NTΟΛΟΡΕΣ ΙΜΠΑΡΟΥΡΙ
H θρυλική Πασιονάρια
Μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, η Ισπανίδα συνάρπαζε τα πλήθη με τις ομιλίες της. Ήταν εκείνη που είχε κραυγάσει «No pasarân!» για τους φασίστες του Φράνκο. Ακόμη και οι σκληροί φρανκιστές στις κατ' ιδίαν συνομιλίες τους παραδέχονταν ότι ήταν μια «μεγάλη Ισπανίδα».
«Νo pasarân!» («Δεν θα περάσουν!») ήταν η κραυγή μάχης των Δημοκρατικών ενάντια στους Εθνικιστές του Φράνκο, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ήταν η κατακλείδα μιας ραδιοφωνικής ομιλίας της φλογερής επαναστάτριας Ντολόρες Ιμπαρούρι, γνωστής περισσότερο με το ψευδώνυμο «Λα Πασιονάρια» («Το Άνθος του Πάθους»).
Γεννημένη το 1895, ήταν το όγδοο από τα έντεκα παιδιά ενός Βάσκου ανθρακωρύχου. Αν και άριστη μαθήτρια, αναγκάστηκε από τη φτώχεια να εγκαταλείψει το σχολείο στα δεκαπέντε της, για να εργαστεί ως ράφτρα και αργότερα ως υπηρέτρια. Προτού κλείσει τα είκοσι παντρεύτηκε τον σοσιαλιστή συνδικαλιστή Χουλιάν Ρουίθ. Το ζευγάρι απέκτησε έξι παιδιά, από τα οποία μόνο τα δύο έζησαν πέραν της παιδικής ηλικίας, επειδή, όπως έγραψε στα απομνημονεύματα της, δεν είχαν την αναγκαία ιατρική φροντίδα και διατροφή. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν κακή και οφειλόταν πρώτιστα στις διώξεις του άνδρα της, ο οποίος μπαινόβγαινε στις φυλακές για τη συνδικαλιστική και πολιτική του δράση.
Ήταν η εποχή που η θρησκευτική της πίστη κλονίστηκε, όταν άρχισε να ριζοσπαστικοποιείται πολιτικά, έχοντας εντρυφήσει στα γραπτά του Καρλ Μαρξ. Το 1918, σε ένα άρθρο της στην εφημερίδα «Ο ανθρακωρύχος της Βισκάιας», χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο «Λα Πασιονάρια», με το οποίο έγινε γνωστή. Δύο χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο νεοσύστατο Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΙΚΚ) και από τότε διέγραψε μία θυελλώδη πορεία, στη διάρκεια της οποίας υπήρξε πολλές φορές κρατούμενη για την πολιτική δράση της και ήταν ανάμεσα στους κομμουνιστές βουλευτές της Ισπανικής Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1936, λίγο πριν από την έκρηξη του Εμφυλίου Πόλεμου.
Η Ιμπαρούρι κατηγορήθηκε από τους πολιτικούς της αντιπάλους ότι με μια εμπρηστική ομιλία της στη Βουλή προκάλεσε τη δολοφονία από αριστερούς εξτρεμιστές του μοναρχικού πολιτικού Κάλβο Σοτέλο, που αποτέλεσε το πρελούδιο του Εμφυλίου Πολέμου, τον Ιούλιο του 1936. Η ίδια το αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Με την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου είχε ήδη αναδειχθεί σε εθνική φυσιογνωμία, συναρπάζοντας τα πλήθη με τις ομιλίες και τις περίφημες παραινέσεις της. Σε μία ραδιοφωνική της ομιλία, στις 18 Ιουλίου 1936, κατέληξε: «Είναι καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός. Οι φασίστες δεν θα περάσουν!». Η τελευταία φράση της («No pasarân!» στα ισπανικά) έγινε σύνθημα των Δημοκρατικών στην Ισπανία και απέκτησε διαχρονική ισχύ. Σε μια άλλη ομιλία, απευθυνόμενη σε γυναικείο ακροατήριο, είπε: «Είναι καλύτερα να είστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Η Ιμπαρούρι πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα του Εμφυλίου Πολέμου σε αποστολές στο εξωτερικό για την υπεράσπιση της κυβέρνησης των Δημοκρατικών, ενώ η χρόνια κόντρα της με τους τροτσκιστές, που κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου με τα τραγικά γεγονότα της Καταλονίας, σκίασε τη φήμη της.
Με τη διαφαινόμενη ήττα των Δημοκρατικών από τους Εθνικιστές του Φράνκο η Ιμπαρούρι διέφυγε με αεροπλάνο στη Σοβιετική Ένωση τον Μάρτιο του 1938· Το 1942 ανέλαβε την ηγεσία του ΙΚΚ έως το 1960, οπότε τη διαδέχθηκε ο Σαντιάγο Καρίγιο, ένας από τους εισηγητές του Ευρωκομμουνισμού. Αν και εθεωρείτο σταλινική, διαμαρτυρήθηκε για τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία (1968), γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση της τότε σοβιετικής ηγεσίας. Σε προσωπικό επίπεδο δέχτηκε ακόμα ένα χτύπημα της μοίρας, όταν ο γιος της, Ρουμπέν, σκοτώθηκε στο Στάλινγκραντ, όπου υπηρετούσε ως αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Ντολόρες Ιμπαρούρι επέστρεψε στην Ισπανία στις 13 Μαΐου 1977. 18 μήνες μετά τον θάνατο του Φράνκο και 34 ημέρες από τη νομιμοποίηση του ΙΚΚ. Τον ίδιο χρόνο επανεξελέγη βουλευτής, αλλά παραιτήθηκε λίγο αργότερα, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας της. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 94 ετών. Η θρυλική αυτή μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος προκαλούσε τη συμπάθεια και των αντιπάλων της. Ακόμη και οι σκληροί φενακιστές στις κατ' ιδίαν συνομιλίες τους παραδέχονταν ότι ήταν μια «μεγάλη Ισπανίδα». ·
ΜΕ ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
sansimera.gr
ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δυστυχώς ηρωϊκές μορφές των δημοκρατικών αγώνων αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για την ταξική πάλη. Ακόμη πιο τραγικό ότι η ίδια προερχόταν από την εργατική τάξη! Αυτά συμβαίνουν όταν η εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορούν να θωρακιστούν απέναντι στις επιρροές της αστικής τάξης και των μικροαστών κολαούζων της.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ
Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του φασισμού, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επιδίωξε τη συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία (βλ. 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 1935). Έτσι, σε μια σειρά χώρες σχηματίστηκαν «Λαϊκά Μέτωπα» που στην περίπτωση της Ισπανίας και της Γαλλίας κατάφεραν να κερδίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Στην Ισπανία το Λαϊκό Μέτωπο συγκροτήθηκε -με πρωτοβουλία των κομμουνιστών- στις 15 Γενάρη 1936. Σ’ αυτό έλαβαν μέρος το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, η Δημοκρατική Αριστερά, η Αριστερά της Καταλονίας κ.ά. κόμματα, καθώς και η ενιαία Γενική Ένωση Εργαζομένων (που, όπως και στη Γαλλία, προήλθε από τη συγχώνευση της αντίστοιχης ταξικής και ρεφορμιστικής Συνομοσπονδίας). Στις εκλογές της 16ης Φλεβάρη και 4ης Μάρτη 1936 το Λαϊκό Μέτωπο κέρδισε οριακή πλειοψηφία έναντι του Εθνικού Μετώπου που είχαν συγκροτήσει μια σειρά συντηρητικά αστικά κόμματα (47,03% έναντι 46,48%). Πρώτος πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου έγινε ο Μ. Αθάνα (του Σοσιαλιστικού Κόμματος), που στη συνέχεια (10 Μάη) εκλέχτηκε πρόεδρος κι αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία από τον Σ. Κ. Κιρόγα (της Δημοκρατικής Αριστεράς).
Αμέσως ενεργοποιήθηκαν ζυμώσεις μεταξύ των τμημάτων εκείνων της ισπανικής αστικής τάξης που προσανατολίζονταν πλέον στην επιβολή ανοιχτής, φασιστικής δικτατορίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, που διέβλεπε αυτήν την εξέλιξη, ζητούσε επίμονα από την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου να προβεί στην εκκαθάριση των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού από τα φασιστικά στοιχεία και να οπλίσει την εργατική τάξη. Η απάντηση της κυβέρνησης, ωστόσο, ήταν κατηγορηματική. «Αφήστε το στρατό ήσυχο, μην μπάζετε την πολιτική στο στρατό», έλεγαν. Όσον αφορά δε τον εξοπλισμό της εργατιάς -ως το αποτελεσματικότερο μέσο για τη συντριβή ενός ενδεχόμενου φασιστικού πραξικοπήματος εν τη γενέσει του- η εντολή που δόθηκε δεν έδινε πολλά περιθώρια παρερμηνείας: «Όποιος δώσει όπλα στους εργάτες θα παραπεμφθεί στο στρατοδικείο!». Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Ντολόρες Ιμπαρούρι (η θρυλική Πασιονάρια) «και σαν αυτόπτης μάλιστα μάρτυς […] πολλοί ηγέτες του Λ.Μ. [σ.σ. Λαϊκού Μετώπου] κινήθηκαν, αν και χωρίς επιτυχία, για να εμποδίσουν ακόμα και την απελευθέρωση των “30.000”, δηλαδή των κρατουμένων από την εξέγερση των Αστουριών του Οκτώβρη του 1934, που αποτελούσαν και το βασικό προεκλογικό σύνθημα του Λ.Μ.»35. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Τελικά η στρατιωτική φασιστική κίνηση εκδηλώθηκε στις 17-18 Ιούλη 1936, μ’ επικεφαλής το στρατηγό Φ. Φράνκο. Η αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα, έως και τάση συμβιβασμού με τους φασίστες από τη μεριά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου επέδρασαν καταλυτικά στην αρχική προέλαση των κινηματιών. Με την έκρηξη της στάσης «ο Κιρόγα παραιτήθηκε και ο Αθάνα έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μαρτίνεζ Μπάριο (αρχηγό της Δημοκρατικής Συμμαχίας), στην κατεύθυνση συμβιβασμού με τους φασίστες στασιαστές, δηλαδή υποταγής σε αυτούς. Ένα έντονο κύμα λαϊκής οργής απέτρεψε αυτό το σχέδιο. Έτσι στις 19 Ιούλη κυβέρνηση σχημάτισε ο Χοσέ Γκιράλ του Αριστερού Δημοκρατικού Κόμματος. Όμως οι τρεις μέρες που χάθηκαν σε άσκοπες συζητήσεις για το αν θα έπρεπε να εξοπλιστεί ο λαός ή όχι έδωσαν στους φασίστες τη δυνατότητα να καταλάβουν 23 πόλεις»36.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 4 Σεπτέμβρη 1936 σχηματίστηκε και πάλι νέα κυβέρνηση υπό το Σοσιαλιστή Λάργκο Καμπαλέρο (στην οποία μετείχαν για πρώτη φορά όλα τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου -μεταξύ αυτών και το ΚΚ- ενώ στη συνέχεια εντάχτηκαν επίσης το Βασκικό Εθνικό Κόμμα κι εκπρόσωποι της αναρχικής CNT). Κρίσιμο θέμα διαπάλης στη φάση αυτή του αγώνα κατά του Φράνκο: Η συγκρότηση τακτικού στρατού. «Τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι αναρχικοί», σημειώνει ο Θ. Παπαρήγας, «αντιδρούν στη δημιουργία τακτικού στρατού. Οι αναρχικοί κατηγορούν τους κομμουνιστές σαν …αντεπαναστάτες επειδή το προτείνουν. Η ανίερη αυτή συμμαχία σοσιαλιστών-αναρχικών έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της Μάλαγα (8 Φλεβάρη 1937), όπου οι φρανκικές δυνάμεις επιτίθενται ακριβώς με τον τρόπο που είχαν προβλέψει και λεπτομερώς “προπεριγράψει” οι κομμουνιστές».37
Όσον αφορά τις διεθνείς διαστάσεις του ισπανικού εμφυλίου, ενώ θα περίμενε κανείς το «αδελφό» Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας, υπό τον επίσης Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λ. Μπλουμ, να είναι το πρώτο που θα έσπευδε σε βοήθεια της Δημοκρατικής Ισπανίας, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στη Γαλλία ανήκε η διπλωματική πρωτοβουλία για τη διεθνή απομόνωση της Δημοκρατικής Ισπανίας που πραγματοποιήθηκε μέσ’ από την πολιτική της δήθεν «μη επέμβασης». Ήταν δε η πρώτη χώρα που έκλεισε τα σύνορά της, στερώντας από τους μαχητές κατά του φασισμού κάθε δυνατότητα να προμηθευτούν όπλα και πολεμοφόδια μέσω του γαλλικού εδάφους. Το γεγονός αυτό υπήρξε καταλυτικό π.χ. στην πτώση της συνοριακής πόλης του Ιρούν (λίγες μόνο μέρες αφότου είχαν κλείσει τα γαλλοϊσπανικά σύνορα), όπου οι εργάτες των ορυχείων αναγκάστηκαν -ελλείψει πυρομαχικών- να πολεμούν με δυναμίτη και πέτρες τις στρατιές του Φράνκο οι οποίες είχαν στη διάθεσή τους τανκς κι αεροπλάνα (που τους είχε προμηθεύσει η ναζιστική Γερμανία). Το εμπάργκο τελικά ίσχυσε μόνο για την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Αμερικανικά και βρετανικά μονοπώλια έκαναν χρυσές δουλειές με τον Φράνκο38, ενώ Γερμανία και Ιταλία συνέδραμαν τους Ισπανούς ομοϊδεάτες τους, τόσο σε πολεμικό υλικό όσο και σε άνδρες (με 16.000 και 50.000 στρατιώτες αντίστοιχα). Η μόνη χώρα που στάθηκε στο πλευρό του αγωνιζόμενου ισπανικού λαού ήταν η Σοβιετική Ένωση.39 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Σε κουφά αυτιά έπεσαν επίσης οι επανειλημμένες εκκλήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς προς τη Σοσιαλιστική Διεθνή για την ανάληψη κοινής δράσης υπέρ της Δημοκρατικής Ισπανίας. Ο Ντιμιτρόφ (ΓΓ της ΚΔ) απευθύνθηκε ξανά και ξανά γι’ αυτό το ζήτημα στον ομόλογό του Μπρούκερ (στις 3 Ιούνη 1937, στις 26 Ιούνη 1937, στις 17 Ιούλη 1937 κ.ο.κ.), για να λάβει πάντοτε την ίδια απάντηση, πως, δηλαδή, «ο Πρόεδρος της ΣΔ [σ.σ. Σοσιαλιστικής Διεθνούς] “δεν έχει πλήρεις εξουσίες” για να πάρει πρωτοβουλία». Δεν ήταν βεβαίως θέμα «αρμοδιοτήτων», αλλά καθαρά πολιτικής ουσίας. «Μόλις γίνονται γνωστές οι επαφές των δύο Διεθνών το καλοκαίρι του 1937, το Εργατικό Κόμμα [της Βρετανίας] παρεμβαίνει κι αφαιρεί τις εξουσιοδοτήσεις του από την ηγεσία της ΣΔ. Δεν ήταν, όμως, το μόνο πρόβλημα. Στην Ολλανδία και την Τσεχοσλοβακία, τα σοσιαλιστικά κόμματα απειλούν με αποχώρηση από τη ΣΔ αν οι επαφές συνεχιστούν. Τα πράγματα παίρνουν ιδιαίτερα σοβαρή τροπή στο Βέλγιο, έδρα της ΣΔ, όπου μια ομάδα σοσιαλιστών ηγετών φέρεται να δηλώνει ότι “προτιμά τη ναζιστική Γερμανία από την ΕΣΣΔ”». Την ίδια στιγμή, διάφοροι επιφανείς ηγέτες της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, όπως οι Άντλερ, Άτλι και Σκέβελενς, επισκέπτονταν τη Δημοκρατική Ισπανία εκφωνώντας βαρύγδουπους, υποκριτικούς λόγους. «Σύντροφοι», διαβεβαίωνε ο Σκέβελενς απευθυνόμενος στη γαλλοβελγική ταξιαρχία, «σας ορκίζομαι ότι θα πάρετε όπλα!».40
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχές του 1939 οι διεθνείς πιέσεις προς την κυβέρνηση του ισπανικού Λαϊκού Μετώπου (επικεφαλής της οποίας ήταν από τις 17 Μάη 1937 ο Σοσιαλιστής Χ. Νεγκρίν) έγιναν ακόμα πιο ασφυκτικές. Στις 10 Φλεβάρη, με τη διαμεσολάβηση των Βρετανών, οι δυνάμεις του Φράνκο κατέλαβαν τη νήσο Μινόρκα (η παράδοση μάλιστα έγινε πάνω στο βρετανικό θωρηκτό «Devonshire»), ενώ στις 14 Φλεβάρη η γαλλική κυβέρνηση αξίωσε με τελεσίγραφο την παράδοση της Μαδρίτης. Στις 27 Φλεβάρη, Γαλλία και Βρετανία αναγνώρισαν τη φασιστική Ισπανία διακόπτοντας τις διπλωματικές τους σχέσεις με την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Το ίδιο έπραξαν και μια σειρά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το Εργατικό Κόμμα του Βελγίου. Στις 4-5 Μάρτη εκδηλώθηκε πραξικόπημα μ’ επικεφαλής το ηγετικό στέλεχος των Σοσιαλιστών Χ. Μπεστέιρο και το συνταγματάρχη Σ. Κασάντο. Με κεντρικό σύνθημα «κυβέρνηση χωρίς τους κομμουνιστές» οι Μπεστέιρο και Κασάντο σχημάτισαν μια «Εθνική Χούντα Άμυνας» η οποία, υπό το πρόσχημα της «έντιμης ειρήνης», άνοιξε τις πύλες της ισπανικής πρωτεύουσας στα φασιστικά στρατεύματα. Η Μαδρίτη έπεσε στις 28 Μάρτη 1939. Τρεις μέρες αργότερα -κι ενώ συντρίβονταν και οι τελευταίοι θύλακες αντίστασης- οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Σκανδιναβίας αναγνώρισαν «de jure» το φασιστικό καθεστώς. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ούτε όμως στη Γαλλία το Λαϊκό Μέτωπο41 απέτρεψε την πορεία προς το φασισμό και τον πόλεμο. Σε διεθνές επίπεδο, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου έπαιξε πρωταγωνιστικό ενεργό ρόλο στην υπονόμευση -κι εν τέλει την ήττα- του αγώνα του ισπανικού λαού κατά του φασισμού (όπως είδαμε ήδη πιο πάνω). Η πολιτική του λεγόμενου «κατευνασμού», δηλαδή της συνεννόησης και συμβιβασμού με τις δυνάμεις του Άξονα (με κορυφαία έκφραση τη Συμφωνία του Μονάχου - βλ. στη συνέχεια), που ακολούθησε, εφαρμόστηκε επίσης από τις δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου. Η Βουλή του 1939-1940, της περιόδου δηλαδή κατά την οποία η Γαλλία οδηγήθηκε στην εντυπωσιακή ήττα και συνθηκολόγηση με τη ναζιστική Γερμανία (σε μόλις 6 βδομάδες), δεν ήταν άλλη από τη Βουλή που αναδείχτηκε το 1936 μέσ’ από την εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά και στο εσωτερικό, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπήρξε το λιγότερο ανεκτική προς τις δυνάμεις του φασισμού. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της φασιστικής οργάνωσης «Cagoule» που το 1937 έγινε γνωστό ότι σχεδίαζε τη διενέργεια πραξικοπήματος και την επιβολή φασιστικής δικτατορίας στη Γαλλία. Έως τότε, η εν λόγω οργάνωση είχε προβεί σε μια σειρά δολοφονίες (κομμουνιστών, Ιταλών αντιφασιστών που είχαν καταφύγει στη Γαλλία κλπ.), βομβιστικές ενέργειες και δολιοφθορές (π.χ. σε φορτία που προορίζονταν για τη Δημοκρατική Ισπανία), ενώ προμηθευόταν όπλα από τη φασιστική Ιταλία. Παρόλ’ αυτά, η αστυνομία του Σοσιαλιστή υπουργού των Εσωτερικών του Λαϊκού Μετώπου M. Dormoy συνέλαβε μόλις 71 εξ αυτών κι «έκλεισε» την υπόθεση. Όλοι τους αποφυλακίστηκαν το 1939, παραμονές του πολέμου. Την ίδια χρονιά, η γαλλική βουλή έθεσε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα (με πρωτοβουλία μάλιστα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, σύμφωνα με τον Χ. Λαρούζ), ενώ στη συνέχεια έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο στρατηγό Φ. Πετέν και τη δωσιλογική κυβέρνηση του Βισί (στο νότιο τμήμα της Γαλλίας, που έως τα τέλη του 1942 δεν ήταν μεν υπό ναζιστική κατοχή, αλλά ουσιαστικά υπήρξε δορυφόρος του Άξονα).42 https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Στην Αστούρια όμως η απεργιακή πάλη πήρε οξύτερη μορφή και μετεξελίχθηκε σε ένοπλη εξέγερση των ανθρακωρύχων, με τη συμμετοχή των «Εργατικών και Αγροτικών Αντιφασιστικών Εθνοφρουρών» και της «Ενωσης των Αδελφών Προλετάριων», που καθοδηγούνταν από το ΚΚ Ισπανίας και τη Σοσιαλιστική Νεολαία αντίστοιχα. Ενοπλα σώματα ανθρακωρύχων κυρίευσαν τα οπλοποιεία του Οβιέδο (πρωτεύουσας της Αστούριας) και της Τρουβίας, και οι εργατικές και αγροτικές μάζες συγκρότησαν τη δική τους «Κόκκινη Φρουρά».
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ «Πράβντα», αναφερόμενη στην εξέγερση, έγραψε: «Ολες οι πληροφορίες αναφέρουν πως οι εργατικές μάζες της Αστούριας με τα όπλα στα χέρια βάζουν σαν σκοπό να τελειώσουν μια για πάντα με την κυριαρχία του συγκροτήματος των κεφαλαιοκρατών και γαιοκτημόνων και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους επαναστατική κυβέρνηση των εργατών και αγροτών».
Στην πραγματικότητα όμως, παρά τις ανεβασμένες μορφές πάλης που χρησιμοποιούσε το εργατικό κίνημα στην Αστούρια, οι πολιτικοί φορείς που καθοδηγούσαν την εξέγερση δεν διέθεταν επαναστατική στρατηγική. Το ΚΚΙ, στο πλαίσιο της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου και έχοντας ήδη συμπράξει με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας, δεν επεδίωκε την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Τελικά τα κυβερνητικά στρατεύματα, με την υποστήριξη της Αεροπορίας και του Πυροβολικού, μετά από πολυήμερες και σκληρές μάχες κατέπνιξαν την εξέγερση. Χιλιάδες ήταν οι νεκροί και οι τραυματίες εργάτες, ενώ πάνω από 30 χιλιάδες εργάτες ρίχτηκαν στις φυλακές.
Βλ. περισσότερα:
-- Κώστας Σκολαρίκος, «Ευρωκομμουνισμός»: Θεωρία και στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2015, σελ. 155 - 215
-- «Ριζοσπάστης», 9-10/2/2019
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11104245 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.imerodromos.gr/dioketai-o-nikos-mpogiopoylos-kai-apofylakizetai-enas-nazi-egklimatias/https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7353108 Οι Κομμουνιστές δεν προσπαθούν ποτέ να χτυπήσουν το ΚΚΕ διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του και πισώπλατα. ΠΟΤΕ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή, με τα γεγονότα στο ΠΕΡΑΜΑ, οι διάφοροι αριστερούληδες ανακάλυψαν πάλι τον πυρήνα του προβλήματος, τάχα την αταξική και ξεκρέμαστη "καταπίεση" στις "μειονότητες" και "τα δικαιώματά" τους κλπ., να τους θυμίσω τι έγραφε κάποιος δικός τους:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχολή Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ.: «Φυσικά είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;»
Ε, λοιπόν, εκεί είναι το πρόβλημα, που προσπαθούν ΚΑΙ αυτοί, συνειδητά η μη, να συγκαλύψουν.
Η εν ψυχρώ, άτιμη και σκόπιμη, δολοφονία του άτυχου φτωχοδιαβολάκου "γυφτάκου" είναι συνέπεια, του πραγματικού προβλήματος, που γλαφυρά αποκαλύπτει και αυτό το κείμενο, ήδη από το 2013!
Οσο η κοινωνία αστυνομεύεται από φασιστάκια, θα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε Νταχάου, και θύματά της δε θάναι μόνο οι εργαλειακά και προσωρινά ευάλωτες "μειονότητες" αλλά κάθε ένας, που δεν αποδέχεται τον Καπιταλισμό. Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός στόχος αυτών των μεθοδεύσεων.
Και μην αμφιβάλλουμε πως θα δούμε και "μειονοτικούς" φασίστες. Ηδη στο χώρο των εθνικών μειονοτήτων έχουμε ουκ ολίγους τέτοιους. Σύμφωνα με τη λογική των "δικαιωματιστών" μας, πρέπει και σ' αυτούς να ..."συμπαρασταθούμε"(!) καθότι ..."μειονοτικοί"!
Ε, δε θα τους κάνουμε τη χάρη. Ο φασίστας είναι φασίστας και η θέση του είναι στην Πηγάδα.