"17Ν" στημένη παγίδα απο χρόνια

«Τοποθετούμαστε από θέση αρχής, ανεξάρτητα από την κριτική μας στις πράξεις του συγκεκριμένου κρατούμενου, οι οποίες είναι γνωστό πως αξιοποιήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια για να συκοφαντηθούν οι αγώνες του λαού, η επαναστατική ιδεολογία και πράξη. Αυτή θεωρούμε ότι πρέπει να είναι η ορθή στάση και το χρέος όλων των προοδευτικών δικηγόρων και νομικών, καθώς και των φορέων τους.»
Η Αντίδραση, αδίστακτη όπως πάντα, άμα καταλάβει την αδυναμία σου σε χτυπάει σαν χταπόδι:
«Τι θα κάνατε αν στη θέση του Δ.Κ. ήταν ο Ρουπακιάς;»!
Eλα μου, ντε;!
Τι θα κάναμε;!
Θα τοποθετούμασταν «από θέση αρχής» και «ανεξάρτητα από την κριτική μας»……;!
Τότε, τι τη θέλουμε την «κριτική μας»; Απλά για να …διαφοροποιούμαστε, έτσι στον αέρα;!
Δεν μπορείς να υπεκφύγεις από το ερώτημα «τι ακριβώς έκανε και τι ήταν ο Δ.Κ. ». Σε ποια όχθη του ποταμού τελικά ανήκει η ιστορική του παρουσία, εφόσον αποδέχεσαι την αυθεντικότητά της. Όπως δηλαδή παρουσιάστηκε από αυτούς, που τελικά διαμορφώνουν την «κοινή γνώμη» δηλαδή την κυρίαρχη άποψη.
«Ηταν από δω η από εκεί»;
Είμαστε πάλι στη μέγγενη του ίδιου δικομματισμού. Τόσο η «συντηρητική Κυβέρνηση» (ΝΔ και ακροδεξιά/«τραμποειδή» μορφώματα), όσο και η ….«προοδευτική(!) Αντιπολίτευση» (τΣύριζα, Κινάλ-Τρινάλ, Μέρα 35 και όλος ο εξωκοινοβουλευτικός εσμός), συνελόντι ειπείν οι δυο δαγκάνες της αντιδραστικής μέγγενης.
Εδώ, ό,τι και να απαντήσεις, κερδισμένη είναι η Αντίδραση. Είναι πονηρά, όπως πάντα, στημένο το ερώτημα.
Και αναρωτιέμαι, αν ακριβώς η άρρητη αποδοχή αυτού του μύθου της «17Ν» είναι το κλειδί της μέγγενης, του πλαστού διλήμματος.
Όταν διαπιστώνουμε το αυτονόητο σαν κυρίαρχο πρόβλημα της εποχής, δηλαδή την αναντιστοιχία αντικειμενικής με τη υποκειμενική κατάσταση των μαζών, τι άλλο εννοούμε παρά ετούτο;: Ότι ο μέσος εργαζόμενος αντιμετωπίζει μια ζοφερή πραγματικότητα πραγματικών προβλημάτων της ζωής του, άμεσα παλεύει με αυτά για να επιζήσει, αλλά η νοητική εικόνα, που έχει γι αυτά είναι τελείως «εικονική», παραπλανητική, και επίσης η σκέψη του κατευθύνεται σε «λύσεις», που επιδεινώνουν, αντί να καλυτερεύουν, τη ζωή του;
Σκέπτομαι, μήπως εδώ συμπυκνώνεται η ουσία της σύγχρονης τακτικής της Αντίδρασης, και μάλιστα του κυρίαρχου σήμερα κύκλου συμφερόντων, που φαίνεται να είναι πίσω και από τις «κοσμοπολίτικες» κατευθύνσεις; Να οξύνει δηλαδή αυτή την αναντιστοιχία όσο γίνεται περισσότερο, σαν μοναδική λύση της δικής της κυριαρχίας/επιβίωσης; Κατά προτεραιότητα σε σχέση με τις γνωστές παραδοσιακές πρακτικές της καταστολής; Εξασφαλίζοντας και το πρόσθετο ιδεολογικό πλεονέκτημα της δημοκρατικής επίφασης σε σχέση και με τις παραδοσιακές;
Oπότε, μορφώματα, όπως η «17Ν», είναι απλά «αριστερισμός», η κάποιοι «υπερεπαναστάτες, που κάνουν λάθος με αποτέλεσμα να συκοφαντηθούν οι αγώνες του Λαού» η μήπως ένα όχι αμελητέο εργαλείο ακριβώς για να επιβληθεί στη λαϊκή συνείδηση αυτή η αναντιστοιχία; Χωρίς να παίζει ουσιαστικό ρόλο ούτε η αφετηρία συγκρότησης του μορφώματος, ούτε και η συνειδητότητα, το διανοητικό επίπεδο η οι προθέσεις των προσώπων, που επανδρώνουν τέτοιους μηχανισμούς.

 Τα σκοτεινά της «17Ν» τα έχει επισημάνει ο «Ριζοσπάστης» αριά και που, και νομίζω πως ήταν το μόνο ΜΜΕ, που το έκανε, κόντρα στην ενιαία χορωδία των υπολοίπων. Και, θυμάμαι, μόνο μια φορά δήλωσε ο ΓΓ/ΚΚΕ ότι ο Δ.Κ. (η οι κρατούμενοι της 17Ν – δεν θυμάμαι ακριβώς) «είναι ποινικός και όχι πολιτικός κρατούμενος» η κάπως έτσι και σε αυτό το πνεύμα πάντως. Δεν έχω υπόψιν μου άλλα κομματικά όργανα να έχουν ασχοληθεί ειδικότερα με το ζήτημα αυτό. Και σωστά επισημάνθηκε πως ούτε η οπερετική «σύλληψη», ούτε η περιβόητη-επικοινωνιακή «δίκη» έρριξαν φως σε μια πολύ σκοτεινή υπόθεση. Κατά την άποψή μου, αντίθετα, ήταν μεθοδεύσεις, με στόχο να θολώσουν ακόμη περισσότερο τα νερά αυτής της υπόθεσης. Ηταν η συνέχεια της ύπαρξης/χρήσης της. Και φαίνεται, πως από όλους τους κρατουμένους, ο μόνος, που εξακολουθεί να υποστηρίζει έμπρακτα (δηλώσεις, βιβλίο, τώρα και με την «απεργία πείνας») τον άνωθεν επιβεβλημένο μύθο/σκοπιμότητα χρήσης της «τρομοκρατικής-επαναστατικής 17Ν» είναι ο Δ.Κ., καθώς οι υπόλοιποι περιμένουν υπομονετικά να εκτίσουν τις ποινές τους και έχουν κάκιστες σχέσεις με τον ίδιο.

Γιατί λοιπόν κάποιος, που έχει ολική αντίθεση με τον Καπιταλισμό και τους θεσμούς/’οργανα/εργαλεία του, να πάρει θέση, και μάλιστα ενεργή, σε μιαν υπόθεση, που καν δεν είναι σε θέση να γνωρίζει; Δεν θα ήταν πιο συνεπές να σταθεί καταγγελτικά η, έστω, κρατώντας αποστάσεις από μιαν άνωθεν στημένη υπόθεση, που έχει τόσες πολλές «αποχρώσες ενδείξεις» σκευωρίας σε βάρος του λαϊκού κινήματος, και μάλιστα όχι απλά για να «συκοφαντηθεί» (Σαν τι; Προφανώς σαν δολοφονικό…) αλλά, πολύ χειρότερα, για να παραπλανηθεί και να αποδιοργανωθεί;
Μα, θα πει η «κοινή γνώμη» εδώ ένας άνθρωπος (“όποιος κι αν είναι αυτός” κλπ.) κινδυνεύει να πεθάνει!
Η απάντηση εδώ είναι ότι καθόλου σίγουρο δεν είναι, πως «παίρνοντας θέση» υποστήριξής του θα αποτρέψεις αυτή την προοπτική, ακριβώς γιατί οι προθέσεις, τόσο των φαινομενικά «υποστηρικτών» του (και του ιδίου) όσο και των «τιμωρών» του δεν μπορούν να εκτιμηθούν ούτε και να προδικαστούν, ενώ το μόνο σίγουρο είναι πως το οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα βλάψει εξίσου το λαϊκό κίνημα. Και το προβαλλόμενο ανάλογο του θανάτου του Μπόμπυ Σαντς τί άλλο προσέφερε, παρά να σφυρηλατήσει το προφίλ της σιδηράς Βρετανικής εξουσίας; Είναι γνωστό, πως το ΚΚΕ ποτέ δεν ακολούθησε τέτοιες μορφές πάλης, ούτε τις επέτρεψε στα έγκλειστα μέλη του. Ούτε απεργίες πείνας» ούτε …χαρακίρια!
To μόνο, που θα είχα να προσθέσω, είναι πως μια τέτοια μαχητική στάση προϋποθέτει την ανάλογη και μακρόχρονη προετοιμασία του κόμματος και των οπαδών του, για να αντιμετωπίζουν αυτές τις ανεβασμένες ταχτικές της αντίδρασης. Γιατί βέβαια, στις σημερινές συνθήκες θα κινδύνευε, πιθανόν(*), να συνοδευτεί από ένα «σοκ» ανάλογο εκείνου του 2012.
Αλλά η μοιρολατρία της αργής φθοράς, που συνεπάγονται οι συνεχείς μάχες οπισθοφυλακών σε κάποια ζητήματα "πλατύτητας/ενότητας", έχει ένα γνωστό και σίγουρο τέλος. Πόσο μάλλον, που το Κόμμα έχει να επιδείξει και πολλές μάχες εμπροσθοφυλακών, που σε αυτές οφείλει αποκλειστικά την επιβίωσή του, και την όποια σημερινή ύπαρξη λαϊκού και εργατικού κινήματος....
-----------------------------------------------------
(*) «Πιθανόν» και όχι σίγουρα. Δυστυχώς η, σαν αντίδραση στον ολοκληρωτισμό των ΜΜ"E", αντίρροπη και υπαρκτή λαϊκη καχυποψία αφήνεται στο έλεος κύρια των «ψεκασμένων» ακροδεξιών. Δεν έχει ευρεία λαϊκή απήχηση η «17Ν», παρά την μακροχρόνια επικοινωνιακή προβολή της και από τις δύο «αντιμαχόμενες» πλευρές.

ΣΕΧΤΑΡ ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ