Κόμμα παντός καιρού για εναν αιώνα

Εχει ξεφύγει το ΚΚΕ σήμερα από κινδύνους διασπάσεων; Θα ήταν αφέλεια να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο, όσο συνεχίζεται η ταξική πάλη και ο εχθρός, παρά την Κρίση, εξακολουθεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε όλα τα πεδία.


Οταν θα μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει αυτό, σημαίνει πως θα έχει ήδη προηγηθεί τουλάχιστον το "Σταλινγκραντ" της παγκόσμιας ταξικής πάλης. Σήμερα, ακόμη δεν έχει ανακοπεί η άτακτη υποχώρηση τριάντα σχεδόν χρόνια μετά τις ανατροπές. Για να "σταθεροποιηθεί" το μέτωπο της πάλης, πρέπει πρώτα να κερδηθεί ο ιδεολογικός πόλεμος, ώστε το κίνημα να είναι σε θέση, στην επόμενη μεγάλη κρίση του συστήματος να αντεπιτεθεί.


 Καμία μάχη δεν κερδίζεται αν δεν ξέρεις τι θέλεις, αν τα μεγάφωνά σου δεν δημιουργούν αναστάτωση στις εχθρικές γραμμές.
Πάντως, ο Καπιταλισμός εδώ και πολύ καιρό περπατάει στην κόψη του ξυραφιού. Ανά πάσα στιγμή οι εξελίξεις μπορούν να γίνουν χιονοστιβάδα, αν το κομ. κίνημα μπορέσει να βρεί τα βήματά του


Eίναι η «διπλά αντιφατική»(1) ανάπτυξη των δυνάμεων παραγωγής, που εξελίσσεται ποιοτικά, σε βάθος, αλλά και εκτατικά, και συμποσούται στην γενίκευση του Ιμπεριαλισμού πάνω σε όλο τον πλανήτη και σε όλες τις χώρες, μικρές και μεγάλες. Αυτό κάνει τον γνωστό μας σκέτο «εθνικοαπελευθερωτικό αντιϊμπεριαλισμό», που έθρεψε την Σοσιαλδημοκρατία στον «Τρίτο Κόσμο», άνευ αντικειμένου. Αρα περιορίζεται ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας σαν δεκανικιού του Καπιταλισμού. Πάει το καρώτο. Τι μένει πια; Το μαστίγιο, ο Φασισμός, συγκαλυμμένος η και ξετσίπωτος. Λιγοστεύουν λοιπόν τα πολιτικά όπλα του Καπιταλισμού. 


Να πιάσουμε τα σκέτα οικονομικά; Ο Κευνσιανισμός έχει απορριφθεί από τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες. Κάποιες προσπάθειες μερικής νεκρανάστασής του κύρια στην Αμερική εκτιμώ πως είναι ευκαιριακές/περιθωριακές και μάλλον ψυχορράγημα. Η κοινωνική πυραμίδα γίνεται πιο οξεία, ψηλώνει η κορφή της, απλώνει η βάση της, και …αδυνατίζει ο κορμός της! Τα περίφημα «μεσαία στρώματα», που έσωσαν τον Καπιταλισμό στα χρόνια του Σοσιαλισμού, συρρικνώνονται. Δηλαδή το σύστημα γίνεται πια ασταθές. 


Υπάρχει προοπτική, σαν δικλείδα ασφαλείας να «αναγεννηθούν» τα μεσαία στρώματα; Κατά τη γνώμη μου όχι, γιατί θα μειωθεί κι άλλο η κοινωνική παραγωγικότητα, που επιτρέπει τα τεράστια μονοπωλιακά κέρδη, αλλά και τις τεράστιες καταστροφές κεφαλαίου, που φαίνεται πως είναι δομικό στοιχείο του Καπιταλισμού, που σαπίζει, και που, καθώς φαίνεται, χωρίς αυτές δεν μπορεί.
Παραπέρα, η έκρηξη του πλασματικού κεφαλαίου, που εμφανίζεται σαν «χρέος» (για κάθε ψέμα υπάρχει μια ωραία λέξη), σημαίνει πως ο Καπιταλισμός έχει «τάξει» πολλά σε πολλούς, που δεν μπορεί να υλοποιήσει. Εμπειρικά, δεν βλέπω να αναστρέφεται αυτό, και η διάψευση, βέβαια, δεν θα συμβάλει στην ευστάθεια.


Στην κατακλείδα, ο ίδιος ο Πόλεμος, (δες και την σημερινή επιφυλλίδα του «Ρ», που δεν την είχα διαβάσει το πρωϊ), που άλλοτε εμφανιζόταν σαν διέξοδος, σήμερα έχει πολλά προβλήματα. Οι σημερινές αστικοποιημένες κοινωνίες, μπορούν ίσως να καταστρέφουν με τα βαρέα όπλα, πατώντας κουμπιά, αλλά την επιβολή εξασφαλίζει πάντα η εκκαθάριση του εδάφους, δηλαδή το πεζικό, που ανέκαθεν στηρίχτηκε στα σκληροτράχηλα αγροτικά στρώματα. Αλλά αυτά σήμερα είναι υπό εξαφάνιση, παγκοσμίως. Οι προλετάριοι των πόλεων, ούτε αξιόπιστοι σαν φαντάροι είναι, ούτε και πολεμιστές. Οι σημερινές αστικές κοινωνίες δεν έχουν στη διάθεσή τους τους παληούς στρατούς. Και οι ορδές των προσφύγων, που πέφτουν επάνω στους … «νικητές» ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τα τρόπαια.


Σήμερα ο Καπιταλισμός ακροβατεί με την αυτοκαταστροφή του, που θα είναι και καταστροφή της κοινωνίας, ίσως και της βιόσφαιρας, αν δεν τα καταφέρει το εργατικό κίνημα. Αν όμως ορθοποδήσει το τελευταίο, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.
Αυτά τα λίγα, αναπόφευκτα σχηματικά και αδρά.
------------------------
(1) Πάρτο με την γνωστή σου έννοια της απλής αντίφασης, «δυνάμεων – σχέσεων», για να μην ανοίξουμε άλλη μια μεγάλη παρένθεση. Το παραθέτω μόνο για να δείξω πως, τουλάχιστον για μένα, η ίδια η «ανάπτυξη» του Καπιταλισμού που σαπίζει, είναι και καθεαυτήν, στο ποιοτικό της στοιχείο, αντιφατική. Είναι στραβό το κλήμα το τρώει κι ο γάιδαρος.

Σεχταρ ο τρομερός (απο σχόλιο στο Σφυροδρέπανο)