Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το τέλειο αντιλαϊκό έγκλημα του οπορτουνισμού

Ίσως, στο μέλλον, το τελευταίο εικοσαήμερο να καταγραφεί ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου οπορτουνισμού (δηλαδή του ρεύματος των ποικιλόχρωμων αποστατών του εργατικού κινήματος που λειτουργία τους είναι να κρατούν τους εργαζόμενους υπό αστική επιρροή και κυριαρχία). Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ -που μαζί με τους ακροδεξιούς συνεταίρους του (ΑΝΕΛ) διαχειρίζεται από τη θέση της κυβέρνησης την οξεία κρίση και τα ασφυκτικά αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού μέσα στην ΕΕ και μέσα στο παγκόσμιο παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών- ξεπέρασε κάθε προηγούμενο αδίστακτης και τυχοδιωκτικής χειραγώγησης των αισθημάτων, του πόνου και των ελπίδων των εργαζόμενων και του λαού μας. 

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με το παραπειστικό ερώτημα δεν αποτέλεσε τελικά βήμα και μέσο ενδυνάμωσης της πάλης του λαού ενάντια στα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα (όπως προπαγάνδιζαν με ιδιαίτερη ζέση οι κάθε λογής αριστεροί κολαούζοι της συγκυβέρνησης) αλλά, όπως υποστήριζε το ΚΚΕ (δεχόμενο τις χυδαίες επιθέσεις των εν λόγω «κολαούζων»), χρησιμοποιήθηκε για να παγιδεύσει τον λαό σε μια θανάσιμη μέγγενη καταστρεπτικών επιλογών. 

Εν μέσω δημοψηφίσματος, τραπεζικής κρίσης και ταπεινωτικών διαπραγματεύσεων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπάθησε να πείσει ότι μπροστά στον λαό ανοίγονται δύο και μόνο δρόμοι: είτε να δεχτεί την πλήρη υποταγή στη συντεταγμένη βαρβαρότητα των μνημονιακών μέτρων, είτε να επενδύσει τις ελπίδες του στη «ρήξη» με το ευρώ στο όνομα των εθνικών αστικών συμφερόντων και με αναζήτηση νέων συμμαχιών μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλαίσιο (που όμως θα σήμαινε άμεση ισοπέδωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος μέσω της ασύντακτης χρεοκοπίας και νέες θυσίες στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου πατριωτισμού).

Όσο το δράμα προχωρούσε προς την κορύφωσή του οι αστικές σειρήνες εκατέρωθεν καλούσαν τον λαό να ταυτίσει τη δική του αγωνία για επιβίωση με τη μια ή την άλλη πλευρά. Όμως την Παρασκευή 10 Ιουλίου η κυβέρνηση Τσίπρα επέλεξε πλευρά, την πλευρά της κυρίαρχης αυτή τη στιγμή αστικής επιλογής που ήταν η «πάση θυσία» παραμονή στην Ευρωζώνη. Κι αυτό σε μια στιγμή «κινδύνου», όπου γινόταν φανερό ότι η προοπτική του grexit υποστηριζόταν από ισχυρή μερίδα ευρωενωσιακών μονοπωλίων με επίκεντρο την Γερμανία που επιδιώκουν μια πιο σφιχτή και ευέλικτη Ευρωζώνη. 

Υπήρχε όμως και ένας σοβαρός ιδεολογικός κίνδυνος για την άρχουσα τάξη: να αποκαλυφθεί πλήρως και σε όλο της το κυνικό μεγαλείο, στα μάτια όλου του ελληνικού, αλλά και άλλων λαών, η αληθινή φύση της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας μονοπωλιακών συμφερόντων που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Εδώ και πολλά χρόνια βέβαια, και ειδικά στα χρόνια της κρίσης, φάνηκε πόσο σαθρά, πόσο επίπλαστα ήταν τα ιδεώδη και τα επιχειρήματα που κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκαν για να εξωραΐσουν την ευρωενωσιακή πραγματικότητα. Ούτε ευημερία, ούτε σύγκλιση, ούτε κοινωνικό μοντέλο, ούτε ειρήνη και δικαιώματα για τους λαούς εξασφαλίζει. Το αντίθετο:είναι μια συμμαχία του κεφαλαίου που χρησιμοποιεί τη συνεργασία μεταξύ των κρατών, όχι για τους ειρηνικούς σκοπούς που επικαλείται, αλλά για να πολεμά ενιαία το προλεταριάτο και να επικρατεί στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι. Είναι μια συμμαχία που σπαράσσεται από ανισομετρίες και ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της, προορισμένη να τσαλαπατά κάθε δημοκρατικό και πατριωτικό πρόσχημα σε αυτή τη διαρκή μάχη.

Αυτή την αλήθεια μπορούσε κανείς να τη δει ανάγλυφα το Σαββατοκύριακο 11-12 Ιουλίου, όταν η ένταση των παζαριών και εκβιασμών έφτανε στο αποκορύφωμά της. Ενωμένα πλέον τα ελληνικά κόμματα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ στην κοινή προσπάθεια για «σωτηρία της χώρας». Υποτιθέμενος στόχος το «κάτι καλύτερο», όμως όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν όλοι δει το Eurogroup να αρνείται σύσσωμο και πεισματικά να συζητήσει κάθε αλλαγή στα αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων, επικαλούμενο ότι αυτοί ήταν οι «κανόνες». Τώρα που η κυβέρνηση είχε αποδεχτεί πλήρως τις απαιτήσεις που το δημοψήφισμα είχε απορρίψει,έγινε προσπάθεια να στηθεί ξανά το γνωστό σκηνικό των «καλών» και των «κακών». Ανακαλύφθηκαν οι νέοι προστάτες και φίλοι του ελληνικού λαού, Γάλλοι, Ιταλοί κτλ. που με τη συνδρομή του αμερικανικού παράγοντα και του πρώην «αιμοσταγούς ΔΝΤ» θα μας έσωζαν από την εκδικητική μανία των Γερμανών και των δορυφόρων τους. 

Το παιχνίδι έληξε με μια τραγωδία για τον λαό μας, όπως όλα τα παιχνίδια που διεξάγονται για το συμφέρον της αστικής τάξης που βαφτίζεται «γενικό συμφέρον». Το βαρύ μνημόνιο επικυρώθηκε. Το αστικό πολιτικό σκηνικό αναδιαρθρώνεται. Οι νέες«ευρωπαϊστικές» αυταπάτες με αριστερή χροιά  είναι πλέον εκείνες που θα δικαιολογούν τα βάρβαρα μέτρα και θα συνεχίσουν να μας υπενθυμίζουν το «χάος» που γλιτώσαμε. 

Από την άλλη θα ανατεθεί, πιθανόν, στους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ το καθήκον να αποτελέσουν το νέο ανάχωμα που θα προσπαθήσει να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Οι τελευταίοι (μαζί με όσους τους προστρέξουν) είναι πολύ πιθανό, τώρα που η ΕΕ αποκαλύφθηκε σε όλη της την αντιδραστικότητα να παίξουν πιο γερά τοευρωσκεπτικιστικό και εθνικιστικό χαρτί για να κρατήσουν τον λαό δέσμιο στα εναλλακτικά σχέδια της άρχουσας τάξης. Θα παίξουν με θράσος, το χαρτί του ΟΧΙ, της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας, όλων αυτών που η πολιτική την οποία υπηρέτησαν κουρέλιασε με τη συνενοχή τους. Θα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ο λαός μπορεί να ελπίζει σε έναν καλύτερο καπιταλισμό αν αλλάξει το πλαίσιο της ΕΕ ή οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. 

Απέναντί τους έχουν το ΠΑΜΕ που οργανώνει ταξικά την πάλη και αλληλεγγύη ώστε να μην αφήσουμε τη ζωή μας να γίνει μια διαρκής θυσία για το κεφάλαιο. 

Απέναντί τους έχουν το ΚΚΕ, το κόμμα που έγκαιρα και διαχρονικά αποκαλύπτει τους αίτιουςτου νέου αντιλαϊκού εγκλήματος που μόλις διαπράχτηκε: την ιμπεριαλιστική φύση της ΕΕκαι τον οπορτουνισμό που την υπηρετεί και τη συγκαλύπτει. 

Το κόμμα που καλεί τον λαό να ανοίξει τον δικό του δρόμο, μακριά από τις απατηλές και καταστρεπτικές διεξόδους των αστών.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός
φ. 1095, 15-7-2015, σελ. 7