Ο μύθος γύρω από το φύλλο της “Πανσπουδαστικής” νο.8

Το "επίμαχο" φύλλο νο. 8 της "Πανσπουδαστικής" (όργανο της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ)

Για την “Πανσπουδαστική νο 8″ (1+2)

Μέρες που είναι, είπαμε να πιάσουμε λίγο και άλλον έναν πολύ διαδεδομένο αστικό μύθο που επαναλαμβάνεται εν χορώ, από σχετικούς και άσχετους, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Αυτός δεν είναι άλλος από την περίφημη «Πανσπουδαστική νο8», μέσω της οποίας η ΚΝΕ καταδίκασε υποτίθεται, την κατάληψη του Πολυτεχνείου σαν έργο προβοκατόρων. Συμπυκνωμένη (γιατί με το πέρασμα των χρόνων προστίθεται συνεχώς και περισσότερη σάλτσα) αυτήν την άποψη μπορούμε να την βρούμε εκτός από τις διάφορες ανιστόριτες γκρούπες της «εξωκοινοβουλευτικής» και της «αναρχίας», σε ακροδεξιά(!) μπλογκ (με μια βόλτα στο google θα βρείτε και τέτοια), στην γνωστή και μη εξαιρετέα«καθημερινή»: («…Ενα κόμμα που τρέμει το αυθόρμητο και βδελύσσεται το ακαπέλωτο, και οι πορείες του οποίου γίνονται έξω από τον πραγματικό κόσμο, σε έναν άλλον κόσμο, παράλληλο, αυτόκλειστο και αυτοσυντηρούμενο, ποιον άλλον να ενοχλήσει εκτός ίσως από τα μέλη του εκείνα που έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι η αναμονή του «καθαρού προλεταριακού κινήματος» δεν διαφέρει σε πολλά από την αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας και ότι εκείνη η διά της «Πανσπουδαστικής Νο 8 οξύτατη καταγγελία της ίδιας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το 1973, σαν «προβοκάτσιας», έχει αφήσει ανεξίτηλα και καθοδηγητικά τα σημάδια της;…») αλλά και στην «έγκριτη» κατά τα άλλαΕλευθεροτυπία , άρθρο της οποίας και παραθέτουμε σαν ενδεικτικό του «μύθου»:

Ντάριο Φο, μήνυμα προς "αγανακτισμένους..."

Σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…». Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.

Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… Να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή,η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις…κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί…σαν κανονικοί άνθρωποικι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός…τα λουλούδια που ανθίζουν…ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη…και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.Και όταν μια μέρα πεθάνεις,δε θα πεθάνεις σα γέρος,πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα,αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…”

Στις πύλες της φωτιάς και της αξιοπρέπειας: ΠΩΣ ΔΕΝΕΤΑΙ Τ ΑΤΣΑΛΙ

μια συνέντευξη με το Χάρη Μανώλη απολυμένο απεργό στη Χαλυβουργία Ελλάδος.

Άλλαξε τον κόσμο, το ‘χει ανάγκη

(Μπ. Μπρεχτ, «Η απόφαση»)                

Ο ‘Εθελοντισμός’…ως ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..

Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο αναμοχλεύονται οι προσωπικές μνήμες από τα τρομερά γεγονότα εκείνης της σημαντικής περιόδου. Κι αναπολώ εκείνες τις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο με κάθε λεπτομέρεια. Από κείνη τη μέρα που μας ‘απόλυσαν’ από το 517 ΤΠ στη Δράμα και μαζί με το Νίκο Ζιώτη, τον Ηλία Αγγέλικα και το Γιάννη Μαράκη πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ίσα που προλάβαμε να σφίξουμε στην αγκαλιά μας τη μάνα μας, να κάνουμε ένα μπάνιο και να πάμε εκεί που χτυπούσε τότε η καρδιά της Ελλάδας-στις Σχολές μας.

Ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Μορφές και στόχοι
Γράφει ο Άδηλος

Η Κυβερνητική πολιτική και η στάση της αντιπολίτευσης
Αν ρίξουμε, μια σύντομη ματιά στην εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης και την αντιπολιτευτική δράση του ΣΤΡΙΖΑ μπορούμε να δούμε ότι επί της ουσίας οι δύο πολιτικές είναι όμοιες (όχι ίδιες). Ο καυγάς γίνεται στο πια πρόταση είναι η καλύτερη, ποιος είναι ο καταλληλότερος για να διαχειριστεί την κρίση. Ως εκεί και τίποτε παραπάνω. Έτσι:

Ποιoς «διώχνει» τις δουλειές από τα Ναυπηγεία;

Μιλώντας σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή (MEGA), ο βουλευτής της ΝΔ, Θ. Πλεύρης αναμάσησε τα γνωστά φληναφήματα ότι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος φταίνε οι αγώνες των εργαζομένων και τα συνδικάτα που δεν έρχονται δουλειές. «Στη Ζώνη του Περάματος τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνανε από αυτούς που έρχονται και λένε σήμερα φορολογήστε το εφοπλιστικό κεφάλαιο», είπε απευθυνόμενος στο βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Γκιόκα που βρισκόταν στο πάνελ και πρόσθεσε: «Η Ζώνη του Περάματος δεν είναι θέμα της κρίσης και του μνημονίου. Στο Πέραμα δεν τους αφήνατε να δουλέψουν τους ανθρώπους»! Τα όσα ανέφερε ο βουλευτής της ΝΔ είναι χιλιοειπωμένα από τους μεγαλοεργολάβους της Ζώνης, τους εφοπλιστές και τα τσιράκια τους, μεταξύ αυτών και της Χρυσής Αυγής. Βεβαίως, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα πρωτολανσάρισαν. Το κεφάλαιο, οι μηχανισμοί και τα κόμματά του θέλουν να κρύψουν ότι η ανεργία είναι δημιούργημα αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που προσκυνούν και της πολιτικής που το στηρίζει, ανεξάρτητα από μείγμα διαχείρισης.

Ostalgie: 25 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Ένα κόκκινο μπαλόνι στον βερολινέζικο ουρανό

Ηταν αργά το απόγευμα της 9ης Νοέμβρη του 1989 όταν ο Γκύντερ Σαμπόφσκι από το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος απαντάει αμήχανα στην ερώτηση δημοσιογράφου κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου: «Nach meiner Kenntnis ist das sofort…(απ’ όσο γνωρίζω, αμέσως…)». Μερικά λεπτά νωρίτερα είχε διαβάσει σημείωμα του Πολιτικού Γραφείου για ταξιδιωτική ρύθμιση σχετικά με άδειες μετακίνησης από τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία προς το εξωτερικό. Η ερώτηση του δημοσιογράφου «πότε τίθεται η ρύθμιση σε εφαρμογή» τον πιάνει φανερά απροετοίμαστο ενώ η απάντησή του αναμεταδίδεται ταχύτατα από όλα τα πρακτορεία μένοντας για πάντα στην ιστορία.

Συστήματα γνώσης

Ίσως ένα από τα πραγματικά δομικά χαρακτηριστικά ενός συστήματος γνώσης να είναι ότι εμπεριέχει πάντα έναν αδήλωτο καταμερισμό εργασίας, σύμφωνα με το οποίο η πιο συγκεντρωμένη και κοπιώδης εργασία σε κάποιες περιοχές μπορεί να εξαγοράζεται με την απόκτηση άδειας στην πιο ανέμελη οκνηρία σε άλλες. Έτσι, για να πιάσουμε ένα απτό παράδειγμα της εποχής, είναι αναμενόμενο από έναν ερευνητή στις ανθρωπιστικές επιστήμες να σπαζοκεφαλιάζει ατελείωτα με τα εξαιρετικά δυσνόητα γραπτά του Λακάν, αλλά είναι εξίσου επιτρεπτό να αποδέχεται, ακόμα και αν η περιοχή έρευνάς του είναι η ψυχαναλυτική θεωρία, τα πιο ξεκαρδιστικά παιδαιριώδη αφηγήματα σχετικά με βασικά ζητήματα στην ιστορία των δεκαετιών που προηγήθηκαν. Έχω συναντήσει ανθρώπους που είναι ικανοί να εξηγήσουν τα πιο περίπλοκα εδάφια φιλοσοφίας, για να δώσω ένα άλλο παράδειγμα, αλλά που θεωρούν εντελώς αναμφισβήτητη τη λογική της "Φάρμας των ζώων", ή που τρώνε τη ζωή τους στα αρχεία για να μελετήσουν έναν σχετικά άγνωστο συγγραφέα του 18ου αιώνα αλλά δεν έχουν ποτέ ερωτήματα για την αξιοπιστία πηγών όταν διαβάζουν Robert Conquest

Δομικός αλληθωρισμός: 1948, 1977, 1979, 1990

To 1948, λίγο μετά την επίσημη έναρξη του Ψυχρού Πολέμου ελέω"δόγματος" Χάρι Τρούμαν(το οποίο βεβαίως αφορούσε συγκεκριμένα την ανάγκη "σωτηρίας της Ελλάδας" από το "χάος και τον εξτρεμισμό" του ΔΣΕ), ο βρετανός Τζορτζ Όργουελ δημοσίευε το 1984, ένα δυστοπικό μυθιστόρημα το οποίο εξελισσόταν μεν στην μελλοντική Αγγλία, κάτω από τη μπότα ενός "ολοκληρωτικού" μελλοντικού σοσιαλισμού (IngSoc), αλλά το οποίο δεν υπήρξε κανείς που να μην διάβασε ως αλληγορία της "σταλινικής" Σοβιετικής Ένωσης, όπως άλλωστε ήταν και η Φάρμα των ζώων. 

Η μαύρη τρύπα

Δεν έχει αποχρώσεις το μαύρο. Ούτε γι' αυτούς που ζουν, πορεύονται, πολιτεύονται ακόμα κι αν απλώς επιζούν εκτός της «μαύρης τρύπας» του πολιτικού σύμπαντος. Μπορεί στην πιάτσα να κυκλοφορούν οι 50 πορνοαποχρώσεις του γκρι αλλά ο φασισμός δεν είναι πορνό. Είναι σκότος και θάνατος. Μήτε καν κάρβουνο για να κινήσει μηχανές. Καρβουνιάζει τους ανθρώπους. Είναι επιλογή υποκειμενική κι αντικειμενική, ατομική ή συλλογική χωρίς ελαφρυντικά.

"ΘΑ ΠΑΤΑΧΘΕΙΤΕ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ "

QUIZ για πανίσχυρους λύτες:
Ποιος έγραψε την παρακάτω επιστολή;

α) Στυλιανός Πατακός, εκτελών χρέη διευθυντού ελληνορθόδοξου σχολείου.
β) Ο ηθοποιός Αρτέμης Μάτσας στην ταινία "Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, αγαπούν το σχολείο μας".
γ) Κωνσταντίνος Σάλτας, Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Δάφνης -Υμηττού με το κόμμα Σούπερ Μάρκετ Σύριζος - και του πουλιού το γάλα.

ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟ ΚΚΕ;

Αρχική δημοσίευση Lenin Reloaded, 3 Νοέμβρη 2012.

Χθες, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σίμος Κεδίκογλου χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ "κομμουνιστικό κόμμα" που στηρίζει την κατάργηση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και που επιθυμεί "έξοδο της χώρας από την Ευρώπη."

Πρόκειται για αισχρό και απόλυτα ενσυνείδητο ψέμμα, το οποίο έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους:

Στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου

Μέχρι τώρα όλοι νομίζατε ότι ΠΑΣΟΚος είναι αυτός ο οποίος ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, στηρίζει ή είναι μέλος του. Λάθος. Το να είσαι πασόκος δεν είναι μια απλή κομματική ταυτότητα. Δεν είναι μια ιδιότητα την οποία αποκτά κανείς με την απλή επιλογή του κόμματος αυτού μέσα σε ένα παραβάν ή με την εγγραφή στα μητρώα μελών και φίλων. Το να είσαι πασοκος είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο ανεξάρτητα από το είδους του πασόκου που είσαι, σε στιγματίζει, σε χαρακτηρίζει, καθορίζει το σύνολο σχεδόν των πράξεών σου. Δεν είσαι πασόκος μόνο όταν ψηφίζεις, ούτε όταν υπερασπίζεσαι τα μούλικα του Αντρέα στις παρέες σου όταν η συζήτηση πάει στην πολιτική. Είσαι πασόκος όταν πας στον φούρνο να αγοράσεις ψωμί, όταν οδηγείς το αμάξι σου, όταν παίζεις μπάλα ή τάβλι με τους φίλους σου, όταν βλέπεις ειδήσεις, όταν πηγαίνεις στο σχολείο του παιδιού σου να πάρεις τους βαθμούς του, όταν κοιμάσαι, όταν ξυπνάς.

ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ...ΣΑΝ ΝΑ ΧΟΡΕΥΑΝ ΤΟ "Γριβα μ"

Το μεγάλο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ που έγινε την 1η Νοεμβρη στην Αθήνα πρέπει να τρόμαξε πολλούς και φαινομενικά "αντίθετους" και "αντικρουόμενους" μεταξύ τους .

Και όμως ακόμα και η φρασεολογία τους ,ακόμα και τα συντακτικά τους λάθη είναι καρμπόν ,λες και βγήκαν απο κοινό για όλους εκτυπωτή και κοινό κέντρο .!!! 

"Αριστερά" και δεξια "δημοκρατικα" σαιτ ,αγκαλια με ακροδεξιά , φασιστικά -ναζιστικά και με τις ιδιες λεξεις σχεδόν ,τους ίδιους "εντοπισμούς" ,την ίδια χολή και υπονοούμενα .Λες και υπακουουν σε Μαέστρο !!

«Τίποτα δεν τέλειωσε» για τους χαλυβουργούς

Εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από την έναρξη της 9μηνης απεργίας στο εργοστάσιο της «Χαλυβουργίας Ελλάδος»

«Παρών» στους σημερινούς και αυριανούς αγώνες δήλωσαν οι χαλυβουργοί, με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από την έναρξη της 9μηνης απεργίας στο εργοστάσιο της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» στον Ασπρόπυργο, στην εκδήλωση που οργάνωσε το βράδυ της Παρασκευής στην Ελευσίνα η Επιτροπή των χαλυβουργών του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας.

η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ του 12 γιορταστηκε με τους συντροφους εκει 

Στην έναρξη της εκδήλωσης, οι χαλυβουργοί κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη πέντε συναδέλφων τους, με τους οποίους δούλεψαν και αγωνίστηκαν πλάι πλάι και δε βρίσκονται σήμερα στη ζωή.

Στην ομιλία του, ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου της Χαλυβουργίας κατά τη διάρκεια της απεργίας, υπενθύμισε όσα τόνιζαν οι χαλυβουργοί στις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων: Την ανάγκη για οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, για προετοιμασία για σκληρούς και μακρόχρονους αγώνες, για δυνάμωμα της αλληλεγγύης. Σημείωσε πως όλα αυτά είναι επίκαιρα και σήμερα, πως βρέθηκαν στο επίκεντρο του δίμηνου δράσης που σχεδίασαν και υλοποίησαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

«Δε ζούμε με 400 ευρώ». Το σύνθημα - κάλεσμα των χαλυβουργών για αγώνα ταξικό θύμισε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου και Ναυπηγικής Βιομηχανίας. Υπογράμμισε πως ο ηρωικός αγώνας που δόθηκε στη «Χαλυβουργία» είναι πηγή πολύτιμων συμπερασμάτων για τις σημερινές και αυριανές απαιτήσεις της πάλης.

..να και το καζανι που μας ζεσταινε τα χερια και την καρδια...

«Σήμερα δηλώνουμε "παρών", τίποτε δεν τέλειωσε», ανέφερε σε μήνυμα που έστειλε από τη χώρα όπου έχει ξενιτευτεί και εργάζεται σήμερα ένας χαλυβουργός. Επίσης, ο απολυμένος Σταύρος Φονικάκος διάβασε ποίημα που έγραψε για τον αγώνα που έδωσαν: «Παίρνουν τα πανό και ξεκινάνε σ' άλλη κοινωνία για να πάνε».

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με γλέντι με τους μουσικούς Γιώργο Σαρρή, Αλέξανδρο Τσάμη, Μάριο Χριστόπουλο και Χάρη Λιβάνιο.

Ριζοσπάστης