Τα «εργασιακά συμβούλια» του ΣΥΡΙΖΑ - ΜΕΤΑ
Ο συνδικαλιστικός ινστρούχτορας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ο.ΣΥ
Α. Κολλάς προτείνει τη διάλυση των σωματείων
H "προταση":
1)Συγχώνευση των 176 Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε 13 περιφερειακές συν- δικαλιστικές οργανώσεις. Τα υπάρχοντα Γραφεία Ε.Κ. και Ομοσπονδιών θα παραμείνουν ως Γραφεία εξυπηρέτησης εργαζομένων (σ.σ. κάτι σαν Κ.Ε.Π.) για διεκπεραίωση αιτημάτων εργαζομένων, π.χ. σχηματισμό φακέλου για σύνταξη κ.λπ.
2)Μετατροπή των πρω- τοβάθμιων σωματείων σε εργασιακά συμβούλια (σ.σ. δηλαδή κατάργηση της συνδικαλιστικής δράσης).
3)Θεσμοθέτηση περιφερειακής Σ.Σ.Ε., άρα θα έχουμε την ΕΓΣΣΕ καιΠΣΣΕ.
4)Στην αναμόρφωση του συνδικαλιστικού κινήματος θα περι- λαμβάνονται επίσης η διενέργεια πανελλα- δικών δημοψηφισμάτων, η συλλογή υπογραφών ―βάσει του Συντάγματος και ως μέσου παρέμβασης του συνδικαλιστικού κινήματος σε ιδιαίτερα σημαντικές κοινωνικοοικονομικές συν- θήκες, όπως σήμερα. (σ.σ. γνωρίζει ο ίδιος από δημοψηφίσματα της ΠΑΣΚΕ, όπως και ο Λιαγούρης, επίσης τηςΠΑΣΚΕ!)
Το ΠΑΜΕ κατήγγειλε την πρόταση αυτή με έντονη ανακοίνωση της Εκτελεστικής Γραμματείας του προς την εργατική τάξη, σε όλα τα σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και προς κάθε τίμιο συνδικαλιστή, ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στονΤύπο.
Αυτή λοιπόν η «αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος», με βάση τις απόψεις του κ.Κολλά, δεν είναι τίποτ’ άλλο από την πλήρη διάλυσή του, κάτι απόλυτα αναγκαίο για την εργοδοσία στις σημερινές συνθήκες. Οι καινοφανείς αυτές ιδέες και προτάσεις του κ. Κολλά, για μουσολινικού τύπου δημοψηφίσματα, συλλογές υπογραφών κατά το Σύνταγμα ως μέσου παρέμβασης (!) και για 13 περιφερειακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, έχουν απόλυτη σχέση με τον «Καλλικράτη» και τις 13 διοικητικές περιφέρειες, αλλά και με τις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, ελεύθερες από συνδικαλιστικό κίνημα και εργατικό δίκαιο, με συνθήκες εργασίας των μεταλλείων του Λαυρίου και των λατομείων της Πεντέλης της αρχαιότητας, που έρχονται κουτί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μεγάλη, ηρωική και ματοβαμμένη Ιστορία. Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα υπήρξε και το κυριότερο θύμα του Ιδιώνυμου (Ν. 4229/1929) του …«μεγάλου δημοκράτη» Ελ. Βενιζέλου σ’ όλη τη δεκαετία του ‘30, όταν σέρνανε στα δικαστήρια ―στα τριμελή Πλημμελειοδικεία― τους απεργούς συνδικαλιστές εργάτες κατοσταριές-κατοσταριές για παράβαση του Ιδιωνύμου και η ταρίφα - ποινή ήταν κατά κανόνα «δύο χρόνια φυλακή και δύο εξορία»,απ’ όπου, με τις κακουχίες και τη φυματίωση που θέριζε τότε, οι περισσότεροί τους δεν γυρίζανε πίσω ποτέ. Στην Κατοχή το συνδικαλιστικό κίνημα παίζει παράλληλα με το ΕΑΜικό Κίνημα μεγάλο ρόλο, όπως στη μεγάλη γενική απεργία του 1943 ενάντια στην επιστράτευση. Μετά το 1950, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, παρά τη μεγάλη καταστροφή του λαού και το ότι μαστίζεται από τον κυβερνη- τικό και εργοδοτικό «συνδικαλισμό», παρά τις μεγάλες δυσκολίες, ανασυγκροτείται, για να ξαναδιαλυθούν και πάλι τα πάντα από τη χούντα και να διωχτούν άγρια και πάλι οι αγωνιστές συνδικαλιστές. Μετά τη μεταπολίτευση, έχουμε νέα ανόρθωσή του,αλλά και τη γιγάντωση της μάστιγας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, γάγγραινα που έλαβε κολοσσιαία ανά- πτυξη και ο κ. Κολλάς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Είναι σάρκα από τη σάρκα της. Τώρα, ο κ. Κολλάς, αφού άλλαξε πολιτικό κουστούμι, προτείνει τη διάλυσή τους και τη δημιουργία «13 συνδικαλιστικών οργανώ- σεων», όσες είναι και οι «καλλικρατικές» διοικητικές περιφέρειες. Δηλαδή έναν ασαφή και ανοργάνωτο χυλό, που έρχεται κουτί και στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, για τις οποίες μας προετοιμάζουν οι «σωτήρες»μας,παλιοί και νέοι
πηγη
Ο συνδικαλιστικός ινστρούχτορας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ο.ΣΥ
Α. Κολλάς προτείνει τη διάλυση των σωματείων
H "προταση":
1)Συγχώνευση των 176 Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε 13 περιφερειακές συν- δικαλιστικές οργανώσεις. Τα υπάρχοντα Γραφεία Ε.Κ. και Ομοσπονδιών θα παραμείνουν ως Γραφεία εξυπηρέτησης εργαζομένων (σ.σ. κάτι σαν Κ.Ε.Π.) για διεκπεραίωση αιτημάτων εργαζομένων, π.χ. σχηματισμό φακέλου για σύνταξη κ.λπ.
2)Μετατροπή των πρω- τοβάθμιων σωματείων σε εργασιακά συμβούλια (σ.σ. δηλαδή κατάργηση της συνδικαλιστικής δράσης).
3)Θεσμοθέτηση περιφερειακής Σ.Σ.Ε., άρα θα έχουμε την ΕΓΣΣΕ καιΠΣΣΕ.
4)Στην αναμόρφωση του συνδικαλιστικού κινήματος θα περι- λαμβάνονται επίσης η διενέργεια πανελλα- δικών δημοψηφισμάτων, η συλλογή υπογραφών ―βάσει του Συντάγματος και ως μέσου παρέμβασης του συνδικαλιστικού κινήματος σε ιδιαίτερα σημαντικές κοινωνικοοικονομικές συν- θήκες, όπως σήμερα. (σ.σ. γνωρίζει ο ίδιος από δημοψηφίσματα της ΠΑΣΚΕ, όπως και ο Λιαγούρης, επίσης τηςΠΑΣΚΕ!)
Το ΠΑΜΕ κατήγγειλε την πρόταση αυτή με έντονη ανακοίνωση της Εκτελεστικής Γραμματείας του προς την εργατική τάξη, σε όλα τα σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και προς κάθε τίμιο συνδικαλιστή, ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στονΤύπο.
Αυτή λοιπόν η «αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος», με βάση τις απόψεις του κ.Κολλά, δεν είναι τίποτ’ άλλο από την πλήρη διάλυσή του, κάτι απόλυτα αναγκαίο για την εργοδοσία στις σημερινές συνθήκες. Οι καινοφανείς αυτές ιδέες και προτάσεις του κ. Κολλά, για μουσολινικού τύπου δημοψηφίσματα, συλλογές υπογραφών κατά το Σύνταγμα ως μέσου παρέμβασης (!) και για 13 περιφερειακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, έχουν απόλυτη σχέση με τον «Καλλικράτη» και τις 13 διοικητικές περιφέρειες, αλλά και με τις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, ελεύθερες από συνδικαλιστικό κίνημα και εργατικό δίκαιο, με συνθήκες εργασίας των μεταλλείων του Λαυρίου και των λατομείων της Πεντέλης της αρχαιότητας, που έρχονται κουτί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μεγάλη, ηρωική και ματοβαμμένη Ιστορία. Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα υπήρξε και το κυριότερο θύμα του Ιδιώνυμου (Ν. 4229/1929) του …«μεγάλου δημοκράτη» Ελ. Βενιζέλου σ’ όλη τη δεκαετία του ‘30, όταν σέρνανε στα δικαστήρια ―στα τριμελή Πλημμελειοδικεία― τους απεργούς συνδικαλιστές εργάτες κατοσταριές-κατοσταριές για παράβαση του Ιδιωνύμου και η ταρίφα - ποινή ήταν κατά κανόνα «δύο χρόνια φυλακή και δύο εξορία»,απ’ όπου, με τις κακουχίες και τη φυματίωση που θέριζε τότε, οι περισσότεροί τους δεν γυρίζανε πίσω ποτέ. Στην Κατοχή το συνδικαλιστικό κίνημα παίζει παράλληλα με το ΕΑΜικό Κίνημα μεγάλο ρόλο, όπως στη μεγάλη γενική απεργία του 1943 ενάντια στην επιστράτευση. Μετά το 1950, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, παρά τη μεγάλη καταστροφή του λαού και το ότι μαστίζεται από τον κυβερνη- τικό και εργοδοτικό «συνδικαλισμό», παρά τις μεγάλες δυσκολίες, ανασυγκροτείται, για να ξαναδιαλυθούν και πάλι τα πάντα από τη χούντα και να διωχτούν άγρια και πάλι οι αγωνιστές συνδικαλιστές. Μετά τη μεταπολίτευση, έχουμε νέα ανόρθωσή του,αλλά και τη γιγάντωση της μάστιγας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, γάγγραινα που έλαβε κολοσσιαία ανά- πτυξη και ο κ. Κολλάς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Είναι σάρκα από τη σάρκα της. Τώρα, ο κ. Κολλάς, αφού άλλαξε πολιτικό κουστούμι, προτείνει τη διάλυσή τους και τη δημιουργία «13 συνδικαλιστικών οργανώ- σεων», όσες είναι και οι «καλλικρατικές» διοικητικές περιφέρειες. Δηλαδή έναν ασαφή και ανοργάνωτο χυλό, που έρχεται κουτί και στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, για τις οποίες μας προετοιμάζουν οι «σωτήρες»μας,παλιοί και νέοι
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου