Η ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού

   # Ο μαρξισμός ... ένα θεωρητικό διαλεχτικό εργαλείο ... δεν θα ήταν μαρξισμός εαν κάποιος περίμενε ... μέσα σε αυτόν να βρεί έτοιμες απαντήσεις-συνταγές για τα νέα ζητήματα που θα θέτει κάθε φορά η ιστορική συγκυρία. Αν ήταν έτσι ... απλά θα ήταν ένας κοινωνικο-πολιτικο-ιστορικο-οικονομικός ... τσελεμεντές και τίποτα άλλο. Ο μαρξισμός δεν είναι “ευαγγέλιο”. Πόσο γελοία και ελεεινά φαντάζουν εκείνα τα τάχα φιλοσοφημένα δεξιά ή και αριστερά ανθρωπάκια που μας λένε πως τελικά οι μαρξιστές δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τους θεολόγους και απο τους θεοφοβούμενους ... επειδή πιστεύουν άκριτα σε αμετάβλητα σιδερένια δόγματα ... παρ΄ότι τα ίδια αυτά ανθρωπάκια τρέχουν κάθε τόσο στις εκκλησίες για να δηλώσουν την πίστη τους !!! Ο μαρξισμός είναι ... εργαλείο ... που πρέπει να το πάρεις στα χέρια σου και να το βάλεις να δουλέψει στις νέες συνθήκες. Πρέπει να το πάρεις στα χέρια σου και να το βάλεις να δουλέψει για τον σκοπό που ο Μάρξ το δημιούργησε ... και όχι με την ελπίδα να το αναιρέσεις ... όπως πολλοί το προσπάθησαν απο τότε και απλά η ιστορία τους κόλλησε την ταμπέλα των γελοίων ... σαν τον Μπέρνσταιν, τον Κάουτσκι και ένα σωρό άλλους.

   # Εκείνος που είδε τον μαρξισμό σαν διαλεχτικό εργαλείο με συγκεκριμένο σκοπό ... και το χρησιμοποίησε υποδειγματικά ... ήταν ο Λένιν. Με οδηγό και όργανο τον μαρξισμό ανέλυσε τον καπιταλισμό της εποχής του ... καθόρισε τις κινητήριες δυνάμεις του ... μελέτησε τους νόμους της κινησής τους και κατέληξε στην θεωρητική επεξεργασία του μονοπωλιακού καπιταλισμού (του ιμπεριαλισμού) που μιά χούφτα χώρες ξεζουμίζουν με μοχλό την αποικιοκρατία ολόκληρη την ανθρωπότητα, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό της ανισόμετρης ανάπτυξης του και του αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που αργά ή γρήγορα θα σπάσει. Τον κρίκο που θα σπάσει με την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου μέσα απο ένα επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, το κομμουνιστικό κόμμα που θα πάρει την εξουσία για να καταστρέψει τον μηχανισμό του εκμεταλλευτικού κράτους και στην θέση του να δημιουργήσει το προλεταριακό κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Ο λενινισμός ... είναι ο μαρξισμός του μονοπωλιακού (ιμπεριαλιστικού) καπιταλισμού. 

    

   # Το εκπληκτικό με τον Λένιν είναι ... οτι πραγματοποίησε τους επαναστατικούς στόχους που έβαλε. Απο εκείνο το σημείο και μετά ... η ιστορία ήταν αλλοιώς. Απο εκείνο το σημείο και μετά ο κόσμος ήταν αλλοιώς. Οι συνθήκες έβαζαν νέα ζητήματα τόσο στους καπιταλιστές ... όσο και στους επαναστάτες. Η διαλεχτική διαδικασία της ιστορίας όμως δεν έπαψε να λειτουργεί ούτε στο σώμα της καπιταλιστικής, ούτε και στο σώμα της σοβιετικής νέας κοινωνίας. Η διαλεχτική λειτουργία της διαδικασίας των αντιθέτων... η άρνηση της άρνησης ... μια σπείρα ακόμα στο εξελικτικό σπιράλ σε διαφορετικό ποιοτικό επίπεδο που όμως κουβαλάει το σπέρμα της άρνησης του. Το σπέρμα της άρνησης ... το είδαμε στις “μεταλλάξεις” του καπιταλισμού για να επιβιώσει, το είδαμε στην αυξημένη απαιτητικότητα των μαζών στις καπιταλιστικές κοινωνίες, το είδαμε στην μεταστροφή της άρχουσας τάξης (οχι ακόμα αστική) και των λαών των αποικιών, το είδαμε μέσα στα σπλάχνα της ίδιας της επαναστατικής εξουσίας.

   # Μια σειρά καινούργια ποιοτικά φαινόμενα άρχισαν να παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια μας ... οι λαοί των καπιταλιστικών χωρών με ορόσημο τον σοβιετικό λαό απαιτούσαν και καταχτούσαν ... προσπάθεις “ρύθμισης” του καπιταλισμού ... κευνσιανισμός ... αναζήτηση του χαμένου κέρδους αλλού ... όμως οι αποικίες άρχισαν να απαιτούν ... οι αποικίες δεν μπορούν να παραμένουν πεδία ληστείας πρώτων υλών ... οι αποικίες πρέπει να αναπτυχθούν καπιταλιστικά ... νέοι ανταγωνιστές για τους καπιταλιστές ... νέα προλεταριάτα, νέοι αντίπαλοι ... αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τους καπιταλιστές στις ιμπεριαλιστικές χώρες (το άμεσο κέρδος τους ενδιαφέρει) ... η αποβιομηχάνηση της καπιταλιστικής μητρόπολης ... κέρδος να είναι κι΄ας είναι και χρηματιστικό ... η πολιτική και στρατιωτική επιβολή στις αποικίες δεν συμφέρει τους καπιταλιστές ... οι αποικίες (λαοί και αναδυόμενες αστικές τάξεις) απαιτούν πολιτική ανεξαρτησία ... οι αναδυόμενες αστικές τάξεις του τρίτου κόσμου για την πολιτική ανεξαρτησία παραχωρούν την οικονομική εξάρτηση απο το χρηματιστικό κεφάλαιο της μητρόπολης ... και το αναδυόμενο προλεταριάτο των αποικιών έχει βλέψεις για την εξουσία ... το προλεταριάτο των ιμπεριαλιστικών χωρών και εκείνο έχει βλέψεις για την εξουσία, αλλά και έναν σοβαρό αντίπαλο μέσα στο σώμα του – την εξαγορασμένη εργατική αριστοκρατία, τον μικροαστισμό μέσα στο σώμα του, την γνωστή μας σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό ... το επαναστατημένο σοβιετικό προλεταριάτο χτίζει τον σοσιαλισμό με ταξικό πόλεμο ... πρέπει να αντιμετωπίσει την αντεπανάσταση και τους δικούς του δαίμονες – την γραφειοκρατία, την τάση για ανάθεση της εξουσίας του ... το επαναστατημένο προλεταριάτο πρέπει να βρεί τρόπους να συνεχίσει την συμμαχία του με τους αγρότες ή να τους υποτάξει ... λενινισμός ή τροτσκισμός ... το επαναστατημένο προλεταριάτο πρέπει να βρεί τρόπους να συνυπάρξει με τον εχθρικό καπιταλιστικό περίγυρο ... μπορεί η αποικιοκρατία να μην έχει πολλά “ψωμιά” ακόμα στην ιστορία, αλλά ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν παύει να “πάσχει” απο τον ανισόμετρο χαρακτήρα της αναπτυξής του ... ο επόμενος ενδοιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι βέβαιος ... το κράτος του επαναστατημένου προλεταριάτου επιδιώκει την ειρηνική συνύπαρξη με όσο το δυνατόν περισσσότερες καπιταλιστικές χώρες μέχρι αυτές να “πλακωθούν” μεταξύ τους ... νέες τακτικές ... νέες ευκαιρίες για την παγκόσμια εργατική τάξη ... νέοι αντίπαλοι ... ο φασισμός ... νέες θεωρητικές επεξεργασίες ... στον πολυσύνθετο ιμπεριαλιστικό πόλεμο τώρα μάχεται το επαναστατικό κράτος ... μετά τον πόλεμο ο παγκόσμιος χάρτης είναι αλλοιώς ... σε λίγα χρόνια η αποικιοκρατία παύει να υπάρχει ... ο ψυχρός πόλεμος ... οι επαναστάτες αλλάζουν !!! 

   Η παλιά “ειρηνική συνύπαρξη” με τους ιμπεριαλιστές μπορεί να είναι οριστική ?? 

   Ανάγκασαν οι επαναστάτες τους ιμπεριαλιστές να συμπεριφερθούν απέναντι στον σοσιαλιστικό κόσμο με όρους ... “ευγενικής άμιλλας” ?? 

   Μήπως η μετάβαση στον σοσιαλισμό έπαψε να απαιτεί επαναστατικές διαδικασίες ... μήπως η “ειρηνική” συνύπαρξη δείχνει τον “ειρηνικό” δρόμο για τον σοσιαλισμό ?? 

   Μήπως κάποια προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μπορούν να ξεπερασθούν με καπιταλιστικές συνταγές ?? 

   Μήπως η ελεγχόμενη απο την εργατική εξουσία ή έστω απο μιά επαναστατική γραφειοκρατία ... προσωρινή επαναφορά καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ... είναι μία τακτική εκτίναξης της σοσιαλιστικής οικονομίας και κατ΄επέκταση ένα νέο ποιοτικό βήμα εμβάθυνσης και στερέωσης του σοσιαλισμού ?? 

   Μήπως τελικά οι εξελίξεις στην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες ευρωπαικές σοσιαλιστικές χώρες του 20ου αιώνα ήταν ένα αναπόφευκτο βήμα προς τα πίσω απαραίτητου όμως για την τελική επίθεση της παγκόσμιας εργατικής τάξης ?? 

   Μήπως τελικά η σημερινή Ρωσία και η Κίνα ... βρίσκονται σε ένα αναγκαίο ενδιάμεσο βήμα καπιταλιστικής ανάπτυξης το οποίο θα ολοκληρώσει τα στάδια εκείνα της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που υπερπήδησε η έκρηξη των επαναστάσεων και συνεπώς θα αποτελέσει το μελλοντικό εφαλτήριο του παγκόσμιου σοσιαλισμού με οδηγό δύο λαούς σαν τον ρώσικο και τον κινέζικο που κουβαλάνε βαρειά επαναστατική κληρονομιά ??

   

   # Η εξέλιξη όλων αυτών των φαινομένων και των ερωτημάτων που προκύπτουν (άσχετα εαν μερικά ερωτήματα μπορεί να φαίνονται εξωπραγματικά και κυρίως ευχολογικά) ... επιβάλλει στους κομμουνιστές να προχωρήσουν σε θεωρητικές αναλύσεις ανίχνευσης των μεταβολών που έγιναν στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες ... ειδικά μετά την νίκη της αντεπανάστασης. Επιβάλλει στους κομμουνιστές μιά βεβαιότητα: Είναι αδιανόητο να μην υπάρξει η θεωρητική μαρξιστική ανάλυση των νέων δεδομένων ... με στόχο βέβαια όχι την άρνηση των μαρξιστικών βεβαιοτήτων (είπαμε ο καπιταλισμός παραμένει ακόμα καπιταλισμός) ... αλλά την ανάπτυξη του μαρξισμού λενινισμού.

   # Το θεωρητικό ζήτημα για το εαν υπάρχει μεταβατική μορφή εξουσίας ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον σοσιαλισμό ... το έχει επιλύσει ο Λένιν ή ακόμα διατηρούμε τις αμφιβολίες μας ?? Μπορεί να σταθεί στα πολιτικά πλαίσια του μονοπωλιακού καπιταλισμού κάποια στρατηγική «αντιμονοπωλιακής-αντιμπεριαλιστικής φιλολαικής διακυβέρνησης» που θα λύσει τα προβλήματα «εξάρτησης» από τις HΠA και μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για εξελίξεις ?? Η εμπειρία των δυτικοευρωπαικών κομμουνιστικών κομμάτων με τα ενιαία μέτωπα ... οδηγεί σε μια νέα θεωρητική πρόσθεση στις μαρξιστικές λενινιστικές αναλύσεις ?? Υπάρχει άραγε ενδιάμεση μορφή εξουσίας που θα ολοκληρώσει την καπιταλιστική εμβάθυνση στρώνοντας τον δρόμο στον σοσιαλισμό ?? Ηταν προσπάθεια για μιά τέτοια μορφή εξουσίας ο δρόμος μετά το ΧΧ συνέδριο του ΚΚΣΕ που χαράχτηκε με την ελπίδα ... της επικράτησης της ανωτερότητας του σοσιαλισμού (που έστω βάζει λίγο νερό στο κρασί του) μέσα στο μεταπολεμικό περιβάλλον της αρρωστημένης εξάρτησης των καπιταλιστικών χωρών απο τις ΗΠΑ ?? Είναι μιά τέτοια μορφή εξουσίας αυτό που σήμερα υπάρχει στην Κίνα ?? Είναι ένα σκαλοπάτι για τον σοσιαλισμό το βήμα ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού κάτω απο την πολιτική κυριαρχία και καθοδήγηση ενός (έστω κατ΄όνομα) κομμουνιστικού κόμματος ?? Μήπως το πολιτικό εποικοδόμημα τελικά μπορεί να καθορίσει την εξέλιξη των σχέσεων παραγωγής ?? Είναι αυτό ... μαρξισμός ?? 

   Επαψε να ισχύει η λενινιστική ανάλυση πως όταν το επαναστατικό κίνημα και το επαναστατικό κράτος επιλέγει ή αναγκάζεται να συνυπάρχει “ειρηνικά” με τον ιμπεριαλισμό ... το κάνει σαν αναγκαία επιλογή για την ενίσχυση και ανασυγκρότηση των επαναστατικών δυνάμεων με έναν όμως κρίσιμο όρο ... την ενίσχυση και την εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων στην κοινωνία και οχι την χαλάρωση ή άμβλυνση αυτών των σχέσεων ... την επανακινητοποίηση των μαζών και επανενταξή τους στους μηχανισμούς της εργατικής εξουσίας και οχι την παθητικοποίησή τους ?? Μήπως το μόνο που δεν έκαναν σε τέτοιες φάσεις ο Λένιν και ο Στάλιν ... είναι αυτό που έκαναν μετά το ΧΧ συνέδριο ... δηλαδή η ειρηνική συνύπαρξη ήταν η αφορμή για την αποδυνάμωση των επαναστατικών δυνάμεων της κοινωνίας, για το αδυνάτισμα και την ανατροπή των σοσιαλιστικών σχέσεων στην κοινωνία, για την ικανοποίηση της κουρασμένης μάζας που μοιραία αποστρατεύεται, αφοπλίζεται και παραχωρεί την εξουσία της ?? Αυτή η εμπειρία δεν αποτελεί απο μόνη της ... ένα ιστορικό πειραματικό δεδομένο και επομένως άλλη μία αποδεδειγμένη θεωρητική πρόσθεση στον μαρξισμό-λενινισμό ?? 

Να η θεωρητική προσφορά του Στάλιν στον μαρξισμό-λενινισμό ... “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ίδια η εξέλιξη της παγκόσμιας επανάστασης, το ίδιο το προτσές της απόσπασης μιας σειράς νέων χωρών απ’ τον ιμπεριαλισμό, θα συντελείται τόσο πιο γρήγορα και πιο σταθερά, όσο πιο σταθερά θα δυναμώνει ο σοσιαλισμός στην πρώτη νικήτρια χώρα, όσο πιο γρήγορα θα μετατρέπεται αυτή η χώρα σε βάση της παραπέρα ανάπτυξης της παγκόσμιας επανάστασης, σε μοχλό για την παραπέρα αποσύνθεση του ιμπεριαλισμού” ...αλλά δεν τον άκουσαν !!!

   
   # Είναι απαραίτητη η εκ΄νέου θεωρητική ανάλυση-επιβεβαίωση της αναγκαιότητας του αποκλειστικά επαναστατικού δρόμου για την διχτατορία του προλεταριάτου ?? Η θεωρητικοποίηση της τακτικής των Ενιαίων-Λαικών Μετώπων δεν έγινε απο την βεβαιότητα των κομμουνιστών για την αποτελεσματικότητα του “ειρηνικού” δρόμου για τον σοσιαλισμό στις δυτικές κοινωνίες. Εγινε απο ανάγκη, λαθεμένα, ειδικά κάτω απο την πίεση της ανόδου του φασισμού και της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ. Αυτή η καταστροφική διαδικασία θεωρητικοποίησης ανέδειξε στην ουσία της ... την “ψευδή” βεβαιότητα (παρ΄ότι στην θεωρία δεν ήταν αποδεκτό) της ύπαρξης στην πράξη ενός ενδιάμεσου σταδίου εξουσίας ανάμεσα στο καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Η οικτρή αποτυχία κάθε απόπειρας πρακτικής εφαρμογής απέδειξε πως στις αναπτυγμένες δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, ειδικά σε ειρηνική περίοδο και ειδικότερα σε μεταπολεμική περίοδο σε νικήτριες χώρες ή ακόμα και στις ηττημένες (η Δυτική Γερμανία παρότι ηττημένη στηρίχθηκε στα δυτικά κεφάλαια και μετατράπηκε στον επιθετικό προπύργιο ενάντια στον σοσιαλιστικό κόσμο) ... η πολιτική διείσδυση του οπορτουνισμού στις μάζες είναι τεράστια. Στην πράξη όλη αυτή η εμπειρία της αποτυχημένης θεωρητικοποίησης της τακτικής ... πρέπει να θεωρητικοποιηθεί. Να ένα ακόμα βήμα για την ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού.

   # Το σύγχρονο προλεταριάτο υπάρχει με την μαρξιστική έννοια ... ή μήπως η δυνατότητα ενός μισθόδουλου να κατέχει ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο τον απομακρύνει απο την προλεταριακή θέση ?? Μήπως ο μισθόδουλος του τριτογενή τομέα (των υπηρεσιών) έπαψε να είναι προλετάριος ?? Ο μικροιδιοκτήτης γής και ο αυτοαπασχολούμενος που “εργάζεται” και υπάρχει σαν τέτοιος μόνο στα “κενά” που επιλέγει να αφήνει το μεγάλο κεφάλαιο και πάντα συμπληρωματικά σε αυτό και ποτέ ανταγωνιστικά προς αυτό και μόνο στις φάσεις καπιταλιστικής ανάπτυξης (στις φάσεις της καπιταλιστικής κρίσης τον περιμένει η καταστροφή) ... παραμένει σύμμαχος του προλετάριου ή του μεγάλου κεφαλαίου ?? Τελικά η αδιάκοπη τάση της καπιταλιστικής συγκεντροποίησης, η αναπόδραστη απόσπαση όλο και μεγαλύτερων μαζών απο την κατοχή μέσων παραγωγής ... ενισχύει ή αμβλύνει τις ταξικές αντιθέσεις στις σύγχρονες κοινωνίες ?? Τελικά ... τις μελλοντικές επαναστάσεις θα τις πραγματοποιήσει ένα καθαρό προλεταριάτο που θα αποτελεί μιά θηριώδη κοινωνική πλειοψηφία επειδή όλα τα μεσαία στρώματα θα έχουν προλεταριοποιηθεί και συνεπώς μέχρι τότε – δηλαδή μέχρι να ολοκληρωθεί η καπιταλιστική ολοκλήρωση – δεν θα αξίζει να επιχειρηθούν επαναστάσεις ?? Ή μήπως το προλεταριάτο πρέπει να επιμένει στην οργάνωση της ταξικής συμμαχίας με τα μεσαία στρώματα ?? Τελικά τι πρέπει να κάνουμε ... να “στηρίξουμε” όλοι μαζί τον καπιταλισμό μέχρι να “ολοκληρωθεί” και τότε να ξεμπλέξουμε μαζί του ... ή υπάρχουν δυνατότητες να ξεμπλέξουμε μαζί του μιά ώρα αρχύτερα, με το πρωτοπόρο προλεταριάτο να οργανώνει τις ταξικές του συμμαχίες ?? Η κότα γέννησε τ΄αυγό ή το αυγό την κότα ?? Οι μελλοντικές επαναστάσεις θα είναι αμιγείς προλεταριακές επαναστάσεις με την διχτατορία του προλεταριάτου να εξαλείφει τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και να υποτάσει τις υπόλοιπες σε μιά διαδικασία που θα έχει μέλλον μόνο με το ξέσπασμα μιάς ταυτόχρονης παγκόσμιας επανάστασης (?? = τροτσκισμός) ... ή οι μελλοντικές επαναστάσεις με το πρωτοπόρο σύγχρονο προλεταριάτο να συμμαχεί με τα σύγχρονα μεσαία στρώματα μπορεί να οδηγήσουν ξανά σε νικηφόρα επανάσταση σε μία ή σε λίγες χώρες τουλάχιστον στην αρχή (λενινισμός) ??

Τελικά ... μετά τις εμπειρίες του 20ου αιώνα και την ήττα της επανάστασης ... μήπως τίθεται ξανά το ζήτημα τροτσκισμός ή λενινισμός ?? Θεωρητικά τα φτωχά αγροτικά και τα άλλα μεσαία στρώματα ... είναι δυνητικά επαναστατικές δυνάμεις όπως λέει ο λενινισμός ή όχι όπως λέει ο τροτσκισμός ?? Σε αυτό το σημείο η θεωρητική προσφορά και η πραχτική δράση του Στάλιν ... ήταν μιά σημαντική παρακαταθήκη στον μαρξισμό-λενινισμό. Αλλά αυτό απο μόνο του δεν αποδεικνύει την ορθότητα του λενινισμού αλλά ούτε και η ήττα της επανάστασης οδηγεί στην αναίρεση του λενινισμού. Ο λενινισμός θα είχε αναιρεθεί ... εαν ο ίδιος ο Λένιν δεν είχε πεί κουβέντα περί ... οπορτουνισμού !!! “Ευτυχώς” όμως ο Λένιν είχε πλήρως αναλύσει το φαινόμενο. Και τι σχέση έχει αυτό με το βασικό ερώτημα ?? Ο οπορτουνισμός – γέννημα θρέμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ιμπεριαλισμού) – είναι η εξαγορά εργατικών μαζών και μεσαίων στρωμάτων των ιμπεριαλιστικών χωρών εκ μέρους της αστικής τάξης. Δεν θα υπάρξει νικηφόρα επανάσταση (ούτε θα οδηγηθεί στην τελική επικρατησή της έστω και αν άρχισε νικηφόρα) ενάντια στον μονοπωλιακό καπιταλισμό αν δεν ηττηθεί και ο οπορτουνισμός. Αν δηλαδή τα μεσαία στρώματα δεν συμμαχήσουν με το προλεταριάτο ... αν δεν ταυτίσουν τα συμφεροντά τους με εκείνα του προλεταριάτου. Στα χρόνια του ο Λένιν έβλεπε (επειδή υπήρχαν) και επαναστατικές δυνατότητες στις μη ιμπεριαλιστικές χώρες του κόσμου ... στις εξαρτημένες χώρες ... δηλαδή στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα συμμαχίας του προλεταριάτου με τα μεσαία στρώματα αλλά και με τμήματα της εξαρτημένης αστικής τάξης (σε αυτό το σημείο θα επανέλθουμε αργότερα) τα οποία κινήματα τα έβλεπε σαν τον προθάλαμο της προλεταριακής επανάστασης και συνεπώς σαν μιά πρόβα συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα συμμαχικά μεσαία στρώματα. Εβλεπε τέτοιες δυνατότητες ... αλλά ταυτόχρονα σημείωνε πως όσο σε μιά σειρά χώρες εμπεδώνεται ο μονοπωλιακός (ιμπεριαλιστικός) χαρακτήρας του καπιταλισμού τόσο λιγώτερα “εθνικά” καθήκοντα θα ανακύπτουν, σε αντίθεση με τις εξαρτημένες χώρες ... “Σε αυτές τις προηγμένες χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κτλ) το εθνικό ζήτημα έχει λυθεί απο καιρό, η εθνική κοινότητα έφαγε τα ψωμιά της απο καιρό, α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ά δεν υπάρχουν “πανεθνικά καθήκοντα”. Γι΄αυτό, μόνο σ΄αυτές τις χώρες είναι δυνατό να “τιναχτεί στον αέρα” σήμερα κιόλας η εθνική κοινότητα και να εγκαθιδρυθεί η ταξική κοινότητα. Διαφορετικά είναι τα πράγματα στις μη αναπτυγμένες χώρες ... εκεί αντικειμενικά υπάρχουν ακόμα πανεθνικά καθήκοντα. Δηλαδή δημοκρατικά καθήκοντα, καθήκοντα αποτίναξης του αλλοεθνικού ζυγού”. Δηλαδή ?? Απλά ... για να γίνει δυνατή η συμμαχία του προλεταριάτου με τα μεσαία στρώματα ... πρέπει να τσακιστεί ο οπορτουνισμός εκεί που δεν υπάρχουν πανεθνικά (δηλαδή διαταξικά) ή δημοκρατικά καθήκοντα ... στις ιμπεριαλιστικές δηλαδή κοινωνίες ... σε αντίθεση με εκείνες τις κοινωνίες που ακόμα υπάρχουν δημοκρατικά καθήκοντα ή καθήκοντα αποτίναξης της εθνικής εξάρτησης και ο οπορτουνισμός είναι προφανώς πιό αδύναμος και προφανώς η ταξική συμμαχία εργατών και μεσαίων στρωμάτων πιό πιθανή. Πρέπει λοιπόν τα σημερινά κομμουνιστικά κόμματα να συνεχίσουν στον λενινιστικό δρόμο της οικοδόμησης της ταξικής κοινωνικής συμμαχίας ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, δηλαδή την αστική τάξη και τον “χαφιέ” της μέσα στο εργατικό κίνημα, τον οπορτουνισμό ?? ... ή πρέπει να επενδύσουν όλες τις ελπίδες τους στην προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και μέχρι τότε να περιορίζονται σε ενιαιομετωπική πολιτική δράση συμμαχική ακόμα και με τον οπορτουνισμό, ακόμα και μέσα στα σώματα των κομμουνιστικών κομμάτων έτσι όπως “δίδασκε” ο “εκ΄γεννετής” φραξιονιστής Τρότσκι ??

    # Ο λενινισμός ίσως θα είχε αναιρεθεί ... εαν είχε πάψει να λειτουργεί ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης ... εαν υπήρχε κάτι σαν ένας “καπιταλιστικός” παγκόσμιος κεντρικός σχεδιασμός. Ομως δεν χρειάζεται παραπέρα θεωρητικές αναλύσεις για να αποδειχθεί πως ο καπιταλισμός ... δεν σχεδιάζεται ... παρά αναζητά άναρχα και με κάθε τρόπο το υπερκέρδος. Μια πρόχειρη ματιά στην παγκόσμια ιστορία και μια ματιά στην σημερινή κατάσταση του κόσμου το αποδείχνουν. Μια υποθετική ισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη θα έκλεινε την ψαλίδα της ανάπτυξης ανάμεσα σε χώρες ή περιοχές του πλανήτη ... θα μείωνε τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και τα διάφορα καπιταλιστικά κέντρα θα εκμεταλλεύονταν σε συνεννόηση και απο κοινού ολόκληρη την υφήλιο και τους λαούς της ... ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα έμοιαζε σαν ένα κακό όνειρο ... θα προχωρούσε η “ισόμετρη” προλεταριοποίηση των κοινωνιών ... θα αυξάνονταν οι πιθανότητες μιάς παγκόσμιας επανάστασης ή απο την άλλη θα γινόταν ακόμα πιό δύσκολη εαν το φαινόμενο του οπορτουνισμού κατάφερνε να επικρατεί στον ίδιο βαθμό σε όλες τις χώρες ... θα μειώνονταν σοβαρά οι πιθανότητες για ξέσπασμα της επανάστασης σε μία ή σε λίγες καπιταλιστικές χώρες. Αλλά τέτοιες εξελίξεις αποκλείονται ... γιατί απλά είναι αντίθετες στην ίδια την φύση του καπιταλισμού.

    Ο ιμπεριαλισμός καλά κρατεί, η ανισόμετρη ανάπτυξη συνεχίζει να τον ταλανίζει ... ο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας ... ετοιμάζεται να σπάσει. Ομως στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ... έγιναν και σοβαρές αλλαγές απο τα χρόνια του Λένιν. Η αποικικρατία με την μορφή της εθνικής υποδούλωσης και της αυταρχικής πολιτικής επιβολής μιάς χούφτας χωρών πάνω στην υπόλοιπη υφήλιο, έπαψε να υπάρχει σαν το κύριο χαρακτηριστικό του κόσμου. Γέμισε ο κόσμος “κοινοβουλευτικές” “ανεξάρτητες” δημοκρατίες ... αναδύθηκαν πάμπολλα νέα καπιταλιστικά κέντρα που ανταγωνίζονται τα παλιά “μητροπολιτικά” κέντρα του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει η αποικιοκρατία με την έννοια της αυταρχικής πολιτικής κυριαρχίας. Υπάρχει η πολιτική κυριαρχία με την έννοια της “συμμαχίας” σε μικρούς, μεγάλους, επίσημους ή ημιεπίσημους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Το παλιό εθνικοαπελευθερωτικό καθήκον (που μπορεί να ένωνε αστούς και εργάτες) ... έχει αντικαταστασθεί απο το καθήκον επιλογής της πιό συμφέρουσας “εθνικής” συμμαχίας. Οι ίδιοι λαοί που κάποτε διάλεγαν ποιούς αστούς θα εντάξουν στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό ... σήμερα διαλέγουν σε ποιούς αστούς θα δώσουν την εντολή διαπραγμάτευσης και την ίδια ώρα οι αναδυόμενες αστικές τάξεις πυροδοτούν τον οπορτουνισμό μέσα σε όλο και μεγαλύτερες μάζες του παγκόσμιου προλεταριάτου την ίδια στιγμή που κάποιοι αριστεροί “ονειρεύονται” πλατιά αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα. Η εξάρτηση έχει την μορφή ... εξάρτησης απο το χρηματιστικό κεφάλαιο που βλέπει τα παλιά “εθνικά” σύνορα σαν στενό κορσέ στην δράση του. Η εκτεταμένη αποβιομηχάνιση του παλιού καπιταλιστικού κόσμου τουλάχιστον για προιόντα που δεν συγκαταλέγονται στην τεχνολογία αιχμής (παρότι συμβαίνουν σημαντικές διαχύσεις τεχνολογίας αιχμής όπως π.χ. των πυρηνικών) ... αυτομάτως μετατρέπει όλο και βαθύτερα την σχέση εξάρτησης ... σε σχέση αλληλεξάρτησης. Αυτά είναι φαινόμενα που επιβάλλουν στους μαρξιστές νέες θεωρητικές προσεγγίσεις. Η ταξική συμμαχία ενάντια στον ξένο και ντόπιο “εχθρό” ... είναι η μοναδική θεωρητική βάση. 

   Κι΄όμως υπάρχουν τέτοιες σύγχρονες θεωρητικές αναλύσεις ... και μάλιστα συλλογικές. Είναι αδιαμφισβήτητη και υπαρκτή η σχέση εξάρτησης της αστικής τάξης των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών απο τις αστικές τάξεις των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οπως αδιαμφισβήτητη είναι και η ανάδυση νεών καπιταλιστικών κέντρων με σχέσεις εξάρτησης απο τις ισχυρές δυτικές καπιταλιστικές χώρες. Αδιαμφισβήτητο είναι επίσης οτι κάθε σχέση εξάρτησης απο μια ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα ... τείνει αδιάκοπα και έντονα να μετατρέπεται σε σχέση αλληλεξάρτησης όλων αυτών των καπιταλιστικών συμπλεγμάτων ... με την έννοια οτι η αστική τάξη της ισχυρής ιμπεριαλιστικής χώρας εκμεταλλεύεται το παραγωγικό δυναμικό, τις πρώτες ύλες και την βιομηχανική παραγωγή της ασθενέστερης χώρας οχι με τον παλιό αποικιοκρατικό αυταρχικό τρόπο ... αλλά με την διαμεσολάβηση της ντόπιας αστικής τάξης. Οι αστικές τάξεις των χωρών (εκτός απο τις ΗΠΑ και την ΕΕ) χρησιμοποιούν την εξαρτησή τους απο τις ΗΠΑ σαν πολύτιμο εργαλείο για να μπορούν να λειτουργούν και αυτές ... σαν “μικρές ΗΠΑ” στις δικές τους σφαίρες επιρροής. Είναι οι θεωρητικές αναλύσεις της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας ... που αποτελείται απο πολλές μικρότερες πυραμίδες που όσο κατεβαίνουμε προς την βάση ... αυξάνει ο βαθμός εξάρτησης απο τους από πάνω και μειώνονται οι εξαρτημένοι απο κάτω. Μόνο στην βάση αυτής της πυραμίδας θα βρούμε χώρες ή περιοχές του πλανήτη που μόνο εξαρτώνται απο τους απο πάνω και κανένας απο κάτω δεν εξαρτιέται απο αυτούς. Ο τελευταίος καπιταλιστής αναζητά τις συνθήκες να συμπεριφερθεί σαν μικρός ιμπεριαλιστής ... με τον λενινιστικό ορισμό ... και τον βοηθάει σε αυτό το τεράστιο μπλέξιμο και η τεράστια τεχνολογική ευκολία της “διακίνησης” και της αλλαγής κατοχής του χρηματιστικού κεφαλαίου πέρα και πάνω απο τα παλιά “εθνικά” σύνορα. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός ... κάνει την ζωή του πιό εύκολη με “παγκοσμιοποιημένες” τεχνικές ... και καμμιά σημερινή “πάλαι ποτέ εθνική” αστική τάξη δεν βλέπει με κακό μάτι τα σχέδια μιάς παγκόσμιας “κυβέρνησης” που θα της εξασφαλίζει την απρόσκοπτη αναζήτηση του κέρδους και τον έλεγχο των μαζικών αντιδράσεων, παρότι το αναπόδραστο τίμημα είναι η συμμετοχή στον σκληρό μηχανισμό του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Κάθε αστική τάξη, όσο βαθαίνει σε όλο και περισσότερες πλευρές της υφηλίου ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του καπιταλισμού ... κατά Λένιν ... έχει όλο και λιγότερα “εθνικά” καθήκοντα με κύριο καθήκον της να αναδείχνεται η κατάκτηση καλύτερης θέσης και η σύναψη της καλύτερης “συμμαχίας” μέσα στο παγκοσμιοποιημένο μονοπωλιακό (συνεπώς ιμπεριαλιστικό) δίκτυ χωρίς να δεσμεύεται απο υποχρεώσεις απέναντι στον λαό που εξουσιάζει. Την ίδια όμως στιγμή αυτή η υπερεθνική αστική τάξη ... δεν βρίσκει καλύτερο τρόπο διατήρησης της εξουσίας της ... παρά με το να δεσμεύει τις εργαζόμενες μάζες με επίπλαστα “εθνικά” καθήκοντα ... σαν αυτά που θυμούνται οι αστικές εξουσίες όταν θα έρθει η ώρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η κάθε αστική τάξη επιδιώκει ... το κατά Μάρξ ... “μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος” !!!! Τα “εθνικά” σύνορα εμποδίζουν την αστική τάξη στην αναζήτηση του κέρδους ... αλλά της είναι απαραίτητα για την διατήρηση της εξουσίας της.

    Εαν οι εργαζόμενες μάζες όλου του πλανήτη δεν δούν με τέτοια ματιά τον ... ιμπεριαλισμό ... (και όχι αποκλειστικά σαν τον κακό και παντοδύναμο κάου-μπόυ που έρχεται με τα όπλα του να μας τσακίσει) ... μοιραία θα εξαντλεί την αντιιμπεριαλιστική του πάλη στην αναζήτηση σταθερών και τίμιων συμμαχιών ... με κάποιους άλλους ιμπεριαλιστές που είναι τάχα και λιγάκι αντιιμπεριαλιστές !!! Δεν υπάρχουν τέτοιες συμμαχίες. Ο μόνος σταθερός και πιστός σύμμαχος του κάθε λαού ... είναι μόνο ο άλλος λαός. Ολες οι άλλες “συμμαχίες” με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή – που προφανώς θα υπάρξουν και θα έχουν απόλυτο συμφέρον να συνάψουν τα λαικά-εργατικά κινήματα – δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο ... παρά περιστασιακές καταστάσεις που θα είναι απαραίτητες στην λαική υπόθεση. Ο Λένιν και ο Στάλιν έχουν προσθέσει αριστοτεχνικές πινελιές στην τακτική ... εκμετάλλευσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Αυτός ο “αθεόφοβος” ο Στάλιν ... συμμάχησε με όλους ανεξαιρέτως τους ιμπεριαλιστές του καιρού του (!!!) ... προσφέροντας πολύτιμα "πειραματικά" δεδομένα στις μελλοντικές θεωρητικές αναλύσεις. Η απάντηση των μαζών στον χωρίς αντίπαλο παγκοσμιοποιημένο μονοπωλιακό καπιταλισμό δεν μπορεί να είναι άλλη ... παρά η παγκοσμιοποίηση του ταξικού αγώνα ενάντια σε κάθε ξένο και ντόπιο αντίπαλο. Μόνο με αυτή (και με καμμιά άλλη) έννοια ... ο κινέζικος ή ο ρώσικος ή ο δυτικοευρωπαικός ή ο αμερικάνικος κλπ κλπ “παράγοντας” μπορεί να μπεί στο κέντρο της ιστορίας και να αλλάξει την ροή της. Βεβαίως η Κίνα ή η Ρωσία κλπ κλπ μπορεί να αποτελούν τα πιθανότερα επόμενα επαναστατικά πεδία ... τους επόμενους αδύναμους κρίκους ... αλλά οχι απο την δράση των καπιταλιστών τους ... αλλά απο τον ταξικό αγώνα των λαών τους.

  Ηρθε ή ώρα της τέταρτης (IV) ... κομμουνιστικής διεθνούς ??

    # Πως το είπε ο Βλαδίμηρος ?? ... “Το πρόβλημα “ποιας πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία” ισοδυναμεί με το πρόβλημα, “ποιας αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιο πολύ την επιτυχία”. […] Ο Μαρξ έλυσε το γνωστό πρόβλημα τότε που υπήρχαν - και όχι μόνο υπήρχαν, μα και βρίσκονταν στο προσκήνιο του ιστορικού προτσές στα σπουδαιότερα κράτη της Ευρώπης - αναμφισβήτητα προοδευτικά αστικά κινήματα. Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκεφτεί κανείς για προοδευτική αστική τάξη και για προοδευτικό αστικό κίνημα […] Η παλιά αστική “δημοκρατία” αυτών των κεντρικών και σπουδαιότατων μεγάλων κρατών έγινε αντιδραστική ” !!! Στο σημείο αυτό μας χρειάζεται κάποια νέα θεωρητική επεξεργασία που θα ενσωματώνει τις σύγχρονες εξελίξεις ?? Το είπε ο Λένιν τόσο ξεκάθαρα ... όσο ξεκάθαρα το βλέπουμε να συντελείτε μπροστά στα μάτια μας σήμερα σαν ένα τεράστιο "πείραμα" που απλά επιβεβαιώνει την παλιά θεωρητική ανάλυση. Ο παγκόσμιος μονοπωλιακός καπιταλισμός θα οδηγεί τις πολιτικές εκφράσεις της αστικής εξουσίας προς ... αντιδραστικές μορφές ... όλο και βαθύτερα, όλο και πλατύτερα πάνω στην υδρόγειο σφαίρα. Να το επόμενο καθήκον του παγκόσμιου ταξικού κινήματος. Να ένα ακόμα πεδίο θεωρητικών αναλύσεων. Αργά η γρήγορα το ταξικό κίνημα θα κληθεί να υπερασπισθεί μόνο αυτό την δημοκρατία (... στο χέρι του είναι να μην καταλήξει να υπερασπίζεται την αστική δημοκρατία) ... που ο τελευταίος καπιταλιστής αυτού του πλανήτη για τον συμφέρον του θα επιδιώξει να την προσφέρει θυσία στον παγκοσμιοποιημένο αυταρχικό-αντιδραστικό μονοπωλιακό καπιταλισμό ... παρ΄ότι για τα μάτια θα το κάνει στο όνομα της παγκόσμιας ισότητας, δικαιοσύνης και “δημοκρατίας”.

    Οταν οι επαναστατημένες μάζες θα έλθουν στο κέντρο της ιστορίας ξανά δεν θα επιχειρήσουν μια επανάσταση στηριγμένη σε μιά άλλη ... μυστήρια θεωρία. Δεν έχουν τίποτα παρά τον μαρξισμό-λενινισμό προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα. Αν οι μελλοντικοί επαναστάτες απορρίψουν τον μαρξισμό-λενινισμό επειδή απέτυχε στον 20ο αιώνα η προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού και δεν φροντίσουν να τον ενισχύσουν με αναγκαίες και ζωντανές θεωρητικές προσαρμογές ... αλλά επιχειρήσουν επαναστάσεις με άλλα περιεχόμενα και ζητούμενα μακρυά απο τον μαρξισμό-λενινισμό τοτε ... θα έχουν αρνηθεί την ίδια την διαλεχτική ... θα έχουν αρνηθεί την αναπόδραστη κίνηση της κοινωνίας προς τον κομμουνισμό ... αυτόματα θα έχουν μετατραπεί σε εμπόδιο αυτής της νομοτελειακής κίνησης ... δηλαδή θα είναι αντιδραστικοί επαναστάτες. Οι νέες θεωρητικές προσεγγίσεις των επαναστατών δεν μπορεί να υπερπηδήσουν τις βεβαιότητες που προσφέρει ο μαρξισμός-λενινισμός και στην ουσία επιβάλλει η ιδια η “φύση” του καπιταλισμού.

   Να κάποιες τέτοιες βεβαιότητες.

    Οι λενινιστικές θέσεις για την ανισόμετρη ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αμφισβητηθούν. Αυτό σημαίνει ... πως το πιθανότερο είναι η επανάσταση θα εκδηλωθεί σε χώρες με σχετικά μέσο ή ασθενές επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικων δυναμεων (ο αδύναμος κρίκος) ... όσο οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας στις μεγάλες δυτικές καπιταλιστικές χώρες θα μπορούν να διοχετεύουν μέρος των υπερκερδών απο την ευρεία παγκόσμια εκμετάλλευση και επομένως θα καταφέρνουν να κρατάνε τις μάζες κάτω απο το οπορτουνιστικό “ζυγό”. Αλλά δεν είναι όλα τα νέα δεδομένα ευνοικά για τις δυτικές υπερδυνάμεις. Αναδυόμενος ανταγωνισμός απο την εκτεταμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε περιοχές με τεράστιες μάζες ανθρώπων, διάχυση τεχνολογίας αιχμής σε δυνητικούς ανταγωνιστές, αναπόδραστη και συνεχής τάση αντιδραστικοποίησης της αστικής πολιτικής εξουσίας ... Οταν σπάσει ο αδύναμος κρίκος ... θα έχει ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση με πολυ πιό ευνοικές συνθήκες απ΄ ότι στον 20ο αιώνα.

    Οσο πιο ασθενές είναι το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μιάς κοινωνίας που θα επαναστατήσει ... τόσο πιό αναγκαία και εκτεταμένη θα είναι η διατήρηση εμπορευματικών (δηλαδή μη σοσιαλιστικών) σχέσεων στο σοσιαλιστικό μεταβατικό στάδιο προς τον κομμουνισμό ... τόσο πιό έντονα θα “επιβιώνουν” στις μάζες οι παλιές συνήθειες του ατομισμού και του ατομικού κέρδους ... τόσο πιο έντονα και βαθειά θα εκδηλωθούν οι ταξικές αντιθέσεις στην σοσιαλιστική οικοδόμηση ... τόσο πιο αναγκαία θα είναι η συγκεντροποίηση της εξουσίας και η δυναμική επιβολή του μηχανισμού της διχτατορίας του προλεταριάτου στις μειοψηφικές μέν αλλά ταξικά αντεπαναστατικές δυνάμεις της κοινωνίας (παρόμοια φαινόμενα θα συμβαίνουν σε περιόδους πολέμων, εξωτερικής επέμβασης κλπ ) για τη διατήρηση του κομμουνιστικού προσανατολισμού των μετασχηματισμών της κοινωνίας. Οσο αυτά τα αναπόφευκτα φαινόμενα θα εξελίσονται ... τόσο θα ξεπηδούν τάσεις γραφειοκρατίας και διοικητικής καθοδήγησης των μαζών ... τόσο θα αυξάνει η τάση για απόσυρση των μαζών απο τους επαναστατικούς μηχανισμούς της σοσιαλιστικής εξουσίας και η τάση για προσκόλληση στον ατομικό δρόμο της αναζήτησης του ατομικού κέρδους με όχημα τις εμπορευματικές σχέσεις (που μοιραία θα επιβιώνουν) στο μεταβατικό στάδιο του σοσιαλισμού.

    Σε τέτοια σημεία δύο δρόμοι ανοίγονται ...

    α/ επαναεπαναστατικοποίηση των μαζών ... νέο άλμα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυναμεων ... βήμα προς την εκρίζωση των εμπορευματικών καταλοίπων του καπιταλισμού ... βήμα της κοινωνίας προς τον κομμουνισμό. 
   β/ γραφειοκρατικοποίηση της σοσιαλιστικής εξουσίας ... επικράτηση εμπορευματικών σχέσεων στην οικονομία ... παραπέρα παθητικοποίηση μαζων ... ο επαναστατικός γραφειοκρατικός μηχανισμός μετατρέπεται σε κάστα εξουσίας που διευθύνει με μόνο γνώμονα το συμφέρον της ... προσκόλληση πάνω σε αυτή την κάστα, μαζών με αποκλειστικό στόχο την συμμετοχή στην σκιώδη κατανομή κερδών κλεμμένων απο το κοινωνικό προιόν ... η γραφειοκρατική κάστα αργά ή γρήγορα θα διεκδικήσει το σκιώδες κεφάλαιο που έπεσε στην κατοχή της να το μετατρέψει σε νόμιμο ... δηλαδή να μπορεί η κατοχή του να “μετατραπεί” σε ... ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ... να λοιπόν πως απο μιά επανάσταση μας προκύπτει ένας ξεγυρισμένος καπιταλισμός. 

    Αλλο λοιπόν η ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού ... και άλλο η βλακώδης και ανιστόρητη προσπάθεια αναιρεσής του. Ο μαρξισμός-λενινισμός ... είναι το διαλεχτικό “προιόν” του καπιταλισμού ... και θα δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο πολύτιμο εργαλείο μέχρι ο καπιταλισμός να πάρει την οριστική του θέση ... στον τάφο του.

Συγγραφέας : antivaro