Μια απάντηση στην Εφ.Συν.και τον Κωστόπουλο

Οπως και το σχετικό της ΕφΣυν, του Τ. Κωστόπουλου, είναι δημοσίευμα, στηριγμένο περισσότερο σε βολικές επιλογές "ντοκουμέντων" και γεγονότων για να τεκμηριώσει με ελεγχόμενη "αληθοφάνεια" την κατά την αντίληψή μου τριτοδρομική άποψη των συντακτών αυτών των κειμένων.


Eνδεικτικό παράδειγμα: Ο Ζολώτας δεν ήταν "τραπεζίτης", όπως αναφέρεται σε όλα τα σχετικά κείμενα, εύλογα για δημιουργία συνειρμών. Επιφανής αστός οικονομολόγος ήταν, με θητεία στον χρηματοοικονομικό κλάδο. Με την ίδια "λογική" θα αποκαλούσαν οι συντάκτες "τραπεζίτη" και τον .... J. M. Keynes!



Για την Ιστορία, ο Ζολώτας υπήρξε το τελευταίο επιζόν είδος ουτοπικού οργανικού διανοουμένου μιας υποτιθέμενης πατριωτικής "εθνικής" αστικής τάξης, που υποστήριξε, μεταξύ άλλων, και την εγχώρια εκβιομηχάνιση σαν παρεμβατική κρατική πολιτική, με στόχο την μεταπολεμική ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της πατρίδας του σε αντίθεση με την άποψη Βαρβαρέσσου για την πλήρη εναρμόνιση με την "αγορά", άρα και με το διεθνικό κεφάλαιο, και με το κράτος σε επικουρικό ρόλο, άποψη, που τελικά επεκράτησε, όπως ξέρουμε. Ηταν αντιθέσεις στενού χρονικού ορίζοντα,


Επίσης, για προφανείς λόγους, όλο το κείμενο συγχέει ΚΚΕ και Συνασπισμό, επωφελούμενο από την σύγχυση, που πράγματι επικρατούσε εκείνη την εποχή ακόμη και στο ΚΚΕ, και ιδίως στο στελεχικό του δυναμικό, αγνοώντας η αποσιωπώντας τις διαθέσεις της κομματικής βάσης του ΚΚΕ, η οποία ήταν εκείνη, που τελικά έβαλε την σφραγίδα της στα γεγονότα της διάσπασης του ΚΚΕ. Είναι γνωστό, ότι ενώ ο πολιτικός καιροσκοπισμός (οπορτουνισμός) επηρέαζε ένα σχεδόν 70-80% του στελεχικού δυναμικού, στα απλά μέλη και στην πλατειά βάση του ΚΚΕ τα πνεύματα ήταν εντελώς αντίστροφα, γι αυτό και επεκράτησαν στο 13ο Συνέδριο.

Το '89-'91 δεν ήταν παρά η ουρά του '68 και η τελευταία μεγάλη προσπάθεια να μετατραπεί το ΚΚΕ από τα μέσα σε "Ευρωκομμουνιστικό" κόμμα. Αλλά το κομμ. κίνημα της Πατρίδας μας μεταξύ '68 και '89 κινούνταν ανάμεσα στην Σκύλα των ευρωκομμουνιστών (κυρίως "εσ" κλπ.) και την Χάρυβδι των τριτοδρομικών του ΠΑΣΟΚ της προσχηματικά "εθνικοαπελευθερωτικής" ..."Αλλαγής", παλεύοντας, μέσα σε ένα δυσμενές πλαίσιο δικών του προγραμματικών αλλά και άλλων αδυναμιών του παγκ. κομμ. κινήματος, να χαράξει τον ταξικό δρόμο της πάλης του. Μετά το '85 έγινε επιτακτικά φανερή και στην μεγάλη μάζα του κουκουέδικου η ανάγκη για ξεμπλοκάρισμα από την ουτοπική επιδίωξη θετικής επίδρασης (η "πίεσης", αν αυτό μας θυμίζει ανάλογες αυταπάτες "μεταβατικών" προγραμμάτων...) στο ΠΑΣΟΚ, και από αυτό επωφελήθηκαν προσωρινά οι υπόκωφες και απροσχημάτιστα "δεξιές" ανανεωτικές τάσεις, εκμαιεύοντας τo "Κοινό Πόρισμα". Αλλά το Κ. Π. υποδαύλισε τον επίσης υπόκωφο "αριστεροφανή" ανανεωτισμό, που ήταν αρκετά αναμενόμενο μέσα σε αυτές τις συνθήκες να αποτελεί ειδικό τρόπο έκφρασης της πολιτικά άπειρης και ταξικά άκαπνης Νεολαίας. To ένα χέρι ένιβε τ' άλλο.

Ομως η μεγάλη μάζα των κομματικών μελών και οπαδών το μόνο, που επιζητούσε σε εκείνη την φάση, και μην έχοντας άλλον ιδεολογικό μπούσουλα, ήταν ο απεγκλωβισμός από την μέγκενη των "Λοιπών Δημοκρατικών Δυνάμεων", που σωστά κατά τον υποφαινόμενο εκτιμήθηκε σαν ζήτημα άμεσης προτεραιότητας. Επιδιώξαμε δηλαδή τότε, περισσότερο ενστικτωδώς, να αλλάξουμε τις συνέπειες της προγραμματικής ιδεολογικής καθυστέρησης του Κόμματος αφού η άμεση τροποποίηση του ίδιου του Προγράμματος ("Ενιαία επαν. διαδικασία με δύο στάδια κλπ.") ούτε ώριμη ήταν, ούτε και εφικτή τότε, όπως απέδειξε και η μακροχρόνια εσωκομματική πάλη, που απαιτήθηκε. Αυτή είναι η διαλεκτική της πάλης.
Είναι πολύ χαρακτηριστική, επίσης, για τους γενικότερους προσανατολισμούς της κατ' επίφαση αριστεροφανούς τάσης, η αποστροφή του Γράψα υπέρ την "εξέγερσης Τιεν-Αν-Μεν", που ιστορικά καταγράφηκε σαν μια πρώϊμη συντηρητική εξέγερση, που απλά ζητούσε πιο γρήγορα βήματα "φιλελευθεροποίησης" προς την πολυκομματική αστική δημοκρατία, χωρίς ίχνος, κυριολεκτικά, ταξικής χροιάς. Χαρακτηριστική και της μέχρι σήμερα πορείας σχεδόν όλης της πλην-ΚΚΕ "αριστεράς", που επεκρότησε σχεδόν όλες τις πορτοκαλί "επαναστάσεις" πριν από την Συρία.....


Η αλήθεια είναι πως και οι δύο, τάχατες "αντιδιαμετρικές", τάσεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ καθόλου συμπαγείς και καθόλου ασύμβατες δεν ήταν, όπως επιβεβαίωσε και η μετέπειτα πορεία τους. Στην πραγματικότητα απηχούσαν την ενιαία ροπή αποδιοργάνωσης του κόμματος κάτω από την πίεση της Αντίδρασης και την παγκόσμια υποχώρηση του κομμουνισμού. Πίσω από τις πομπώδεις διακηρύξεις, που συνηθέστατα συνοδεύουν αυτές τις αναστροφές, ήταν ξεκάθαρα "δεξιού" χαρακτήρα, παράδοση των όπλων, όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη ήττα. Αλλωστε και ο αντι-"καθοδηγητισμός" και η μικροαστική ελευθεριακότητα, αυτοπροδόθηκε με το εμβληματικά ανόητο "δεν θα υπακούσω" του Γράψα, που υμνήθηκε ακριβώς για την ...κενότητά του!

Κανέναν πραγματικό αγωνιστή του ΚΚΕ δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει μια αρνητική διακήρυξη λιποταξίας την ώρα της πιο κρίσιμης μάχης επιβίωσης του εργατικού κινήματος, χωρίς να προτάσσεται μια θετική διέξοδος, έστω και σαν πρόκληση σε διάσπαση.
Οπως οι ίδιοι, ομολογούν, οι διασπάσεις της περιόδου '89-'91, και πιο πολύ η εξυμνούμενη εδώ "της ΚΝΕ"(*), καθόλου ομογενείς δεν ήταν, ούτε σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό είχαν πέρα από τον συνηθισμένο αντι-κουκουεδισμό, και βέβαια καμία ανταπόκριση δε βρήκαν στον σκληρό πυρήνα της βάσης του ΚΚΕ, που ΟΛΕΣ στόχευαν.


Δεν κατάφεραν να διαλύσουν το ΚΚΕ, που όλοι διακαώς επεδίωκαν.


Ειδικά η "αριστεροφανής" διάσπαση "της ΚΝΕ" για πάνω από εικοσιπέντε χρόνια επικαλούνταν σαν μοναδικό ιδεολογικό-προγραμματικό της μπούσουλα τον ..."αντι-τζαννετακισμό"(!), τον οποίον αναγκάστηκε μετά το '12 να υποστέλλει ευκαιριακά, προκειμένου να προσεγγίσει πολιτικά ακραιφνείς "τζαννετακικές" πολιτικές δυνάμεις, όπως ο τΣύριζα η συνδικαλιστικές, όπως ο ηγετικός πυρήνας της ρεφορμιστικής/εργοδοτικής ΠΕΝΕΝ.
-----------------------------------------------------------------
(*) Στην πραγματικότητα ήταν κι αυτή διάσπαση του ΚΚΕ και όχι "της ΚΝΕ", όπως φιλάρεσκα αυτοαποκαλείται για να δώσει ένα τόνο δήθεν "καινούργιου" και "νεανικότητας" σε αντίθεση με το "γερασμένο και αρτηριοσκληρωτικό κόμμα". Πρόκειται για αναπαραγωγή τυπικών κλισέ της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας με "ελευθεριακό" πρόσημο


Ηλίας Τζ..(Σεχτάρ ο Τρομερός)




(Το έγραψα σε πιο σύντομη έκδοση για τον ιστορικό λίβελο του Τ. Κωστόπουλου στην ΕφΣυν.
Αναρτήθηκε για δυό ώρες και μετά ...αποκαθηλώθηκε!
Μετά, με σύσταση του Βασίλη (lathranagnostis) το έστειλα, στην τωρινή του μορφή, στην Παντιέρα, στο ποστ "Η ανταρσία της ΚΝΕ 1989 – Χρονικό Σεπ 22, 2019", όπου είχε την ίδια τύχη, αλλά εδώ με την ...πρέπουσα θεωρητική τεκμηρίωση:
kokkiniotis Post author
24/09/2019 at 13:53
Σχόλια που περιλαμβάνουν χυδαιότητες περί αντικομμουνισμού ή στρέφονται κατά εργατικών σωματείων ακριβώς τη μέρα που δίνουν τη μάχη της απεργίας, είναι προφανές ότι δεν έχουν θέση στην Παντιέρα.
!!!!!!!!!!!!!!!!)