ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

το πρωτοσέλιδο του "Ρ" στις 2 Ιούλη τρεις μέρες πριν το "Δημοψηφισμα "......

Τότε που παίχτηκε ένα χοντρό παιχνίδι στις πλάτες του λαού...

Από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 10/7/2015,

τη μέρα που ψηφιζόταν στη Βουλή η συμφωνία που

υποτίθεται ότι είχε απορρίψει ο λαός στο δημοψήφισμα...

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιοποιήσει το δημοψήφισμα ως ευκαιρία, για να δυναμώσει η αμφισβήτηση στην ΕΕ, να δυναμώσει η πάλη για τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα, που έχει μόνο ένα περιεχόμενο: ΡΗΞΗ - ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ - ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Με τη δράση και την επιλογή του, να απαντήσει στην κοροϊδία του κάλπικου ερωτήματος που θέτει η κυβέρνηση και να απορρίψει τόσο την πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ, όσο και την πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. (...)

Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα μεταφραστεί από την ελληνική κυβέρνηση ως έγκριση της δικής της αντιλαϊκής πρότασης των 47+8 σελίδων. Το ΝΑΙ θα μεταφραστεί ως συγκατάθεση στα βάρβαρα μέτρα της τρόικας και "παραμονή στην ΕΕ με κάθε θυσία", όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι. Και οι δύο απαντήσεις οδηγούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ο λαός να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει, με όλα τα μέσα και τους τρόπους, στο δημοψήφισμα την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας της.

Να "ακυρώσει" αυτό το δίλημμα, ψηφίζοντας στην κάλπη την πρόταση του ΚΚΕ.

• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
• ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε, πέρσι τέτοια εποχή, η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα, μια μόλις βδομάδα πριν τη διεξαγωγή του στις 5 του Ιούλη. Σήμερα, με την «άνεση» του ενός χρόνου από τη στιγμή εκείνη, κάθε πρόταση από τις κρυστάλλινες θέσεις του ΚΚΕ που εκφράστηκαν εκείνες τις μέρες, με μια πολύ μεγάλη εξόρμηση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με μαζικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, όπως και τις παρεμβάσεις του Κόμματος στη Βουλή, μοιάζει πιο αληθινή και επίκαιρη, επιβεβαιωμένη από τη ζωή.







«Ναι» στην εξαπάτηση



Τότε, όμως, ένα μεγάλο κύμα «σάρωνε» την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη:
Στις πλατείες κυμάτιζαν όλο πάθος οι πολύχρωμες σημαίες των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης και των «αντίπαλων» εκδοχών της αστικής διαχείρισης.

Το ΚΚΕ, που πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα καλούσε το λαό να ακυρώσει το ψευτοδίλημμα, ήταν «εκτός τόπου και χρόνου». Δεν κατανοούσε ότι τώρα δινόταν ο «νυν υπέρ πάντων αγών» που θα οδηγούσε το λαό στο «ξέφωτο», ρίχνοντας σφαλιάρα στους «τοκογλύφους εκβιαστές» και στους συμμάχους τους, ακυρώνοντας τους σχεδιασμούς τους, κάνοντας τους λύκους της ΕΕ αρνάκια και ξαναδίνοντας πίσω τη χαμένη στη «μνημονιακή εποχή» «εθνική αξιοπρέπεια».

Οι αυταπάτες μοιράζονταν με τη σέσουλα. Ο κυβερνητικός και φιλοκυβερνητικός Τύπος ξεσάλωνε με αγωνιστικές κορόνες. Ο Τύπος των αντιπολιτευόμενων αστικών δυνάμεων έσπερνε τον τρόμο και το «χάος».

Το ένα χέρι ένιβε τ' άλλο, σε μια μεγάλη, μαζική επιχείρηση καλλιέργειας αυταπατών αλλά και τρομοκρατίας, που κι από τη μια και από την άλλη μπάντα έδινε αέρα στα πανιά του «μονόδρομου» της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Πολλοί οι εγκλωβισμένοι στα ψευτοδιλήμματα και στις παγίδες που έστηνε γι' ακόμη μια φορά η αστική τάξη, με τη βοήθεια και των κάθε λογής «προθύμων», οπορτουνιστών κ.ά. που έπαιζαν εκείνες τις μέρες τα ρέστα τους. Οι ναζί χρυσαυγίτες επαύξαναν σε πατριδεμπορία και «εθνική περηφάνια».

Στις συγκεντρώσεις του «Οχι» και του «Ναι», χιλιάδες βρέθηκαν κάτω από ξένες για τα συμφέροντά τους σημαίες, «θυμίζοντας μέρες Αγανακτισμένων», όπως γλαφυρά έγραφε μια αστική εφημερίδα τις μέρες εκείνες. Εξάλλου, ήταν εκείνες οι «μέρες», το 2011, που ξεφούσκωσαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, φουσκώνοντας τις αυταπάτες για τους κυβερνητικούς διαχειριστές - «σωτήρες» των λαϊκών στρωμάτων. Ολα, δηλαδή, όσα βρίσκονταν στο «ζενίθ» τους τις μέρες του δημοψηφίσματος.





«Σκληρή διαπραγμάτευση» και «συνταγές» 

Η λεγόμενη «σκληρή διαπραγμάτευση», την οποία έκλινε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις πτώσεις, πριν αλλά και μετά την ανάληψη της αστικής διαχείρισης, έφτανε στο απόγειό της. Φυσικά, όσοι μέχρι σήμερα διακινούν το εν λόγω παραμύθι, όπως έκαναν και όλο εκείνο το διάστημα στήνοντας έως και φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις για τη στήριξή της, «ξεχνάνε» να πουν ότι η διαπραγμάτευση αυτή δεν έγινε ούτε για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού ούτε βέβαια για το «σκίσιμο» των μνημονίων και των υπόλοιπων αντιλαϊκών μέτρων, όπως κόμπαζαν στις πλατείες. Ηταν μια διαπραγμάτευση, αυστηρά, απ' την αρχή έως το τέλος, για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αυτούς αφορούσε το κάλεσμα για τερματισμό της λιτότητας και μια πιο «χαλαρή δημοσιονομική πολιτική», ώστε να ξαναμπουκώσουν ζεστό χρήμα και νέα προνόμια οι επιχειρηματικοί όμιλοι, να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας, να ξαναπάρει μπρος η μπουκωμένη από τα κέρδη μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτούς διευκόλυναν και τα μέτρα - «κόλαση» που περιλαμβάνονταν στην πρόταση των 47+8 σελίδων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, του «δίδυμου αδερφού» του μνημονίου που πρότειναν εκείνες τις μέρες οι «θεσμοί», η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ.

Για το λαό, η καπιταλιστική ανάκαμψη και οι σκληρές αντιπαραθέσεις για τους όρους της, για τους χαμένους και κερδισμένους από αυτή, δε σήμαινε και δεν μπορούσε να σημαίνει τίποτα παραπάνω από νέους γύρους επίθεσης στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, όπως αποδεικνύεται και σήμερα που η «δίκαιη» καπιταλιστική ανάκαμψη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περνάει πάνω από τα αποκαΐδια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Τις μέρες του δημοψηφίσματος όπως και μετά, αποδείχτηκε γι' ακόμη μια φορά το μέγεθος της ψευδαίσθησης ότι τάχα τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα μπορεί κάπου και κάποτε να συμβιβαστούν με αυτά του κεφαλαίου, ότι υπάρχουν τάχα και φιλολαϊκές «συνταγές διαχείρισης» και «μείγματα», μέσα στον τσελεμεντέ της καπιταλιστικής οικονομίας και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.






«Ισοι» ανάμεσα σε λύκους

«Είμαι βέβαιος ότι από αύριο θα έχουμε ανοίξει ένα δρόμο για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ενα δρόμο επιστροφής στις ιδρυτικές αξίες της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης στην Ευρώπη, στέλνοντας ένα μήνυμα ισχυρής αποφασιστικότητας, όχι μόνο να μείνουμε, αλλά (...) να δουλέψουμε ως ίσοι απέναντι σε ίσους».

Το παραπάνω «ξέπλυμα» της ΕΕ που έκανε ο πρωθυπουργός, την ώρα που ψήφιζε στις 5 Ιούλη, ήταν ένα ακόμα στοιχείο της επιχείρησης εξαπάτησης που στήθηκε τις μέρες εκείνες, ώστε να κρυφτεί, όπως έλεγε και το ΚΚΕ, ότι «οι αντιπαραθέσεις στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη δεν είναι για να γίνει η "ΕΕ των λαών", αλλά για να είναι πιο ενιαία και αποτελεσματική η αντιδραστική πολιτική της ενάντια στους λαούς (...) Τόσο τα "αντιπολιτευτικά" συλλαλητήρια όσο και τα φιλοκυβερνητικά έχουν στόχο να υπονομεύσουν το κίνημα, να κάνουν το λαό χειροκροτητή της ΕΕ».

Το απατηλό αυτό σύνθημα της φιλολαϊκής αλλαγής της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν ήταν βέβαια και τόσο πρωτότυπο: Τα ίδια με «αμπαλάζ» επαναλάμβαναν στις πλατείες και τα στελέχη του, τότε που μαζικά έσπερναν την ιδέα ότι την «καλή» μας την ΕΕ την έχουν «απαγάγει» κάτι «εμμονικοί» νεοφιλελεύθεροι και προς βοήθειά της πρέπει να τρέξουν οι λαοί, συγκροτώντας «αντιμνημονιακές» συμμαχίες του Νότου. Και τα ίδια, βέβαια, λέει και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή π.χ. το Brexit, διαβεβαιώνοντας ότι η ΕΕ δεν κινδυνεύει από την (ευρωενωσιακή) «αριστερά», που θέλει την ενίσχυση και «εμβάθυνση» της ιμπεριαλιστικής ένωσης.

Αλλη μια «γεύση» για το αν σε μια ιμπεριαλιστική ένωση όπως η ΕΕ, όπου τα πάντα καθορίζονται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων, από τη θέση των καπιταλιστικών κρατών στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και από τις αλληλοδιαπλεκόμενες σχέσεις τους, μπορεί να υπάρξουν και ισότιμες σχέσεις, αρχές «αλληλεγγύης» και «δημοκρατίας», πήραν εκείνες τις μέρες οι εργαζόμενοι. Αποκαλύπτοντας και τα παραμύθια και τους παραμυθάδες, που με τις κραυγές περί «χούντας» και «εκβιαστών» παλεύουν να κρύψουν το ταξικό περιεχόμενο της ιμπεριαλιστικής ένωσης και τη διέξοδο για το λαό.






Πατριωτικές κορόνες, μεγάλοι ανταγωνισμοί

«Πίσω από τις πατριωτικές κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, κρύβεται σήμερα η διαπάλη ανάμεσα στη Γερμανία, στο ΔΝΤ, στις ΗΠΑ, σε τμήματα της αστικής τάξης, για το μέλλον της Ευρωζώνης και τη θέση της καπιταλιστικής Ελλάδας σε αυτήν, αλλά και για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή που οδηγούν το λαό σε νέες περιπέτειες». Αυτά έλεγε τις μέρες εκείνες το ΚΚΕ.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, τα γεγονότα μιλάνε. Από το Brexit που αποτυπώνει τις πολύ χοντρές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που τροφοδοτούν και τον αστικό ευρωσκεπτικισμό, την αντιπαράθεση - όλων εναντίον όλων - στη Συρία, το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα το Προσφυγικό και με πρόσκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το τεράστιο μέτωπο που έχει στηθεί από τη Βόρεια Θάλασσα έως τη Μ. Ανατολή, με την εμπλοκή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το ΚΚΕ έπεσε έξω; Ποιος μπορεί στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι οι λαοί έχουν μόνο να χάσουν από τις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και από τη στοίχιση με τη μια ή την άλλη πλευρά; Οτι πρέπει να χαράξουν τη δική τους γραμμή πάλης και νίκης, απέναντι σε όλους ανεξαιρέτως τους καπιταλιστές και τις κάθε λογής συμμαχίες τους; Κι όμως. Τότε, σύμφωνα με διάφορα «μεγάλα μυαλά», «το ΚΚΕ δεν μπορούσε να κατανοήσει» τις διεθνείς εξελίξεις και «το ευρύτερο παιχνίδι»... Αλλοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, αγκαλιά φυσικά με τα κάθε λογής φασιστοειδή, μίλαγαν μέχρι και για «προδοτικό» ΚΚΕ, που αρνούνταν να στηρίξει τη «σταυροφορία» της αστικής τάξης της χώρας για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», να μπει δηλαδή με τα μπούνια στη φωτιά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, για να κόψει κανά κομματάκι από τη «λεία» των κερδών.







Κινήματα - «πλαστελίνη» και «προδοσίες»...

Κι όμως, κάποιες δυνάμεις, με πρωταγωνιστές όσους πρώτα συνέβαλαν τα μέγιστα - και από υπουργικές θέσεις - στη βρώμικη δουλειά της εξαπάτησης, συγκροτώντας ύστερα το οπορτουνιστικό ανάχωμα της ΛΑΕ, ή άλλες δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διακινούσαν τις μέρες εκείνες το παραμύθι του «Οχι» που «ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις», που «ανοίγει το δρόμο», που θα οδηγήσει στην «έξοδο απ' το ευρώ» για το «επόμενο βήμα», το «Οχι που σημαίνει ρήξη με την ΕΕ και τα μνημόνια». Πλειοδοτούσαν μάλιστα στην εξαπάτηση, λέγοντας ότι το περιεχόμενο του «Οχι» στο δημοψήφισμα θα το καθορίσει ο λαός, ότι «πρώτα θα ψηφίσουμε "Οχι" και μετά βλέπουμε», λες και το λαϊκό κίνημα είναι ταξίδι με ωτοστόπ πάνω στο «πούλμαν» της αστικής τάξης. Ηταν το αποκορύφωμα και τα αδιέξοδα, όπως αποκαλύφτηκε λίγο αργότερα, των κινημάτων που στο όνομα του «ρεαλισμού» μένουν εγκλωβισμένα εντός των τειχών της καπιταλιστικής οικονομίας και αστικής εξουσίας, ψάχνοντας μεταβατικά σχέδια και «έξυπνα κόλπα» με τα οποία δήθεν θα ξεγελάσουν τον ταξικό αντίπαλο και τελικά καταλήγουν χειροκροτητές των εκάστοτε κυβερνητικών διαχειριστών και της λογικής του «μικρότερου κακού». Των κινημάτων που ανεξάρτητα από τις ανά καιρούς ταμπέλες, αποτελούν πραγματική «πλαστελίνη» στα χέρια τμημάτων της αστικής τάξης. Τώρα που διαμαρτύρονται σαν απατημένες παρθένες, στολίζουν με τη δράση τους την αριστερή πτέρυγα του αστικού ευρωσκεπτικισμού.

Γνωστά τα γεγονότα που ακολούθησαν, το πώς σε λίγες μόλις ώρες το «Οχι» έγινε «Ναι», όπως ακριβώς προειδοποιούσε το ΚΚΕ, που μόνο αυτό δε δέχτηκε να μπει στο παζάρι που στήθηκε ήδη από το επόμενο πρωί, στη συνάντηση των κομμάτων με θέμα το νέο, τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε λίγες μέρες μετά.

Τα σημάδια των αυταπατών, της μοιρολατρείας και της ηττοπάθειας που ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη «ηχηρή» ματαίωσή τους, ο χαμένος για την ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος χρόνος, βαραίνουν έως και σήμερα, παρ' ότι το ΚΚΕ μπήκε από την πρώτη στιγμή στη μάχη, για να σπάσουν μια ώρα αρχύτερα, να οργανωθεί η πάλη ενάντια στη θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων που συνεχίζεται, να μείνει ανοιχτός ο πραγματικά ελπιδοφόρος δρόμος, της ρήξης με την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου.

Ομως, η πείρα πρέπει να αξιοποιηθεί. Το κάλεσμα για να σηκώσει ο λαός το ανάστημά του, να διεκδικήσει να ζήσει σύμφωνα με τις σύγχρονες δυνατότητες, αντί να μετράει νέες απογοητεύσεις και ήττες σε μάχες που δε θα έχει δώσει, το κάλεσμα για αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων παραμένει επίκαιρο.

Πηγή: Ριζοσπάστηςμεσω fadomduck2