ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΡΩΤΗΣΑΤΕ;

    Πολύ βαβούρα στο διαδίκτυο για το Σύμφωνο Συμβίωσης...

    Πολύ ησυχία για το τρίτο μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα...Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το δεδομένο ότι''κάτι δεν πάει καλά''.

   

  Κατ'αρχάς η συμβίωση και η δημιουργία οικογένειεας είναι φυσιολογική λειτουργία και αυτόματη ενέργεια του ανθρώπινου είδους και δεν καθορίζεται στην ουσία  από κανένα θεσμικό πλαίσιο.Η θεσμική κατοχύρωση εκτός ότι είναι -πέρα για πέρα-αναχρονιστική,δημιουργεί και μια σειρά άλλα θέματα όπως ''διγαμία'',''παράνομες σχέσεις''παράνομα''και''νόμιμα''παιδιά,ενδόγαμα και εξώγαμα...Λίγοι αναρωτιούνται

πόσο ρατσισμό έχει προκαλέσει αυτή η ιστορία.

    

     Το Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων δεν είναι παρα μια επέκταση του θεσμού αυτού που ενσωματώνει ζητήματα οικονομικής αποκατάστασης,κληρονομιάς,διατροφής σε περίπτωση χωρισμού κλπ.Όπως και στο γάμο των ετεροφυλόφίλων.

Ζητήματα επιβίωσης δηλαδή.

     Δυστυχώς λίγοι επίσης αντιλαμβάνονται πως το δικαίωμα στη ζωή και στην ανάλογη ποιότητα που θα πρέπει να έχει εν έτει 2015,είναι ζήτημα ευρύτερα κοινωνικό,πολιτικό και οικονομικό που όταν μπαίνει σε σοβαρή συζήτηση,αμφισβητούνται οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και το ίδιο το σύστημα στο σύνολό του.Δηλαδή το θέμα της επιβίωσης δε λύνεται με σύμφωνα συμβίωσης ή με γάμους και δεν ενέχει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ομοφυλοφίλων και ετεροφυλοφίλων.Η διάκριση πάντα ήταν ταξική.Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.

   

       Δυστυχώς το θέμα αυτό,συχνά σερβίρεται με γαρνιτούρες''προοδευτικότητας''και''αριστεροσύνης''και με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα.Εκεί βασίζεται η θετική στάση ορισμένων πολιτικών δυνάμεων αλλά και απλών ανθρώπων απέναντι στο Σύμφωνο.Με τον ίδιο γνώμονα λοιπόν ας τοποθετηθούν επι της ουσίας και για τη νομιμοποίηση της υιοθεσίας παιδιών  απο ομόφυλα ζευγάρια.Απο τη θέση των παιδιών μέσα σε αυτές τις οικογένειες και με το αναφαίρετο δικαίωμά τους να μεγαλώνουν με μητρικό και πατρικό πρότυπο και να διαμορφώνουν ορθολογική άποψη για την οικογένεια και την αναπαραγωγή,ανεξάρτητα απο το ποια θα είναι η σεξουαλικότητά τους στο μέλλον.

    

      Και δεν είναι μόνο αυτό.Οι μπερδεμένες πληροφορίες στο παιδί,αυξάνουν καί τις πιθανότητες για οξυμένη συμπλεγματικότητα κυρίως κατα την περίοδο της εφηβείας.(Για αυτά όμως ας μιλήσουν καλύτερα οι ψυχολόγοι) .Επίσης το καθιστούν σίγουρο θύμα ρατσιστικής αντιμετώπισης(γιατί ο ρατσισμός δεν χτυπιέται με έγγραφα)και μάλιστα για επιλογές που δεν είναι δικές του.

       

       Αφού λοιπόν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα,ας ξεκινήσουμε απο τα παιδιά πρώτα και μετά ας φτάσουμε στους ενήλικες και τις ώριμες επιλογές τους.

       Τέλος η αρνητική στάση αφορά και πρέπει να αφορά το θεσμικό χαρακτήρα του θέματος και όχι τον άνθρωπο τον ίδιο.Απόψεις που ξεκινούν απο την αφετηρία ότι η ομοφυλοφιλία είναι''θανάσιμο αμάρτημα''ή ότι ''οι ομοφυλόφιλοι είναι επικίνδυνοι για τα παιδιά μας''κλπ, δεν έχουν καμία θέση στη συζήτηση.Είναι απλώς άναρθρες κραυγές,άναρθρων λογισμών και μεσαιωνικά κατάλοιπα που κουβαλά η επίσημη εκκλησία και οι παρεμφερείς της αιρέσεις.Μαζί με τους φασίστες και το διάολο.

                                                                                     

                                                                                                                                                                                     Σάκης Στρογγύλης

Προσωπικα τρέμω οταν σκέφτομαι τι εχουν να αντιμετωπίσουν  τα παιδιά αυτα είτε με τους δύο "μπαμπάδες" , είτε με τις δύο "μαμάδες " απο τον κοινωνικό περίγυρο (σχολείο, γειτονιά ,συγγενείς κλπ) και κυρίως απο την πιο σκληρή μικροκοινότητα ,αυτή των παιδιών συνομηλίκων τους .Ορισμένοι "προοδευτικοί" επι του θέματος ,είτε έχουν άγνοια αυτού του μικρόκοσμου και του τι συμβαίνει σ αυτόν ,είτε αδιαφορούν για το δράμα που θα  ζουν καθημερινά αυτά τα παιδιά και με τι τραύματα θα μεγαλώσουν .

Γκεόργκυ Ζούκωφ 

Βολική για το σύστημα της εκμετάλλευσης η συζήτηση με βάση τα «ατομικά δικαιώματα»

Η οικογένεια, είναι βασικά θεσμός προστασίας των παιδιών που περιλαμβάνει την προστασία παιδιών τα οποία προκύπτουν από τη συμβίωση, τη σχέση του άνδρα και της γυναίκας. Για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών είναι απαραίτητο αυτά να κατανοούν τη βιολογική σχέση άνδρα - γυναίκας που προκύπτει από τη φυσιολογία του ανθρώπου.

Αρθρο της Βιβής Δάγκα, υπεύθυνης του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Γυναικεία Ισοτιμία και Χειραφέτηση, στην εφημερίδα «Athens Voice», πάνω σε πλευρές της συζήτησης που διεξάγεται με αφορμή τοΣύμφωνοΣυμβίωσης , την προτεινόμενη επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια και την υιοθεσία παιδιών από τα ζευγάρια αυτά, αναδημοσιεύει ο «Ρ» σήμερα. Το κείμενο αποτελεί μια πρώτη παρέμβαση εκ μέρους του ΚΚΕ στη συζήτηση, που ούτως ή άλλως γίνεται, αλλά φυσικά αναζωπυρώθηκε, αφότου το υπουργείο Δικαιοσύνης έδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιό του για την τροποποίηση του Συμφώνου Συμβίωσης .

***

 Το ΚΚΕ θεωρεί απαράδεκτες όχι μόνο τις επιθέσεις, αλλά και οποιεσδήποτε προσβλητικές συμπεριφορές σε βάρος ανθρώπων που έχουν επιλέξει ένα διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και συμφωνεί αυτές οι επιθέσεις να τιμωρούνται αυστηρά. Γι' αυτόν το λόγο, άλλωστε, και συμφωνήσαμε με τη σχετική ρύθμιση στη Βουλή.

Από κει και πέρα, η συζήτηση για την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια είναι διαφορετική. Θα μπορούσε να γίνει συζήτηση στη Βουλή για το θεσμό της οικογένειας και να γίνουν ουσιαστικές τοποθετήσεις από τις πολιτικές δυνάμεις. Η σεξουαλική επιλογή, η συμβίωση είναι ατομική - ιδιωτική υπόθεση. Η οικογένεια, όμως, είναι βασικά θεσμός προστασίας των παιδιών που περιλαμβάνει την προστασία παιδιών τα οποία προκύπτουν από τη συμβίωση , τη σχέση του άνδρα και της γυναίκας. Για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών είναι απαραίτητο αυτά να κατανοούν τη βιολογική σχέση άνδρα - γυναίκας που προκύπτει από τη φυσιολογία του ανθρώπου.

Στη συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών, αντικειμενικά, το παιδί έχει παραποιημένη, ανορθολογική, αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης. Βεβαίως, παρακολουθούμε τη συζήτηση που έχει ανοίξει γι' αυτό το θέμα στην επιστημονική κοινότητα και μεταξύ διαφορετικών ειδικοτήτων, που είναι φυσικό να υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις, χωρίς όμως αυτές να καταλήγουν σε μια ενιαία πρόταση - αντίληψη, κυρίως για το θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά των συμβιούντων ομόφυλων ζευγαριών.

Η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι επί της ουσίας επέκταση του θεσμού της οικογένειας και σε αυτά τα ζευγάρια. Η εμπειρία από άλλες χώρες αποδεικνύει ότι, όπου θεσμοθετήθηκε το σύμφωνοσυμβίωσης ή ο γάμος ομοφυλοφίλων, άνοιξε ο δρόμος και για την υιοθεσία παιδιών. Εμείς δε συμφωνούμε σε αυτό. Μια σειρά άλλα ζητήματα θα μπορούσαν να διευθετηθούν με άλλο τρόπο, ιδιωτικό.

Συσκότιση διαχωριστικών γραμμών

Το ΚΚΕ κοντά έναν αιώνα παλεύει για μια σειρά κοινωνικά δικαιώματα (εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) που αφορούν την εργατική τάξη, το λαό, χωρίς να βάζει διαχωρισμούς ανάλογα με τη σεξουαλική επιλογή. Θεωρούμε ότι συντηρητικό και ανορθολογικό είναι να αναδεικνύεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός ως διαχωριστική γραμμή και μάλιστα σε βάρος του ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας. Σε τελική ανάλυση, στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, είναι πολύ βολικός ο διαχωρισμός της κοινωνίας με βάση τα «ατομικά δικαιώματα», τη στιγμή που η πλειοψηφία του λαού μας στερείται την ικανοποίηση βασικών λαϊκών αναγκών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Θεωρούμε επίσης απαράδεκτο να κατατάσσονται οι πολιτικές δυνάμεις σε συντηρητικές και «προοδευτικές» με κριτήριο τη δήθεν ευαισθησία τους στην επέκταση του συμφώνου συμβίωσης , που, εκτός των άλλων, τους δίνει άλλοθι για τη στήριξη της αντιλαϊκής λαίλαπας. Αλλωστε, υπάρχουν συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, όπως για παράδειγμα ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που αρνούνται την ύπαρξη της ταξικής εκμετάλλευσης και αδικίας και συμφωνούν στο σύμφωνο συμβίωσης , αλλά και αντιδραστικές δυνάμεις, όπως η Χρυσή Αυγή, που διαφωνούν με την επέκταση.

ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ;

Aπο το fadomduck2και agkarra



Του Πέτερ Μέρτενς 

Ακούμε συνέχεια την ίδια ιστορία: η πληροφορική, η τεχνολογία και οι επιστήμες της επικοινωνίας άλλαξαν εντελώς την παραγωγή. Οι περισσότερες αναπτυγμένες χώρες κατευθύνονται προς μια οικονομία υπηρεσιών ή μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Στην Ευρώπη το 66% του εργαζομένου πληθυσμού δραστηριοποιείται στις υπηρεσίες. Στις ΗΠΑ ο αριθμός έχει φτάσει το 79%[1]. 

Εξαιτίας αυτής της αλλαγής στη σύνθεση της εργατικής τάξης, ο Ιταλός φιλόσοφος Antonio Negri λέει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν: «μισώ τους ανθρώπους που λένε ότι η εργατική τάξη έχει πεθάνει και ο αγώνας συνεχίζεται. Όχι. Αν η εργατική τάξη έχει πεθάνει -που ισχύει- όλο το σύστημα που βασίζεται σε αυτό το συσχετισμό δύναμης μπαίνει σε κρίση.»[2]

Επανάσταση και δημοκρατία (ΙI)

απο το antivaro,και αποτελεί συνέχεια απο ΕΔΩ

   Την ιστορία των Σοβιέτ ... με νύχια και με δόντια ... προσπαθούν να την ταυτίσουν γενικώς με την αόριστη έννοια της διχτατορίας και τον αυταρχικό κομμουνιστικό μονοκομματισμό ... αντιπαραβάλοντας αυτήν την εικόνα με εκείνη της γνωστής “αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Με λίγα λόγια προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ... ντύνοντας το άσπρο της εργατικής εξουσίας με την μαυρίλα του “κόκκινου φασισμού” και το μαύρο της δικτατορίας της αστικης τάξης με τα “φωτεινά” χρώματα της ελευθερίας και της ισότητας. Την Σοβιετική δημοκρατία ... δηλαδή την δημοκρατία για τους εργαζόμενους (και ταυτόχρονα την διχτατορία για τους καπιταλιστές) που πρωταρχικά ξεκινούσε απο τον χώρο δουλειάς ... προσπαθούν να την συγκρίνουν ... με την “δημοκρατία” των αστικών εκλογών που γίνονται κάθε τόσο κάτω απο τον αποπνιχτικό εκβιασμό του κεφαλαίου και του αστικού κρατικού μηχανισμού, με την “δημοκρατία” που πάντα σταματάει στις πύλες και δεν μπαίνει ποτέ μέσα στο καπιταλιστικό “φέουδο”.

  

Βενεζουέλα: Η επανάσταση ξεφούσκωσε

απο τον teddy


Αισθάνομαι ότι χρωστάω ένα σχόλιο για τις κυριακάτικες εκλογές στην Βενεζουέλα, οι οποίες σηματοδότησαν την επιστροφή τής δεξιάς στην εξουσία μετά από δεκάξι χρόνια απόλυτης (ή σχεδόν απόλυτης) κυριαρχίας ενός ιδιότυπου σοσιαλισμού "α λα Βενεζουέλα". Ενός σοσιαλισμού που δεν είχε και πολύ μεγάλη σχέση με τον αυθεντικό, μαρξικό σοσιαλισμό και γι' αυτό σημειώνεται συνήθως με το όνομα του κύριου εκφραστή του: τσαβισμός.

Στις προχτεσινές εκλογές, λοιπόν, ο υπό τον Ενρίκε Καπρίλες συνασπισμός τής δεξιάς κέρδισε τα 3/5 των εδρών, στέλνοντας το Λαϊκό Μέτωπο του Νίκολα Μαδούρο στην αντιπολίτευση. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα με το αποτέλεσμα αλλά δεν μπορώ να πω και ότι δεν ήταν αναμενόμενο. Ο μακαρίτης Ούγκο Τσάβες συνήθιζε να μιλάει για μια "μπολιβαριανή επανάσταση", μόνο που αυτή η επανάσταση αρνήθηκε επί σειρά ετών να κάνει κάτι πραγματικά επαναστατικό: να γκρεμίσει τις καπιταλιστικές δομές τής χώρας και πάνω στα συντρίμια τους να οικοδομήσει μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία.

Ούγκο Τσάβες, Νίκολα Μαδούρο: Οι επαναστάτες δεν μένουν πια εδώ...

Πράγματι, ο Τσάβες (κυρίως) και ο διάδοχός του σπατάλησαν την παντοδυναμία τους σε ανώφελες λάιτ μεταρρυθμίσεις, εξαντλώντας την δυναμική τους σε παλινωδούσες προσπάθειες σοβαντίσματος του -έτσι κι αλλιώς- στρεβλού καπιταλιστικού οικοδομήματος. Διότι, όπως και να το κάνουμε, μεταρρύθμιση δεν είναι να αυξήσεις τους φόρους μιας εταιρείας που εκμεταλλεύεται τα πετρέλαια της χώρας σου αλλά να περάσει η εκμετάλλευση αυτού του πετρελαίου στα χέρια του λαού. Μεταρρύθμιση δεν είναι να επιβάλλεις ποινές σε όσους δημιουργούν τεχνητή έλλειψη τροφίμων αλλά ο επισιτισμός τού λαού να βρίσκεται υπό άμεσο λαϊκό έλεγχο.

Παρένθεση. Οι "μεταρρυθμίσεις" τού τσαβισμού μου θυμίζουν εκείνες του ανδρεϊκού ΠαΣοΚ κατά την περίοδο 1981-1985, οι οποίες διαφημίζονταν ως σοσιαλιστικές, με πρώτες και καλύτερες την θέσπιση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Τότε, ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε σχολιάσει: "Αυτά τα μέτρα δεν είναι μεταρρυθμίσεις. Είναι μέτρα που θα μπορούσε να πάρει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση ανοιχτομάτας δεξιάς". Κλείνει η παρένθεση.

Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα των προχτεσινών βενεζουελανικών εκλογών ανέδειξε καταφανώς κάτι που έχουν σημειώσει τόσο ο Μαρξ όσο και ο Λένιν: αν κατά την διαδικασία τού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού η επανάσταση δεν κάνει συνεχή κι αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός, κάποια στιγμή μοιραία θα οπισθοχωρήσει. Αυτή η οπισθοχώρηση είναι νομοτελειακή διότι όσο περισσότερο ολογωρεί μια επανάσταση, τόσο γρηγορώτερα κι ευκολώτερα αναπτύσσεται ο οπορτουνισμός. Κι αφού ο τσαβισμός δίστασε να κάνει τα αποφασιστικά βήματα που και μπορούσε και απαιτούνταν, η ήττα του ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Ο Ενρίκε Καπρίλες (αριστερά) με τον πρόεδρο του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών Λούις Αλμάγκρο.

Πριν δυο χρόνια, στις προεδρικές εκλογές που έγιναν μετά τον θάνατο του Τσάβες, ο Ενρίκε Καπρίλες είχε προσπαθήσει να κερδίσει τον Μαδούρο αλλά απέτυχε. Τότε, το ιστολόγιο είχε δημοσιεύσει ένα σημείωμα με τίτλο: Ενρίκε Καπρίλες Ραντόνσκι: ο "δημοκράτης". Αν έχετε την διάθεση να μάθετε περισσότερα για τον άνθρωπο που αναλαμβάνει πλέον την κυβέρνηση τής Βενεζουέλας (ο Μαδούρο παραμένει πρόεδρος της χώρας), ακολουθήστε τόν διασύνδεσμο και συνεχίστε την ανάγνωση εκεί.

Οταν τα Φασισταριά ντύνονται "πατριώτες"

Τα μεταμφιεσμένα Χρυσαύγουλα ... 

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Βάζω στοίχημα ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν το «Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων (ΕΚΕΟ)». Κι επειδή με πιάσανε κάτι κρυάδες καθώς σκάλιζα τον ιστότοπό του, σκέφτηκα να κάνω τις σχετικές συστάσεις για να μη μένετε ανενημέρωτοι.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο, λοιπόν, το ΕΚΕΟ «είναι το μοναδικό Ελληνικό Ερευνητικό Ίδρυμα στο είδος του και ιδρύθηκε ακολουθώντας τα πρότυπα του Αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων και του Ρωσικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων». Πάντοτε σύμφωνα με τον ιστότοπο, το ΕΚΕΟ απευθύνεται, μεταξύ άλλων, «σε κάθε Έλληνα που θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πανίσχυρη οπλική, αμυντική και αντιτρομοκρατική επιστήμη και τεχνολογία»και «στους πολιτικούς που θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις και να νομοθετήσουν σε θέματα Εθνικής και Διεθνούς Ασφάλειας».

Τσαβισμός και νεοναζισμός

απο το sfyrodrepano

Οι δυο σημαντικότερες διεθνείς ειδήσεις των ημερών ήταν οι εκλογές σε Γαλλία και Βενεζουέλα και τα αποτελέσματα, που χαρακτηρίζονται σημαδιακά, για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση.

Στη Γαλλία, ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια του έμειναν υποκριτικά με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις πρόσφατες εξελίξεις και τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς της Λεπέν –σαν το δολοφόνο που οδύρεται μπροστά στο πτώμα του θύματός του, ενώ από το μαχαίρι του ακόμα στάζει το αίμα.

Λες και είναι κάτι πρωτόγνωρο ή άνθηση του φασιστικού φαινομένου στην καπιταλιστική μήτρα και τροφό του, την αστική δημοκρατία. Λες και υπάρχει κάτι παράδοξο σε αυτό το αποτέλεσμα, εν μέσω της ισλαμοφοβίας και του γενικευμένου παροξυσμού που είχε επικρατήσει μετά από το χτύπημα στο Παρίσι. Ποιος να το πίστευε άραγε πως όταν ποτίζεις ένα δέντρο, αυτό θεριεύει, πετάει κλαδιά κι απλώνει τις ρίζες του;

Βενεζουέλα: Το εύκολο μάθημα της σοσιαλδημοκρατίας

απο την μποτίλια στον άνεμο

Ο Ουρίμπε (πρόεδρος της Κολομβίας, 2002-2010) και ο καταζητούμενος για δολοφονίες ηγέτης της αντιπολίτευσης Λεοπόλντο Λόπεζ (νικητής σήμερα) την έχουν στήσει στον Μαδούρο.

*

Περισσότερα για τους ανωτέρω εικονιζόμενους,
βλέπε από Μποτίλια:

 Τρομοκρατία και Δολοφονίες στη Βενεζουέλα – Ο Νέος Βρώμικος Πόλεμος 

ΗΠΑ εναντίον Βενεζουέλας: Πραγματικότητα, Όχι Φαντασία

Βενεζουέλα (13) 

* * *

Το μάθημα της Βενεζουέλας

Γράφει ο Νίκος Μόττας

(Υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας)

Ο Β. Ι. ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ Ο ΤΕΪΛΟΡΙΣΜΟΣ

"Στρατάρχα μου, καλημέρα και καλή βδομάδα! Σε άλλο ιστολόγιο , άνοιξε συζήτηση για τον τεϊλορισμό απ’ αφορμή την εκτίμηση της πείρας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ· ένας αναγνώστης έκρινε σκόπιμο στα πλαίσια αυτής της συζήτησης να παραθέσει το κείμενο ενός άρθρου του Β. Ι. Λένιν για το ζήτημα αυτό. Δυστυχώς, παρά τις αγαθές του προθέσεις, διέπραξε  δυο λάθη που μειώνουν στο μέγιστο την τελεσφόρηση της προσπάθειάς του: παράθεσε το συγκεκριμένο άρθρο στα αγγλικά και χρησιμοποίησε ως πηγή τον γνωστό τροτσκιστικό διαδικτυακό ιστότοπο που εδώ και πολλά χρόνια διεξάγει αναίσχυντο λαθρεμπόριο και επαίσχυντη παραχάραξη της ιδεολογίας του επιστημονικού κομμουνισμού. Εκτός από το θέμα αρχής που επιτάσσει την ασυμβίβαστη αντιμετώπιση, συστηματική απόκρουση και συνειδητή καταδίκη των τροτσκιστών, ορκισμένων εχθρών και πεπειραμένων υπονομευτών του κομμουνιστικού κινήματος, ανακύπτει και το πρόβλημα της ξένης γλώσσας που καθιστά αυτά τα πολύτιμα για τον ιδεολογικό αγώνα έργα των κλασσικών του επιστημονικού κομμουνισμού απρόσιτα ή δυσπρόσιτα στους και στις αναγνώστες και αναγνώστριες που δεν διαθέτουν στον ένα ή στον άλλο βαθμό τις απαραίτητες γνώσεις ξένων γλωσσών. Ξέρω ότι η χρησιμοποίηση της συγκεκριμένης πηγής είναι η «εύκολη λύση», αφού εκεί είναι όλα «έτοιμα» —άσε, βέβαια, που αυτό δεν ισχύει, γιατί με προσεκτική ανάγνωση και αντιβολή με τα πρωτότυπα ανακαλύπτει κανείς εκεί τερατώδη λάθη πληκτρολόγησης πολλών ξενόγλωσσων κειμένων—, αλλά σιγά-σιγά θα πρέπει να εδραιωθεί η αντίληψη ότι είναι καθήκον όλων μας η χρησιμοποίηση και η διάδοση στο διαδίκτυο των δόκιμων μεταφράσεων των κλασσικών του επιστημονικού κομμουνισμού, όσο κόπο κι αν προϋποθέτει αυτό. Πόσω μάλλον όταν στην περίπτωση του Β. Ι. Λένιν έχουμε την πλήρη ελληνική μετάφραση των «Απάντων» (5η έκδοση, ΣΕ, Αθήνα 1976–1985). Απ’ αυτήν την έκδοση σου στέλνω προς ανάρτηση το άρθρο του Β. Ι. Λένιν «Το σύστημα Τέιλορ σημαίνει υποδούλωση του ανθρώπου στη μηχανή» (δες: Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, Τόμος 24ος (Σεπτέμβρης 1913–Μάρτης 1914), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1979, σελ. 364–366, 463, 531).

"Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής"

Εργατικά ηλεκτρονικά μανίκια

απο agkarra.com

Η διοίκηση επιχειρήσεων ελεγχόμενη από το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι η επιστήμη εκείνη η οποία έχει ως σκοπό και στόχο την ρύθμιση και την διαμόρφωση των χώρων εργασίας και του εργατικού δυναμικού έτσι ώστε να  επιχείρηση να φέρει υπεραξία. Από την άλλη η τεχνολογία είναι ένα ζήτημα το οποίο συχνά αφήνεται να νοηθεί ότι είναι ουδέτερο, ότι είναι μια αποκομμένη δραστηριότητα από την πολιτική ή την οικονομία. Αυτό είναι μια μεγάλη αυταπάτη. Η υπάρχουσα τεχνολογία πάντα ενσωματώνει τις σχέσεις εξουσίας της εκάστοτε κοινωνίας, που αυτή την περίπτωση είναι το ταξικό καπιταλιστικό σύστημα. Η τεχνολογία δηλαδή που παράγεται σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, συνολικά δημιουργείται για την εντατικοποίηση της παραγωγικότητας και την επιβίωση των καπιταλιστών σε ένα σύστημα άναρχης παραγωγής και ανταγωνισμού.  

Επανάσταση και δημοκρατία (Ι)

   Οι ιστορικά και πολιτικά αφελείς ... πιστεύουν πως ... ο σοσιαλισμός θα έρθει με κοινοβουλευτικές διαδικασίες σαν αυτές που γνωρίζουμε στα πλαίσια της “αστικής δημοκρατίας”. Αυτοί οι αφελείς περιμένουν κάποια δημοσκόπηση να τους ... “δείξει” τον σοσιαλισμό να έρχεται !!! Αυτοί οι αφελείς δηλώνουν μαρξιστές ... αλλά σύγχρονοι μαρξιστές. Θέλουν σοσιαλισμό ... αλλά χωρίς την διχτατορία του προλεταριάτου. Θέλουν σοσιαλισμό ... με δημοκρατία. Ετσι λένε ... αλλά κρύβουν πολλά ... περιμένοντας ήσυχοι τον "σοσιαλισμό" που θα τον ανακοινώσει το δελτίο ειδήσεων της  tv και το internet !!!

Τελικά, ήταν τόσο άσχημα στο σοσιαλισμό;

Στη Ουγγαρία, σε δημοσκόπηση του Κέντρου Ερευνών Pew, το 72% δήλωσε πως η ζωή στον καπιταλισμό, είναι χειρότερη απ’ ότι κατά την περίοδο του σοσιαλισμού. Το ποσοστό που λέει το ίδιο στην Βουλγαρία, είναι της τάξεως του 62%. Επίσης, 62% είναι το ποσοστό και των Ουκρανών, που θεωρούν ότι στον καπιταλισμό η ζωή είναι χειρότερη.

Στη Ρουμανία, το 45% απ’ όσους συμμετείχαν σε πρόσφατη έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής, πιστεύουν ότι σήμερα θα ζούσαν καλύτερα, αν δεν είχε επικρατήσει ο καπιταλισμός στη χώρα τους. Το 61%, δήλωσε ότι σήμερα ζει κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες, απ’ ότι επί σοσιαλισμού. Απ’ την άλλη, μόλις το 29% αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό σαν μια «κακή ιδέα».

Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως «η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους». Ενώ, παρέθεσε δημοσκόπηση στην οποία, το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Όπως σημειώνει το περιοδικό: «Από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης προκύπτει ότι η νοσταλγία για την πρώην Ανατολική Γερμανία έχει ριζώσει βαθιά στις καρδιές πολλών πρώην Ανατολικογερμανών, αφού δεν περιορίζεται πλέον στους πιο ηλικιωμένους, που θρηνούν την απώλεια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αλλά ακόμα και οι νέοι, που δεν είχαν σχεδόν καθόλου εμπειρία από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, έχουν σήμερα θετική άποψη γι’ αυτή.» Επίσης, στο περιοδικό υπάρχουν μαρτυρίες, όπως αυτή ενός 38χρονου σήμερα, πρώην Ανατολικογερμανού, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά, για την περίοδο μετά την επανένωση της Γερμανίας: «είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άστεγους, ζητιάνους και φτωχούς ανθρώπους, που φοβούνταν για την επιβίωσή τους».

Όλα αυτά, δεν αναιρούν τα προβλήματα που μπορεί να υπήρχαν στις σοσιαλιστικές χώρες. Όμως από την άλλη, δείχνουν πως η προπαγάνδα της «ελεύθερης» και «δημοκρατικής»Δύσης, σχετικά με τον σοσιαλισμό, έχει διαμορφώσει στρεβλές συνειδήσεις για την κατάσταση που υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες. Πολλοί πιστεύουν πως στον σοσιαλισμό «οι άνθρωποι πεινούσαν» και «δεν περνούσαν καλά», όμως οι ίδιοι οι άνθρωποι σε πολλές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, λένε πως σήμερα στον καπιταλισμό τα πράγματα είναι χειρότερα!

ΠΗΓΗ

Απεργία ….και στο βάθος ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Απο το aristeripolitiki

Όταν τα στοιχεία δείχνουν αδιέξοδο και γενική κρίση του καπιταλισμού, παντού μυρίζει πόλεμος. Για να επιβιώσει το σύστημα από την κρίση υπερπαραγωγής (υπερπαραγωγής - υποκατανάλωσης, πλούτου - φτώχειας, κερδών - ζημιών) πρέπει επειγόντως να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου και του υλικού κεφαλαίου – «διορθωτική κίνηση» το λένε οι χρηματιστές που τα μετράνε όλα με τους ματωμένους δείκτες τους.

Όσο πιο μεγάλη είναι η κρίση τόσο πιο μαζική πρέπει να είναι η καταστροφή. Να μηδενιστούν αξίες και δικαιώματα και, πάλι εκ του μηδενός, να αναστηθεί ο βρικόλακας του κεφαλαίου μέσα από αίμα, τάφους και σκελετούς εργοστασίων.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Μετά τις ένοπλες επιθέσεις της 13^ης Νοεμβρίου  στη γαλλική πρωτεύουσα σαν αυτονόητη και φυσική μοιάζει η κήρυξη  περιοχών της ΕΕ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με στρατιώτες και στρατιωτικά οχήματα σε περιπολία στους δρόμους, με κλειστούς τους χώρους μαζικής συνάθροισης και κλειστά σύνορα, χωρίς όλα αυτά τα μέτρα να προβληματίζουν ιδιαίτερα τις «δημοκρατικές» συνειδήσεις της ΕΕ.

               Η κομμουνιστική  απειλή, την οποία  οι δικοί μας συνταγματάρχες το ’67 είχαν επικαλεστεί για να βγάλουν  τα τανκς στους δρόμους και να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο καθ’ άπασαν  την επικράτειαν,  μετασχηματίστηκε σε τρομοκρατική απειλή, που η δυνατότητα διεύρυνσής της μπορεί να περιλάβει κι αυτήν εν καιρώ, η οποία  προκαλεί παραπλήσιες μορφές δράσης της κυρίαρχης εξουσίας, στην ΕΕ αυτή την φορά. Στο όνομα λοιπόν της κατασταλτικής ή προληπτικής αντιμετώπισής της έχει ξεκινήσει ο περιορισμός ή η αποστέρηση ελευθεριών των πολιτών, με τη συναίνεσή τους μάλιστα.

V.I. Lenin-Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου

V.I. Lenin

Οικονομία και πολιτική στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου

Πράβδα, αρ. 50, 7 Νοεμ. 1919

Άπαντα, Τόμος 39, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1982, σελίδες 271–282
(Με ευχαριστίες στον Μη Απολιθωμένο)

Για τη δεύτερη επέτειο της Σοβιετικής εξουσίας είχα σκεφτεί να γράψω μια μικρή μπροσούρα πάνω στο θέμα που αναφέρεται στον τίτλο. Μέσα όμως στη φασαρία της καθημερινής δουλειάς δεν μπόρεσα ως τώρα να προχωρήσω πέρα από την προκαταρκτική προετοιμασία ορισμένων μερών της. Γι’ αυτό αποφάσισα να δοκιμάσω να εκθέσω σύντομα, περιληπτικά τις πιο ουσιώδεις, κατά τη γνώμη μου, σκέψεις πάνω στο ζήτημα αυτό. Είναι αλήθεια πως ο περιληπτικός χαρακτήρας της έκθεσης παρουσιάζει πολλές δυσχέρειες και μειονεκτήματα. Ωστόσο όμως, προκειμένου για ένα μικρό άρθρο περιοδικού μπορεί ίσως να αποδειχτεί κατορθωτός ο περιορισμένος τούτος σκοπός: να γίνει τοποθέτηση του ζητήματος και να δοθεί ο σκελετός για τη συζήτησή του από τους κομμουνιστές των διαφόρων χωρών.