ΟΙ "ΞΑΓΡΥΠΝΟΙ" ... ΟΙ "ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΙ" ... ΚΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΚΕ ...

απο τον Μάνο Δούκα 

...ΓΙΑ ΤΟ «NUIT DEBOUT» ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ...

Είδα διάφορες αναρτήσεις φίλων με επικριτικά ... έως ειρωνικά ... σχόλια, για τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην εξέγερση των Γάλλων "ξάγρυπνων" και το άρθρο του Ριζοσπάστη : http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8873191


Νομίζω ότι είναι αναμενόμενη η κριτική αυτή από τους συγκεκριμμένους φίλους μου - οπαδούς του "αυθόρμητου".

Αλλά είναι αναμενόμενη ... ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ... κι η επιφύλαξη που εκφράζει το ΚΚΕ μέσω του Ριζοσπάστη για το κίνημα αυτό.

Γιατί καμμιά "αυθόρμητη" εξέγερση στην ιστορία δεν οδήγησε σε κάποια ανατροπή ...

Γιατί καμμιά "αυθόρμητη" εξέγερση στην ιστορία δεν ήταν εντελώς "εξέγερση" ... ή εντελώς "αυθόρμητη" ...

Γιατί δεν υπήρξε καμιά "αυθόρμητη" εξέγερση που δεν καθοδηγήθηκε από την αρχή ή στο τέλος από την άρχουσα τάξη ... όπως άλλωστε καθοδηγείται κι η "κοινή γνώμη" ...

Γιατί καμιά "αυθόρμητη" εξέγερση ποτέ δεν άφησε πίσω της τίποτα ...

Γιατί το ρεύμα και τα μεγάφωνα στις πλατείες της Ισπανίας το πλήρωναν κάποιες συγκεκριμμένες πολυεθνικές ... όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων ...

Γιατί οι "αυθόρμητες" επαναστάσεις της "Αραβικής άνοιξης" ... είδαμε τι έβγαλαν και πόσο "αυθόρμητες" ήταν ...

Γιατί η αυθόρμητη "πορτοκαλιά" εξέγερση στην Ουκρανία έβγαλε συτό που βλέπετε τώρα ...

Γιατί οι "αγανακτισμένοι" της Ελλάδας το μόνο που κατάφεραν ήταν να παράγουν καλούς Κατρούγκαλους και Βαρουφάκηδες και καλούς Κασιδιάρηδες που ήταν - λέει - όλοι τους ... "μακριά από κόμματα" ...

Α ... μη το ξεχάσω ... παρήγαγαν και κρετίνικα επιχειρήματα του στυλ "το ΠΑΜΕ δε μας άφησε να μπούμε στη βουλή" ... την ώρα που προβοκάριζαν κι επιτίθονταν στη διαδήλωση με όπλα και εξαρτήματα της ασφάλειας και την ώρα που σκότωναν ένα διαδηλωτή ...

Γιατί το "κίνημα του Δεκέμβρη" ήθελε να μας κάνει να δεχτούμε ότι το κάψιμο των μαγαζιών ... είναι "κίνημα" ... μέχρι που κάηκε η Μαρφίν κι άρχισαν τότε όλοι (;) να τα βλέπουν αυτά σαν προβοκάτσιες ...

Καμμιά επανάσταση δεν έγινε ποτέ αυθόρμητα ...
Εκτός από αυτές που βλέπετε στον ύπνο σας ...

Όλες πράγματι αξιοποίησαν ή αν θέλετε καθοδήγησαν ή εκμεταλλεύτηκαν το αυθόρμητο ... κι ήταν αυτό σημαντική προυπόθεση της επιτυχίας τους ...

Όμως όλες οι μεγάλες και επιτυχημένες επαναστάσεις στηρίχτηκαν σε συνειδητοποιημένους, οργανωμένους, συγκροτημένους επαναστάτες που τις οργάνωναν με πείσμα, πάθος και σύστημα ...

Η αβάσταχτη μπόχα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας

Αυτό το άγχος των κάθε λογής σοσιαλδημοκρατών, ροζ, πορτοκαλί και βαθύ πορτοκαλί, να βρουν τρόπους να σώσουν την χώρα, την Ελλάδα τους, να βρουν τρόπους να επιστρέψει η ανάπτυξη να ξεφύγουμε επιτέλους από την ύφεση, να ανακάμψει η επιχειρηματικότητα να δοθούν δουλειές στους νέους μας που μεταναστεύουν…. Κροκοδείλια δάκρυα βολεμένων μικροαστών που ακόμη και μέσα στην πιο σκληρή καπιταλιστική κρίση καταφέρνουν και την βολεύουν. 

Πως άραγε ; Πολύ ικανοί άνθρωποι αυτοί οι αριστεροί της εθνικής ανάτασης, της εθνικής ανάπτυξης , της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας. Καπιταλιστικής μεν με αριστερή μπλουζίτσα δε. 

Και τα ερωτήματα που θέτουν αυτοί οι ευφυείς αριστεροί γνωστά , ανιαρά αλλά τόσο χαρακτηριστικά της αγωνίας τους να διατηρήσουν την θέση τους στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Και φυσικά και τον ίδιο τον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, με κάποιες βελτιώσεις βέβαια, καθώς δεν μπορούν να αλλάξουν όλα μονομιάς, είναι μεταφυσικό, αντιδιαλεκτικό, μικροαστικό και γενικά –ικό. 

Αυτοκριτική

Στις εξορίες και στις φυλακές ... οι κομμουνιστές περνούσαν ώρες πολλές ... κάνοντας αυτοκριτική, κριτική στο κόμμα και στα στελέχη του. Προφανώς τις περισσότερες φορές τέτοιες διαδικασίες είχαν την μορφή πραχτικής προσαρμογής της άμεσης τακτικής και της δράσης ... αλλά πάντα υπήρχαν και οι στιγμές ενός μυστήριου ψυχοθεραπευτικού αυτομαστιγώματος που ίσως δεν πρόσφερε στην πιό αποτελεσματική δράση τίποτα σημαντικό. Και όμως γινόταν ... και συνεχίζει να γίνεται.

   Ίσως είναι απολύτως κατανοητό γιατί να το κάνεις σε συνθήκες φυλάκισης, βασανιστηρίων και άμεσης απειλής της υπαρξής σου ... αλλά σε συνθήκες διαφορετικές ... καταντάει μια τροχοπέδη που σε παραλύει. Άρα στην ουσία το βασικότερο σημείο είναι ... η αυτοκριτική να μεταμορφώνεται σε ένα αποτελεσματικό εργαλείο βελτίωσης και ενίσχυσης της δράσης και όχι σε μία διαλυτική διαδικασία. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. 

Οι Συριζαίοι σταυρώσαν τον Χριστό!

απο το agkidapress.gr

Μ. Παρασκευή του 2016! Ο καιρός μουντός! Βρέχει! Η υγρασία τρυπάει τα κόκαλα. Η καμπάνα χτυπάει πένθιμα!

Ο γείτονάς μου ο Θέμης, ο «διανοούμενος» Συριζαίος, που έγινε και θεοσεβής, αφού η πίστη ήταν σκαλοπάτι για την εξουσία κι αφού ο αρχηγός για να γίνει πρωθυπουργούς αμολούσε περιστέρια στον εορτασμό των Θεοφανείων, πειράζει τον Σολομωνίκο, αφού η εξουσία δημιουργεί διάθεση για αστειάκια!

– Ει Σολομωνίκο! Πάλι ξανασταυρώσατε τον Χριστό;

– Εγώ Θέμη δεν σταύρωσα κανέναν!

– Οι Οβραίοι σταυρώσαν τον Χριστό. Οι πρόγονοί σου!

– Οι Εβραίοι δεν σταύρωσαν κανέναν Χριστό γιατί δεν πιστεύουν στην ύπαρξή του! Τώρα πάλι αν εσύ θέλεις να πιστεύεις σ’ έναν Εβραίο που τον σταύρωσαν άλλοι Εβραίοι, με γεια σου, με χαρά σου!

– Κι όμως όλος ο κόσμος το μαρτυράει Σολομωνίκο!

– Κι όμως μέχρι πριν λίγο καιρό, που παρίστανες τον επαναστάτη και τον άθεο, έλεγες ότι παλιές και νέες γραφές είναι παραμύθια!

– Ο άνθρωπος μεγαλώνει και βάζει μυαλό Σολομωνίκο!

– Ο άνθρωπος μεγαλώνει και αλλάζει! Δεν ξέρω αν οι Εβραίοι σταυρώσαν τον Χριστό! Ξέρω όμως ότι οι Εβραίοι καθημερινά σταυρώνουν τον Παλαιστινιακό λαό! Έχουν μάλιστα και νέους συνεταίρους! Εκτός από τους Αμερικανούς έχουν και την αριστερή σου κυβέρνηση!

– Αρχίσαμε την προβοκάτσια Σολομωνίκο;!

– Σοβάρεψες καλλιτέχνη μου;! Κι επειδή μίλησες για σταύρωση κι επειδή με τα θρησκευτικά τα είχα λίγο καλύτερα από εσένα, οι Χριστιανοί λένε πως ο Χριστός είναι παντού, στο πρόσωπο του φτωχού, του κυνηγημένου, του αδύναμου, του ζητιάνου!

– Τα είχες καλά με τα θρησκευτικά;! Δεν τα έχεις άλλο;!

– Ότι θέλεις κρατάς από τις κουβέντες καλλιτέχνη, αλλά εγώ δεν είμαι βόδι για να με αποπροσανατολίσεις!

– Περίεργες κουβέντες Σολομωνίκο!

– Δεν τέλειωσα αγαπημένε μου αριστερέ. Επειδή λοιπόν ο Χριστός βρίσκεται όπου βρίσκονται της γης οι θλιμμένοι, τον Χριστό σήμερα δεν τον σταυρώνουν μόνο οι Εβραίοι. Τον σταυρώνουν και πολλοί άλλοι, αλλά πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που κατάφεραν και τον έπιασαν κορόιδο και τους εμπιστεύτηκε, που τον εξαπάτησαν όταν χτύπησε την πόρτα τους ζητιανεύοντας και τον έμπασαν μέσα δήθεν για να τον ντύσουν, να τον ποτίσουν και να τον χορτάσουν μια βούκα ψωμί κι αντί γι’ αυτό τον σταύρωσαν! Οι Συριζαίοι σταυρώσαν τον Χριστό, Θεμιστοκλή που έγινες Θέμης!

– Πολύ πονήρεψες Σολομωνίκο!

– Ξύπνησα Συριζαίε, ξύπνησα!

Παρακολούθησα όλη τη σκηνή από την βιτρίνα της καφετέριας που περίμενα τον Σολομωνίκο να πιούμε καφέ! Ο «αριστερός καλλιτέχνης» βλέποντας τον Σολομωνίκο να κάθεται μαζί μου πάγωσε! Είχε να με κοιτάξει από τότε που τον έβαλα να μετρήσει τα σκαλιά των γραφείων, τότε που προσπάθησε βρώμικα κι ελεεινά να γκρεμίσει το σπίτι μας! Τότε που προσπάθησε ν’ αφήσει τον λαό χωρίς καταφύγιο, τότε που επειδή δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την βρώμικη αποστολή του μας είπε γραφικούς και κολλημένους! Έμεινε το βλέμμα του να με κοιτάει.

– Οι Συριζαίοι σταυρώσαν τον Χριστό επανέλαβα τα λόγια του Σολομωνίκου, ενώ ο Θέμης διάβαζε τα χείλη μου, καθώς ακούγονταν πλέον όλο και περισσότερες κραυγές περαστικών:

– Εσύ δεν είσαι που μας έταξες ότι θα κόψεις τον ΕΝΦΙΑ;! Τον ήκοψες;!

Νάβις

130 ΧΡΟΝΙΑ

Κηρύσσεται στις ΗΠΑ γενική απεργία με κεντρικό αίτημα το 8ωρο. Παραμονές της απεργίας ο αστικός Τύπος «προειδοποιούσε» πως το 8ωρο θα επέφερε «μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανικού εργάτη», ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε «αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό». Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήριζε το κίνημα «αντιαμερικανικό», προσθέτοντας ότι «οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους»…
Την ημέρα της απεργίας, ωστόσο, χιλιάδες εργάτες αψήφησαν τις «υποδείξεις» των αστών και την τρομοκρατία (από την κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής) και κατέβηκαν στους δρόμους. 

Σχεδόν 340.000 εργάτες διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα, με επίκεντρο το Σικάγο, όπου οι απεργοί ξεπέρασαν τους 80.000. 

Ηταν δε, τόσο μεγάλη και τόσο επιβλητική η κινητοποίησή τους που οι καπιταλιστές θεώρησαν πως έπρεπε να επιβληθούν δυναμικά. Ετσι, στις 3 Μαΐου η αστυνομία πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον εργατών που διαδήλωναν- κατά των απεργοσπαστών- έξω από το εργοστάσιο θεριστικών μηχανών Μακ Κόρμικ, δολοφονώντας εν ψυχρώ 4 διαδηλωτές και τραυματίζοντας αρκετούς.
Την επομένη, 4 Μαΐου, όταν η εργατική τάξη του Σικάγο πραγματοποιούσε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Χέιμαρκετ, προβοκάτορας έριξε βόμβα σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πάνω από 70 αστυνομικούς. Το αποτέλεσμα ήταν η αστυνομία να στρέψει τα όπλα εναντίον του πλήθους, προκαλώντας πλήθος τραυματιών και τουλάχιστον έναν νεκρό, ενώ τις επόμενες μέρες πέθαναν άλλοι έξι τραυματίες αστυνομικοί που ο θάνατός τους ήταν συνέπεια τραυματισμών που υπέστησαν από τους αδιάκριτους πυροβολισμούς των συναδέλφων τους.

Η, από κάθε άποψη, τραγωδία του Χέιμαρκετ έδωσε την ευκαιρία στο αστικό κράτος να προχωρήσει σε συλλήψεις εργατών ηγετών. Συγκεκριμένα, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε σκηνοθετημένη δίκη οκτώ άνθρωποι που, είτε δε βρίσκονταν στην πλατεία του Χέιμαρκετ όταν ρίχτηκε η βόμβα, είτε δεν ήταν σε θέση έμμεσα ή άμεσα να έχουν την παραμικρή εμπλοκή σ’ αυτή την υπόθεση. Τελικά, από τους 8 οι Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Ενγκελ απαγχονίστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του και οι Νημπ, Σουάμπ και Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα.
Η πρωτομαγιάτικη, όμως, απεργία του 1886 δεν πήγε χαμένη. Είχε ως αποτέλεσμα 185.000 εργάτες να κερδίσουν το 8ωρο και τουλάχιστον 200.000 εργάτες να μειώσουν το χρόνο εργασία τους από τις 12 στις 10 και 9 ώρες. Σε πολλές, επίσης, περιοχές κερδίθηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία. 

Τρία χρόνια αργότερα, το 1889, η Β΄ Διεθνής στο Παρίσι, καθιέρωσε την 1η του Μάη ως Διεθνή Ημέρα των Εργατών.

ματωμενος Μαης 1936 Θεσσαλονικη

οι 200 κομμουνιστες της Καισαριανης Μαης 44 

η "αγνωστη" κοκκινη Πρωτομαγια του 52 στο Τοκυο  

και η αγρια καταστολη του 77 στην πλατεια Ταξιμ στην Κωνσταντινουπολη 

Σοσιαλισμός και θρησκεία

Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαίωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.

ΓΙΑ ΤΗΝ 48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ

Τα παιδιά-θαύματα τα ξέρετε, έτσι δεν είναι; Μιλάμε για τον Μότσαρτ που σε νηπιακή ηλικία συνέθετε μουσικά κομμάτια, τον Νόρμαν Γουάιτσάιντ που έπαιξε σε Μουντιάλ στα 17 του και πάει λέγοντας. Στην Ελλάδα είχαμε προ τριακονταετίας και μια νεαρά-θαύμα: Την Άννα Διαμαντοπούλου που διορίστηκε νομάρχης στην ηλικία των 26 ετών, πραγματώνοντας ιδιαίτερα εμφατικά το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου περί περήφανων νιάτων.

Σήμερα, αφού διήνυσε μία εντυπωσιακή πολιτική πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπες,  η Άννα "Έχω πάει και Μπόντιμπίλντεμπεργκ" Διαμαντοπούλου είναι μια ανήσυχη παρατηρητής των πολιτικών δρώμενων. Βεβαίως, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ως εντασσόμενη στη συνέχεια του ως άνω ανδρεϊκού συνθήματος ("Τιμημένα Γηρατειά"), οπότε, εύλογα πιστεύουμε ότι θα επανακάμψει για να συνεχίσει την ευρωπορεία της η δοκιμαζόμενη χώρα μας. Κάτι σαν χρυσή εφεδρεία, να πούμε.

Για να μην ξεχαστεί και τελείως, βέβαια, που και που ξεμυτίζει με καμιά ανάρτηση σε σόσιαλ μίντια, εντασσόμενη στο ρεαλιστικομενουμευρωπαϊκό κλίμα, αυτό κάτω από το οποίο θα τα βρουν (ή τα ΄χουν ήδη βρει) συριζοπασόκοι και πασόκοι. Σε μία εξ αυτών μας λέει, μέσω γλαφυρής αφήγησης με χρήση δραματικού διαλόγου, πόσο κακός είναι ο σοσιαλισμός (ο κανονικός, όχι ο καλός, ο δικός της) που έρχεται σε ρήξη με την Αγορά, το ρεαλισμό, την Κοινή Λογική κ.λπ. Συγκεκριμένα, διεκτραγωδείται η κατάσταση της Βενεζουέλας που ο κόσμος υποφέρει και εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι χωρίς ΕΕ και καπιταλισμό, θα ψάχναμε για λαχανίδες.

Βεβαίως, στο παράδειγμα της Βενεζουέλας έχει και τα δίκια της. Αντί ο συχωρεμένος ο Τσάβες να καταργήσει τη δικτατορία της αστικής τάξης (κοινοβουλευτισμό) το ΄ριξε σε κάτι μεσοβέζικα που, έστω και ως τέτοια, εξασφάλισαν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για μεγάλο μέρος των πενόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Σήμερα, όμως, μετά από χρόνια συστηματικής υπονόμευσης του Τσάβες και του διαδόχου του Μαδούρο, η αστική τάξη είναι έτοιμη να ανακαταλάβει και την πολιτική ηγεμονία της χώρας, αφού ποτέ δεν απώλεσε ολοκληρωτικά την οικονομική τοιαύτη. Εκμεταλλεύεται, μεταξύ άλλων, και την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου για να ανακαλύψει εκ νέου το μονόδρομο της Ελεύθερης Αγοράς.

Εννοείται, βέβαια, ότι το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί την αστική τάξη της Βενεζουέλας είναι τυπική περίπτωση διεφθαρμένων παλιάτσων που θα αποκαταστήσουν την κοινωνική δικαιοσύνη με αστικά μέτρα, δηλαδή, την κρίση θα την πληρώσει ο λαός (για να μάθει, κιόλας, να μην κάνει σοσιαλταρζανιές), ενώ θα διασφαλιστεί η επάνοδος στην πεπατημένη της ακραίας κερδοφορίας των βενεζουελάνων καπιταλιστών και της ευημερίας της μεσαίας τάξης, που θα μπορεί να έχει κωλόχαρτο και άι φόουν, χωρίς περιορισμούς.

Όλο αυτό δεν είναι παρά μια παραλλαγή του ιδεολογήματος που προβάλλει ο Αλέξης, ο Κυριάκος, η Φώφη και ο κορυφαίος όλων Βασίλης Λεβέντης. Στην Ελλάδα δεν είχαμε, προφανώς, με την Πρώτη Φορά Αριστερά κοινωνική πολιτική τύπου Τσάβες, γιατί, προφανώς, ποτέ δεν υπήρξε σε ηγετική θέση εξουσίας κάποιος με σοσιαλιστικές αναζητήσεις και εναλλακτικές. Είχαμε, βέβαια, μία εικονική απειλή πνιγμού, σαν αυτόν που τώρα βιώνει ο βενεζουελάνος πολίτης. Όπως και να ΄χει, το μήνυμα είναι σαφές. Εκονική ή πραγματική η οικονομική βία είναι παρούσα. Καταστρέφει ζωές, εξαθλιώνει και εκβιάζει με το "Υπάρχει και το χειρότερο". Πραγματικά, υπάρχει και το χειρότερο και κάποιοι θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα το ζήσουμε, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου.  Θα την αφήσουμε; Θα τους αφήσουμε;ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ;

απο το sleepingvillage-savor.blogspot.gr

Προσπάθησα να γίνω άνθρωπος για να μπορέσω να γίνω κομμουνίστρια

Συντάκτης: 

Νόρα Ράλλη

απο το efsyn.gr

Πάντα αναρωτιόμουν πώς νιώθουν οι άνθρωποι που έχουν βασανιστεί σκληρά, που έχουν χάσει με στυγερό δολοφονικό τρόπο γονείς κι αδέρφια, για τους βασανιστές και τους δολοφόνους τους.

Στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας τέτοια περιστατικά είναι χιλιάδες.

Ο Εμφύλιος, τα μετεμφυλιακά χρόνια και η δικτατορία των συνταγματαρχών έχουν αφήσει πληγές χαίνουσες σχεδόν σε κάθε ελληνική οικογένεια και όσο κι αν θέλουμε να λέμε πως όλα αυτά ανήκουν σε ένα μακρινό, σκοτεινό παρελθόν, δυστυχώς, το αίμα δεν μπορεί να ξεχαστεί.

Και καθώς δεν είναι δυνατόν για μας τους νεότερους να μπούμε στη θέση ανθρώπων που έζησαν τότε, όσο κι αν το θέλουμε ή το νιώθουμε, όσες γνώσεις κι αν έχουμε λάβει κι όσα βιβλία κι αν έχουμε διαβάσει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στεκόμαστε με σεβασμό και με μία δυναμική σιωπή απέναντί τους και να τους ακούμε.

Αν είμαστε τυχεροί και θέλουν να μιλήσουν για όλα τούτα.

Το ΚΚΕ είναι γαμάτο

Αντικειμενικά μιλώντας. Σκέψου μόνο τι έχεις ακούσει κατά καιρούς γι' αυτό, πόσο αντιφατικά είναι όλα αυτά, ποια στοιχεία καταφέρνει να συγκεντρώνει ένας μόνο φορέας...
Έχουμε και λέμε.

Το ΚΚΕ είναι εθνοπροδοτικό, υποχείριο της Μόσχας, αλλά ταυτόχρονα και εθνοπατριωτικό, που υποτάσσει το ταξικό στις εθνικές επιδιώξεις της αστικής τάξης, γι' αυτό κι έχει στην κοινοβουλευτική του ομάδα τη Λιάνα Κανέλλη, ενώ παλιότερα είχε συνεργαστεί και με τον πυρίκαυστο Ζουράρι, που τώρα είναι στους Ανελ.
Το ΚΚΕ ήταν με το δικτάτορα Μιλόσεβιτς, στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, στο όνομα ενός αντινατοϊκού, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Σήμερα όμως αθωώνει τον ευρωνατοϊκό και βασικά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τηρώντας εγκληματική στάση των ίσων αποστάσεων στη Συρία, την Ουκρανία, κτλ.

... μια ιστοριούλα Σοσιαλισμού ...(Βουλγαρία)

H «Ολγα» είναι από την Βουλγαρία και εργαζόμενη εδώ και 15 χρόνια σε εργολάβο καθαρισμού στην Ελλάδα .Είναι περίπου 55 χρόνων με τον άντρα της στην Βουλγαρία ,τον γιό εργάτη στην Γερμανία και την κόρη παντρεμένη στην Αμερική . (Για λόγους προστασία της το όνομα είναι τυχαίο ).Είχαμε μια κουβεντούλα προχτές στη δουλεια από καρδιάς για τον Σοσιαλισμό που βιώσαν ως το 91 στην γείτονική χώρα …

«Ποτέ δεν είχαμε νοιώσει τέτοια απόγνωση και άγχος πως θα περάσει ο μήνας με τα λεφτά που παίρναμε στην Βουλγαρία επί «κομμουνισμού» .Ποτε δεν είχαμε νοιώσει τέτοια ανασφάλεια  για το μέλλον που νοιώθετε εσείς κι εμείς εδώ .Οτι παίρναμε ηταν καθαρά λεφτά και ο μήνας όχι μόνο έβγαινε άνετα αλλά περίσσευαν και αρκετά που έμεναν στην άκρη . Ούτε φόρους θυμάμαι ποτέ ,ούτε έκτακτες εισφορές στο κράτος ,ούτε νοίκια ,ούτε λογαριασμούς που αυξάνονταν συνεχώς ,αλλά το κυριότερο ποτέ αγχος μήπως σε διώξουν από την δουλειά ,ή πότε και αν θα πάρεις σύνταξη … Τα προιόντα είχαν σταθερές τιμές επί δεκαετίες ,υπήρχε αφθονία και επάρκεια ….μέχρι που φέραν την Περεστρόικα ο Γκορμπατσωφ και άρχισαν να παρατηρούνται τα πρωτα  φαινόμενα ελλείψεων και στην Βουλγαρία . Βέβαια δεν υπήρχε ποικιλία και ιλλουστρασιόν συσκευασίες στα καθημερινά αλλά τα προιόντα που εφοδιάζονταν η αγορά ήταν παντα καλής ποιότητας .»

Κοινωνικοποίηση και παραγωγή στην ΕΣΣΔ-Μορφές κοινωνικής ιδιοκτησίας στο Σοσιαλισμό

Του Φ.Α απο ΕΔΩ

Η κοινωνική ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό ανταποκρίνεται στο επίπεδο ανάπτυξης που έχουν φτάσει οι παραγωγικές δυνάμεις, γι αυτό έχει ορισμένα γνωρίσματα και ιδιομορφίες, που χαρακτηρίζουν την πρώτη φάσης της κομμουνιστικής κοινωνίας, το σοσιαλισμό. 
Μία από τις ιδιομορφίες αυτές είναι ότι η κοινωνική ιδιοκτησία σε αυτό το στάδιο δεν έχει ενιαία μορφή. 

Τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, έχει δύο μορφές, 
Την παλλαϊκή (κρατική) και την κολχόζνικη (συνεταιριστική) κοινωνική ιδιοκτησία. 

Ιστοριούλες φασιστών

ενα Ιστορικό νομίζουμε πόνημα απο τον Cogito ergo sum





Επειδή αύριο (γράφτηκε στις 20) ξημερώνει 21η Απριλίου, σκεφτόμουν τι λογής κείμενα θα μπορούσα να ετοιμάσω για να τιμήσω κατά πώς πρέπει αυτή την ημέρα. Για να μη κοροϊδεύω τους αναγνώστες, θα έπρεπε να βρω κάτι που να μην έχει χιλιοειπωθεί και κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο. Τελικά, αποφάσισα να κρατήσω ως κεντρικό άξονα το αντιφασιστικό μήνυμα της ημέρας και να διηγηθώ κάποιες ιστοριούλες που θα μπορούσε να άρχιζαν με το κλασσικό "μια φορά κι έναν καιρό" αλλά που το φινάλε τους ερωτοτροπεί με το παρόν...








Ιστοριούλα πρώτη 

Το 1938, ο υπουργός κατασκευών των ναζί Φριτς Τοτ δημιουργεί την μεγάλη κατασκευαστική οργάνωση που έμεινε στην ιστορία με το όνομά του: Οργάνωση Τοτ. Αν και από το 1935 ο Τοτ είχε στήσει πολλές υπηρεσίες προκειμένου να κατασκευάσει το δίκτυο αυτοκινητοδρόμων που ήθελε ο Χίτλερ, το 1938 ένωσε όλες αυτές τις υπηρεσίες σε μια ενιαία οργάνωση που θα μπορούσε να αναλάβει την εκτέλεση οποιουδήποτε έργου, όπως π.χ. την περίφημη Γραμμή Ζήγκφριντ (ή Δυτικό Τείχος), ανάλογη της γαλλικής Γραμμής Μαζινό αλλά και τα περισσότερα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι εργαζόμενοι στην Οργάνωση απαρτίζονταν κατά 1% από γερμανούς ακατάλληλους για στρατιωτική θητεία, κατά 2% από κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και κατά 97% από καταναγκαστικά εργαζόμενους που μεταφέρονταν από κατακτημένες χώρες.

Τον Αύγουστο του 1944, οι γερμανοί στέλνουν από την Ελλάδα στο Μάιντς την τελευταία "φουρνιά" ελλήνων, προορισμένων να δουλέψουν καταναγκαστικά για την Τοτ. Την συγκεκριμένη ιστορία διηγείται με έναν εξόχως γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο του "«Αποστολή» στο Μπίμπλις" (εκδόσεις Ποντίκι, 1988, σελ. 280) ένας από εκείνους που βρέθηκαν σ' εκείνη την "αποστολή", ο Μιχάλης Βασιλείου. Ο Βασιλείου είχε συλληφθεί το καλοκαίρι από τους ταγματασφαλίτες και, αφού πρώτα βασανίστηκε απ' αυτούς στου Γουδή, παραδόθηκε μαζί με καμμιά εκατοστή συντρόφους του στους γερμανούς, οι οποίοι τους έκλεισαν στο Χαϊδάρι και λίγο αργότερα τους έστειλαν στην Γερμανία.

Στο βιβλίο του, ο Βασιλείου περιλαμβάνει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ανάμεσα στους βασανιστές του ήταν κι ένας κοντός, χοντρός, φαλακρός, μουσάτος, που υπηρετούσε στην "Ειδική Ασφάλεια" του διαβόητου Λάμπου και λεγόταν Παναγιώταρος. Προφανώς, ο Βασιλείου αναφέρεται στον πρωτοστατούντα στα μπλόκα των γερμανών και γνωστό για την σκληρότητά του βασανιστή τού δεύτερου τάγματος ευζώνων Γιώργο Παναγιώταρο, ο οποίος μάλλον εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ (βρέθηκε νεκρός στις 11/8/1944 με μια σφαίρα στο κεφάλι).

Δεν κατάφερα να διασταυρώσω την πληροφορία ότι ο Γιώργος Παναγιώταρος ήταν θείος τού Κωνσταντίνου Παναγιώταρου, πατέρα του σημερινού χρυσαυγήτη βουλευτή. Παρά ταύτα, είναι ενδιαφέρουσα η ομοιότητα του βασανιστή με τον βουλευτή. Αν κάποιος (γιατί όχι ο ίδιος ο κύριος Παναγιώταρος, αν μας διαβάζει;) μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη ή μη οποιασδήποτε σχέσης, είναι καλοδεχούμενος.

Κάρτα (αριστερά) και βιβλιάριο (δεξιά) αλλοδαπού [ausländer] εργαζομένου στην Οργάνωση Τοτ.

Το "ξέσπασμα" του Παπαδάκη ...

Αστραψε και βρόντηξε ο Γιώργαρος ..."Ξέσπασε " ο Παπαδάκης για τους βουλευτές: 

"Ντροπή σας! Τι είμαστε εμείς; Κορόιδα;"

Όχι δεν μοιάζεις για κορόιδο κ. Παπαδάκη. Ένας καλοπληρωμένος δημοσιογράφος είσαι, με εντολή από τον καναλάρχη σου, να αποκοιμίζεις τους ακροατές σου. Δηλαδή αν αποσυρθεί η διάταξη που εξαιρεί τους βουλευτές από τις περικοπές, να μείνουμε ικανοποιημένοι; 
Γιατί "αμερόληπτε" κ. Παπαδάκη, αποσιωπάς τη θέση του ΚΚΕ, ότι πρέπει να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη; 
Δεν πήρες χαμπάρι την πρόταση νόμου που έχει καταθέσει στη βουλή;
Σου την στέλνω να την έχεις μπροστά σου, για να "πιέζεις" τους βουλευτές των άλλων κομμάτων να την ψηφίσουν, μπας και ηρεμήσεις. Ανησύχησα που σε είδα τόσο αγανακτισμένο.

Ορίστε τι προβλέπουν τα άρθρα της πρότασης νόμου του ΚΚΕ:
Αρθρο 1ο. Καταργείται η βουλευτική σύνταξη και σταματά κάθε συνταξιοδοτική παροχή λόγω βουλευτικής θητείας.
Αρθρο 2ο. Ο χρόνος βουλευτικής θητείας λογίζεται ως χρόνος πραγματικής ασφάλισης στο ασφαλιστικό ταμείο στο οποίο ήταν ασφαλισμένος ο βουλευτής πριν την εκλογή του.
Αρθρο 3ο. Ως προς την ηλικία συνταξιοδότησης και τον καθορισμό του ύψους της σύνταξης ισχύουν οι κοινές διατάξεις του κάθε ασφαλιστικού φορέα.
Αρθρο 4ο. Η ισχύς του παρόντος αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης.

Μάκης Πρωτόπαπας 

Κυβέρνηση για όλες τις βρωμοδουλειές…

Η φετινή κυβερνητική πρωταπριλιάτικη φάρσα ήταν τελικά «διαρκείας», θα μας κρατήσει φαίνεται συντροφιά μέχρι τον Μάη. Συναγωνίζεται σε κακογουστιά τις πασχαλινές «σκυλοδιαφημίσεις» πολυκαταστημάτων. Συναγωνίζεται σε γελοιότητα τις δηλώσεις του Υπουργού Ναυτιλίας εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων που υπογράφει και τις στολές που προβάρει ο Υπουργός Άμυνας την ώρα που δίνει γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ…

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όρθωσε –λέει- αίφνης «ανάστημα» στους ανάλγητους και αδηφάγους ΔΝΤ και Σόιμπλε. Καταθέτει –ως «κυβέρνηση κυρίαρχου κράτους» παρακαλώ!- στη Βουλή τα δύο νομοσχέδια για φορολογικό και ασφαλιστικό. Είναι λίγο χειρότερα από τα σχέδια που γνωρίζαμε πριν δυο μήνες, αλλά ίσως έτσι σταματήσουν να πιέζουν για …ακόμη χειρότερα (!).

Μήπως να οργανωθούν συγκεντρώσεις «στήριξης» σαν τις περσινές; Μήπως να κατεβούμε όλοι, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, στις πλατείες, να δώσουμε ηχηρή απάντηση στην ιταμότητα των πιέσεων που δεχόμεθα απαιτώντας τη …γρηγορότερη ψήφιση των νομοσχεδίων που μας σφαγιάζουν; Θα ήταν πράγματι μια νέα πρωτότυπη μορφή πάλης αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ένα είδος δημόσιας μαζικής αυτοχειρίας!

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΝΝΗ

"Θα πω μια πραγματική ιστορία. Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα. Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.
Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200.
Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν. Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν. Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε.
Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι.
Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς». Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα.
Η ουσία, είναι μία τώρα, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αφυπνιστεί ο κόσμος, και θα κατέβει πραγματικά στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Γιατί αυτό πρέπει να γίνει. Δεν έχουμε καμία άλλη λύση. Δεν θα μας λυπηθεί κανένας, δεν θα φροντίσει κανένας για μας, παρά μόνο εάν διεκδικήσουμε. Πρέπει να απαιτούμε, και όχι να επαιτούμε…"

"..Όταν έπεφτε το τείχος στη Γερμανία ο κόσμος πανηγύριζε και έλεγε «επιτέλους!». Ίσως ήμουν από τους πολύ λίγους που είχαν πει τότε, «Ετοιμαστείτε για το 4ο Ράϊχ», το οποίο βιώνουμε αυτή τη στιγμή.
Ο καπιταλισμός, ο φασισμός και ο πόλεμος, είναι αδέλφια και πάντα πάνε χέρι χέρι. Η μορφή του πολέμου δεν έχει σημασία. Εμείς αυτή τη στιγμή, βιώνουμε μια νέα μορφή πόλεμου..."


(από συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη στο tvxs το 2010)