ΠΩΣ ΔΕΝΕΤΑΙ Τ "ΑΤΣΑΛΙ της Ταξικής Συνείδησης

 

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν τα σέβομαι απλώς, ούτε απλά τα ψηφίζω. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ τ' αγαπώ πλέον ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, διότι οι οργανωμένοι σε αυτά συνάνθρωποι, συμπολίτες μας και συνάδελφοί μου στον χώρο εργασίας είναι εκείνοι που πρώτοι μού τόνισαν μετ' επιτάσεως και επανειλημένα: 《Μην ρίξεις απλά την ψήφο σου στην παράταξή μας. Προσπάθησε να συμμετέχεις στις Συνεδριάσεις τής ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Έλα να ακούσεις τί λένε και τί λέμε. Έλα να δεις πως αντιμετωπίζεσαι ως εργαζόμενος από τούς εκπροσώπους των υπολοίπων παρατάξεων και το πως αντιμετωπίζεσαι από εμάς. Έλα να δεις τί γίνεται στην πράξη, δες το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η συμμετοχή σου και μυαλό έχεις - κρίνε από μόνος σου》. ΚΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑ 'ΠΑΝ ΑΥΤΑ, ΕΤΣΙ. ΑΠΛΑ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑΡΑΤΑ. Όλοι οι υπόλοιποι, απ' τ' άλλα κόμματα κι απ' τις άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις, μού 'λεγαν: 《Ψήφισέ με κι ό,τι θες, εδώ είμ' εγώ》 κλείνοντάς μου το μάτι με νόημα. Και άρχισα να πηγαίνω στις συνεδριάσεις τού Συνδικάτου. Και τα όσα άκουσα και είδα να γίνονται και στην πράξη, δεν μπορούσαν παρά να με κάνουν να σκεφτώ. Να σκεφτώ στα ΣΟΒΑΡΑ!!! Εντάξει, δε λέω, είμαι τύπος που δεν μ' αρέσουν οι υποχρεώσεις. Κι είμαι κι ο τύπος που παρ' όλο που δεν μού αρέσουν οι υποχρεώσεις, προσλήφθηκα με Δεξιό πολιτικό μέσον το 1992 στην πάλαι ποτέ Κοινής Οφελείας ΔΕΗ. Όμως, δεν ήμουν εκεί για να κάθομαι να με ταΐζουν. Ήμουν εκεί για να εργάζομαι όπως η συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων μου. Δηλαδή, μιλάμε για πΑΑΑΑΑΑρα πολύ δουλειά και με άγχος καθημερινό που δεν σύναδε σε τίποτα με τα όσα περίρρεαν στην κοινωνία εν είδει υποτιμητικής βεβαιώτητας για τούς υπαλλήλους είτε τού απολύτως Δημοσίου Τομέα, είτε τού Τομέα των Δημοσίων Υπαλλήλων Ιδιωτικού Δικαίου όπως εγώ κι οι συνάδελφοί μου - πράγμα που ως προς τον φόρτο εργασίας εξακολουθεί να ισχύει σήμερα και μάλιστα σε 4πλάσιο βαθμό από τότε (!!!...), όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό για όσους φέρουν στο κεφάλι τους για όλους εμάς αυτήν τη γελοία πιά και άκρως υποτιμητική βεβαιώτητα τού "τεμπελχανά", μόνο και μόνο επειδή εξακολουθούμε να διαθέτουμε (ακόμη...) κάποια δικαιώματα που όλοι οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να τα έχουμε μαζί με ακόμη περισσότερα!!!... Κι έτσι, συμμετέχοντας ενεργά και πάντα με την κριτική μου σκέψη στην πρώτη γραμμή ως απαιτούμενο ζητούμενο και εργαλείο ΚΑΙ για τα λεγόμενα και τις μεθόδους των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των άλλων παρατάξεων ΚΑΙ για τα λεγόμενα και τις μεθόδους των συνδικαλιστικών εκπροσώπων πού πρόσκυνται στο ΠΑΜΕ ΚΑΙ για τούς κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους όλων των κομμάτων συμπεριλαμβανομένου τού ΚΚΕ, ανέπτυξα σιγά σιγά, την λεγόμενη Κοινωνικά Ταξική Συνείδηση. Δηλαδή τί; Απλά συνειδητοποίησα πως δεν είμαι παρά ένας εργαζόμενος! Συνειδητοποίησα πως δεν είμαι παρά ο γυιός ενός άντρα εργάτη που σακάτεψε τη μέση του στα 50 του απ' την πολλή, βαριά και σκληρή δουλειά για να φτάσει σήμερα να έχει σοβαρή υψηλοτάτου ποσοστού αναπηρία και να παίρνει πενταροδεκάρες, καθώς και ότι είμαι και γυιός μιάς γυναίκας που εργαζόταν μέχρι να με φέρει στον κόσμο τούτο έπειτα από αλλεπάληλες αποβολές και η οποία δεν δικαιούται σήμερα ούτε καν λίγες πενταροδεκάρες καθ' ό,τι νοικοκυρά και μάνα (πλέον και γιαγιά). ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ δηλαδή ΟΥΤΕ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ, ΟΥΤΕ ΠΛΟΙΟΚΤΗΤΗΣ, ΟΥΤΕ ΜΕΓΑΛΟΤΣΙΦΛΙΚΑΣ ΚΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑΣ!!! Κι όλο αυτό, όχι απλώς δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά αντιλήφθηκα πως τα πάντα και οι πάντες γύρω μου συντελούσαν στο να μην το λαμβάνω ΚΑΝ υπ' όψη!!! Η μοναδική μου "καβάτζα" και "ασφαλιστική δικλείδα" είναι το μεροκάματό μου ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΕΡΑ ΑΠ' ΑΥΤΟ, μιάς και περιουσιακά στοιχεία να υπήρχαν (που δεν υπάρχουν), θα ήταν από αμελητέα έως και γελοία μπροστά σε ό,τι διακυβεβόταν και εξακολουθεί να διακυβέβεται στις πλάτες όλων μας, δηλαδή στις πλάτες τής συλλογικότητας και τής κοινωνίας που - θέλουμε δε θέλουμε - ΤΗΝ ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ!!! Κι έτσι - που λέτε - συμμετοχή στη συμμετοχή, λόγο στο λόγο, πράξη στην πράξη και σκέψη στη σκέψη, κατέκτησα συν τω χρόνω, αργά, σταδιακά και με ομολογουμένως μεγάλο κόπο μα και με επιπτώσεις εις βάρος μου στο εργασιακό περιβάλλον, την σημερινή μου Κοινωνικά Ταξική Συνείδηση που - τώρα πιά - ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΩ, ΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΙΝΩ με οποιουδήποτε άλλου είδους ή μορφή συνείδησης, διότι όλες οι άλλου είδους και μορφές συνείδησης αφορούν εμένα προσωπικά ως άτομο (το πολύ την οικογένεια, τούς φίλους και τούς συγγενείς μου) ενώ αυτή, η Κοινωνικά Ταξική Συνείδηση, αφορά το σύνολο τής κοινωνίας μέσ' την οποία ζω και υπάρχω! Κι όλ' αυτά, εάν δεν υπήρχαν οι Συνάνθρωποι και Σύντροφοι τού ΠΑΜΕ και τού ΚΚΕ, δεν θα τά 'ξερα και δεν τά 'χα κατακτήσει!!! ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ Τ' ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ με τα καλά τους και με τα ντεφώ τους!!!

#Τραγουδοσαυρος