Με αφορμή τούτη τη δημοσκόπηση:https://prorata.gr/2020/09/30/ereyna-anixneysis-staseon-dimofilias-politikon-prosopon/...
και την κεντρική της καρτέλα:
https://prorata.gr/wp-content/uploads/2020/09/4-1.jpg
Αξίζει να την μελετήσουμε και να την ερμηνεύσουμε, γιατί θαρρώ έχει κάποια αξιόλογα για το λαϊκό κίνημα ευρήματα, περισσότερα από την μάλλον συγκρατημένη νύξη, που έκανε και ο «Ρ» προχτές εδώ:
«Το πιο αξιόπιστο κόμμα είναι το ΚΚΕ σύμφωνα με δημοσκόπηση»
Καταρχήν να θυμηθούμε, πως οι δημοσκοπήσεις είναι έρευνες του υποκειμενικού παράγοντα και όχι της αντικειμενικής πραγματικότητας των σχέσεων παραγωγής και των κοινωνικών αντιθέσεων. Αλλά και σαν τέτοιες έχουν την αξία τους γιατί και ο υποκειμενικός παράγοντας έχει άμεσο και τον πρώτο λόγο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, ανεξάρτητα πόσο ευσταθής και αντίστοιχος με την πραγματικότητα είναι . Και κατά δεύτερον, επειδή «υποκινείται» και από την αντικειμενική πραγματικότητα, πράγμα, που γίνεται πιο ορατό στην μακροχρόνια θεώρησή του. Και άρα, κατάλληλα αξιολογούμενος, μπορεί να είναι και ένα πρόσθετο-επικουρικό τεκμήριο στην επιστημονική ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Στο πρώτο ερώτημα, παρατηρούμε, και μάλλον συμφωνούμε όλοι, πως το ΚΚΕ, χάρη σε μιαν μακροχρόνια πια σταθερή, ταξικά προσανατολισμένη, πολιτική, έχει πείσει πάνω από τους μισούς συμπατριώτες μας για την συνέπεια λόγων και έργων του, ανεξάρτητα αν συμφωνούν η όχι με αυτά. Αξιοσημείωτη εδώ είναι η μεγάλη απαξίωση των τριών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ΣύΡιζΑ-ΚινΑλ-ΜέΡΑ25. «Τουλάχιστον το ΚΚΕ δε μας κοροϊδεύει»!
Στο δεύτερο ερώτημα πρέπει να σταθούμε στην σαφήνεια των δύο σκελών, «ικανό να κυβερνήσει» η «ανίκανο να κυβερνήσει». Προφανώς (για μας!) αναφέρεται στην ικανότητα/καταλληλότητα ενός κόμματος να διαχειριστεί την Αστική Εξουσία. Δύσκολο να δεχτούμε πως κάποιος, π.χ., που θα απάνταγε θετικά στο πρώτο σκέλος «ικανό να κυβερνήσει», η αρνητικά στο δεύτερο «ανίκανο…», θα εννοούσε να καταλάβει επαναστατικά την Κυβέρνηση, να γίνει Επαναστατική Κυβέρνηση. Τέτοιο «ακροατήριο», είναι δυσεύρετο στον εκτός ΚΚΕ χώρο. Βέβαια, στα (περιορισμένα σήμερα) λαϊκά στρώματα, που έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη ριζοσπαστικών, δηλαδή επαναστατικών, αλλαγών, εμφιλοχωρούν και ρεφορμιστικές αυταπάτες για «κοινοβουλευτικούς δρόμους» προς αυτές, και γι αυτό και αυτά τα στρώματα «κανονικά» θα τοποθετούνταν επίσης αρνητικά στο δεύτερο ερώτημα.
Δεν αποκλείεται όμως, η θετική απάντηση, δηλ. «ικανό να κυβερνήσει» να εκφράζει και ακριβώς τέτοιες ανεδαφικές (δηλαδή μη επαναστατικές) προσδοκίες σε "προοδευτικά" αλλά και καταπιεσμένα συντηρητικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό όμως δεν συμβαδίζει ούτε και με τα εκλογικά αποτελέσματα, από το 2012 και δώθε. Και εδώ, μια τέτοια απότομη και απροσδόκητη «στροφή», και σε τόσο σύντομο χρόνο, ακριβώς και λόγω του χαρακτήρα της, δε νομίζω, πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αφ’ εαυτής θετική, με επαναστατικά κριτήρια. Χτύπημα σε λάθος πόρτα θα ήταν. Βέβαια, από πολιτικής πλευράς θα σηματοδοτούσε μιαν ορισμένη αποσταθεροποίηση, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολιτικά από το επαναστατικό κόμμα, αρκεί να μην το παραπλανά.
Πράγματι, επί 75(!) χρόνια, ουσιαστικά από το '34 και μετά, το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ ήταν "μπλοκαρισμένο" στις προοπτικές μιας υποθετικής συμμαχίας με κάποια υποτιθέμενη πατριωτική αστική τάξη και εξ αυτού στη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης, που θα εξάλειφε τα τελευταία μισοφεουδαρχικά κατάλοιπα, θα ολοκλήρωνε τους αστικοδημοκρατικούς μετασχηματισμούς και έτσι ...θα προετοίμαζε την Επανάσταση. Αυτό το λέγαμε "Λαοκρατία", κάπου το είπαμε και "Αλλαγή" (κάπου το πήρε το μάτι μου, σε κάποια προγραμματικά ντοκουμέντα, δε θυμάμαι που ακριβώς) και μάλλον από κεί τα άρπαξαν οι Παπατζήδες Α' και Β'. Με αυτά τα "φλού" συνθήματα ήταν ζυμωμένος ο Λαός και είχε στηρίξει τις ελπίδες του σε Κυβερνητικές "αλλαγές" άνευ Επανάστασης, που φάνταζαν και ρεαλιστικές. Προφανώς και θεωρώ, πως το ζήτημα αυτό όχι μόνο με ολιγόμηνη προπαγανδιστική δουλειά δε λυνόταν αλλά ούτε και με πολύχρονη, ούτε και σήμερα ακόμη έχει λυθεί. Αφού διαπέρναγε ΟΛΗ την πολιτική του Κόμματος, την μαζική πολιτική στα συνδικάτα, τις "λύσεις", που πρότεινε για τα προβλήματα (πολύ χαρακτηριστικά, στο Ασφαλιστικό η γραμμή ήταν "Τριμερής Χρηματοδότηση", δηλαδή ατόφια σοσιαλδημοκρατική!) κλπ.
Χρειάζεται πολλή δουλειά, γιατί αυτό το πλαίσιο ξεκαθάρισε στο 18ο Συνέδριο, και οι πρώτες πρακτικές συνέπειες φάνηκαν το 2012, ...και αιφνιδίασαν πολύ κόσμο.. . Στο 19ο Συνέδριο ψηφίστηκε το νέο Πρόγραμμα, που συντάχτηκε με βάση την κομβική Πολιτική Απόφαση του 18ου, και πραγματοποιήθηκε ~ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 2012, δηλαδή το 2013. Η άρνηση σχηματισμού διαχειριστικής αστικής Κυβέρνησης το 2012 προφανώς στηρίχθηκε στην Πολ. Απόφαση του 18ου του 2009, γιατί αυτή είχε προηγηθεί. Το νέο Πρόγραμμα προφανώς ενσωματώνει την Π.Α. του 18ου και διασφαλίζει την ιστορικότητά της. Γιατί δυστυχώς η κομματική ζωή είναι κλεισμένη σε έναν πολύ στενό κύκλο κομ. μελών (και ...όχι όλων!) και "επιρροών", και η μάχη δόθηκε, και σωστά, κύρια εκεί, όπου και ευτυχώς κερδήθηκε για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ομως στις ευρύτερες μάζες, που μέχρι τότε υποστήριζαν, τουλάχιστον εκλογικά, το ΚΚΕ επικρατούσε απείραχτη η παληά νοοτροπία. Χρειάζεται ακόμη πιο πολλή δουλειά, γιατί το Πρόγραμμα, 50-100 σελίδες, μόνο κατευθυντήριες "γραμμές" μπορεί να δίνει. Μετά χρειάζεται εξειδίκευση στα επιμέρους προβλήματα και χώρους, κι αυτό προϋποθέτει "κομισσάριους" και κ.μ. με γερή κατάρτιση να αναλάβουν αυτή τη δουλειά.
Συνεπώς, και στο δεύτερο ερώτημα, και παρά την ασάφειά του, η αρνητική απάντηση, 14% «Ναι» & 81%»Όχι», είναι φυσιολογική, και ποσοστιαία θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερη, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό για την ταξική πάλη, ίσα-ίσα.
Να θυμίσουμε πως το ίδιο το Κόμμα το 2012 (για πρώτη φορά στην Ιστορία του) απάντησε ακριβώς έτσι στην πρόταση για «σχηματισμό προοδευτικής Κυβέρνησης», επισύροντας τη μήνι όλων των φανερών και κρυφών ρεφορμιστών, που, έτσι όμως, ξεσκεπάστηκαν!
Το Κόμμα έχασε τότε την μισή εκλογική του δύναμη, όχι γιατί ήταν εσφαλμένη αυτή η στάση, αλλά γιατί δεν είχε λάβει πρόνοια να προπαγανδίσει στους «μη επαναστατικούς», η πολιτικά διαφωνούντες, ψηφοφόρους του την αναντικατάστατη χρησιμότητα της ψήφου ΚΑΙ σαν μέσου πάλης για τα προβλήματα. Ψηφίζουμε ΚΚΕ για την ταξική πάλη αλλά και για τα προβλήματα, και όχι υποχρεωτικά, και κυρίως όχι αποκλειστικά, για Κυβέρνηση.
Πάμε στο τρίτο ερώτημα, που αναφέρεται στη σχέση του κόμματος «με τις ανησυχίες και τα προβλήματα της κοινωνίας». Προφανώς αναφέρεται στις ανησυχίες και την διαμορφωμένη υποκειμενική αντίληψη των προβλημάτων της κοινωνίας. Η αρνητική απάντηση μας λέει πως για περίπου το 75% της ελληνικής κοινωνίας το ΚΚΕ είτε μιλάει «κινέζικα» είτε «περί άλλα τυρβάζει». Αυτό είναι συμβατό με το ότι το Κόμμα δεν έχει πείσει τον Λαό με την πρότασή του για τα προβλήματα του και την λύση τους, είτε γιατί δεν είναι σωστή είτε, το και πιθανότερο, γιατί ο Λαός έχει συστηματικά παραπλανηθεί, καθώς και ότι θεωρεί τους εκβιασμούς, που υφίσταται, μέρος της αντικειμενικής πραγματικότητας. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, πρέπει κι εδώ να θεωρήσουμε αναμενόμενη την απάντηση, με δεδομένο τον υποκειμενικό παράγοντα.
Εκείνο, που αξίζει να προσέξουμε εδώ, είναι το ποσοστό της θετικής απάντησης στο θετικό πρώτο σκέλος του ερωτήματος: Ενα καθόλου ευκαταφρόνητο 22% των συμπατριωτών μας θεωρoύν πως «το Κόμμα είναι σχετικά η και απόλυτα κοντά στις ανησυχίες και τα προβλήματά τους», όπως τα βλέπουν αυτοί βεβαίως. Αυτό για μένα είναι η πραγματική έκπληξη.
Αν η δημοσκόπηση έχει κάποια εχέγγυα αντιπροσωπευτικότητας/αντικειμενικότητας, (που δεν βλέπω, η προκείμενη, γιατί να μην έχει*), αυτό το βρίσκω μια εξαιρετικά ενθαρρυντική διαπίστωση, που θέτει άμεσα το Κόμμα μπροστά σε άμεσα καθήκοντα. Υπάρχει η υποκειμενική, πέρα από την αντικειμενική, βάση να προσεγγίσει πιο στενά το Κόμμα αυτά τα λαϊκά στρώματα. Να τα τραβήξει σε μια πιο ενεργητική υποστήριξη του, συμμετοχή στην μαζική πάλη με κάθε μορφή, και, τουλάχιστον, απαγκίστρωση από τις ξένες σημαίες, τις χαμένες ψήφους στις πάσης φύσεως εκλογές.
Μια τέτοια στροφή θα άλλαζε πολλά στο γενικό κλίμα της παραίτησης, της μοιρολατρίας και της υποταγής, που κυριαρχούν σήμερα. Θα έδινε μιαν άλλη δυναμική στις γενικότερες εξελίξεις, και όχι μόνο στην Πατρίδα μας.
--------------------------------
(*) Ως προς την αντικειμενικότητα: Πρόκειται για δημοσκόπηση αστικού μέσου, που καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα "μη αρεστά" στην αστική τάξη. Δύσκολο να πεις ότι κάνει "ζύμωση" υπέρ του ΚΚΕ. Μάλλον καμπανάκι χτυπάει.
Ως προς την αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος και άρα και την αξιοπιστία της έρευνας, δεν μπορούμε να πούμε πολλά αν δεν γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες.
2020-10-02 Σεχτάρ ο Τρομερός
MIΑ AΝΑΓΚΑΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ
ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθεί η παραπάνω διατύπωσή μου: «Το Κόμμα έχασε τότε...γιατί δεν είχε λάβει πρόνοια να προπαγανδίσει στους «μη επαναστατικούς», η πολιτικά διαφωνούντες, ψηφοφόρους του την αναντικατάστατη χρησιμότητα της ψήφου ΚΑΙ σαν μέσου πάλης για τα προβλήματα.»
Προφανώς και δεν ήταν θέμα μιας απλής προπαγανδιστικής ενημέρωσης δυο-τριών εβδομάδων η μηνών, όπως αφήνει να φανεί η διατύπωσή μου. Δεν ήταν απλό ζήτημα πληροφόρησης.
Πράγματι, επί 75(!) χρόνια, ουσιαστικά από το '34 και μετά, το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ ήταν "μπλοκαρισμένο" στις προοπτικές μιας υποθετικής συμμαχίας με κάποια υποτιθέμενη πατριωτική αστική τάξη και εξ αυτού στη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης, που θα εξάλειφε τα τελευταία μισοφεουδαρχικά κατάλοιπα, θα ολοκλήρωνε τους αστικοδημοκρατικούς μετασχηματισμούς και έτσι θα προετοίμαζε την Επανάσταση. Αυτό το λέγαμε "Λαοκρατία", κάπου το είπαμε και "Αλλαγή" (κάπου το πήρε το μάτι μου, σε κάποια προγραμματικά ντοκουμέντα, δε θυμάμαι που ακριβώς) και μάλλον από κεί τα άρπαξαν οι Παπατζήδες Α' και Β'. Με αυτά τα "φλού" συνθήματα ήταν ζυμωμένος ο Λαός και είχε στηρίξει τις ελπίδες του σε Κυβερνητικές "αλλαγές" άνευ Επανάστασης, που φάνταζαν και ρεαλιστικές. Προφανώς και θεωρώ, πως το ζήτημα αυτό όχι μόνο με ολιγόμηνη προπαγανδιστική δουλειά δε λυνόταν αλλά ούτε και με πολύχρονη, ούτε και σήμερα ακόμη έχει λυθεί. Αφού διαπέρναγε ΟΛΗ την πολιτική του Κόμματος, την μαζική πολιτική στα συνδικάτα, τις "λύσεις", που πρότεινε για τα προβλήματα (πολύ χαρακτηριστικά, στο Ασφαλιστικό η γραμμή ήταν "Τριμερής Χρηματοδότηση", δηλαδή ατόφια σοσιαλδημοκρατική!) κλπ.
Χρειάζεται πολλή δουλειά, γιατί αυτό το πλαίσιο ξεκαθάρισε ρητά με την Πολιτική Απόφαση στο 18ο Συνέδριο, και οι πρώτες πρακτικές συνέπειες φάνηκαν το 2012, που αιφνιδίασαν πολύ κόσμο. Γιατί αρχικά η μάχη δόθηκε, και σωστά, κύρια εκεί, στον στενό κομματικό κύκλο, όπου και ευτυχώς κερδήθηκε για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ομως στις ευρύτερες μάζες, που μέχρι τότε υποστήριζαν, τουλάχιστον εκλογικά, το ΚΚΕ, επικρατούσε απείραχτη η παληά νοοτροπία. Ένα χρόνο μετά ήρθε το τροποποιημένο Πρόγραμμα, του 19ου Συνεδρίου, το 2013, σύμφωνα με τις σύγχρονες επεξεργασίες, που προηγήθηκαν, και έβαλε τα πράγματα οριστικά στη θέση τους. Χρειάζεται ακόμη πιο πολλή δουλειά, γιατί το Πρόγραμμα, 50-100 σελίδες, μόνο κατευθυντήριες "γραμμές" μπορεί να δίνει. Μετά χρειάζεται εξειδίκευση στα επιμέρους προβλήματα και χώρους, κι αυτό προϋποθέτει "κομισσάριους" και κ.μ. με γερή κατάρτιση να αναλάβουν αυτή τη δουλειά.
