Το μεγάλο κόλπο

Μια βιβλιοκριτική αναφορά σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό πρόσφατα επανέφερε ευχάριστα (μέσα στην τόση μαυρίλα) στη σκέψη μου ένα θέμα, που με είχε απασχολήσει σχεδόν από παιδί: Πως "αθώες" συμπεριφορές, πρακτικές της καθημερινότητας, που μοιάζουν αυτονόητες και άρα "αυθόρμητες", μπορεί στην πραγματικότητα να είναι προϊόντα μεθοδευμένης παρέμβασης ακριβώς "εξωγενών", πιο στοχοπροσηλωμένων παραγόντων.

Η αφορμή ήταν αυτό εδώ:
http://www.katiousa.gr/politismos/vivlio/aytostegasi-tora-i-atheati-plevra-tis-amerikanikis-voitheias-stin-ellada-i-syntagi-tou-kapitalismou-stous-symmoriopliktous-tou-emfyliou/
που οδήγησε σε αυτό εδώ:
https://www.archetype.gr/blog/arthro/to-amerikaniko-programma-autostegasis-1947-51-kai-i-gennisi-tis-antiparochis

και μια ολόκληρη βιβλιογραφία, που ακροθιγώς υποψιαζόμουν και βασικά αγνοούσα/εξακολουθώ να αγνοώ, ίσως λόγω και επαγγελματικής μονομέρειας.
Επειδή από παλιά υποψιαζόμουν και το έλεγα, πως η "αντιπαροχή", (καθώς και άλλα, που δεν συμπεριλαμβάνω για λόγους συντομίας) δεν ήταν ένα "τυχαίο" ούτε αυστηρά οικονομικό στις αιτίες του φαινόμενο, ήρθε καπάκι να δώσει σχήμα στις υποψίες μου, όλη αυτή η φιλολογία.
Που έχει, τώρα και για μένα, πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία, που ίσως να μην συνειδητοποιούν και οι ίδιοι οι πολλοί "φιλολογούντες".
Για να μην πλατειάζω σε ένα θέμα, που μπορεί να γράψει πολλά περισσότερα βιβλία από τα ήδη υπάρχοντα, η κεντρική μου σκέψη είναι η ακόλουθη:
Μέχρι σήμερα η Αριστερά, εντός και εκτός εισαγωγικών (και προφανώς δε εννοώ εδώ εκείνη, που έφτυνε στον κόρφο της γιατί "Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι!"), θεώρησε, η άφησε να εννοηθεί, ότι η αιτία της ήττας του Λαϊκού Κινήματος, εντοπίζεται, από πλευράς αντιπάλου, στα μέτρα καταστολής. Εξορίες, δολοφονίες, διώξεις, αγγλοαμερικάνικη επέμβαση '44-'49 κλπ.
Αυτό, είναι αλήθεια, αλλά μόνο μερική αλήθεια.
Πράγματι η Καταστολή έπαιξε σπουδαίο και αναντικατάστατο ρόλο στην πολιτική επιβολή Κεφαλαιοκρατών/Ιμπεριαλιστών.
Αλλά, λέω τώρα, αναπολώντας και άλλα πράγματα, ήταν αναγκαία συνθήκη αλλά όχι ικανή.
Χωρίς ένα μελετημένο σχέδιο ενσωμάτωσης μεγάλων λαϊκών μαζών και ιδίως αυτών, που ενεργά ανήκαν στο "άλλο" στρατόπεδο, η κατασταλτική νίκη, δεν ήταν καθόλου σίγουρη.
Είναι, όπως στο χτίσιμο μιας οικοδομή: Πρώτα θα μπει η μπουλντόζα να καθαρίσει το οικόπεδο, να το "ισιώσει", και μετά θα αρχίσει το χτίσιμο.
Η Καταστολή αντιστοιχεί στην κατεδάφιση, αλλά μόνο με την κατεδάφιση δε χτίζεται τίποτε.
Αυτό αντιστοιχεί και στις δικές μου εμπειρίες. Τον περισσότερο κόσμο δεν τον χάσαμε λόγω κατατρεγμών, αλλά μετά, χωρίς κατατρεγμούς.
Θα μου πείτε, τώρα, τι χρειάζονται αυτά.
Νομίζω, πως έχει μια σημασία να ξέρουμε τουλάχιστον "γιατί τη φάγαμε", αλλά και να γνωρίζουμε τα όπλα του εχθρού.
Φαίνεται, πως ο αντίπαλος κι εδώ εμφανίστηκε προετοιμασμένος, όπως μου λέει εμένα η παραπάνω βιβλιογραφία.
Για μένα, προσωπική γνώμη, τα παραπάνω τεκμηριώνουν περισσότερο την εκτίμησή μου, ότι μεταπολεμικά στην Ελλάδα υπήρξε μια άτυπη μεν , στημένη δε, "ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ/ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ", με βασικό πολιτικό εκφραστή το ΠΑΣΟΚ (τώρα τΣύριζα), και όχι μόνο, που λειτούργησε σαν μοχλός για την αλλοτρίωση της συνείδησης της ελληνικής εργατικής τάξης και την διάβρωση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
----------------------------------------------
Υ.Γ. Δεν ξέρω, που βρίσκεται πολιτικά η συγγραφέας, και οι άλλοι βιβλιοκριτικοί, αλλά το θέμα, που καταπιάνονται, έχει αφ' εαυτού ένα ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από την όποια δική τους πολιτική άποψη.

Σεχτάρ ο Τρομερός