Δημοκρατία; Ποια δημοκρατία;

Γράφει ο Cogito ergo sumαπο το "ΑΤΕΧΝΩΣ"

Άντε ξανά τα ίδια. Μιας και δεν είχαμε τίποτε σημαντικότερο να μας απασχολήσει, ξαναπιάσαμε το γνωστό θέμα: θα γίνουν ή δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές;

Ο Καμμένος απειλεί τους δανειστές ότι, αν μας παραζορίσουν, θα πάμε στις κάλπες. Η Γεροβασίλη δεν βλέπει κάλπες. Ο Θεοδωράκης ούτε ν’ ακούει δεν θέλει για κάλπες, γιατί οι επόμενες κάλπες θα είναι μάλλον οι τελευταίες του κόμματός του. Ο Κούλης δεν βιάζεται για κάλπες, επειδή θέλει πρώτα να οργανώσει το κόμμα του αλλά και να προλάβει η κυβέρνηση να τελειώσει με το ασφαλιστικό. Με δυο λόγια, όλοι δείχνουν ένα κάλπικο ενδιαφέρον για τις κάλπες, ανάλογα με το τι τους βολεύει. Άλλωστε, οι κάλπες ήσαν πάντοτε η α λα καρτ πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Κατ’ αρχάς, επιτρέψτε μου να σχολιάσω λίγο αυτό το τελευταίο, δηλαδή ότι οι εκλογές είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. «Πεμπτουσία» είναι κάτι που… δεν υπάρχει! Κοντά στα τέσσερα γνωστά στοιχεία του κόσμου (γη, αέρας, νερό, φωτιά), οι αρχαίοι έβαλαν κι ένα πέμπτο (αιθέρας), το οποίο υπέθεταν ότι υπάρχει, επειδή έπρεπε να υπάρχει κάτι που να δίνει την ζωή. Λίγο-πολύ, λοιπόν, «πεμπτουσία» είναι κάτι σημαντικό, που θα έπρεπε να υπάρχει αλλά δεν το έχουμε δει.

Επεκτείνοντας τον συλλογισμό μου και αφού πρώτα σας υπενθυμίσω το γνωστό τσιτάτο που λέει πως αν οι εκλογές υπήρχε περίπτωση να ανατρέψουν το σύστημα και την καθεστηκυία τάξη, θα είχαν καταργηθεί προ πολλού, επιτρέψτε μου να δηλώσω ευθέως ότι δεν είμαι οπαδός τής δημοκρατίας, όσο κι αν κάποιοι κραυγάζουν και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως τάχα πρόκειται για το καλύτερο πολίτευμα.

Δεν ξέρω αν και κατά πόσο σας αιφνιδίασα αλλά σας προκαλώ να μου δείξετε μια πραγματική δημοκρατία, άσχετα από τόπο και χρόνο. Πείτε μου, για παράδειγμα, ότι ιδεατή δημοκρατία ήταν αυτό που είχε η Γουαδελούπη το 1878 μΧ, η Αίγυπτος το 236 μΧ ή η Αθήνα το 430 πΧ. Πού και πότε, κατά την γνώμη σας, εφαρμόστηκε όντως αυτό το «καλύτερο πολίτευμα», για το οποίο τόσος ντόρος γίνεται;

Είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα δυσκολευτείτε να απαντήσετε στην πρόκλησή μου. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην διεθνή επιστημονική ορολογία δεν συναντάται πουθενά πλέον ο όρος «δημοκρατία» σκέτος. Η πρώτη προσπάθεια των πολιτικών φιλοσόφων να υπερβούν το πρόβλημα ήταν η χρήση τής περίφρασης «κοινοβουλευτική δημοκρατία» αλλά κι αυτή φάνηκε αδόκιμη. Έτσι, σήμερα χρησιμοποιείται ο ακόμη περισσότερο περιοριστικός όρος «αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία» (δείτε κείμενα των Χάιζελμπλουμ, Τσόμσκυ κλπ).

Στο σημείο αυτό ας κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στην περίφημη «άμεση δημοκρατία» τής αρχαίας Αθήνας, επειδή χρησιμοποιείται συχνά τόσο από τους ημιμαθείς όσο και από τους απανταχού ελληναράδες. Μιλάμε για ένα πολίτευμα για το οποίο πολλοί ισχυρίζονται πως θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα για τις σημερινές κοινωνίες. Μόνο που όλοι αυτοί ξεχνούν να σημειώσουν πως σ’ εκείνη την «άμεση δημοκρατία» είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οιελεύθεροι άνδρες αθηναίοι. Με δεδομένο ότι τότε στην Αθήνα ζούσαν κάπου 10-12 χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες και καμμιά διακοσαριά χιλιάδες δούλοι, δεν καταλαβαίνω πως θεωρείται «υποδειγματικό» ένα πολίτευμα το οποίο έδινε λόγο σε 5-6 χιλιάδες άντρες και στερούσε αυτό το δικαίωμα από δεκάδες χιλιάδες άλλους πολίτες, οι οποίοι είχαν την «ατυχία» να είναι είτε γυναίκες είτε δούλοι. Για να μη θυμηθώ την τύχη που είχαν οι Μήλιοι, όταν αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την περίφημη Αθηναϊκή Συμμαχία. Εκείνο το πολίτευμα χαρακτηρίστηκε (όχι άδικα) ως «δουλοκτητική δημοκρατία». Για περισσότερες λεπτομέρειες, παραπέμπω στο εξαιρετικό βιβλιαράκι τού αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα «Η αρχαία δουλοκτητική δημοκρατία» (Σύγχρονη Εποχή, σελ. 77, τιμή 6 ευρώ).

Αλλά ας αφήσουμε την φιλοσοφία. Είναι σαφές ότι στην δημοκρατία δεν πιστεύουν ούτε καν εκείνοι οι οποίοι -υποτίθεται πως- είναι ταγμένοι να την υπηρετούν. Την καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό αποτελούν οι απανωτές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία τόσο η σημερινή «πρώτη φορά αριστερά» όσο και η προηγούμενη «τελευταία φορά δεξιά» διοικούν τον τόπο, παρακάμπτοντας και αυτόν ακόμη τον -σχεδόν ανύπαρκτο, έτσι κι αλλοιώς- κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο έχουν χεσμένη την «δημοκρατία» τους οι ίδιοι οι αστοί, αποτελεί η απάντηση του πρώην πρωθυπουργού στην εξής ερώτηση δημοσιογράφου:«Φοβάστε “κοινοβουλευτικό ατύχημα”; Δηλαδή βουλευτές της πλειοψηφίας να αρνηθούν να στηρίξουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης;». Τότε, ο Σαμαράς απάντησε: «Ακόμα και η συζήτηση για πρόωρες εκλογές αυτήν τη στιγμή αποσταθεροποιεί τη χώρα! Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποιος κυβερνητικός βουλευτής που θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και τη χώρα. Το έχουν δείξει, άλλωστε, ως τώρα. Με μεγάλη ευθύνη και σοβαρότητα. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν “ατύχημα”. Θα ήταν δολιοφθορά!».

Τί έχουμε εδώ, λοιπόν; Σε μια «αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία» θεωρείται αποσταθεροποιητική ακόμη και η συζήτηση για εκλογές, οι οποίες -υποτίθεται πως- αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας! Προσέξτε τον παραλογισμό: οι αστοί από την μια κατηγορούν τα σοβιετικά καθεστώτα για την μη διεξαγωγή εκλογών κι από την άλλη ισχυρίζονται ότι οι εκλογές αποσταθεροποιούν μια χώρα, η οποία μάλιστα δεν βρίσκεται σε συνθήκες επαναστατικής διαδικασίας.

Ας τελειώνουμε με τα παραμύθια. Κάποτε πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Αυτό το καθεστώς που μας παρουσιάζεται ως δημοκρατία, δεν συνιστά παρά δικτατορία τού κεφαλαίου. Πρόκειται σαφώς για ένα καθεστώς το οποίο φτιάχτηκε για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των ολίγων. Συνεπώς, θεωρώ απολύτως λογικό όχι μόνο να μη κόπτομαι για την υπεράσπιση αυτού του καθεστώτος αλλά να το σιχαίνομαι και να απεργάζομαι την ανατροπή του.

Στο κάτω-κάτω, αντί για την δικτατορία των ολίγων τού κεφαλαίου, προτιμώ την δικτατορία των πολλών. Την δικτατορία τού προλεταριάτου.

ΥΓ: Συγγνώμη αν πρωτύτερα σας στενοχώρησα ή σας προβλημάτισα ζητώντας να μου πείτε πού και πότε εφαρμόστηκε στην πράξη η ιδεατή -για σας- δημοκρατία. Παραδέχομαι ότι το έκανα επίτηδες. Έτσι, για να πάρω το αίμα μου πίσω από όσους με έχουν πρήξει χρόνια τώρα, ζητώντας μου να τους υποδείξω πού και πότε εφαρμόστηκε ο ιδεατός σοσιαλισμός.