Διαρκές ΟΧΙ στις παγίδες.

Ταξική οργάνωση της πάλης και της λαϊκής αλληλεγγύης

Πριν ακόμα κοπάσουν οι χοροί και οι πανηγυρισμοί για το υψηλό ποσοστό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, από τους εκπρόσωπους της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα κανάλια άρχισαν να ακούγονται διθύραμβοι (άλλες φορές με εθνικιστική άλλες φορές με «διεθνιστική» σάλτσα) για τον «υπέροχο ελληνικό λαό» που απάντησε στις ιταμές απαιτήσεις των «δανειστών», ακύρωσε τα μνημόνια, τη λιτότητα κτλ. Αμέσως μετά, στον λόγο τους, οι «δανειστές» γίνονταν ξανά οι «σεβαστοί εταίροι» με τους οποίους διαπραγματεύεται η κυβέρνηση, δηλαδή η Ευρ. Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ κι ακούγονταν πάλι εκκλήσεις να «αξιοποιηθεί» η έκθεση του τελευταίου και να υπάρξει μια συμφωνία με βιώσιμο και επωφελές πλάνο ανάπτυξης και με ρύθμιση του χρέους. 

Πρώτα δηλαδή ύμνησαν το υπερήφανο ΟΧΙ του λαού απέναντι στους δράκους της ΕΕ και αμέσως μετά άρχισαν να εξηγούν γιατί αυτό το ΟΧΙ μεταφράζεται σε ΝΑΙ στην ΕΕ και στο ευρώ, ΝΑΙ σε μια συμφωνία με επίσης σκληρά μέτρα. Μόνο που ισχυρίζονται ότι αυτά θα είναι λιγότερο σκληρά και θα εξασφαλίζουν «προοπτική». Η κοροϊδία που ξεκίνησε με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος συνεχίζεται το ίδιο ξεδιάντροπη και μετά.

Κατόπιν, κυβερνητικοί, αντιπολιτευόμενοι, δημοσιογράφοι και αναλυτές των πάνελ έφριτταν ομαδικά ακούγοντας τις πρώτες αντιδράσεις για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος από τους εκπροσώπους των «θεσμών». Μα από πού προήλθε τόσο μένος αναρωτιούνται, και τι σχέση έχει αυτή η συμπεριφορά με τις ευρωπαϊκές αξίες; 

Μα καλά, αναρωτιόμαστε με τη σειρά μας: Είναι τόσο ανυποψίαστοι αυτοί οι περισπούδαστοι κύριοι που αγανακτούν από τα κανάλια για την ανάλγητη συμπεριφορά των «δανειστών»;Αγνοούν το περιεχόμενο των ευρωπαϊκών συνθηκών και των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου, των δανειακών συμβάσεων, που πολλοί από αυτούς έχουν ψηφίσει; Κανείς τους δεν ξέρει τη νομοθεσία και το πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης;Δεν ξέρουν ότι όλες αυτές οι ασύλληπτου πράγματι κυνισμού δηλώσεις προς τον ελληνικό λαό (έφτασαν να απειλούν έμμεσα με «ανθρωπιστική κρίση» αν δεν συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις τους) δεν είναι καθόλου αυθαίρετες, ούτε οφείλονται ασφαλώς στη μοχθηρία των κ.κ. Σουλτς, Γιουνγκέρ, Ντάισελμπλουμ, Γκάμπριελ, αλλά πατάνε γερά στις δεσμεύσεις της χώρας από την ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ; 

Οι ευρωενωσιακοί ιθύνοντες φαίνεται μάλιστα ότι εκνευρίζονται ιδιαίτερα όταν, αντί απάντησης στις απαιτήσεις τους, εισπράττουν από την ελληνική κυβέρνηση θρήνους και κηρύγματα για τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Και πώς να μην εκνευρίζονται, όταν οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά τη νομική θεμελίωση αυτών των ιδεωδών που είναι απόλυτα προφυλαγμένη από τη θέληση των λαών; Τα λεγόμενα ευρωπαϊκά ιδεώδη είναι διατυπωμένα έτσι ώστε να υπάρχουν και να λειτουργούν πάντα υπέρ της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των κοινών συμφερόντων της λυκοσυμμαχίας έναντι της εργατικής τάξης αλλά και των ανταγωνιστών της.

Η αντιλαϊκή συμφωνία-μνημόνιο (που θα είναι προάγγελος άλλων «μνημονίων διαρκείας» τα επόμενα χρόνια καθώς αυτά έχουν αποφασιστεί επίσης στα πλαίσια της ΕΕ) είναι λοιπόν μονόδρομος για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το δημοψήφισμα -όπως σωστά κατήγγειλε το ΚΚΕ- στήθηκε από την κυβέρνηση ακριβώς με στόχο να συσκοτιστεί αυτή η πραγματικότητα. Στήθηκε με στόχο να παρασυρθεί ο ελληνικός λαός (που δεν αντέχει άλλη εξόντωση των δικαιωμάτων και του εισοδήματός του) να πει ένα ΟΧΙ που θα δίνει στην κυβέρνηση την ευχέρεια να το μετατρέψει σε ΝΑΙ. Και ιδού που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε σε χρόνο μηδέν, μόλις το απόγευμα της Δευτέρας, να μετατρέψει το ΟΧΙ σε «εθνική πρόταση» όλων των αστικών κομμάτων προς τους εταίρους. 

Το κεφάλαιο εντείνει την εκβιαστική του επίθεση στον λαό. Από τη μια αξιοποίησε την εκστρατεία υπέρ του ΝΑΙ για να κάνει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν την ωμή λογική των θυσιών και όλη την εργοδοτική προπαγάνδα για τα αίτια της κρίσης καθώς και τις συνταγές ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Από την άλλη αξιοποίησε κάποιους υποτιθέμενους «ριζοσπάστες» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή σε άλλες αριστερές ή εθνικιστικές δυνάμεις ώστε να σπείρει στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι μια ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ, με «αυτοδύναμη» καπιταλιστική ανάπτυξη και νέες συμμαχίες με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκτός ΕΕ, θα ήταν η λύση για τη σωτηρία του λαού και της χώρας. 

Ποιο σενάριο θα επικρατήσει; Τα ενδεχόμενα είναι πολλά όπως και οι αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικές και ιμπεριαλιστικές μερίδες που αναζητούν διέξοδο από την κρίση προς όφελός τους. Το αδιέξοδο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι ωστόσο ένα και πολύ επικίνδυνο. Η καπιταλιστική κρίση επιτείνει το σάπισμα της εξουσίας των μονοπωλίων στη χώρα μας και απειλεί τον λαό με καταστροφή, είτε έχουμε το ένα, είτε το άλλο σενάριο εξελίξεων.

Αυτή την «πικρή αλήθεια» προσπάθησε να δείξει το ΚΚΕ καλώντας τους εργαζόμενους να ακυρώσουν τον εκβιασμό του δημοψηφίσματος με άκυρο, λευκό ή αποχή. Αυτό το μήνυμα προσπάθησαν να σκεπάσουν όλες οι λυσσασμένες επιθέσεις που δέχτηκε με αφορμή αυτή τη συνεπή του στάση, επειδή δεν τροφοδότησε την αυταπάτη ότι το ΟΧΙ στα μέτρα της τρόικας έτσι όπως το πρότεινε η κυβέρνηση θα μπορούσε δήθεν να έχει και μια «ταξική» ερμηνεία. Η Κυριακή του δημοψηφίσματος όμως ήταν τελικά κοντή γιορτή. 

Αποδεικνύεται και θα αποδειχθεί ότι μόνο η ταξική οργάνωση και αλληλεγγύη των εργαζόμενων και του λαού που προτείνουν οι κομμουνιστές, είναι εκείνη που μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες χρεωκοπίας που διαμορφώνονται μπορεί να ανοίξει διέξοδο. 

Τη διέξοδο την ανοίγουν οι εργαζόμενοι μέσα από την οργάνωση για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα κι όχι όταν σπεύδουν πρόθυμα σαν χειροκροτητές και ψηφοφόροι στις ξεδιάντροπες πια παγίδες που στήνουν τα αστικά συμφέροντα.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός
φ. 1094, 8-7-2015, σελ. 7