Πέθανε ο Γκορμπατσώφ !
Πέθανε ενα παλιοτόμαρο που δεν πρωταγωνίστησε μονο στο να διαλυθεί το πρώτο εργατικό κράτος στον κοσμο η Σοβιετική Ενωση αλλα εβαλε την υπογραφή του φαρδιά πλατιά στον να είναι σήμερα ο πλανήτης ενα βήμα πριν τον πυρηνικό όλεθρο !
Στην ομιλία του το καλοκαίρι του 2000 στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, στην Τουρκία («Ρ» 8/10/2000) περιγράφει σε λιγες γραμμές το βρώμικο για την ανθρωπότητα εργο του !
«Ο στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, αυτής της ανυπόφορης δικτατορίας κατά των ανθρώπων.
Η σύζυγός μου, που αναγνώρισε αυτήν την αναγκαιότητα, μάλιστα, πριν από μένα, με στήριξε με όλες τις δυνάμεις της σε αυτήν την προσπάθεια. Ακριβώς για να πετύχω αυτόν το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η σύζυγός μου με ωθούσε να αναλάβω όλο και υψηλότερες θέσεις στη χώρα. Οταν γνωρίστηκα προσωπικά με τη Δύση, αντιλήφθηκα ότι δε θα έπρεπε να εγκαταλείψω το στόχο που είχα θέσει και ότι για να τον πετύχω έπρεπε να αντικαταστήσω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και τις ηγεσίες σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες. Το ιδανικό μου, εκείνη την εποχή, ήταν ο δρόμος των σοσιαλδημοκρατικών χωρών (…)
Κατάφερα να βρω συναγωνιστές για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου. Μεταξύ αυτών, μία εξέχουσα θέση κατέλαβαν ο Α. Ν. Γιάκοβλεφ και ο Ε. Α. Σεβαρντνάτζε, των οποίων η συνεισφορά στην κοινή υπόθεση είναι ανεκτίμητη.
Η οικουμένη θα φαντάζει πολύ καλύτερη χωρίς τον κομμουνισμό. Μετά το έτος 2000 θα ξεκινήσει μία εποχή της ειρήνης και της γενικής άνθησης (…).
(…) κατάφερα να θέσω τέλος στον κομμουνισμό στην Ευρώπη. Βέβαια, θα πρέπει να καταργηθεί και στην Ασία, γιατί αποτελεί το κύριο εμπόδιο στο δρόμο της ανθρωπότητας στην επίτευξη των ιδανικών της ειρήνης και της ομόνοιας (…).
Η πορεία των λαών προς μία πραγματική ειρήνη είναι μακριά και δύσκολη, θα στεφθεί, όμως, οπωσδήποτε με επιτυχία. Γι’ αυτόν το σκοπό θα πρέπει ολόκληρη η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον κομμουνισμό».
(Στην φωτο απο διαδηλωση του ΚΚΕ οταν ειχε ερθει στην Ελλαδα καλεσμενος της κυβερνησης ! )
Οταν αδρανεί το προλεταριάτο και σε πρώτη φαση λογω του Β¨ΠΠ μπαινει σε παυση η λειτουργια των Σοβιετ ,στην συνεχεια ερχεται η αδρανοποιηση του Κεντρικου Σχεδιασμου και των κανονων της σοσιαλιστικης οικονομιας .Οταν εχεις χασει εκατομμυρια παλιων ψημμενων στην ταξικη παλη Μπολσεβικων στον πολεμο ειναι αναγκαστικη συνεχεια η ανοδος των οπορτουνιστικων στοιχειων και φτανεις στην αποΣταλινοποιηση και στο αισχρο 20ο Συνεδριο .Μετα ηταν φυσικο να φτασουμε στην παλινορθωση και τον Γκορμπατσωφ .
Ο οποιος με συνθημα την "βελτιωση" των Σοσιαλιστικων Κανονων (Γκλαζνοστ) καταφερε να αποκοιμησει τους Σοβιετικους και να κανει την τελικη και φονικη επιθεση στο Σοσιαλιστικο Σωμα .Ολα εχουν Ιστορικη εξηγηση αρκει να ξεκινας απο την αρχη τη σκεψη σου
Οπως τα λές, Λεωνίδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Νίκη στον "Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο" ήταν μια πύρρεια νίκη για το Σοβιετικό Προλεταριάτο και το παγκόσμιο κομμ. κίνημα. Ηταν βαρύ το χτύπημα, και δυστυχώς υποτιμήθηκε η πολιτική του διάσταση ενώ μάλλον υπερτιμήθηκε σκόπιμα η οικονομική. Θυμάμαι παληά οι σύντροφοι τόνιζαν ότι "ο Β'ΠΠ μας πήγε 10 πεντάχρονα πλάνα πίσω", αλλά νύξη δεν έκαναν για την πολιτική οπισθοδρόμηση που προκάλεσε. Οι αναγκαίοι συμβιβασμοί με εκκλησία και "αντιφρονούντες" για να κινητοποιηθεί το μέγιστο των "πατριωτικών" δυνάμεων, η αναπόφευκτη (σε κάποιο βαθμό...) υποβάθμιση της ταξικής πάλης, δημιούργησαν δεδομένα, που μετά την μεγάλη Νίκη χρειάζονταν μιαν νέα Επανάσταση για να ανατραπούν και να επανακτηθούν οι παλιές μ/λ θέσεις. Κάτι πήγε να πει ο Μαλένκωφ στην εισήγηση για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το '52(;- δεν θυμάμαι ακριβώς), αλλά οι αναθεωρητές είχαν πια πιάσει τα πόστα μέσα στο Κόμμα και έπνιξαν εν τη γενέσει της την αναγκαία κίνηση επαναστατικής ανανέωσης. Μετά, άρχισαν κατά μυστηριώδη τρόπο να φεύγουν από τη ζωή όλοι οι σκληροτράχηλοι κομμουνιστές ηγέτες, Γκότβαλντ, Μπιερούτ, Τσερβένκωφ, αρχίζοντας βέβαια από τον Στάλιν, τόσο στην ΕΣΣΔ αλλά και στις νεόκοπες τότε "Λαϊκές Δημοκρατίες". Τότε χάθηκε το παιχνίδι ...
Mετά άρχισε στο κομμ. κίνημα μια περίεργη αποϊδεολογικοποίηση, ένας εφησυχασμός με υποτίμηση της επαγρύπνησης, ( = "όλα πάνε καλά, ο Ιμπεριαλισμός εξαναγκάζεται σε υποχώρηση") με παράλληλη έξαρση ενός αντιδιαλεκτικού-αντιιστορικού τεχνοκρατισμού, υπερτίμηση κάποιων οικονομικών δεικτών, και μάλιστα σκέτα ποσοτικών χωρίς ποιοτική διάσταση ( = "τόσοι τόνοι χάλυβα πιο πάνω από τις ΗΠΑ, τόσο σιτάρι κλπ."). Η Θεωρία έγινε φορμαλιστική, η αμφιβολία και η αναζήτηση απαξιώθηκαν σε τεκμήρια "απιστίας στο Κόμμα" και "ιδεολογικής υποχώρησης", και όλο αυτό γέννησε το περίφημο "Πρόγραμμα" της σταδιακής μετάβασης στον κομμουνισμό στο παγκόσμιο πλαίσιο μιας "Ειρηνικής Συνύπαρξης" με τον Ιμπεριαλισμό, που τάχατες είχε επιβληθεί πάνω του με την βία της νικηφόρας Επανάστασης! Δε βλέπαμε το "Σιδηρούν Παραπέτασμα", που δεν εξέφραζε τίποτε λιγότερο από την σιδερένια αποφασιστικότητα του Κεφαλαίου να τελειώνει με την Επανάσταση! Oι κομμουνιστές εφησύχασαν με την αποπομπή του πρώτου "Γκορμπατσώφ", Χρουστσώφ τον λέγανε, αλλά δεν συνειδητοποίησαν ότι χρησιμοποιήθηκε σαν αποδιοπομπαίος τράγος, για να ρίξει στάχτη στα μάτια του Λαού, και να αφήσει στο απυρόβλητο την υπονομευτική δουλειά μέσα στο Κόμμα και την Σοβιετική Κοινωνία. Ετσι μπήκαμε στα περίφημα 30 "χρόνια της Στασιμότητας", όπου το σκάφος της ΕΣΣΔ και της παγκόσμιας Επανάστασης κινούνταν απλά με την δύναμη της αδρανείας της ένδοξης περιόδου '17 με '52, ενώ μέσα του τα ποντίκια ροκάνιζαν συστηματικά το κουφάρι. Εγινε σίγουρα πάλη αυτά τα ~40 χρόνια, αλλά δυστυχώς ατομική και σε "νησίδες", δεν ήταν οργανωμένη, γιατί το οχυρό ήδη το είχε αλώσει ύπουλα ο ταξικός εχθρός με τους αναθεωρητές και τους "αγοραίους".
Στρατάρχα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν κάτι με προβληματίζε και με προβληματίζει και αφορά κυρίως την ΕΣΣΔ, είναι ότι το πρώτο Εργατικό Κράτος της ανθρώπινης ιστορίας παρόλο που έκανε κυριολεκτικά άλματα σε όλους τους τομείς και "παρήγαγε" σε μαζικό επίπεδο, σπουδαίους Εργάτες, Επιστήμονες, Καλλιτέχνες, Αθλητές κτλπ δεν πάραξε σε μαζικό επίπεδο τον Μαρξιστή Άνθρωπο. Και ρωτώ, έχει να κάνει ότι οι Σοσιαλιστικές Σχέσεις Παραγωγής δεν εμβάθυναν αλλά αντιθέτως από τα μέσα του '50 έφθιναν και αυτό είχε αντανάκλαση στο εποικοδόμημα ή ήταν μία αποτυχία του Εργατικού Κράτους να φυτέψει (και αν προσπάθησε καν) γόνιμα τη Μαρξιστική Λενινιστική Κοσμοθεωρία από τις πρώτες τάξεις της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, ώστε ο Λαός να την κάνει κτήμα και ανίκητο όπλο του; Η απορία μου δεν προέρχεται μόνο από τις ανατροπές αλλά και από την σχεδόν "αναίμακτη" κατάληψη του Κόμματος από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, όταν η αντίστοιχη επικράτηση στο Κόμμα των συνεπών επαναστατικών δυνάμεων επήλθε μέσα από τη φωτιά και το σίδερο.
Θοδωρη μου ολα αυτα τα κοσμογονικα βηματα που γινανε στην οικοδομηση του Σοσιαλισμου σε καμμια περιπτωση δεν πηγαν χαμενα .Θα γινουν οδηγος κι εφαλτηριο για το επομενο βημα της Ανθρωποτητας κι εκει νομιζω θα μπει εκ των ουκ ανευ και η εξκπαιδευση του νεου ανθρωπου .Εξ αλλου να μην ξεχναμε ποτε ο πιο υπουλος εχθρος του κομμουνιστη ειν ο οπαρτουνισμος ,σαν σαρακι τρωει τη σαρκα και τα μυαλα των ΚΚ.
ΔιαγραφήΘοδωρή, σε συνέχεια με το προηγούμενο σχόλιό μου, θα έλεγα ότι ίσως απαντάει και στο ζήτημα της "αναίμακτης" κατάληψης που βάζεις. Μήπως ακριβώς η φοβερή θυσία του Β'ΠΠ, όπου λέγεται ότι χάσανε τη ζωή τους πάνω από 1 ως 3 εκατομ. κομμ. μέλη, είναι ακριβώς η αιματηρή κατάληψη, που ψάχνουμε; Για σκέψου: Σκοτώνουνταν κομμουνιστές και τη θέση τους παίρναν "πατριώτες", γιατί αυτό το πνεύμα αναγκαστικά επέβαλε η αναγκαιότητα εκείνης της εποποιίας. Κάπου, τότε, κάναμε γαργάρα τη διαφορά ανάμεσα σε "πατριώτη" και κομμουνιστή, γιατί δεν ήταν της ώρας εκείνης τέτοια ζητήματα. Αλλά θάπρεπε να τεθούν αμέσως μετά, αντί για τις υπερβολικές θριαμβολογίες μετά τη λήξη. Πόσο μάλλον, που ο ταξικός αντίπαλος, με την προπαγάνδα του "Σιδηρού Παραπετάσματος" φρόντιζε να μας το θυμίζει, ότι ο πραγματικός πόλεμος καθόλου δεν είχε λήξει...
ΔιαγραφήΣεχτάρ,
Διαγραφήτο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ χάθηκαν εκατομμύρια κομμ. μέλη έπαιξε μεν ρόλο αλλά όχι μείζονα ρόλο (αίσθησή μου και μόνο) στην επικράτηση των οπορτουνιστικών δυνάμεων στο Κόμμα.
Νομίζω ότι το σχόλιο του Λεωνίδα αναφέρει ίσως άθελά του αυτό που θίγω στο σχόλιο μου. Αν δεχτούμε ότι υπήρξε μεθοδική δουλειά, αποϊδεολογικοποίησης του Κόμματος και γενικότερα της Σοβιετικής κοινωνίας φαίνεται οτι δεν υπήρξε ο αντιστοιχος ικανός αριθμός (βλ. μαζικός) κομμ. μελών και όχι μόνο (βλ. κοινωνία) να αντισταθεί ιδεολογικά στις προτάσεις των αγοραίων.
Από το 1956 (σημείο αναφοράς της Αποσταλινοποίησης) μέχρι το 1917 είναι 39 έτη. Στην ουσία μια ολόκληρη γενιά γεννημένη σε μια Σοσιαλιστική κοινωνία και συνάμα γαλουχημένη μέσα στο καμίνι της Επανάστασης. Ήταν όμως ιδεολογικά γαλουχημένη με την Μαρξιστική Λενινιστική Κοσμοθεωρία; Ίσως υπάρχει ένα κενό, που νομίζω ότι τα επιστημονικά επιτελεία του Κόμματος, θα άξιζε να ρίξουν μια σοβαρή ματιά πάνω στο εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες τις βαθμίδες της Σοβιετικής Εκπαίδευσης.
Όσον αφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία, υπάρχει και ένα θετικό στοιχείο. Η ανικανότητα της ουκρανικής και ρωσικής αστικής τάξης να ξεσηκώσουν ευρύτατες λαϊκές μάζες να πάνε να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Από τη μία το Σοβιετικό παρελθόν και των δύο λαών αλλά και από την άλλη η καραμπινάτη αδυναμία του Ιμπεριαλισμού να δώσει ακόμα και τα σπόρια στους λαούς ως αντίτιμο για τη σφαγή. Ίσως σε έναν επόμενο πχ ελληνικό «εμφύλιο» η αστική τάξη να μη βρει τόσο πρόθυμα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θα πάρουν τα όπλα για να σφάξουν οπλισμένους εργάτες και αγρότες (δηλ. «κουμμούνια»).
Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό αλλά η σημερινή Ρωσία είναι αποτέλεσμα χερσαίας αποικιακής κατάκτησης από τα τέλη του 16ου αι και δώθε. Η κατάκτηση της Σιβηρίας πχ ξεκίνησε μέσω της εμπορικής οικογένειας των Στρογγανόφ ευρισκόμενη στην υπηρεσία του Τσάρου. Με λίγα λόγια η Ρωσία είναι το μοναδικό αποικιακό κράτος που δεν απώλεσε σχεδόν κανένα έδαφος, πλην Μογγολίας και της Αλάσκας (πωλήθηκε στις ΗΠΑ). Ίσως αυτό μπορεί να εξηγήσει (κάπως) και την άκρα επιθετικότητα της Δύσης έναντι της Ρωσίας.
Θοδωρή, μοιραία άνοιξες πολλά κι ενδιαφέροντα θέματα.
ΔιαγραφήΓια το πόσο σημαντικά συνέβαλε ο Β'ΠΠ στην αποδυνάμωση του μπολσεβικισμού και την επικράτηση του οπορτουνισμού στο ΚΚΣΕ κι εγώ μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Αλλά κατατείνω στην άποψη ότι ήταν ένα πολύ γερό χτύπημα, γιατί δεν ήταν και τόσοι πολλοί, όσοι νομίζουμε, οι συνειδητοί και μάχιμοι κομμουνιστές στην ΕΣΣΔ. Κι άμα κουρεύεις την "αφρόκρεμα", τα πιο συνειδητά στοιχεία, μένει ο κατιμάς...
Για το ζήτημα των 39 ετών, νομίζω πως το βλέπεις κάπως ιδεαλιστικά. Δε γίνανε ξαφνικά κομμουνιστές οι Ρώσσοι την επομένη του Οχτώβρη. Ηταν "καμίνι" πράγματι αυτά τα 39 χρόνια, αλλά στο καμίνι καίγουνται και πολλοί. Πόσοι άραγε από αυτούς, που συμμετείχαν στην κατάληψη της εξουσίας το '17 είχαν σαφή συνείδηση της ιστορικής αποστολής τους; Είναι αναμενόμενο, ότι πολλοί λέγαν "κομμουνισμός" αλλά στο μυαλό τους είχαν τα συνηθισμένα: "Καλός" καπιταλισμός, άλλη "αναρχία" κλπ.. Η ιστορία της πάλης εκείνων των χρόνων, ιδίως μέχρι και το '39 λέει πολλά. Πολλοί πρωτεργάτες "τα γύρισαν" με πιο γνωστούς τους Τρότσκι, Μπουχάριν κλπ.
Δε θα έλεγα, πως ήταν ιδανικό περιβάλλον για την διαμόρφωση του νέου τύπου ανθρώπου. Δεν είναι θέμα εκπαίδευσης. Μακάρι ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα να επαρκούσε για την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς. Παίζει σίγουρα κάποιο ρόλο, αλλά η περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα, δυστυχώς η ευτυχώς, είναι καθοριστική. Και η κυρίαρχη ιδεολογία, μπορεί να μην είναι πια η ιδεολογία του νέου Κράτους, αλλά κυριαρχεί ακόμη στα μυαλά των ανθρώπων, ακόμη και πολλών, που θεωρούνται κομμουνιστές, συχνά και χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν.
Γι αυτό λέω, πως τέτοια χτυπήματα, όπως αυτό του Β'ΠΠ, μπορεί να είναι και καθοριστικά στο προς τα που θα γείρει η παλάντζα.
Για το "ουκρανικό" και την αποστασιοποίηση των μαζών συμφωνώ. Αλλά για την επιθετικότητα της Δύσης έχω άλλη άποψη, που ίσως βρω ευκαιρία και χρόνο να την αναπτύξω. Συνοπτικά, πιστεύω, πως συμπυκνώνει την ανασφάλεια της Δύσης για μια χώρα, που ο Καπιταλισμός "δεν πατάει καλά", υποχρεώνεται να το παίζει "αντιφασιστικός", να ανέχεται παρελάσεις με σφυροδρέπανα, το Μαυσωλείο του Λένιν στη καρδιά της πρωτεύουσας κλπ.
Είναι πολλά τα θέματα, που άνοιξες...
Το προηγούμενο σχόλιο υπογράφεται από εμένα, αν μου διέφυγε η υπογραφή.
ΔιαγραφήΣεχτάρ,
ΔιαγραφήΠολλά πρωτοκλασάτα στελέχη που τα γύρισαν, όπως σωστά επισημαίνεις, είχαν γεννηθεί σε έναν άλλο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, οπότε αντικειμενικά έφεραν το παλιό στη συνείδησή τους. Σε αυτά όμως τα 39 χρόνια γεννήθηκε άνθρωπος σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!
Μιλάμε για μία κυριολεκτικά άλλη ματιά στην κοινωνία και στον άνθρωπο. Θα γινόντουσαν κατευθείαν Κομμουνιστές; Προφανώς όχι, δεν υποστήριξα κάτι τέτοιο, αλλά όμως η βάση ήταν ήδη έτοιμη να επηρεάσει το εποικοδόμημα. Επηρέασε την Σοβιετική Εκπαίδευση, ώστε η Μαρξιστική Λενινιστική Κοσμοθεωρία να αρχίζει να πιάνει ρίζες από το Νηπιαγωγείο; Κατευθύνθηκε η Σοβιετική Εκπαίδευση ώστε να παράγει κυρίως επιστήμονες, τεχνικούς, μηχανικούς κτλπ για την Εκβιομηχάνιση, που τόσο πολύ είχε ανάγκη η χώρα, ενώ η εμβάθυνση του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού έμεινε σε δεύτερη μοίρα ώσπου ατρόφησε;
Αν υποθέσουμε ότι η γνωριμία του Λαού με την Μαρξιστική Λενινιστική Κοσμοθεωρία μέσω του Σοβιετικού Εκπαιδευτικού Συστήματος υπήρξε προβληματική, αυτό συνέβη λόγω του τρομαχτικά ασφυκτικού πλαισίου (εντός και εκτός) που αναγκάστηκε να κινηθεί το πρώτο Εργατικό Κράτος;
Είναι κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν, γνωρίζοντας τη σημασία του Λένιν για την Εκπαίδευση και Μόρφωση του Λαού.
Υ.Γ. Αφήνω (link) ένα υπέροχο άρθρο του Αλέκου Χατζηκώστα από το Ατέχνως με τίτλο «Η εκκλησία στην Ουκρανία στην υπηρεσία της αντεπανάστασης (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ του 1937)»
https://atexnos.gr/%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%85%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%b7%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%af/?fbclid=IwAR1HV2s5c6ISdw40I861RPqhZ_iE0Va1vPDGf-ixe0GFMUJgmDI9i2n8NiA
Φαίνεται, πως οι επίγονοι του πιτσαδώρου δεν έχουν ακόμη ολοκληρώσει το έργο τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροχτές οι ειδήσεις, όσο μπορεί κανείς να τις φιλτράρει, δείχναν ότι
οι δυτικοί φέρνουν τον ουκρανικό πόλεμο εκεί, που τους βολεύει: Στρατιωτική στασιμότητα και καταστροφή κεφαλαίων. Στον πόλεμο των πλασματικών κεφαλαίων ασφαλώς υπερισχύει το ...πιο πλασματικό!
Ρίχνουν αβέρτα δις οι αμερικανοί. Τσάμπα είναι. "Η τώρα η ποτέ".
Και οι θλιβεροί "ολιγάρχες" διαπιστώνουν ότι οι πόλεμοι κερδίζονται μόνο όταν γίνονται παλλαϊκοί. Αλλά αυτά δεν τους πάνε και ούτε και τα θέλουν. Αλλιώς δε θα κατεδάφιζαν την ΕΣΣΔ.
Kαι σκεφτόμουν:
Αραγε ο κινέζος, θα περιμένει κι αυτός στωϊκά τη σειρά του;
Σήμερα οι ειδήσεις παραπέμπουν σε κατάρρευση του μισθοφορικού ρωσσικού στρατού, με απρόβλεπτες συνέπειες;!
Οργιάζει η προπαγάνδα των δυτικών ιμπεριαληστών!
Πίσω από τις παπαριές περί "δημοκρατίας", "ελευθερίας" κλπ. δεν κρύβεται το ιδεολογικό πλιάτσικο του δυτικού ναζιστικού αυταρχισμού. Πέρα και πριν από το προσδοκώμενο πολιτικο-οικονομικό, για το οποίο παλεύουν με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως από το ΄91 και δώθε. Γιατί, μην ξεχνάμε, πως όλο αυτό στην Ουκρανία μεθοδεύτηκε από την "Δύση", και χάρη στην κυνικά αδίστακτη σταθερότητα/αποφασιστικότητα των ΗΠΑ: Προώθηση ΝΑΤΟ, πραξικόπημα Μαϊντάν κλπ. Οι ολιγάρχες της Μόσχας σε άμυνα βρίσκονται όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθώντας να ανασυγκροτηθούν μετά τον Γιέλτσιν.
Αλλά είναι δέσμιοι της Ιστορικής Προδοσίας τους: Δεν μπορούν να κινητοποιήσουν τον ρωσσικό Λαό! Και πως να τον κινητοποιήσουν, αφού η δουλειά τους ήταν και είναι να τον εξαπατούν και να τον εκμεταλλεύονται;
Δεν μπορούν, όσο και αν βαυκαλίζονται, να αναστήσουν την έξαρση του "Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου".
Στηρίχτηκαν, και σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται σε μεγάλες δυτικόφιλες μάζες, που είναι από πολλά χρόνια ηθικά εξαθλιωμένες, ήδη από το χρόνια της ΕΣΣΔ. Και που, αν και δεν ήταν/είναι πλειοψηφία, έδρασαν και δρούν παραλυτικά καθώς δεν αντιμετώπισαν συγκροτημένη αντίσταση. "Αντιφρονούντες", "φεμέν" κλπ.
Αυτό το ξέραν καλά οι "δυτικοί", και ήταν/είναι ο άσσος στο μανίκι τους: "Τι θα κάνεις, ρε πούστη, αφού χάρη σε μας βρίσκεσαι εκεί, που βρίσκεσαι;!"
Το σχέδιο, όπως αφήνουν να φανεί, είναι να "καταρρεύσουν" τον Πούτιν, ακριβώς, όπως "κατέρρευσαν" και τους Μπρέζνιεφ/Γκορμπατσώφ.
Εκείνο, που μάλλον τους διαφεύγει, είναι η υποτίμηση του χάους, που θα συνεπιφέρει η κατεδάφιση μιας τόσο μεγάλης χώρας, όπως η Ρωσσία και οι συνεταίροι της, Λευκορωσσία, Καζακστάν κλπ.
Δε νομίζω, πως θα καταφέρουν να το διαχειριστούν, παρά την διστακτικότητα-παράλυση των υπολοίπων αντιδυτικών ιμπεριαληστών, Κίνας, Ινδίας, Ιράν κλπ., που του ιδίου φυράματος, έτσι και αλλιώς, είναι.
Οι αντιθέσεις του ανώτατου σταδίου του μονοπωλιακού καπιταλισμού δε χωράνε στον στενό κορσέ της κοντόφθαλμης ενδοϊμπεριαληστρικής σκυλοφαγωμάρας.
Δυστυχώς, φαίνεται, πως όλες τις πραγματικές συνέπειες της κατεδάφισης της ΕΣΣΔ δεν τις έχουμε ζήσει ακόμη.
Αν το παγκόσμιο κομμ. κίνημα δεν είχε αυτό το μαύρο χάλι του, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Τώρα, μόνο Καταστροφή (="Καταστρόϊκα", χα, χα!) είναι η άμεση προοπτική.
Για μετά, ας κάνουν κουμάντο οι επιζήσοντες...
Όχι και πάραξε, ρε Θοδωρή, παρήγαγε είναι το σωστό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραμματικός
Α, και «γκλάζνοστ» [глазность] δεν σημαίνει «βελτίωση», αλλά «διαφάνεια»...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραμματικός
που ειν ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ?????ξερει κανεις ?
ΑπάντησηΔιαγραφή