Ο σκοπός της επίθεσης στον Ι. Β. Στάλιν

Κανένας ηγέτης δεν έχει κατασυκοφαντηθεί με τον πιο χυδαίο και βάρβαρο αποκρουστικό τρόπο όσο ο Ι.Β. Στάλιν

Τόνοι μελάνι χύνονται από αστούς ιστοριογράφους και δημοσιολόγους ενάντια στον Ι.Β. Στάλιν. Τόσοι που στην παγκόσμια ιστορία δεν πρέπει να υπάρχει ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τον πιο χυδαίο και βάρβαρο αποκρουστικό τρόπο όσο αυτός. Με κάθε αφορμή. Στα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών τον εξομοίωναν με τον Χίτλερ. Με αφορμή την αντικομμουνιστική υστερία του Συμβουλίου της Ευρώπης που διατυπώθηκε στο διαβόητο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, καταγράφεται ως στυγνός εγκληματίας του σοβιετικού λαού και όχι μόνο. Και πρόσφατα, με αφορμή τα 50 χρόνια από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, συνεχίστηκε η υστερία των σταλινολόγων και της αποσταλινοποίησης. Αλλά φαίνεται πως η αντισταλινική υστερία δεν έχει όρια για όλους αυτούς τους «σύγχρονους» ιδεολόγους του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής τρομο-λαγνείας. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν με κάθε αφορμή, όπως για παράδειγμα τη σημερινή μέρα που είναι επέτειος του θανάτου του. Πράγματι, στις 5 Μάρτη 1953 έπαψε να χτυπά η καρδιά του Ι.Β. Στάλιν. Ετσι, αναμένεται να «τιμηθεί» δεόντως από την αστική ιστοριογραφία.

Η σφοδρή επίθεση στον Στάλιν, που έδρασε ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων στην ΕΣΣΔ, χτυπά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μάλιστα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, που ήταν έργο των λαών της, με πρωτοπορία το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά η επίθεση στο πρόσωπό του γίνεται για έναν ακόμη λόγο: Ο Στάλιν καθοδηγούσε το Κόμμα, έχοντας καθαρή τη λενινιστική υποθήκη ότι κανένας δεν μπορεί να μας ανατρέψει εκτός από τα δικά μας λάθη. Οπως, επίσης, είχε καθαρό το ενδεχόμενο της απειλής που αποτελεί τόσο η ιμπεριαλιστική επέμβαση για την ανατροπή του σοσιαλισμού «απ' έξω» όσο και η οργάνωση της ανατροπής «από τα μέσα», δηλαδή η δράση ισχυρών δυνάμεων που δρουν μέσα στις γραμμές του σοσιαλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό. Αυτή ήταν και είναι η αιτία που δέχτηκε την πιο μεγάλη επίθεση.

Για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού

Ο Στάλιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν, ο Λένιν), είχε ξεκάθαρο πως ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε ανειρήνευτη ταξική αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαθέτει ακόμη σημαντικές δυνάμεις και ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακατακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Η σοβιετική Ρωσία το είχε ζήσει με τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών της ΑΝΤΑΝΤ στα 1918 όπου και ηττήθηκαν. Επομένως, η απειλή ήταν υπαρκτή. Αλλά και παραμονές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, το Κόμμα των μπολσεβίκων και το εργατικό σοβιετικό κράτος είχαν καθαρό πως και οι δύο αντίπαλοι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί είχαν κοινό σκοπό την ανατροπή του σοσιαλισμού. Και για να πετύχει η εξωτερική επέμβαση απαιτούσε υπονόμευση από τα μέσα.

Η επαγρύπνηση, επομένως, απέναντι στην «από τα μέσα» αντεπαναστατική δράση ήταν στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων του Κόμματος. Αλλωστε, η εκτίμηση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται με άλλες μορφές κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που αργότερα καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ σαν λαθεμένη, ήταν σωστή. Και την καταδίκη αυτής της εκτίμησης την «πλήρωσε» ο σοσιαλισμός, όπως εκ των υστέρων φάνηκε, με την αντεπανάσταση. Ολ' αυτά, επιβεβαιώνονται, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού και αποτελούν μια σημαντική παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη του στις σύγχρονες συνθήκες. Οι τότε συνθήκες και οι εσωτερικές εξελίξεις στις παραμονές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όπως ήταν οι «δίκες της Μόσχας», δηλαδή η αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών στοιχείων είναι μια από τις αφορμές για το σφοδρό αντισταλινισμό, δηλαδή αντικομμουνισμό, και η αναγόρευση από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα της υπεράσπισης και προστασίας του σοβιετικού λαού και του κράτους ως έγκλημα. Παρ' όλ' αυτά, υπάρχουν και μαρτυρίες αστών παραγόντων, όπως του Γιόσεφ Α. Ντέιβις, Αμερικανού πρεσβευτή στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο. Αυτός, βεβαίως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν φιλοσοβιετικός ή οπαδός του κομμουνισμού και προσωπικά του Στάλιν. Και όμως, η μαρτυρία του για τις «δίκες» της Μόσχας είναι εντελώς αντίθετη απ' αυτήν της κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.

Ο Ντέιβις δημοσίευσε το 1943 στη Ζυρίχη βιβλίο με τον τίτλο: «Σαν πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα: Αυθεντικές και εμπιστευτικές εκθέσεις για τη Σοβιετική Ενωση έως τον Οκτώβρη του 1941».

Ο Αμερικανός διπλωμάτης παρακολούθησε - όπως και όλοι οι ξένοι διπλωμάτες που το επιθυμούσαν - τις δίκες της Μόσχας. Μάλιστα, ο ίδιος και από προσωπικό ενδιαφέρον ως διπλωματούχος νομικός.

Οι μαρτυρίες του Αμερικανού πρεσβευτή στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτό. Την επαγρύπνηση του Κόμματος και της σοβιετικής κυβέρνησης για προστασία των λαών της ΕΣΣΔ.

Για τη δίκη ενάντια στον Καρλ Ράντεκ και τους συγκατηγορουμένους του το 1937, ο Ντέιβις, που υπήρξε επίσης αυτόπτης μάρτυρας (σελ. 33 του βιβλίου του), αναφέρει την έκθεση που έστειλε στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον στις 17 του Φλεβάρη 1937. Στην έκθεση γράφει: «Αντικειμενική θεώρηση με άφησε με εναντίωση να συμπεράνω ότι το κράτος πραγματικά απέδειξε την κατηγορία (τουλάχιστον κατά τούτο, ότι η ύπαρξη μιας εκτεταμένης συνωμοσίας και μυστικών μηχανορραφιών κατά της σοβιετικής κυβέρνησης από τους πολιτικούς αρχηγούς τέθηκαν εκτός αμφισβήτησης και σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους τα ισχυριζόμενα στο κατηγορητήριο εγκλήματα διαπράχθηκαν και είναι τιμωρητέα). Μίλησα με πολλούς, και μάλιστα με όλα σχεδόν τα μέλη του εδώ Διπλωματικού Σώματος, και με ίσως μια μοναδική εξαίρεση όλοι ήταν της γνώμης ότι η ακροαματική διαδικασία απέδειξε καθαρά την ύπαρξη ενός μυστικού πολιτικού σχεδίου και μιας συνωμοσίας με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης».

Ο πρέσβης των ΗΠΑ σε γράμμα του στην κόρη του Εμλεν, στις 8 του Μάρτη 1938, αναφέρει: «Την προηγούμενη βδομάδα παρακολουθούσα καθημερινά τις συνεδριάσεις της δίκης Μπουχάριν... Αποκαλύπτεται η σιλουέτα μιας συνωμοσίας, που, με στόχο να πραγματοποιήσει την ανατροπή της τωρινής κυβέρνησης, παρ' ολίγο να είχε επιτυχία».

Ο ίδιος μετά από μια συνομιλία που είχε με τον ίδιο τον Στάλιν γράφει στην κόρη του στις 9 του Ιούνη 1938. «Αν μπορείς να φανταστείς μια προσωπικότητα που σε όλα τα σημεία είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που θα μπορούσε να επινοήσει και ο μανιωδέστερος αντίπαλος του Στάλιν, τότε έχεις την εικόνα αυτού του ανδρός. Οι συνθήκες που γνωρίζω ότι κυριαρχούν εδώ και αυτή η προσωπικότητα απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους όπως δύο πόλοι». (σελ. βιβλίου 276).

Την άποψή του για τις δίκες της Μόσχας, ο Ντέιβις τη διατυπώνει το 1941, και μετά την εισβολή των χιτλεροφασιστών στην ΕΣΣΔ. Στο βιβλίο του (σελ. 209) γράφει ότι οι δίκες αυτές για εσχάτη προδοσία «εξόντωσαν την Πέμπτη Φάλαγγα του Χίτλερ στη Ρωσία». Η δική του μαρτυρία απαντά ανάγλυφα στο ότι ένα από τα υποτιθέμενα εγκλήματα του Στάλιν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το τσάκισμα των μηχανισμών υπονόμευσης του σοβιετικού κράτους «από τα μέσα» και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού, με δεδομένο τον επερχόμενο πόλεμο. Ας το παρακολουθήσουμε.

απο τον Ριζοσπάστη