Τα χρόνια που δεν υπήρχε το Twitter και το cancel culture η μόνη κριτική που της γινόταν ήταν για το ότι δεν ήταν αρκετά θηλυκή, της έβαζαν τα μουστάκια του Στάλιν, την έβαζαν να μιλάει σα ρομπότ ή σα δικτάτορας. Τους ενοχλούσε που ήταν γυναίκα, τους ενοχλούσε ακόμα πιο πολύ που ήταν μια δυναμική και μορφωμένη γυναίκα, τους ενοχλούσε που δεν ήταν μια γλάστρα, που δεν ήταν η κυρία του κυρίου, μια άσημη αεροσυνοδός που της κάνει κάποιος άντρας νεύμα να τον ακολουθήσει βγαίνοντας από το αεροπλάνο και να της δίνει ύπαρξη κι αποδοχή, μια ξεχασμένη πρώην, μια αφανής νυν, μια μάνα που βγαίνει φωτογραφίες με τα παιδιά για να φτιάξει το προφίλ του ηγέτη, μια χαμογελαστή σιωπηλή παρουσία, που θα την σχολίαζαν οι κουτσομπολίστικες στήλες κι εκπομπές για τα ταγεράκια της και τις τσάντες της. Τους την έδινε που δεν την έβρισκαν όμορφη, την κορόιδευαν συνέχεια για το ύψος της, το πρόσωπό της, τα ρούχα της, τα γυαλιά της, τα μαλλιά της. Άλλωστε τι δουλειά έχει μια γυναίκα να βγαίνει στο προσκήνιο αν δεν είναι να μας «φτιάχνει»; Ποιος ο λόγος ύπαρξης της; Είχε γίνει ανέκδοτο η «ασχήμια» της και το πόσο «απεριποίητη» ήταν. Ήταν τόσο «αντιερωτική» που μια σειρά για να μιλήσει συνθηματικά για τσόντες έλεγε «Η Παπαρήγα η καλή» και να τα γέλια από όλους, προοδευτικούς, συντηρητικούς, φασαίους. Μέχρι σήμερα έχει μείνει αυτή η «επική» ατάκα. Ακόμα κι η ηλικία της τους ενοχλούσε, «μπορείς να την φανταστείς νέα;», «δείτε την νέα σε αυτή την φωτογραφία, κάντε κλικ».
Με την ευκαιρία, έχω τον κατάλληλο τόπο και αφορμή εδώ να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου, που κάνω εδώ και κάμποσο καιρό, σχετικά με το "Ουκρανικό".
Γενικά συμφωνώ με την ανάλυση των Ουκρανών συντρόφων για τις τρεις εκδοχές εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, που, παρενθεντικά, δεν τον θεωρώ πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας αλλά ουσιαστικά και εξαρχής πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσσίας: