου

Απο την Μποτίλια Στον Άνεμο

Συγκλόνισε η κατάθεση του πατέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα.
Η δίκη της Χρυσής Αυγής συνεχίζεται την Παρασκευή με την μητέρα και την αδελφή του.

της Κατερίνας Κατή

29 Σεπ. 15 (08:32) | upd: 29 Σεπ. 15 (14:53)

Ολοκληρώθηκε η κατάθεση του Παναγιώτη Φύσσα, στη δίκη της Χρυσής Αυγής, με τη φράση του να ξεχωρίζει: "Τα χέρια του Μιχαλολιάκου είναι βαμμένα με το αίμα του γιού μου". Ο πατέρας του δολοφονημένου μουσικού, Παύλου Φύσσα, πέντε μήνες από την έναρξη της δίκης κι ενώ δεν έχει απουσιάσει ούτε μια ημέρα από το ακροατήριο περιμένοντας υπομονετικά να έρθει η ώρα να καταθέσει, ανέβηκε την Τρίτη στο βήμα του μάρτυρα. Η δίκη θα συνεχιστεί την Παρασκευή με την κατάθεση της αδελφής και της μητέρας  του θύματος, η οποία βγαίνοντας από την αίθουσα, αφού ολοκλήρωθηκε η διαδικασία φώναξε:"120 δολοφόνοι εδώ μέσα και 6% απ' έξω". 

Ξεμπερδεύοντας με το παλιό.

  Γιά την ιστορία ... βρισκόμαστε στον Νοέμβρη του 1999 ... όταν ο Κλίντον είχε επισκεφθεί την Αθήνα (17 Νοεμβρίου του 1999). Ο πλανητάρχης είχε χιούμορ απο τότε !!! Ακου επίσκεψη ... την 17 Νοέμβρη !!!

ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ

Συνεχίζουμε σταθερά την προβολή της πρότασής μας

Η μάχη που δώσαμε σε αυτές τις εκλογές, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αποτελεί, όπως άλλωστε κάθε μάχη και δράση των κομμουνιστών, μια σημαντική παρακαταθήκη για να διευρύνουμε τη ζύμωση σε πλατιές λαϊκές μάζες, της πολιτικής πρότασης, του προγράμματος του Κόμματος. Είναι μέρος της προσπάθειας για την πολιτική χειραφέτηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, στην κατεύθυνση της ταξικής πάλης για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Στην δίνη της παγκόσμιας κρίσης

δυο σημαντικά άρθρα απο ΕΔΩ

Το μνημόνιο, η καπιταλιστική οικονομική κρίση και η διέξοδος

Σε πρόσφατο άρθρο του ο «Γκάρντιαν» («Καθημερινή» 22/9/2015) είχε τίτλο: «Οι εκλογές τελείωσαν, η κρίση όχι...». Δεν είναι παράξενο ότι γράφτηκε άρθρο με τέτοιο τίτλο, υπενθυμίζοντας την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Αλλωστε, το μνημόνιο που ψηφίστηκε στη Βουλή τον Αύγουστο από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, δεν αποτελεί μόνο ή κυρίως το μέσο παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά στρατηγική ανάκαμψης του κεφαλαίου με την εφαρμογή μιας σειράς αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Η κυβέρνηση προπαγανδίζει ότι με τη συμφωνία - μνημόνιο θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Και το συνοδεύει με τη διαπραγμάτευση αναδιάρθρωσης του χρέους που θα διευκολύνει την αποπληρωμή του, αφήνοντας κρατικό χρήμα για επενδύσεις, και το πρόγραμμα των 35 δισ. ευρώ του Γιούνκερ. Λέει ταυτόχρονα ότι υπάρχουν δυνατότητες να υλοποιηθούν μέτρα ανακούφισης του λαού εντός του μνημονίου, με την εφαρμογή του «παράλληλου προγράμματος».

Και τώρα ...στο εργατικό κίνημα ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (άντε να πέφτουν οι μάσκες )

Μαζί με το ΜΕΤΑ κατεβαίνουν στις εκλογές του Νοεμβρίου ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκή Ενότητα για το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Μπορεί πολιτικά και κομματικά να τα... σπάσανε, όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ στο συνδικαλιστικό μέτωπο έχουν αποφασίσει να πορευτούν μαζί. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ), της συνδικαλιστικής παράταξης που εκπροσωπεί το συγκεκριμένο χώρο, όπου τα στελέχη ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ αποφάσισαν να πορευτούν μαζί στις εκλογές για το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, που θα γίνουν στα μέσα του Νοεμβρίου.

Για τους διάφορους «καλοθελητές» που «προβληματίζονται» τάχα «γιατί δεν ανεβαίνει» το ΚΚΕ

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ, ξανάρχισαν από διάφορα ΜΜΕ και άλλους καλοθελητές οι «προβληματισμοί» του τύπου «γιατί δεν ανεβαίνει εκλογικά το ΚΚΕ», «γιατί δεν εισπράττει τη δυσαρέσκεια, τη διαμαρτυρία, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μνημονιακός» κ.λπ.

Αυτά, βέβαια, τα έλεγαν και παλιότερα. Οχι βεβαίως από ανησυχία για το ΚΚΕ και τα ποσοστά του, αλλά με απώτερο στόχο να καταδείξουν ότι το πρόβλημα είναι η πολιτική γραμμή του.

Η ορθότητα, όμως, της γραμμής του Κόμματος, όπως έχει αποδειχτεί και από την πρόσφατη ιστορία, δεν κρίνεται κυρίως από τις εκλογικές επιδόσεις του, αλλά με άλλα, ουσιαστικά κριτήρια. Για παράδειγμα, το 2012, το ΚΚΕ προέβαλλε την ανάγκη ο λαός, οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην προσδοκούν φιλολαϊκή διέξοδο από μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της ΕΕ. Η αλήθεια αυτή, τότε που το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε στον ορίζοντα, δεν ήταν καθόλου δημοφιλής. Γι' αυτή του τη θέση, το ΚΚΕ είχε σημαντικές εκλογικές απώλειες. Ομως, η αλήθεια αυτή επιβεβαιώθηκε απ' όλες τις εξελίξεις και κυρίως το τελευταίο 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτό το καταλαβαίνουν σήμερα πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι, ακόμα και αυτοί που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη ευκαιρία, υποκύπτοντας στη λογική του «μικρότερου κακού»...

Έλαβαν: Χαμένη ψήφος 94,5%

απο το die3odos

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός θα βρεθεί, από Δευτέρα, αντιμέτωπος με την ψήφο του της Κυριακής.

Είναι, όμως, η πρώτη φορά που η λαϊκή «εκλογική συμπεριφορά» έχει τέτοια χαρακτηριστικά υπεκφυγής από τα κεντρικά ζητήματα της πολιτικής πραγματικότητας.

Η «υπεκφυγή», σαν λέξη, μπορεί ν’ ακούγεται λίγο καθαρεύουσα… Και ο συσχετισμός της  με την ειδικά «εκλογική» συμπεριφορά μπορεί και να προκαλεί την παρεξήγηση ότι η σημασία της περιορίζεται σε αυτό και μόνο το «εκλογικό» πεδίο. Όμως στην πραγματικότητα η «υπεκφυγή» αφορά κάτι το πολύ πιο εκτεταμένο από τις εκλογές και κάτι το πολύ πιο βαθύ από την μια ψήφο της προχθεσινής Κυριακής.

Και τώρα ...41

41ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»: Στις 8, 9 και 10 Οκτώβρη στην Αθήνα - Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων(ΚΛΙΚ ) 

Σαραντάρισες…… 

Σαραντάρισες, αγάπη μου 
Κι όταν τα εκατοστίσεις, όταν τα χιλιάσεις 
Δεν θα υπάρχει τίποτα από μένα… 
Χώμα αφράτο και καρπερό οι ιδέες που μου χάρισες απλόχερα, τις έσπειρα αφειδώλευτα γύρω μας κι αυτές κάρπισαν σε μυαλά και καρδιές νεανικές και γέρικες, γέρικες καρδιές με χτύπο μικρού παιδιού, σε πείσμα πολλών...

Καθαροκουτελάτη, αγάπη μου διάβηκες δρόμους δύσβατους παράνομους και νόμιμους…. 
Εσύ, αγάπη μου, μακρινή θυγατέρα του Οχτώβρη που συγκλόνισε τον κόσμο, εγγόνα κόκκινη της Κομσομόλ, 
Εσύ, αγάπη μου, τρυφερή αλλά κι αμείλιχτα σκληρή με τους εχτρούς της νεολαίας, διαδέχτηκες τη μυθική ΟΚΝΕ, επάξια… και τιμημένα διαφύλαξες ΟΛΗ της την κληρονομιά.

Σαραντάρισες;… ποιος το λέει αυτό; 
Άλλα εφτά πρέπει να σου προσθέσουν, 
Εφτά χρόνους απ’ το 68 και δώθε, 
μέχρι τη μέρα που χωρίς τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια αλαζονικά, άπλωσες τις σημαίες και τα σφυροδρέπανά σου σ’ όλη την Ελλάδα, σε κάθε γωνιά του κόσμου. 
Άλλα εφτά χρόνους πρέπει να σου δώσουν, το δικαιούνται οι βασανισμένοι σου ήρωες, στα μπουντρούμια, τις φυλακές, τις εξορίες κρυφά σε σπίτια, έκανες χιλιάδες προφεστιβαλικές κάθε σημάδι στο κορμί των ηρώων σου κι ένα πανηγύρι, μια νίκη. 
Πότισαν οι ΗΡΩΕΣ σου με αίμα τοίχους, γυμνά πατώματα, στρώματα, αίμα τιμής κι αξιοπρέπειας. 
Κάθε σταγόνα, κάθε πληγή 
Κι ένα Φεστιβάλ. 

Κρυφά σε σπίτια, μας μάζευε ο παράνομος ΥΜΝΟΣ σου, 
κρυφά διαβάζαμε την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ 
και του ΟΔΗΓΗΤΗ είχαμε μάθει όλους τους στίχους και τους απαγγέλαμε. 
Κάθε μέρα κι ένα Φεστιβάλ  
Τράφηκες με όλη τη σοφία του Μαρξ και του Ένγκελς, του Βλαδίμηρου τη σιγουριά, των μπολσεβίκων του Ιωσήφ τους δύσκολους χειμώνες της πολιορκίας, ζήλεψες, εσύ, αγάπη μου, τις δάφνες. 
Ευδοκίμησες σε καρδιές και μυαλά ανυπότακτα. 
Αναπτύσσεσαι γοργά και θα μακροημερεύσεις, θα εμπνέεις, θα καθοδηγείς, μέχρι τη μέρα που η φτωχολογιά θα πάρει αυτό που της ανήκει. 

Αλλά, ΕΣΥ, αγάπη μου, 
δεν θα σταματήσεις ούτε για ένα λεπτό, 
μέχρις ότου κι ο τελευταίος εργάτης 
ξυπνήσει ένα πρωί χωρίς αλυσίδες, 
χωρίς δεσμά.. 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚH ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, 
Σ’ αγαπώ με πάθος. 

Ρωμύλος Αβδής

Ω, νεκρά παλληκάρια, παιδιά του λαού, 
Που το αίμα σας στάζει στις πέτρες του βουνού, 
Σηκωθείτε κι αρπάξτε τουφέκι ξανά, 
Χαίρε ω χαίρε χρυσή λευτεριά!

Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά 
Η κομμουνιστική νεολαία!
Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς,
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά.

Απ’ τον Πίνδο στην Γκιώνα και στον Αξιό,
Το ποτάμι θα πνίξει το μαύρο φασισμό,
Μεγαλώνει το δέντρο κι απλώνει κλαριά,
Στην απέραντη γη την πλατιά.

Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά
Η κομμουνιστική νεολαία!
Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς,
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά.

Θ’ ανταμώσουμε αδέρφια μια μέρα ξανά,
Σε μια νέα Ελλάδα σε πόλεις και χωριά,
Οικοδόμοι κι εργάτες της νέας ζωής,
Χέρι χέρι της γης οι λαοί.

Περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά
Η κομμουνιστική νεολαία!
Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός
Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!
Κόκκινος ήλιος γαρούφαλο στο πέτο μου
Σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς,
Κόκκινος ήλιος γαλάζιο το κασκέτο μου
Σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά...

το ποιημα ειναι του Ρωμυλου Αβδη απο ΕΔΩ και η φωτογραφια διπλα στον Υμνο μας του νεκρου μας συντρόφου Vadim απο την επιθεση των Φασιστών στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό

ΤΕΡΜΑ Η "ΠΛΑΚΑ" ΜΕ ΤΑ "ΝΟΥΜΕΡΑ" ....

ΠΗΓΗ

Γραφικός ή «λαγός»;

Ο Λεβέντης παρουσιάστηκε σαν η «έκπληξη των εκλογών», αν και έχει βουίξει ο τόπος ότι πριμοδοτήθηκε από πολλά και διαφορετικά τμήματα του αστικού κατεστημένου και μηχανισμούς, ακόμα και με κατεύθυνση για ψήφο σε κάποιες εκλογικές περιφέρειες. Παρουσιάστηκε σαν «εκείνος που, μετά από 41 χρόνια προσωπικής πολιτικής πορείας, κατάφερε και μπήκε στη Βουλή», αν και στο παρελθόν έχει περάσει και από ΠΑΣΟΚ και από ΝΔ. Και βέβαια, διαχρονικά, παρουσιαζόταν από το αστικό πολιτικό σύστημα ως η καταλληλότερη επιλογή εάν κάποιος θέλει να κάνει χαβαλέ με την ψήφο του στις εκλογές. «Εγκριτοι» και «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι τον είχαν πρώτο τηλεοπτικό παράθυρο - «πίστα» εδώ και αρκετό καιρό και με υψηλό δείκτη «σοβαροφάνειας» συζητούσαν μαζί του τα όσα αντιδραστικά πρεσβεύει ο συγκεκριμένος χώρος, πασπαλισμένα με διάφορες αστικές αρλούμπες. Και δος του να μένει άφωνος από την πολιτική ευφυία ο κάθε «έγκριτος» μεγαλοδημοσιογράφος... Κάπου εδώ, όμως, τελειώνει η πλάκα και αρχίζουν τα σοβαρά.

ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ,ΦΕΡΝΟΥΝ "ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ"

Σε εποχές ολομέτωπης επίθεσης του Κεφαλαίου σε κατακτήσεις ,δικαιώματα λαικά κι εργατικά ,αλλά και σε εποχές ύφεσης ,υποχώρησης και ανετοιμότητας του Εργατικου Κινήματος (ΕΚ) ,ένα Μ-Λ ΚΚ που σέβεται τον τίτλο του ,έχει πρωτίστως την ευθύνη της ανασύνταξής του .Παράλληλα έχει την ευθύνη να ακολουθεί μια σοφή τακτική ,μια τακτική σαν την γάτα με το ποντίκι με τον ταξικό αντίπαλο ,να ελίσσεται ,,να μην εκτίθεται άσκοπα,,να κρατά ως κόρη οφθαλμού και για όσο μπορεί τα όποια περιθώρια δράσης του επιτρέπει το συγχρονο αστικό σύστημα και κυρίως να εκμεταλλεύεται αυτά στην κατεύθυνση της όσο γίνεται πιο γρήγορης ανασύνταξης του ΕΚ . 

Γιατί δεν ενισχύεται εκλογικά το ΚΚΕ;

γράφει ενας Στρατολάτης


Μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Πως θα μπορούσε να είναι καλό ένα εκλογικό αποτέλεσμα με το ευρωενωσιακό τόξο να ξεπερνά το 90%; Ακόμα κι αν το ΚΚΕ διπλασίαζε τις δυνάμεις του, μια τέτοια αναλογία (9:1) θα εξακολουθούσε να είναι αρνητική. Πόσο μάλλον που τελικά δεν καρπώθηκε τίποτα από τη μείωση της συμμετοχής αλλά έχασε κιόλας τριανταεξήμιση χιλιάδες ψήφους σε σχέση με το Γενάρη.

Γιατί λοιπόν οι ψηφοφόροι δεν ενισχύουν το ΚΚΕ;
Νομίζω ότι πρέπει αρχικά να ορίσουμε τη σφαίρα επιρροής του κόμματος. Δεν θα μπορούσε ο καθένας να ψηφίσει ΚΚΕ, τα όρια της κομμουνιστικής αριστεράς φυλάσσονται από ιστορικά στεγανά.
Από το 1974 μέχρι και σήμερα, οι ψήφοι που συνέλεξε το ΚΚΕ κυμάνθηκαν μεταξύ 277.015 (Ιούνιος 2012) και 629.512 (1985). Ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, σημείο καμπής για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, έλαβε 583.750 ψήφους το 2007.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Του Βαγγέλη Δανέζη 

Η κάθε γενιά διαμορφώνει κριτήριο και στάση ζωής μέσα στη καπιταλιστική ζούγκλα με τα πρότυπα της αστικής ιδεολογίας που αναπαράγονται στο σπίτι, το σχολείο, τα ΜΜΕ, τους χώρους εργασίας, εκπαίδευσης και κατοικίας στη βάση των οικονομικών σχέσεων εκμετάλλευσης.

Τα πρότυπα αυτά θέτουν ως στόχους : 
Tην επιβίωση και τον πλουτισμό με βάση το κέρδος και όχι την εργασία. 

Tην προσωπική ανάδειξη με βάση τον ανταγωνισμό και όχι την ομαδική άμιλλα. 
Tην αξιολόγηση της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης ως μονάδα και γρανάζι της καπιταλιστικής αναπαραγωγής και όχι ως υπέρτατη αξία και ανεκτίμητο δώρο.

TI EINAI H ΕΞΑΓΟΡΑ;

γράφει ο  " Σεχτάρ ο Τρομερός"

Δεν είναι μόνο ο διορισμός στο δημόσιο η η ένταξη σε κανα πρόγραμμα της ΕΟΚ, δηλαδή το παραδοσιακό "ρουσφέτι".
Εχει και πιο φινετσάτες, πιο ραφιναρισμένες, πιο σύγχρονες μορφές.
Παραδείγματα: Διορισμοί με τηλεφώνημα βουλευτή γίνονται μαζικά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, λόγω της σύμφυσης κράτους-κεφαλαίου, η δημόσιου-ιδιωτικού τομέα. Οι ΣΔΙΤ δε γίνανε για πλάκα, η, τέλος πάντων, όχι μόνο γι αυτό, που επικαλούνται. Το "ρουσφέτι" της τουρκοκρατίας βιομηχανοποιήθηκε επί καπιταλισμού.
Ακόμη, την (παρατεταμένη για σαράντα-πενήντα χρόνια) εποχή του μικροαστικού "μπουμ" στην Ελλάδα, πάρα πολλοί εργαζόμενοι καθώς και εσωτερικοί μετανάστες, που παρατήσαν το πατρικό χωράφι, άνοιξαν την "δική τους δουλειά", που για τους περισσότερους σήμανε κάποια χρόνια ευμάρειας και μια ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας "δεν-έχω-αφεντικό".