Η Ζάτουνα, η Ικαρία, οι φυλακές Αβέρωφ, το στρατόπεδο Ωρωπού, η ταράτσα της Μπουμπουλίνας, το κολαστήριο της Μακρονήσου και όλοι εμείς αποχαιρετούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, τον τελευταίο αθάνατο Ελληνα.
Την Πέμπτη μάζεψε τα μεγάλα φτερά του και ανελήφθη.
Ενα χρόνο πριν, με επιστολή του στον Δημήτρη Κουτσούμπα, έγραφε:
«Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ' το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα "Μεγάλα Μεγέθη". Ετσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομουνιστής».
* * *
Τον πρωτοείδα μπροστά μου, θεόρατο και γελαστό, στα μέσα της δεκαετίας του '70, στην οδό Ιπποκράτους. Ανήκα στην ομάδα των παιδιών από την ΚΝΕ, που είχαν πάει να βοηθήσουν εθελοντικά στο γραφείο του. Εκεί τον ζούσαμε καθημερινά, ανάμεσα στον Ρίτσο, την Φαραντούρη, τον Κατράκη, τον Πανδή, τον Ηλιού... Εκεί μας παρέσυρε σε διηγήσεις συναρπαστικές, εκεί μας ενέπνεε, εκεί «κοκκίνιζαν τα όνειρά» μας. Η επαφή με αυτόν τον φλεγόμενο γίγαντα πολλαπλασίαζε όσα είχαμε ακούσει και διαβάσει γι' αυτόν!