Μια «σημειολογία» των αμερικανικών εκλογών.

Με το που άρχισε να διαφαίνεται η «ήττα» του Τραμπ, διάφοροι ψεκασμένοι και όχι μόνο στην Αμερική, ξεκίνησαν μιαν αρκετά κατανοητή υστερία για «νοθείες», «σημεία και τέρατα» κλπ. στις αμερικανικές εκλογές.
Το μόνο σίγουρο, πέρα από τις τερατολογίες των "ψεκασμένων" του Τραμπ, είναι πως η αμερικανική δημοκρατία δεν είναι και ...υπόδειγμα ( χα,χα!) αστικής δημοκρατίας.
Ενα αποστεωμένο και απαρχαιωμένο πλειοψηφικό σύστημα εκλεκτόρων για την ανάδειξη του προέδρου, κατάλοιπο μιας εποχής, που η συγκοινωνία στην αχανή χώρα γινόταν με ...άλογα! Που είχε αναδείξει τον Τραμπ το 2016, παρόλο, που δεν πλειοψήφησε τότε.

Τότε οι "ψεκασμένοι" αναλυτές δεν συγκινήθηκαν να κάνουν "ανατριχιαστικές" αναλύσεις. Αλλά ούτε και κανάς άλλος από τους "Δημοκρατικούς", την πολιτική παράταξη των δουλοκτητών του Νότου και της Κου-Κλουξ-Κλαν, μην ξεχνάμε.
Η Αμερική είναι ένας βόθρος από σκατά.
Οπλοφορία, θρησκοληψία, γκαγκστερισμός, υποκριτικός πουριτανισμός δίπλα-δίπλα με την πορνογραφία, ρατσισμός, αμοραλισμός του κερατά, ανισότητες χωρίς όρια και όλα να έχουν μια τιμή.
Αυτό είναι το περίφημο "Αμερικανικό Ονειρο": Η ιδεολογία της "ευκαιρίας στην κονόμα" στην απόλυτη μορφή της, χωρίς άλλους κανόνες και αναστολές.
Αυτή η "κοινωνία" (ο θεός να την κάνει), αυτό το "σύστημα" ("καουμπόϊκο" το λέγαμε πιτσιρικάδες...) έχει φτάσει στα όρια της εσωτερικής του συμφόρησης, κι αυτά, που βλέπουμε τώρα είναι τα συμπτώματα.
Η κόντρα Μπάϊντεν-Τραμπ είναι εμφανώς εσωτερική κόντρα αμερικανών κεφαλαιοκρατών.

Ο Τραμπ εκφράζει παραδοσιακούς κεφαλαιοκράτες, που στην φάση αυτή έχουν υπερφαλαγγιστεί από τους κεφαλαιοκράτες των "νέων τεχνολογιών/νέας οικονομίας" και τους αχαλίνωτους παρασιτικού κερδοσκόπους του χρηματοπιστωτικού, νεόπλουτους και εξαιρετικά αλαζόνες/επιθετικούς. Ολα αυτά τα πρώην "τσογλάνια", Στηβ Τζομπς, Μπίλυ Γκέϊτς, (κάποιος έχει ήδη αποδημήσει), Ζούκερμπεργκ, Μπέζος, μαζί και οι τζογαδόροι χρηματιστές Warren Buffet κλπ. γίνανε μεγαλοδισεκατομμυριούχοι μέσα σε λίγα χρόνια, ορισμένοι από το τίποτε - η τέλεια ενσάρκωση του "αμερικανικού ονείρου". Που τρώει αυτούς, που το γέννησαν, την αμερικανική παραδοσιακή αστική τάξη, που νοιώθει να παραγκωνίζεται από αυτούς ενώ ταυτόχρονα εξουθενώνεται από την Κρίση. Το "rust-State", η Πενσυλβάνια της χρεοκοπημένης αμερικανικής βιομηχανίας και "προπύργιο" των Δημοκρατικών από το 1988, έδωσε τη νίκη στον Τράμπ το 2016 και φέτος χρειάστηκε να επιστρατευτούν τα "δέντρα" της "επιστολικής ψήφου" για να ..επανέλθει στην "κανονικότητα"!
Γενικά, νομίζω, πως αυτή η κυρίαρχη μερίδα του Κεφαλαίου στην Αμερική "ανέχτηκε" το 2016 τον "ψεκασμένο λαϊκιστή" μικροδισεκατομμυριούχο Τραμπ, μάλλον για να εκτονώσει προσωρινά την λαϊκή δυσαρέσκεια από την Καπιταλιστική Κρίση, να ανοίξει τα "jobs" δίνοντας κίνητρα για επαναπατρισμούς κεφαλαίων, ξεθάβοντας τον Προστατευτισμό κλπ., δηλαδή "βάζοντας νερό στο κρασί" και θέτοντας σε προσωρινή αναστολή, ίσως και ρίσκο, τα μεγάλα κέρδη και τις ευρύτερες στρατηγικές του κυρίαρχου αμερικανικού κεφαλαίου αλλά και του παγκοσμίου Καπιταλισμού.

Τον "χρησιμοποίησαν" με λίγα λόγια, σαν προσωρινό ελιγμό, και τώρα τον μαζεύουν. Κι όχι τόσο εύκολα, όσο τον αμόλυσαν προ τετραετίας, όπως βλέπουμε.
Μάλλον έχουν διδαχτεί από το πάθημα των γερμανών κεφαλαιοκρατών με τον Χίτλερ, στο Β' ΠΠ.
Αλλά στο μεταξύ, ανοίξανε τον ασκό του Αιόλου, γιατί ο Τραμπ απέκτησε λαϊκή βάση σε ένα αντιδραστικό-συντηρητικό "κίνημα" με πολλά μισοφασιστικά χαρακτηριστικά, που μοιάζει πολύ, τηρουμένων των αμερικανικών αναλογιών, με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, "αγανακτισμένοι", "πλατείες", «μακεδονομάχοι» σε μας εδώ, κλπ., πολύ χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και χρειάστηκαν να κάνουν πολλές "ζαβολιές" από την μαζικοποίηση της επιστολικής ψήφου μέχρι την πλήρη κυριαρχία τους στην "ενημέρωση", δίνοντας τροφή και στους αντιδραστικού τερατολόγους του Τραμπ.
Θέλω να πω με όλα αυτά στους συμπατριώτες μου, να μην στηρίζουν φρούδες ελπίδες στον "δημοκρατικό" Μπάϊντεν, όσο και αν ακολουθεί μια λιγότερο προκλητική αισθητική από τον άξεστο Τραμπ. Ιδια σκατά και οι δύο είναι, χειρότερες μέρες έρχονται για μας, για την Πατρίδα μας και τα παιδιά μας. Οπως το ίδιο χειρότερες θα ήταν κι αν κέρδιζε ο Τραμπ.
Η πολιτική του αμερικανικού κράτους δεν είναι της επιλογής των όποιων προσώπων.
Οποιος και να βγεί θα παίρνει γραμμή από την Wall-Street, και τους δείκτες της.
Το αξιοσημείωτο για το εργατικό κίνημα, είναι η διαφαινομένη «παγκοσμιότητα» του Τραμπισμού και η αναλογίες της με το φασιστικό «κίνημα» του Μεσοπολέμου και της Βαϊμάρης.
Ελπίζουμε οι εμπειρίες των Λαών και η γνώση του εργατικού κινήματος να βάλουν φραγμό σε μιαν ανάλογη εξέλιξη. Και αυτός ο φραγμός θα είναι σίγουρα η απαρχή της επαναστροφής της Ιστορίας σε θετική κατεύθυνση, μετά το πισωγύρισμα, που σηματοδότησε η κατάλυση της ΕΣΣΔ το ’86-’91.

ΣΕΧΤΑΡ ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ