Γερμανία: Από το 1918 στο 1920. H επανάσταση κι η αντεπανάσταση

μια Ιστορική αναδρομή απο το ιστολόγιο leninreloaded




(Να διαβαστεί σε συνάρτηση με το δεύτερο μέρος του άρθρου του Χ. Μπαλωμένου στην ΚΟΜΕΠ).

Εξεγερμένοι ναύτες, Wilhelmshaven, Οκτώβρης 1918

Οι ναυτικές εξεγέρσεις

Τον Σεπτέμβρη του 1918, η κατάσταση στο μέτωπο έδειχνε αδιέξοδη για την Γερμανία.Στις 3 Οκτωβρίου, και αφού έχει ζητήσει ανακωχή, ο Κάιζερ Βίλχελμ ο ΙΙ διορίζει τον Πρίγκηπα Μαξιμιλιανό του Μπάντεν ως Αυτοκρατορικό Καγκελάριο. Το Κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, με επικεφαλής τον Φίλιπ Σάιντεμαν, λαμβάνει μέρος στην κυβέρνηση Μαξιμιλιανού. Καθώς ο στρατός αναμένει το τέλος του πολέμου, μαθαίνεται πως θα διαταχθεί νέα ναυτική εκστρατεία του στόλου στο Κίελο.Οι ναύτες εξεγείρονται. Η εξέγερση ξεκινά στο Wilhemshaven, στα τέλη του Οκτώβρη. Είμαστε μόλις ένα χρόνο μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, ενώ κανείς δεν έχει ξεχάσει ότι η εξέγερση στην ίδια χώρα το 1905 έχει ξεκινήσει από εξοργισμένα μέλη του πολεμικού ναυτικού.

Afanasi Matushenko,  Αρχηγός της εξέγερσης στο θωρηκτό Ποτέμκιν, 1905

Όταν φυλακίζονται 47 ναύτες που θεωρούνται υπαίτιοι της εξέγερσης στο Wilhelmshaven κατά τη διάρκεια ασκήσεων στο κανάλι του Κίελου, ξεκινούν νέες αναταραχές, με εμπλοκή του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του SPD. Στις 3 Νοέμβρη του 1918, χιλιάδες μαζεύονται για να διαδηλώσουν για "Ειρήνη και ψωμί", καθώς και για απελευθέρωση των φυλακισμένων ναυτών.

Εξέγερση στο Κίελο, 1918

Ανοίγεται πυρ κατά των διαδηλωτών. 7 σκοτώνονται. 29 τραυματίζονται από τα πυρά. Κάποιοι, που έχουν οπλισμό, ανταποδίδουν το πυρ. Ο διοικητής που διέταξε το πυρ τραυματίζεται ο ίδιος σοβαρά.

Στις 4 του Νοέμβρη, η πόλη γεμίζει από τους εξεγερμένους. Οι φυλακισμένοι ελευθερώνονται. Εργάτες και στρατιώτες, με αριθμητική δύναμη 40.000, αποκτούν τον διοικητικό έλεγχο στην πόλη. Δυο μέρες μετά, πέφτει και το Wilhelmshaven. Εκδίδεται κείμενο 14 απαιτήσεων των εξεγερμένων, κυρίως για ελευθερία Τύπου, απελευθέρωση κρατουμένων για απείθεια, εξουσία του στρατιωτικού συμβουλίου, ειρήνη. Καταφθάνει ο Νόσκε και, βασιζόμενος στην εμπιστοσύνη στους Σοσιαλδημοκράτες, επιβάλλει την ειρήνη και την ηρεμία στην πόλη.

Η ομιλία του Καρλ Λίκμπνεχτ στο Βερολίνο, τέλη 1918

Η ώρα του Έμπερτ
Μέχρι τις 7 Νοέμβρη, η εξέγερση έχει απλωθεί μέσα από αντιπροσωπείες σε όλες τις παραλιακές πόλεις της χώρας, όπως και στη Φραγκφούρτη, το Μόναχο, το Ανόβερο και το Μπρούνσβικ. Στο Μόναχο, το "Συμβούλιο Εργατών και Στρατιωτών" αναγκάζει τον Λουδοβίκο τον 3ο, τελευταίο βασιλέα της Βαυαρίας, σε παραίτηση. Στις 9 Νοέμβρη, και προκειμένου να ελέγξει την κατάσταση, ο αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών Έμπερτ ζητά να διοριστεί Καγκελάριος. Την προηγούμενη, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, που έχει βγει από τη φυλακή, ιδρύει την Λίγκα των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο. Ο Σάιντεμαν μαθαίνει πως ο Λίμπκνεχτ έχει στόχο να ανακηρύξει την ίδρυση Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας στη χώρα, βγαίνει εσπευσμένα στο μπαλκόνι του Ράιχσταγκ για να προλάβει την κατάσταση, και ανακηρύσσει Δημοκρατία χωρίς καν να έχει συμβουλευτεί τον Έμπερτ. Σχεδόν την ίδια ώρα, πάλι στο Βερολίνο, ο Λίμπκνεχτ ανακηρύσσει την χώρα Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Στις 8 το βράδι της 9ης Νοέμβρη, της ίδιας μέρας των αντιφατικών διακηρύξεων Σάιντεμαν και Λίμπκνεχτ, 100 επαναστατικοί φρουροί εισβάλλουν στο Ράιχσταγκ και ανακοινώνουν εκλογές, σε μια απόπειρα να πάρουν πίσω την πρωτοβουλία από τον Έμπερτ και το SPD.  

Ο Φρίντριχ Έμπερτ

Ο Έμπερτ, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί να σταματήσει τις εκλογές, συγκεντρώνεται στο να τις ελέγξει. Αρχικά, πετυχαίνει το κόμμα του να έχει συμμετοχή 50% σε όλα τα επαναστατικά συμβούλια και σώματα που δημιουργούνται. Κατόπιν, έρχεται σε συννενόηση κρυφά με τον στρατηγό Βίλχελμ Γκρένερ και καταστρώνουν σχέδιο δράσης ενάντια στα συμβούλια, ώστε να αποφευχθεί μια κατάληξη παρόμοια με αυτή των επαναστατικών Σοβιέτ. Με πρωτοβουλία των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών, ξεκινά συζήτηση για τις "κοινωνικοποιήσεις", με συμμετοχή και του Καρλ Κάουτσκι στην σχετική επιτροπή. Οι συζητήσεις δεν καταλήγουν πουθενά μέχρι τις 7 Απριλίου του 1919, όταν και η επιτροπή σταματά να συνέρχεται. Στη διοίκηση, το SPD, υπό τις οδηγίες του Έμπερτ, συνεργάζεται με τις παλιές αρχές και όχι με τα νέα Εργατικά και Στρατιωτικά Συμβούλια. Σε αρκετές όμως πόλεις, τα Εργατικά και Στρατιωτικά Συμβούλια συλλαμβάνουν τους υπαλλήλους του Κάιζερ. Στο Αμβούργο και στη Βρέμη ιδρύονται "Κόκκινες Φρουρές" για την προστασία της επανάστασης. Η Εκτελεστική Επιτροπή των νέων Συμβουλίων αποφασίζει γενική πανεθνική συνέλευση για τις 16 Δεκέμβρη 1918. Την προηγούμενη, ο Έμπερτ, σε συνεργασία με τον Γκρένερ, στέλνει στρατό στο Βερολίνο για να παρεμποδίσει την συνέλευση. Οι στρατιώτες, που αναζητούν να συλλάβουν την Εκτελεστική Επιτροπή των Συμβουλίων, ανοίγουν πυρ εναντίον άοπλων ερυθροφρουρών (συνδεδεμένων με τη Λίγκα των Σπαρτακιστών) και σκοτώνουν 16. 

Στις 19 του Δεκέμβρη, η Γενική Συνέλευση των Συμβουλίων, όπου έχει διεισδύσει το SPD (και όπου ο Λίμπκνεχτ δεν είχε καταφέρει καν να εκλεγεί μέλος), καταψηφίζει την πρόταση για την θεμελίωση του Συντάγματος στη βάση των Εργατικών και Στρατιωτικών Συμβουλίων, και υποστηρίζει την κυβερνητική απόφαση για προσφυγή σε εκλογές.

Ο Έμπερτ, φοβούμενος συνεργασία μεταξύ του νεόδμητου Λαϊκού Ναυτικού και των Σπαρτακιστών, διατάζει παύση πληρωμών στους ναύτες. Σε απάντηση, αυτοί καταλαμβάνουν την Καγκελαρία, κόβουν τις τηλεφωνικές γραμμές και θέτουν το Συμβούλιο Λαϊκών Εκπροσώπων υπό κατ' οίκον επιτήρηση. Δεν εκμεταλλεύονται όμως την επικράτησή τους για να προχωρήσουν σε επανάσταση. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1918, 94 χρόνια πριν την σημερινή μέρα, ο Έμπερτ διατάζει επίθεση κατά των εξεγερμένων ναυτών χάρη στους οποίους είχε έρθει στην πολιτική εξουσία.



"Τα ματωμένα Χριστούγεννα του Έμπερτ"

Στη μάχη που ακολουθεί μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων του Έμπερτ και των ναυτών του Κίελου, οι δεύτεροι χάνουν τριάντα άντρες -- πολίτες και στρατιώτες μαζί. Οι Σπαρτακιστές κάνουν λόγο για "ματωμένα Χριστούγεννα του Έμπερτ." 

Οι ναύτες της Επαναστατικής Φρουράς κρατούν όμως τις θέσεις τους, και οι κυβερνητικές δυνάμεις υποχωρούν από το κέντρο του Βερολίνου, αφήνοντας τον έλεγχο της πόλης στους εξεγερμένους. Όμως αυτοί και πάλι δεν εκμεταλλεύονται την κατάσταση επαναστατικά -- προφανώς, η σύνδεσή τους με τους Σπαρτακιστές που τόσο φοβάται ο Έμπερτ δεν υφίσταται, και ο Λίμπκνεχτ δεν ελέγχει την κατάσταση περισσότερο από ό,τι το SPD. Στις 29 Δεκέμβρη, οι Ανεξάρτητοι Σοσιαλδημοκράτες αποχωρούν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σφαγή ανθρώπων που πρόσκεινταν στο κόμμα τους, από την κυβέρνηση Έμπερτ. Ο Έμπερτ τρίβει τα χέρια του, που είναι πια λυμένα από τις παρεμβάσεις των Ανεξάρτητων.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Κόκκινη Ρόζα

Οι Σπαρτακιστές συνειδητοποιούν --πολύ αργά-- την αντεπαναστατική στόχευση των Σοσιαλδημοκρατών και την ανάγκη δημιουργίας Κομμουνιστικού Κόμματος που να ηγηθεί της εξέγερσης στα πρότυπα των Μπολσεβίκων. Στις 31 Δεκεμβρίου, η Ρόζα Λούξεμπουργκ παρουσιάζει το ιδρυτικό πρόγραμμα του ΚΚΓ (KPD). Όμως η Επαναστατική Φρουρά του Βερολίνου παραμένει πιστή στους Ανεξάρτητους Σοσιαλδημοκράτες.

 Διαδήλωση των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών και των Σπαρτακιστών, Βερολίνο, Ιανουάριος 1919

Η εξέγερση των Σπαρτακιστών

Στις 4 Ιανουαρίου 1919, η κυβέρνηση Έμπερτ απολύει τον αρχηγό της αστυνομίας του Βερολίνου και μέλος των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών, Εμίλ Άιχορν, επειδή δεν δέχτηκε να βοηθήσει τον στρατό στην επίθεση κατά των Επαναστατικών Φρουρών τα Χριστούγεννα. Οι Ανεξάρτητοι Σοσιαλδημοκράτες, ο Λίμπκνεχτ εκ μέρους του νεοσύστατου ΚΚΓ, και η Επαναστατική Φρουρά, καλούν σε διαδήλωση για την επόμενη, την 5η Ιανουαρίου. Εκατοντάδες χιλιάδες, αρκετοί από αυτούς ένοπλοι, γεμίζουν τους δρόμους του Βερολίνου στις 5 και ξανά στις 9 του μήνα. Αρκετοί καταλαμβάνουν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και την περιοχή όπου εκδίδονταν οι αστικές εφημερίδες, οι οποίες ζητούσαν ανοιχτά την ενίσχυση των Freikorps και την δολοφονία των Σπαρτακιστών.

Σπαρτακιστές στους δρόμους του Βερολίνου, Ιανουάριος 1919

Διορίζεται Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή (Provisorischer Revolutionsausschuss), η οποία όμως δεν έχει ουσιαστικό ρόλο στην χάραξη στρατηγικής για το κίνημα. Οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ διαφωνούν, καθώς ο πρώτος εγκρίνει την ένοπλη εξέγερση ενώ η δεύτερη, μαζί με την πλειοψηφία του ΚΚΓ, την θεωρεί πρώιμη και καταστροφική. Απ' την δική του πλευρά, ο Έμπερτ στέλνει στρατό στο Βερολίνο. Το SPD μοιράζει φυλλάδια που γράφουν "Η ώρα που πληρώνονται όλα πλησιάζει". Τα τάγματα θανάτου των Freikorps μπαίνουν στην πόλη, υπό την καθοδήγηση του σοσιαλδημοκράτη βουλευτή Νόσκε.

Πόστερ προσέλκυσης νέων μελών στα Freikorps

Το τέλος των Σπαρτακιστών

156 σκοτώνονται συνολικά στο Βερολίνο, πολλοί από αυτούς συλληφθέντες που εκτελούνται από τα Freikorps. Στις 15 Ιανουαρίου συλλαμβάνονται ως ηγέτες της εξέγερσης --που πάντως δεν ελεγχόταν από τους Σπαρτακιστές-- οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ. Τα Freikorps τους χτυπούν μέχρι να λιποθυμήσουν πριν τους πυροβολήσουν στο κεφάλι. Πετούν το σώμα της Λούξεμπουργκ στο κανάλι Landwehr του Βερολίνου και παραδίδουν το πτώμα του Λίμπκνεχτ σε τοπικό νεκροτομείο. Σε συνέντευξή του στο Σπίγκελ το 1962, ο διοικητής Παμπστ, στα χέρια της μονάδας Freikorps του οποίου βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, ισχυρίζεται ότι είχε πάρει ρητή άδεια για τις πράξεις αυτές από τους Έμπερτ και Νόσκε.

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ νεκρός

"Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας"

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1919, ο Κουρτ Άισνερ, μέλος των Ανεξάρτητων Σοσιαλδημοκρατών και πρωταγωνιστής των γεγονότων του 1918 στην Βαυαρία, δολοφονείται από τον ακροδεξιό Anton Graf. Ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει κάποιον με το όνομα Αδόλφος Χίτλερ να παρακολουθεί την κηδεία του Άισνερ.

Η κηδεία του Άισνερ

Μετά την κηδεία, ξεσπούν στην πόλη ταραχές, οδηγώντας σε ακυβερνησία για αρκετά μεγάλο διάστημα. Στις 6 Απριλίου, η Βαυαρία ανακηρύσσεται Σοβιετική Δημοκρατία, υπό την ηγεσία των Ανεξάρτητων Σοσιαλιστών και των Αναρχικών. Μέλος της τοπικής κυβέρνησης είναι και ο Φραντς Λιπ, κατ' εξακολούθηση τρόφιμος ψυχιατρείου, ο οποίος, μεταξύ άλλων, κηρύσσει πόλεμο στην Ελβετία επειδή δεν έστειλε τα 60 τραίνα που ο ίδιος ζήτησε, και στέλνει τηλεγράφημα στον Λένιν για να τον πληροφορήσει ότι ο πρώην πρωθυπουργός Χόφμαν έχει διαφύγει στο Μπάμπεργκ και έχει πάρει μαζί του το κλειδί της τουαλέτας του υπουργείου.

Στελέχη της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, Απρίλιος-Μάϊος 1919

Στις 12 Απριλίου, οι κομμουνιστές κάνουν πραξικόπημα και αρχίζουν άμεσες μεταρρυθμίσεις, περιλαμβανομένων απαλλοτριώσεων πολυτελών κατοικιών που δίνονται σε άστεγους, και εργοστασίων, που παραδίδονται σε εργατικό έλεγχο. Με διαταγές Λένιν, αποστέλλονται Ρώσοι στρατιώτες να αναλάβουν την εκτέλεση μελών της τοπικής ελίτ που οι ντόπιοι αρνούνται να εκτελέσουν. Εκτελείται ο Πρίγκηπας Γουστάβος και η Κοντέσα φον Βέσταρπ.

Στις 3 Μαϊου του 1919, εισβάλλουν στην πόλη η γερμανική Λευκή Φρουρά και τα Freikorps, με συνολική δύναμη 30.000 ανδρών. 1.000 πιστοί υπερασπιστές της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας σκοτώνονται στις μάχες. Άλλοι 700 εκτελούνται. Ανάμεσά τους, ο αρχηγός των κομμουνιστών Λεβίν. Στα διακριτικά των Βαυαρικών Freikorps που καταφθάνουν με την παραδοσιακή ενδυμασία της περιοχής, διακρίνεται ένα σήμα που δεν έχει ακόμα αποκτήσει κοσμοϊστορική σημασία, αλλά που, μαζί με την νεκροκεφαλή που επίσης αρέσκονται να επιδεικνύουν στα διακριτικά τους, αποτελεί τον προάγγελο του μέλλοντος: η σβάστιγκα.

Καταστολή παντού

Παρόμοια είναι η κατάσταση σε άλλες πόλεις την ίδια περίοδο. Τον Φεβρουάριο του 1919, ο Νόσκε διατάζει επίθεση των Freikorps στη Βρέμη, για απείθεια του εκεί Συμβουλίου. 400 νεκροί είναι ο απολογισμός. Σε αντίδραση, ξεσπούν ταραχές στη Ρουρ, τη Σαξωνία, τη Ρηνανία. Καλείται Γενική Απεργία για τις 4 Μαρτίου. Στο Βερολίνο ξεσπούν και πάλι οδομαχίες. Ο Νόσκε επανέρχεται με την Gardekavallerie-Schützendivision, που δολοφόνησε τους Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, πάλι υπό την στρατιωτική ηγεσία του Παμπστ. Στις 16 Μαρτίου, όταν τελειώνουν οι εχθροπραξίες, 1200 Βερολινέζοι είναι νεκροί. Στο Αμβούργο και την Θουριγκία, όπου έχουν επίσης ξεσπάσει αναταραχές, η μέθοδος των σοσιαλδημοκρατών είναι η ίδια. Αποστολή των ταγμάτων λυσσασμένων αντικομμουνιστών των Freikorps και αλύπητη καταστολή.

Βερολινέζοι επαναστάτες εκτελεσμένοι από τα Freikorps, Μάρτιος 1919

Στις 21 Αυγούστου του 1919, ο Φρίντριχ Έμπερτ ανακηρύσσεται επίσημα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είχε προηγηθεί στις 6 Φεβρουαρίου, και σε μια πόλη με το όνομα Βαϊμάρη που επιλέχθηκε επειδή βρισκόταν σε σχετική ηρεμία από τις ταραχές στο Βερολίνο, η Εθνοσυνέλευση που τον είχε ανακηρύξει προσωρινό Πρόεδρο. Πρωθυπουργός ο Φίλιπ Σάιντεμαν. Η λεγόμενη Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν το παιδί των υπηρεσιών των Σοσιαλδημοκρατών για την αποφυγή γενίκευσης και ριζοσπαστικοποίησης των εξεγέρσεων του 1918 και της στρατιωτικής καταστολής εναντίον των κομμουνιστών στην οποία προσέφυγαν. Αλλά τα Freikorps, χτισμένα πάνω στο μίσος για τον κομμουνισμό και την εξύμνηση της στρατιωτικής βίας, ήταν δύσκολο να υπηρετήσουν για πολύ την ματωμένη ειρήνη της σοσιαλδημοκρατίας.

Ο Wolfgang Kapp

Πραξικόπημα Kapp-Lüttwitz 

Τον Μάρτιο του 1920, ο στρατός (Reichswehr) και διάφορες αντιδραστικές δυνάμεις που κράτησαν στην μνήμη τους τα γεγονότα της λεγόμενης γερμανικής επανάστασης και ήθελαν να βεβαιωθούν πως δεν θα επαναληφθούν, επιχειρούν πραξικόπημα, υπό την ηγεσία των Wolfgang Kapp και Walther von Lüttwitz, του στρατιωτικού που μαζί με τον Παμπστ, που επίσης μετείχε στο πραξικόπημα, είχε τόσο βοηθήσει τον σοσιαλδημοκράτη Νόσκε στην κατάπνιξη των κομμουνιστικών εξεγέρσεων. Το πραξικόπημα λαμβάνει χώρα στο Βερολίνο και αναγκάζει την γερμανική κυβέρνηση να εγκαταλείψει την πόλη.

Τα Freikorps της ταξιαρχίας Ehrhardt κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Kapp, Μάρτιος 1920. Στο τανκ διακρίνεται μια εκδοχή της νεκροκεφαλής που θα γίνει διακριτικό των SS

Το πραξικόπημα έχει ως αφορμή την διαταγή διάλυσης της ναυτικής ταξιαρχίας Ehrhardt, ενός Freikorps δύναμης 5.000 περίπου ανδρών. Οι αρχηγοί του αρνούνται τη διαταγή, και όταν ο Έμπερτ και ο Νόσκε αρνούνται να σταματήσουν την διαδικασία, τα όργανά τους στην καταστολή των κομμουνιστών αντιδρούν. Ο Lüttwitz διατάσσει την ταξιαρχία να προελάσει στο Βερολίνο και να καταλάβει την πόλη. Η πόλη καταλαμβάνεται στις 13 Μαρτίου.

Ο Νόσκε καλεί τον στρατό να παρέμβει και να ελευθερώσει την πόλη από την ταξιαρχία Ehrhardt. Ο στρατός όμως αρνείται, και ο στρατηγός Hans von Seckt ενημερώνει τον Νόσκε επιτιμητικά ότι οι στρατιώτες δεν πυροβολούν στρατιώτες. Η κυβέρνηση Έμπερτ-Νόσκε αναζητά καταφύγιο στη Δρέσδη και ο Kapp ανακηρύσσεται Καγκελάριος από το στρατό, με τον Lüttwitz υπουργό άμυνας.

Πραξικόπημα Kapp, Μάρτιος 1920. Το πανώ γράφει "Αλτ! Όποιος αποπειραθεί να περάσει θα δεχθεί πυρά".

Η αντίδραση των σοσιαλδημοκρατών είναι να καλέσουν τον γερμανικό λαό να προβεί σε Γενική Απεργία. Την υποστηρίζει σχεδόν σύσσωμη η εργατική τάξη και οι κομμουνιστές. Ακολουθούν ταραχές και πολλοί είναι οι εργάτες που σκοτώνονται σε όλη τη χώρα. Στο Βερολίνο έχει σπεύσει και ο Αδόλφος Χίτλερ, που ήταν σε επαφή με τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος των Freikorps. Αναγκάζεται να μεταφιεστεί γιατί ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βερολίνου είναι γεμάτος απεργούς.

Τεθωρακισμένο των Freikorps κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Kapp, Βερολίνο, Μάρτιος 1920. Μπροστά στο τεθωρακισμένο διακρίνεται ζωγραφισμένος ο αγκυλωτός σταυρός της ταξιαρχίας Ehrhardt.

Η Γενική Απεργία παραλύει τη χώρα. Οι πραξικοπηματίες αδυνατούν να κυβερνήσουν και στις 17 Μαρτίου, 4 μόλις ημέρες μετά την κατάληψη του Βερολίνου, το πραξικόπημα καταρρέει. Ο Kapp διαφεύγει στη Σουηδία, ο Lüttwitz στην Ουγγαρία. Κάποιοι ακόμα από τους στρατιωτικούς συνομώτες καταφεύγουν στη Βαυαρία, που έχει γίνει ιδιαίτερα φιλόξενη στα ακροδεξιά στοιχεία μετά την κατάπνιξη της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας. Για τους νεκρούς εργάτες που στήριξαν την δημοκρατία της Βαϊμάρης εγείρεται μνημείο από την αρχιτεκτονική εταιρεία του Walter Gropius. Οι Ναζί το καταστρέφουν το 1936, ως "εκφυλισμένη τέχνη."

"Deutsche Naturgeschichte"

John Heartfield, "Deutsche Naturgeschichte", Arbeiter Illustrierte Zeitschrift, 1934

Στο διάσημο φωτομοντάζ του εγκάρδιου φίλου των Γκιόρκ Γκρος και Μπέρτολτ Μπρεχτ John Heartfield (ψευδώνυμο του Helmut Herzfeld) "Γερμανική Φυσική Ιστορία", ο Έμπερτ είναι ο σκώληκας που, στο πεθαμένο δέντρο της Γερμανίας, καταλήγει, μέσω του κουκουλιού Χίντενμπουργκ, στην "πεταλούδα του θανάτου" του Χίτλερ, όπου διακρίνονται τα δύο χαρακτηριστικά σήματα των Freikorps, των σωμάτων που ο Έμπερτ χρησιμοποίησε για να αποτρέψει μια κομμουνιστική επανάσταση στη Γερμανία: η σβάστιγκα και η νεκροκεφαλή.

Το 1919, ο Χάρτφιλντ διωχνόταν από τις κινηματογραφικές υπηρεσίες του στρατού γιατί υποστήριξε τις απεργίες διαμαρτυρίας για τη δολοφονία των Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ από τα Freikorps. Την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το φωτομοντάζ, το 1934, στην "Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών" που κράτησε από την 30η Ιουνίου ως την 2η Ιουλίου, ο Χίτλερ εκκαθάριζε το καθεστώς από αρχηγικά στελέχη των Freikorps. Ανάμεσα στα ονόματα στη μαύρη λίστα ήταν αυτό του Hermann Erhardt, του διοικητή της Ταξιαρχίας που διενήργησε το Πραξικόπημα Kapp. Ο Ehrhardt γλίτωσε τη σφαγή, αφού κατάφερε να διαφύγει στην Αυστρία. Ο διοικητής όμως της Βαυαρίας von Kahr, κάτω απ' την ηγεσία του οποίου η περιοχή μετατράπηκε σε θερμοκήπιο για τον ναζιστικό σπόρο, βρέθηκε κατακρεουργημένος από τα τσεκούρια των SS σε ένα βάλτο κοντά στο Νταχάου.



ΚΙ ΕΔΩ ΕΝΑ ΦΡΕΣΚΟ "ΚΟΥΛΟΥΡΙ" : 

Βαθιά μεσάνυχτα...(ή πόσο Νεοναζί είστε;)      απο leninreloaded

Σχόλιο στο rocking.gr για το ψήφισμα του ΟΗΕ και την σχετική εδώ ανάρτηση:

Προφανώς και δεν έχουν καμία υποχρέωση οι ΗΠΑ ούτε η ΕΕ να χορεύουν σε όποιον ρυθμό αποφασίζει ο νεο-τσάρος Πούτιν.

Θα έπρεπε να είσαι πολύ πιό επιφυλακτικός αν έψαχνες λίγο τις ιντερνετικές πηγές για αυτή την ιστορία. Όλα τα δημοσιεύματα προέρχονται από ρωσικές πηγές (RT, ITAR-TASS) και έχουν κοινό παρονομαστή το να πουν "Α, οι Αμερικάνοι αρνούνται να καταδικάσουν τον ναζισμό!"

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο, βρίσκει κανείς βέβαια πως η κατά τους Ρώσους "ηρωοποίηση του Ναζισμού" περιλαμβάνει την κατεδάφιση μνημείων προς τον κόκκινο στρατό σε χώρες του πρωήν ανατολικού μπλοκ. Για παράδειγμα η Βουδαπέστη όπου δέσποζε στο ψηλότερο σημείο της πόλης αντίστοιχο μνημείο. Φυσικά οι Ρώσοι (και οι απολογητές τους σαν τον Lenin reloaded) θέλουν να ξεχνούν πως οι εμπειρείες των Ούγγρων από τον κόκκινο στρατό δεν περιορίζονται στον Β παγκόσμιο αλλά είχαν και συνέχεια το '56...

Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά περισσότερα για τα κράτη της Βαλτικής όπου ακόμα και ο μεταρυθμιστής Γκορμπατσώφ δεν απέτρεψε την βίαιη καταστολή στη Λιθουανία όταν πιά η ΕΣΣΔ ήταν στα τελευταία της.

H Eυρώπη πήρε θέση και καταδίκασε τον ναζισμό και τα εγκλήματα του καθιερώνοντας αυτή την ημέρα που δυστυχώς αγνοείται στην χώρα μας για λόγους που θα καταλάβετε:http://en.wikipedia.org/wiki/Europea...ism_and_Nazism

Έχουν τους λόγους τους οι Ρώσοι (όσο και αν προσποιούνται πως αποστασιοποιούνται από το παρελθόν τους) και φυσικά οι εγχώριοι αμετανόητοι απολογητές του Στάλιν να επιμένουν να αγνοούν αυτό το ψήφισμα και να μυξοκλαίνε για το γιατί ο δυτικός κόσμος γύρισε την πλάτη σε ένα καπρίτσιο του Πούτιν στον ΟΗΕ.

Τώρα, η "καταδίκη" του ναζισμού στην οποία αναφέρεται το νεοναζιστουλίνι (πιθανότατα πρώην νεοφιλελευθερουλίνι) του rocking.gr είναι αυτή της εξίσωσης, εκ μέρους Ε.Ε, του ναζισμού με τον σταλινισμό, δηλαδή αυτού που πλειάδα Εβραίων ιστορικών περιγράφει ως νομιμοποίηση και αθώωση του ναζισμού από την πίσω πόρτα. Με άλλα λόγια είναι μέρος του προβλήματος, και όχι αντεπιχείρημα. Αλλά αφού οι Εβραίοι ιστορικοί δεν πολυμετράνε για τα νεοναζιστουλίνια όπως ο Mule, και αφού εγώ, ως  "απολογητής του Στάλιν", δεν δικαιούμαι να ενοχλώ το Ευρωπαϊκό Ράιχ με "μυξοκλάματα" (javol!), ας περιοριστώ στα λεγόμενα ενός εγνωσμένου αντισταλινικού και φιλελεύθερου αστού, του ιστορικού David Katz, στην Algemeiner:

[...] πλησιάζουμε σε ώρα για συναγερμό όταν τα μέλη της Ε.Ε ηρωοποιούν τους Ναζί και τους τοπικούς τους συνεργάτες, μια πολιτική ιδιαίτερα επικίνδυνη στις χώρες της Βαλτικής, όπου πολλοί από τους φονιάδες του Ολοκαυτώματος ήταν τοπικοί εθνικιστές που λατρεύονται πλέον. Πραγματικοί ήρωες ήταν οι λίγοι που διακινδύνευσαν τα πάντα για να σώσουν τον γείτονά τους.

Σήμερα, το ρατσιστικό, αντισημιτικό και ομοφοβικό μίσος που επιδεικνύουν οι Νεοναζί δεν μπορεί να διαχωριστεί από την λατρεία τους για τον Χιτλερισμό και τα συμπαραμαρτυρούμενά του. Στο μεταξύ, οι πιο εκλεπτυσμένοι λακέδες τους παίζουν με ένα πιο σοφιστικέ παιχνιδάκι -- την αναθεώρηση της ιστορίας.

Η νέα πρόκληση έχει εκσφενδονίσει τόνους σύγχυσης, ένα πραγματικό "μεταμοντέρνο νοητικό πολτό" στον ορίζοντα. Προέρχεται κατά βάση από καλογυαλισμένους πολιτικούς ηγέτες, συναρπαστικούς πολιτιστικούς επιτετραμένους και μελίρρυτους ακαδημαϊκούς από τις νέες δημοκρατίες της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.Φυσικά, όταν οι δυτικές χώρες εκκίνησαν την πορεία τους προς την ελευθερία και την ευμάρεια, οι χώρες αυτές παγιδεύτηκαν στην κακοδιαχείριση του Στάλιν. Έχουν κάθε δικαίωμα να ζητούν ο κόσμος να μνημονεύσει τα θύματα του κομμουνισμού.

Εκεί που τα πράγματα ξεφεύγουν είναι στην επιμονή ότι τα εγκλήματα των Ναζί και των Σοβιετικών πρέπει να εξισωθούν με διάταγμα. Τι ανοησία να ισχυρίζεσαι πως αυτοί που απελευθέρωσαν τους κρατούμενους του Άουσβιτς είναι το ίδιο πράγμα με τους μαζικούς του δολοφόνους! Τέτοιες ανοησίες διακηρύχτηκαν στην πραγματικότητα στην Διακήρυξη της Πράγας το 2008. Πρέπει να αποδώσουμε τεράστιο σεβασμό στον βουλευτή του ΗΒ John Mann· ήταν από τους πρώτους που αποκάλεσε τη διακήρυξη "ένα σκοτεινών προθέσεων έγγραφο."

Ακολούθησαν κατόπιν σειρά από εσφαλμένα βήματα εκ μέρους των Συντηρητικών του ΗΒ, οι οποίοι παραπλανήθηκαν από διάφορους αετονύχηδες στην Ανατολή. Όπως όλοι οι πολιτικοί, δυσκολεύονται να πουν τη λέξη "λάθος." Όπως πάντα, είναι ευκολότερο να εξαπατήσεις κάποιον από το να τον πείσεις ότι εξαπατήθηκε.

Το 2009, ο David Cameron σφυρηλάτησε την κρυφή του συμμαχία με την δεξιά της Ανατολικής Ευρώπης, εγκαταλείποντας τους φυσικούς συμμάχους των Τόρις στην Γαλλία και τη Γερμανία. Η μία γκάφα ακολουθούσε την άλλη. Στην αρχή ήταν ο Michal Kaminsky της Πολωνίας, που τελικά εκδιώχθηκε διακριτικά από την ηγεσία του κόμματός του το 2011. Μετά ήταν ο Roberts Zile της Λετονίας, και η υποστήριξή του για τις ετήσιες παρελάσεις των Waffen SS στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας.

Στη Λιθουανία, όπου έχω απολαύσει την φιλόξενη συμπεριφορά των κατοίκων της πρωτεύουσας Βίλνιους, κρατικές υπηρεσίες ανακρίνουν εδώ και χρόνια επιζώντες του Ολοκαυτώματος που μπήκαν στην αντιναζιστική αντίσταση, ενώ αποδίδουν τιμές στους χασάπηδες του "Λιθουανικού Ακτιβιστικού Μετώπου", που εξαπέλυσαν το Ολοκαύτωμα σε δεκάδες περιοχές πριν καν έρθουν οι Γερμανοί. Μια τέτοια υπηρεσία έτυχε πρόσφατα θερμής υποδοχής από το Πολεμικό Μουσείο του Λονδίνου. Φέτος, η λιθουανική κυβέρνηση επαναπάτρισε από το Κοννέκτικατ τη σωρό του πρωθυπουργού-μαριονέτας των Ναζί, ο οποίος είχε υπογράψει τα έγγραφα που έστελναν τους Εβραίους της Κάουνας στο γκέτο. Τα πάντα καλύπτονται με μια επίστρωση χαρούμενων συνεδρίων για την εβραϊκή ιστορία και το ίδιο το Ολοκαύτωμα. Ασπόνδυλοι δυτικοί ακαδημαϊκοί και επίσημοι μαζεύονται ουρές για να παραλάβουν βραβεία, μετάλλια και παρόμοια μπιχλιμπίδια από τις τοπικές αρχές. [...] 

Όχι κύριοι. Δεν μπορείτε να κάνετε γονυκλισίες στις δυνάμεις του Χϊτλερ και να είστε αφοσιωμένοι στον πλουραλισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τελεία και παύλα. Η νέα ακροδεξιά που ποζάρει ως κεντροδεξιά για χάρη αφελών δυτικών γίνεται όλο και πιο πανούργα. Ήρθε ο καιρός να αντιτεθούμε στην ηρωοποίηση των συνεργατών των Ναζί από τα ανατολικά κράτη. Για το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση στο ΗΒ, θα είναι κάτι το ιδιαίτερα εύκολο. Και σωστό. 

Η μετάφραση είναι του Lenin Reloaded και αφιερώνεται στον αποδειδεγμένα, βάσει ύφους, ήθους και ποιότητας επιχειρημάτων νεοναζί Mule, συγγραφέα του πιο πάνω παρατιθέμενου σχολίου, με την ένδειξη: "τη φάρα σας την γνωρίζουμε, και την γνώριζαν οι πρόγονοί μας, 70 χρόνια τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην την αναγνωρίζουμε όταν την βλέπουμε μπροστά μας."