ΑΛΕΚΑ

 

Τα χρόνια που δεν υπήρχε το Twitter και το cancel culture η μόνη κριτική που της γινόταν ήταν για το ότι δεν ήταν αρκετά θηλυκή, της έβαζαν τα μουστάκια του Στάλιν, την έβαζαν να μιλάει σα ρομπότ ή σα δικτάτορας. Τους ενοχλούσε που ήταν γυναίκα, τους ενοχλούσε ακόμα πιο πολύ που ήταν μια δυναμική και μορφωμένη γυναίκα, τους ενοχλούσε που δεν ήταν μια γλάστρα, που δεν ήταν η κυρία του κυρίου, μια άσημη αεροσυνοδός που της κάνει κάποιος άντρας νεύμα να τον ακολουθήσει βγαίνοντας από το αεροπλάνο και να της δίνει ύπαρξη κι αποδοχή, μια ξεχασμένη πρώην, μια αφανής νυν, μια μάνα που βγαίνει φωτογραφίες με τα παιδιά για να φτιάξει το προφίλ του ηγέτη, μια χαμογελαστή σιωπηλή παρουσία, που θα την σχολίαζαν οι κουτσομπολίστικες στήλες κι εκπομπές για τα ταγεράκια της και τις τσάντες της. Τους την έδινε που δεν την έβρισκαν όμορφη, την κορόιδευαν συνέχεια για το ύψος της, το πρόσωπό της, τα ρούχα της, τα γυαλιά της, τα μαλλιά της. Άλλωστε τι δουλειά έχει μια γυναίκα να βγαίνει στο προσκήνιο αν δεν είναι να μας «φτιάχνει»; Ποιος ο λόγος ύπαρξης της; Είχε γίνει ανέκδοτο η «ασχήμια» της και το πόσο «απεριποίητη» ήταν. Ήταν τόσο «αντιερωτική» που μια σειρά για να μιλήσει συνθηματικά για τσόντες έλεγε «Η Παπαρήγα η καλή» και να τα γέλια από όλους, προοδευτικούς, συντηρητικούς, φασαίους. Μέχρι σήμερα έχει μείνει αυτή η «επική» ατάκα. Ακόμα κι η ηλικία της τους ενοχλούσε, «μπορείς να την φανταστείς νέα;», «δείτε την νέα σε αυτή την φωτογραφία, κάντε κλικ».

Τους ενοχλούσε που δεν σιωπούσε μπροστά στο mansplaining, κι ας μην το όριζαν έτσι τότε, τους ενοχλούσε που απαντούσε, που ήταν πιο διαβασμένη από αυτούς, που είχε επιχειρήματα, σύνθετη κι ακονισμένη σκέψη, ιστορικές αναφορές κι ηγετικές ικανότητες, που διατήρησε ζωντανή την σπίθα όταν τα σοσιαλιστικά κράτη κατέρρεαν, όταν η ιδέα του σοσιαλισμού ήταν πιο τραυματισμένη από ποτέ. Τους ενοχλούσε ακόμα που ήταν μάνα, στοχοποίησαν το παιδί της, τα έβαλαν με την οικογένειά της, ξεψάχνιζαν την προσωπική της ζωή να βρουν ένα ψεγάδι, να το κάνουν σημαία τους, να την αποδομήσουν, αφού δε μπορούσαν με επιχειρήματα και πολιτικές θέσεις.

Πρόσφατα τους ενόχλησε και που οι ιδέες της είναι πολύ πιο προοδευτικές από αυτό που θα περίμεναν, που κοντεύει τα 80 και μιλάει ανοιχτά, υποστηρικτικά και τεκμηριωμένα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των ομόφυλων οικογενειών, των τρανς, των μειονοτήτων. Έβαζαν και ξαναέβαζαν τις συνεντεύξεις της στο VAR να βρουν ένα ψεγάδι, μια κακή διατύπωση, μια ξεπερασμένη ορολογία. Τους ενόχλησε που δεν αράδιαζε χιλιάδες αμερικανοφερμένους τρέντι βραχύβιους όρους για τον φεμινισμό, αλλά ήταν η ίδια ο φεμινισμός, ένα υπέροχο παράδειγμά του κι ένας φορέας πολλών πρακτικών και καθημερινών αιτημάτων του, που ήταν μια μαχήτρια απέναντι στην τοξική αρρενωπότητα όλων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κωμικών, σατιρικών, που τους σμπαράλιαζε με τη στάση της, που επέβαλε την θέση της γυναίκας σε θέση εξουσίας, που δεν μιμήθηκε αντρικά πρότυπα για να επιβιώσει, που δεν πούλησε μισανδρία, που δεν διαφήμισε αυτή της την επιτυχία της ως κατόρθωμα και παράσημο. Ήταν μόνο η Αλέκα. Αυτό δεν της το συγχωρέσαν ποτέ οι «προοδευτικοί» του pink washing. Αυτοί που ποτέ δεν την υπερασπίστηκαν όταν χλευάστηκε οικτρά επειδή πέρα από κομμουνίστρια ήταν και γυναίκα και μάλιστα γυναίκα που δεν ταίριαζε στα πρότυπα της πατριαρχίας. Αυτοί κρατούσαν μόνο το κομμουνίστρια φαίνεται.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ταυτιστεί με τις απόψεις της, να την ακολουθήσει ιδεολογικά, να τη συμπαθεί, να την θαυμάζει, να την εκτιμά, να την γουστάρει τέλος πάντων και κανείς είτε ανήκει σε μειονοτική ομάδα είτε όχι δεν είναι υπεράνω εσωτερικής ή εξωτερικής κριτικής. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η Αλέκα Παπαρήγα ανήκει σε εκείνη την μικρή κατηγορία ανθρώπων που υπερασπίστηκαν με το παράδειγμα τους τις μεγάλες ιδέες. Η Αλέκα Παπαρήγα είναι ένας άνθρωπος που πολεμήθηκε σκληρά και γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτά που πιστεύει. Και τους νίκησε. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που και χτες στα 77 της πια χρόνια, καταβεβλημένη, με ζητήματα υγείας, με την ανάγκη υποστήριξης στην κίνηση ήταν εκεί στον αγώνα, όπως τον πρώτο καιρό, όπως όλη της τη ζωή. Γιατί αν κάτι έμαθε σε όλη της τη ζωή κι ως κομμουνίστρια κι ως γυναίκα ήταν αυτό:

«Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς

να μένεις μόνος, να μένεις μόνος»

"Κυκλοθυμικός"