Νίκος Μπελογιάννης υιός

Την πολιτική την επιλέγεις και ευθύνεσαι γι αυτή, τη συγγένεια όχι.

Τρέχοντας από βάρδια σε βάρδια στο νοσοκομείο, δεν κατάφερα να παρακολουθήσω αυτά που διαμείφθηκαν στην εκδήλωση για το Σπίτι του Μπελογιάννη και σε συνέχεια στα μπλογκ.

Θα ήθελα να σημειώσω μόνο ένα κομμάτι που αφορά την ιστορία, την πολιτική και την οικογένεια.

Ο Νίκος Μπελογιάννης στέλεχος του ΚΚΕ, η Έλλη Παππά, στέλεχος του ΚΚΕ μέχρι το 1967 (αν δεν κάνω λάθος) και ο Νίκος Μπελογιάννης, υιός των δύο, είναι ένας πολίτης, πρώην στέλεχος του αναθεωρητικού και διασπαστικού ΚΚΕ εσ.

Και οι τρεις έχουν την πολιτική τους ταυτότητα και άποψη.

Ανεξαρτήτως των συγγενικών δεσμών, οι απόψεις του υιού δεν μπορούν να κριθούν με βάση τις απόψεις των γονιών του. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε συλλογική ευθύνη για τις ατομικές απόψεις του καθένα.

Ο Ν.Μπ. υιός έχει τις απόψεις του για το ΚΚΕ, τον πατέρα του, τη μητέρα του και για την εποχή. Οι απόψεις αυτές κρίνονται εντελώς αυτοτελώς σαν τέτοιες, είτε είναι κατά του ΚΚΕ είτε κατά ηγετών του. Σε τίποτα δεν λαμβάνουν μεγαλύτερη ή μικρότερη αξία λόγω των συγγενειών. Οι πολιτικές απόψεις δεν είναι συναισθηματικές απόψεις που κρίνονται από ψυχολόγους ή κοινωνιολόγους. Οι συναισθηματικές απόψεις του μπορεί να αφορούν όποιον ενδιαφέρεται αλλά στην πολιτική ελάχιστο βάρος έχουν όταν δεν είναι μέρος της πολιτικής, δηλαδή πολιτικές.

Συνεπώς ο Ν,Μπ. υιός έχει πολιτική άποψη, όπως ο καθένας μας και έτσι κρίνεται, όχι με βάση παράλογες απαιτήσεις να συμφωνεί η να διαφωνεί με τον πατέρα του ή το κόμμα του πατέρα του και της μητέρας του. Κι εμείς έτσι θα τον κρίνουμε και αν στραφεί κατά του ΚΚΕ δεν έχουμε κανένα λόγο να μη τον κρίνουμε, όπως κάθε έναν που κάνει το ίδιο.

Η ιστορία όμως δεν ξαναγράφεται εκ των υστέρων. Πολύ δε περισσότερο δεν γράφεται από συγγενείς που δεν έχουν την ίδια πολιτική άποψη με τους γονείς, ή το κόμμα τους. Γι αυτό δεν θα λάβουμε υπόψη τις απόψεις του υιού για την ιστορία των γονιών περισσότερο από ότι μια πολιτική άποψη.

Οι ίδιοι οι γονείς τώρα κρίνονται αυτοτελώς μέσα στις συνθήκες και στους ρόλους που έδρασαν. Δεν είναι το ίδιο ο Νίκος και η Έλλη. Ο πρώτος έδωσε τη ζωή του. Η Έλλη έδινε τη ζωή της για το ΚΚΕ μέχρι που ήταν στέλεχος, μετά προσπάθησε να επανασυνδεθεί και αφού απέτυχε στράφηκε με σφοδρότητα κατά του ΚΚΕ. Άρα έχει «δύο ζωές» που κρίνονται και φυσικά δεν μπορεί να αποσιωπείται η τελευταία.

Την Έλλη τη γνώρισα εκτός από την εξορία και στο ΚΜΕ, ήταν στο ιστορικό τμήμα και είχε καλές σχέσεις με το ΚΚΕ. Για να πω την αλήθεια αυτό που κατάλαβα και από τις συνομιλίες, χωρίς να είμαι σίγουρος (ήμουν σε άλλο τμήμα εγώ) ήθελε το ΚΚΕ να αποδεχτεί τη δική της εκδοχή για τα γεγονότα τότε και μάλλον η απάντηση ήταν ότι η ιστορία δεν ξαναγράφεται και κυρίως δεν γράφεται υποκειμενικά. Έτσι χάλασε η σχέση και αντιστράφηκαν τα πράγματα. Υπήρχαν και κάποιες μουρμούρες για τη δική της στάση αλλά αυτά δεν έχει νόημα να τα ανασύρουμε. Πολιτικώς πάντως στράφηκε κατά του ΚΚΕ και σε μερικές περιπτώσεις ξεπέρασε τα όρια. Ας κριθεί έτσι.

Φυσικά στην κοινωνία αυτοί οι διαχωρισμοί των πολιτικών οντοτήτων δεν είναι κατανοητοί πάντα κι έτσι έχουμε απαιτήσεις παράλογες από ανθρώπους που απλώς έτυχε να έχουν συγγένεια αλλά έχουν διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις.

Νομίζω πως ο καθένας πρέπει να κρίνεται αυτοτελώς και μόνο ως αναφορά θα πρέπει να μας απασχολεί η συγγένεια.

Την πολιτική την επιλέγεις και ευθύνεσαι γι αυτή, τη συγγένεια όχι.

Στέργιος Βασιλείου