Η επέτειος θανάτου Λένιν φέτος συμπίπτει στη χώρα μας με την απόπειρα αναβίωσης του εθνικιστικού κλίματος των αρχών της δεκαετίας του ’90, και μπορεί σήμερα η συστράτευση κατά των “σκοπιανών σκυλιών” να μην αποκλείει από τους κόλπους της μόνο τους “Λακεδαιμόνιους”, αλλά για τους δικούς τους, κάθε άλλο παρά διεθνιστικούς λόγους κι άλλες δυνάμεις, το δηλητήριο του μίσους διαχέεται επί της ουσίας ανενόχλητο από πολλές πλευρές, έστω και λιγότερο επίσημες απ’ό,τι μια 25ετία και πλέον πριν. Από αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε ορισμένα από τα λόγια του μεγάλου επαναστάτη από το έργο Κριτικά σημειώματα για το εθνικό ζήτημα. Χωρίς σαφώς να θέλουμε να κάνουμε μηχανιστικές αναγωγές του σήμερα στις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν τα κείμενα, θεωρούμε ότι ιδιαίτερα οι αναφορές του στον “εθνικό πολιτισμό”, την ταξική φύση του οποίου αναδεικνύει με σαφήνεια, έχουν σημαντική επικαιρότητα, δεδομένου ότι ειδικά στο Μακεδονικό ζήτημα, θέματα πολιτισμικής φύσης όπως η ιστορία και η γλώσσα τίθενται στην προπαγανδιστική προμετωπίδα των κάθε λογής σκοπιανοφάγων. Στον αστικό εθνικισμό που υποκρύπτει αυτό το σύνθημα, ο Λένιν προτάσσει ως αντίβαρο την αναγκαιότητα ανάδειξης των -εμβρυακών έστω-δημοκρατικών και σοσιαλιστικών στοιχείων που λανθάνουν σε κάθε εθνικό πολιτισμό, με στόχο τη δημιουργία ενός διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
