"1","1","4" - 114 μικρά αναχωματάκια

«…είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο…» Μπ. Μπρεχτ

Ο πρώτος εικονιζόμενος, είμαι ο Λαπαβίτσας. «Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό». Τίποτα περισσότερο από Βαρουφάκης σε έκδοση Λαπαβίτσα. Δηλώνω καθηγητής πανεπιστημίου του Λονδίνου. Βέβαια κι ο… Κατρούγκαλος, καθηγητής πανεπιστημίου είναι.

Η δεύτερη είμαι η… Νάντια. Με ξέρετε σαν «κάλπικη δεκάρα». Όταν ήμουν υπουργός της κυβέρνησης με τους συντρόφους των ΑΝΕΛ – κυβέρνηση που σας την φορέσαμε μέχρι σήμερα, έτσι ήθελα να με φωνάζουν οι καθαρίστριες.

Η δική μου περίπτωση είναι πιο ιλαροτραγική. Εγώ, διέσπασα το ΚΚΕ το 1989 εξαιτίας του τρίτου και του τέταρτου εικονιζόμενων που ήθελαν να πάει το ΚΚΕ δεξιά. Για μερικά χρόνια έλεγα πως αυτοί είναι χαλασμένοι αριστεροί κι εγώ συνέχισα να θέλω να πάει το ΚΚΕ αριστερά, απ’ έξω όμως. Και σήμερα θέλω να πάει το ΚΚΕ αριστερά – στο σταυρό που σας κάνω. Εν τω μεταξύ πήγε ο Σύριζα «αριστερά» κι έτσι εγώ βρέθηκα (2007), με τους άλλους που δεν χώνευα, τα βρήκαμε μια χαρά και μ’ έκαναν και υπουργό. Παραμονές των εκλογών του ’15 είχα κάνει την βαρυσήμαντη δήλωση, που έμεινε στην ιστορία:

«Δεν θα έχει λόγο ύπαρξης το ΤΑΙΠΕΔ, με Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Όπως ξέρετε το ΤΑΙΠΕΔ είναι εκείνο που μέσω του οποίου ξεπουλιούνται όλα.

Αλλά ο κόσμος είναι κακός και με ζήλευε. Έτσι όταν – εντελώς τυχαία απέσυρε η μητέρα μου 100.000 ψωροχιλιάδες ευρώ από τον λογαριασμό της – ψιλοοικονομίες για διάφορα μικροέξοδα, μερικές μέρες πριν τα κάπιταλ κοντρόλς… λυσσάξανε. Και τι δεν είπαν.

Ο τρίτος των εικονιζόμενων είμαι ο Λαφαζάνης. Δεν είμαι για πολλά, αλλά κατάφερα, όλα αυτά τα χρόνια να επιπλέω. Το 1991 διέσπασα το ΚΚΕ και πετάχτηκα έξω με τις κλωτσιές. Αμέσως μετά ψήφισα το Μάαστριχτ – το νομοθετικό πλαίσιο όσων τραβάμε σήμερα. Στη συνέχεια έμεινα στον τότε Συνασπισμό ο οποίος ήθελα να γίνει κόμμα, από συνασπισμός κομμάτων που είχε συμφωνηθεί να είναι. Αυτό για να διαλυθεί το ΚΚΕ, διότι κρίναμε πως δεν χρειαζόταν. Όλα αυτά τα χρόνια έκανα και είπα διάφορα που θα μείνουν στην ιστορία ως «Λαφαζανιές». Το 1992 έτρεχα στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης με τους παπάδες και τα φασιστοειδή. Με την αλλαγή ονόματος σε Σύριζα, πάλεψα από πρωταγωνιστική θέση για την αποκοίμιση των μαζών, την εξαφάνιση του ΚΚΕ και για να γίνει το ανάχωμα κυβέρνηση. Γίναμε κυβέρνηση και να φανταστείτε, έγινα (με κάνανε) υπουργός! Ποιος; Εγώ, ο Λαφαζάνης! Κορόιδεψα τον κόσμο, στήριξα την κυβέρνηση Σύριζα, σας φορέσαμε το περιβόητο δημοψήφισμα, έκανα μερικές μετάνοιες στον πρόεδρο της Γκαζπρόμ-Αλεξέι Μίλερ και παραιτήθηκα.

Σήμερα, μαζί με τους εικονιζόμενους, συνεχίζω το ρόλο του αναχώματος (χρειαζούμενος να ‘μαι) και δημιουργούμε την κίνηση των «114» – μην κολλάτε στον αριθμό, μπορεί να την πούμε και «Τρεις κι η… Κούκα».

Ο τέταρτος είμαι ο Αλαβάνος. Ήθελα κι εγώ το ΚΚΕ να γίνει Συνασπισμός, γι αυτό και όταν αποχώρησα, κράτησα την έδρα του ευρωβουλευτή με τα δόντια (ένεκα συναισθηματικότητας), αν και είχα εκλεγεί με στήριξη του ΚΚΕ.

Έγινα και πρόεδρος του Σύριζα και μετ’ ου πολύ και παρ’ όλη την αγαστή σχέση μου με την εκκλησία και τα… θεία, προχώρησα στην τερατογένεση του… ρόζμωρου ή τσόγλαν-μπόι. Μετά έφυγα διότι τους έβρισκα πολύ δεξιούς, μπορεί και πολύ αριστερούς – δεν έχει σημασία, έκανα το «πλάνο Β» έχοντας συγκεκριμένο πλάνο (κανείς δεν ξέρει πως τα φέρνει η ζωή) και συνεργάστηκα με την Ανταρσύα, αλλά κι από κει έφυγα. Όλα αυτά τα χρόνια στάθηκα στην πρώτη γραμμή θολουροποίησης, αποχαύνωσης και αποστράτευσης των μαζών με ιδιαίτερη συνέπεια. Είμαι κάτι σαν το… άρμα του Θέσπιδος σε πιο πολύ (μα πολύ πιο πολύ) γκροτέσκο. Πού και πού πετάω – εν είδει δήλωσης και καμιά «μα@ακία», να περνάει η ώρα. Στα μεσοδιαστήματα, κατατείνω στην… κατατονία .

Μας ζήσατε. Σήμερα, υπομένετε το έργο μας. Μας εμπιστεύεστε ακόμη;

Aπο ΑΤΕΧΝΩΣ