Του Νίκου Ζαρταμόπουλου
Τα σενάρια για την έκβαση του «δράματος» της διαπραγμάτευσης κυκλοφορούν πλέον εκ περιτροπής: τις μονές μέρες οδεύουμε προς «συμφωνία», τις ζυγές προς «ρήξη». Τις «μονές» μέρες ακούμε ότι η συμφωνία είναι κοντά, ακούμε ύμνους για τους εταίρους, τις αξίες της ΕΕ, τη συμβιβαστική διάθεση και τον ρεαλισμό της ελληνικής κυβέρνησης. Τις «ζυγές» μέρες πάλι, έχουμε «Κούγκια» και προβάρονται «αντιστασιακές» φορεσιές…
Τι κι αν δεν είναι η συγκυβέρνηση αλλά οι «κακοί» της υπόθεσης (οι δανειστές) που έχουν πει το ΟΧΙ, έχουν δηλαδή απορρίψει τα «γενναία ΝΑΙ» που μέχρι τώρα έχει πει η κυβέρνηση στις απαιτήσεις τους ως ανεπαρκή; Αυτό δεν εμποδίζει τον πρωταγωνιστή να κομπάζει για τη …γενναιότητά του.
Οι εργαζόμενοι καλούνται να συμμετάσχουν από τη θέση του φιλοθεάμονος κοινού στην αγωνία αν τελικά ο πρωταγωνιστής αυτού του «σήριαλ θρίλερ», η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα πει το «μεγάλο ΝΑΙ» ή το «μεγάλο ΟΧΙ» και να ξεχνούν όσα έχει ήδη παραχωρήσει.
Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές η μέρα είναι μάλλον από τις «ζυγές» και το «δράμα» είναι πάλι στην κορύφωσή του. Πληροφορούμαστε μάλιστα ότι προετοιμάζονται λαϊκές συγκεντρώσεις εκατέρωθεν (κάτι σαν τις συγκεντρώσεις φανατικών θεατών σαπουνόπερας, που συμμετέχοντας στο τρομερό δίλημμα του αγαπημένου τους ήρωα τον καλούν να διαλέξει, την Κική ή την …Κοκό).
Οι μεν, υπό το κράτος του τρόμου για τις εξελίξεις, καλούν –με πρωτοβουλία του «Ποταμιού»- τους εργαζόμενους να στείλουν με …σφυρίχτρες (γιατί προφανώς ντρέπονται και να το ξεστομίσουν…) ένα ηχηρό μήνυμα ότι αποδέχονται πρόθυμα τη θυσία κάθε δικαιώματός τους για τον ιερό σκοπό της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Οι δε –οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή- καλούν και πάλι στις γνωστές «αυθόρμητες» συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης ενάντια στην αδιαλλαξία των δανειστών. «Να στηρίξουμε το ΟΧΙ της κυβέρνησης», στην ουσία να στηρίξουμε τα ΝΑΙ που έχει ΗΔΗ πει.
Όμως, παρουσιάζεται κι ένα άλλο φαινόμενο τέτοιες «ζυγές» ημέρες. Μόλις σκάσει λίγος ήλιος «εθνικής υπερηφάνειας» και στεγνώσει το έδαφος από την ψυχρολουσία των παραχωρήσεων της προηγουμένης, αρχίζουν να βγαίνουν και τα «ριζοσπαστικά σαλιγκάρια», δηλαδή οι υποστηρικτές της συγκυβέρνησης που κατά καιρούς εμφανίζονται να πρεσβεύουν ή να «συζητούν» τη λύση της «ρήξης», με έξοδο από το ευρώ και με «στάση πληρωμών» σε διάφορες παραλλαγές.
Παραδόξως –ή μάλλον καθόλου παραδόξως- οι εν λόγω «ριζοσπάστες» σπάνια απευθύνονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (που έχει κατ’ επανάληψη διακηρύξει τη δέσμευσή του στο ευρώ, στην ΕΕ και στο καπιταλιστικό κέρδος). Έγνοια τους είναι -από κοινού με άλλους «χρεωμάχους» εκτός ΣΥΡΙΖΑ- να διασπείρουν στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι μια ενδεχόμενη «ρήξη» της συγκυβέρνησης με τους δανειστές -έστω κι αν γίνει λόγω της επιμονής των τελευταίων να ζητούν από την κυβέρνηση περισσότερα από όσα μπορεί πολιτικά να αντέξει- θα ανοίξει μια φιλολαϊκή διέξοδο, θα οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση, θα φέρει οφέλη τα οποία παρουσιάζονται άλλοτε με «πατριωτικό» άλλοτε με «αντικαπιταλιστικό» χρωματισμό. Αγαπημένος στόχος όλων αυτών είναι βέβαια το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα που δεν ανακηρύσσουν την έξοδο από το ευρώ ή και την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους σε «μεταβατικό στόχο», επιμένουν να τα συνδέουν με τη λαϊκή εξουσία κι έτσι χάνεται η «ιστορική ευκαιρία».
Ας προβληματιστεί κάθε καλόπιστος αγωνιστής: πού βρέθηκαν τόσοι αντι-ΕΕ ριζοσπάστες στον ΣΥΡΙΖΑ που καυχιέται πάντοτε για τον φιλοευρωπαϊκό του προσανατολισμό; Τι έχει αλλάξει; Εκείνο φυσικά που έχει αλλάξει είναι ότι η καπιταλιστική κρίση και οι νέοι ιμπεριαλιστικοί και αστικοί ανταγωνισμοί έχουν διασαλεύσει όλες τις στρατηγικές επιλογές του ελληνικού καπιταλισμού, μεταξύ αυτών την επιλογή του ευρώ και των συμμαχιών του. Εκείνο που άλλαξε είναι ότι για να ενισχυθεί στο νέο σκληρό ιμπεριαλιστικό παζάρι, η ελληνική αστική τάξη έχει κάθε συμφέρον να στήσει ένα «ευρωσκεπτικιστικό» ρεύμα που να καλλιεργεί στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι με μια «πολυδιάστατη» και «εθνικά υπερήφανη» (σύμφωνα με την παπανδρεϊκή ορολογία του κ. Τσίπρα) στάση και με μια άλλη «μη νεοφιλελεύθερη» διαχείριση θα αποφευχθούν οι σημερινές οδυνηρές συνέπειες και θα υπάρξει ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου (με ευρώ ή με εθνικό νόμισμα, ανάλογα με το τι θα είναι «καλύτερο») που θα ωφελήσει όλους.
Κάλπικος ο πατριωτισμός τους, όσο και αυτός της «ευρωπαϊστικής» ιδεολογίας, ακριβώς γιατί στη ρίζα του βρίσκεται ο πυρήνας κάθε αστικού πατριωτισμού, δηλαδή το παραμύθι της «εθνικής οικονομίας», η ιδέα ότι η χώρα είναι ένα «μαγαζί» που όλοι έχουμε συμφέρον «να πάει καλά» κι όπου το συμφέρον των ιδιοκτητών του είναι και συμφέρον των υπαλλήλων τους. Κάλπικος κι ο «αντικαπιταλισμός» με τον οποίο κάποιοι αριστεροί στολίζουν αυτό το παραμύθι. Λίγες ώρες μόλις πριν τη διακοπή των διαπραγματεύσεων την Κυριακή, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ότι είναι έτοιμοι να δώσουν αυτά που τους ζητούν αν πάρουν σε αντάλλαγμα μια υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους και ένα «επενδυτικό πακέτο», αποκάλυπταν δηλαδή ότι το ζεστό χρήμα για το κεφάλαιο είναι αυτό που κυρίως διαπραγματεύονται με δόλωμα τα εργατικά δικαιώματα.
Ας μην κουράζονται οι «πλασιέδες»: οι ταξικές δυνάμεις και οι κομμουνιστές, που από παλιά αποκάλυπταν ότι το όραμα της ΕΕ ήταν στην ουσία κέρδη για τα μονοπώλια και δεινά για τους λαούς, δεν πρόκειται να συνεργήσουν στον εξωραϊσμό των εναλλακτικών δρόμων διαχείρισης που δοκιμάζει σήμερα το σύστημα μέσω της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η ταξική γραμμή πάλης για έξοδο από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων δεν έχει καμιά σχέση με τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης-δανειστών. Είναι αντίθετα μια πρόταση στον λαό να πάψει να επενδύει τις ελπίδες του πότε στις «μονές», πότε στις «ζυγές» μέρες της διαπραγμάτευσης, γιατί σε αυτό το παιχνίδι με τα «μονά-ζυγά», χαμένοι είναι πάντα οι εργαζόμενοι.
Νίκος Ζαρταμόπουλος
Εφημερίδα Νέο Εμπρός
φ. 1091, 17-6-2015, σελ. 7
