Τα άτομα, τα κινήματα και οι κομμουνιστές

Πολλές φορές τα πρόσωπα - ηγέτες ταυτίζονται με τα κινήματα, με τις ιδέες και με τα συμφέροντα μιας τάξης ή ενός λαού. Λάθος. Οι ηγέτες είναι μια διαλεκτική γέννηση των κινημάτων, δεν τα γενούν αυτοί.

Οι αγώνες των λαών όπου γης, και φυσικά της Λ. Αμερικής, συνάντησαν πάντα τη στήριξη των κομμουνιστών. Όχι αναγκαστικά και των ηγετών, ούτε αναγκαστικά και των ειδικών πολιτικών επιλογών αυτών των κινημάτων.

Ανάλογα με την περίπτωση η υποστήριξη είχε και την εμβέλεια της.

Έτσι και ο αγώνας των Τσιάπας για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα ενάντια στην αστική κεντρική εξουσία που δεν ήταν αγώνας για σοσιαλισμό, συνάντησε την υποστήριξη των κομμουνιστών. Δεν ήταν καθόλου ανάγκη να υποστηρίξουν και τον κάθε αρχηγό και τις ειδικές ιδέες του.

Το έχουμε δει πολλές φορές όπως πχ στην Βενεζουέλα όπου οι κομμουνιστές στηρίζουν τη μάχη του λαού για τη διαφύλαξη του εθνικού τους πλούτου και κατά των ιμπεριαλιστών αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στηρίζουν και την εθνική αστική τάξη και τον καπιταλισμό της Βενεζουέλας που κάποιοι ανιστόρητοι ονομάζουν «Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»! 

Οι κομμουνιστές πάντα και σε όλο τον κόσμο ως κριτήριο τελικής πολιτικής κρίσης για τα κινήματα έχουν τη μάχη για τη δικτάτορια του προλεταριάτου. Όταν τα κινήματα δεν έχουν αυτό τον στόχο τότε η υποστήριξη αφορά πολύ γενικά ζητήματα όχι βέβαια και την αντίληψη μιας ευτυχισμένης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Με βάση τα παραπάνω το ΚΚΕ μπορεί να στηρίζει έναν αγώνα ενός λαού, ενός κινήματος αλλά όχι και να αρνείται την ιδεολογία του χάριν της υποστήριξης. Άλλωστε τα λάθη του κομμουνιστικού κινήματος να στηρίξει χωρίς αρχές, παλιότερα, αστικά και μικροαστικά κινήματα από του Μπαάθ μέχρι του Νάσσερ και του Σιχανούκ, έδειξαν πόσο χρήσιμο είναι να τηρούνται οι αποστάσεις και τα ταξικά κριτήρια, ανάλογα με το είδος του κάθε κινήματος.

Οι ειδικές συνθήκες σε κάθε χώρα, τα τεράστια προβλήματα καθυστέρησης, οι ανάγκες επιβίωσης και βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων για τα οποία αγωνίζονται ακόμη και σήμερα λαοί, δεν έχουν να κάνουν με την απαίτηση να αποδεχόμαστε άκριτα κάθε κίνημα που αγωνίζεται γι αυτά και να μη το εξετάζουμε στα πραγματικά και ταξικά του όρια.

Οι Ζαπατίστας ένα κίνημα βασικών τοπικών εθνοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχε την ανάλογη κριτική υποστήριξη. Δεν είναι όμως κίνημα για σοσιαλισμό στις συνθήκες εκείνες και άρα μόνο έτσι μπορεί να ειδωθεί και έτσι να υποστηριχθεί.

Όσο για τους ηγέτες όπως ο «Υποδιοικητής Μάρκος» δεν έχει σημασία που θα καταλήξει προσωπικά. Αν το κίνημα έχει βάθος και μπορεί να μετεξελιχθεί σε ταξικό, θα έχει μέλλον. Διαφορετικά θα φέρει πιθανόν έναν «καλό» καπιταλισμό με… τα γνωστά δικαιώματα του καπιταλισμού. Τι να στηρίξουμε εδώ ως προοπτική; 

Ο Μάρκος στο μεταξύ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει κι εμείς να τον κρίνουμε όπως νομίζουμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ταυτίσουμε την ατομική πορεία του με το λαό της περιοχής. Δεν είναι πρώτη φορά που το βλέπουμε. Επαναστάτες όπως ο Κον Μπεντίτ κατέληξαν σε πνιγηρούς κήρυκες ταξικών και ιμπεριαλιστικών πολέμων. Κι εδώ αρκετά πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ακόμη και ΓΓ, ή και άλλων κομμάτων που υπεστήριζαν ότι είναι μαρξιστικά ή κομμουνιστικά αποχώρησαν και πήγαν στην υπηρεσία της αστικής τάξης. Δεν μιλάω για όσους άλλαξαν κόμμα ή έφυγαν αλλά δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες και την ιδεολογία τους, μιλάω για όσους πήγαν "απέναντι". 

Για ποιο λόγο να υποστηρίξουμε τον Μάρκος στην πορεία του μετά τους αγώνες; Το κίνημά του έχει αδιέξοδο και αυτός το ίδιο. Οι αγώνες που έκενε έμειναν εκει δεν μπορεί να τους πάρει μαζί του ότι και να κάνει. 

Κι εδώ σπουδαίοι κομμουνιστές και μαχητές έφυγαν αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να πάρουν και τους αγώνες τους από τον πολιτικό χώρο που έγιναν. Είναι και αυτό μια παντοτινή τιμωρία της ζωής για όσους απαρνούνται το παρελθόν τους, την ιδεολογία τους και τους αγώνες τους. Αιωνίως ένοχοι!



Στέργιος Βασιλείου