Ερευνώντας κανείς σε βάθος το «τι έφταιξε» και ο σοσιαλισμός βάλτωσε σε σημείο που η παλινόρθωση του καπιταλισμού να αποτελεί τη «διέξοδό» του, συχνά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «μεγάλα ιδανικά έπεσαν σε πολύ μικρές πλάτες» με αποτέλεσμα να λυγίσουν και να τα μετατρέψουν στο αντίθετό τους.
Δεν είναι ιστορικά παράξενο. Πολλές επαναστάσεις πνίγηκαν στην αδυναμία των επαναστατικών υποκειμένων να διαχειριστούν τα μεγάλα ιδανικά τους.
Εξετάζοντας από κοντά την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου και νοώντας την σαν μήτρα δικαίου σε μια κοινωνία ανισότητας, σαν μήτρα-κανόνα που επιβάλει το δικαίωμα του παραγωγού-εργάτη να είναι ιδιοκτήτης του κόπου του και να τον διαχειρίζεται, εξετάζοντας την τελειότητα μιας σωστής λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, βλέποντας τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού στη βάση και το εποικοδόμημα, καταλήγει αβίαστα να πει: «ναι είναι πολύ τέλεια ιδανικά για να εφαρμοστούν από ατελείς ανθρώπους, ηγέτες, συλλογικούς φορείς».