Είμαι στην ηλικία που μπορώ να θυμηθώ ότι παιδί ακόμα, με το μικρό στ’ αυτί, το μαύρο Πανασόνικ, το τρανζιστοράκι που το ‘χω για φυλαχτό ακόμα και σήμερα, άκουγα στα μεσαία, δεν είχαμε τότε FM, τις αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Ήταν, για τους νεότερους, αγγελίες κυρίως, αναζήτησης αγνοουμένων προσώπων. Χωρίστηκαν μεταξύ τους είτε γιατί ξέμειναν πίσω στις παλιές πατρίδες ή κατά την μετ’ εμποδίων, μετάβαση και εγκατάστασή τους, στην Ελλάδα Οι εκφωνητές, στη δική μου τουλάχιστον την παιδική τη φαντασία, ξεροκατάπιναν, πνίγοντας τη θλίψη είτε γιατί είχαν- και ποιος δεν είχε, άμεση σχέση με την αίσθηση, αναζητώ κάποιον που θα ήθελα δίπλα μου είτε γιατί συναισθάνονταν, αγγελία στην αγγελία, αντάμα με τους ακροατές τους ότι είμαστε έθνος προσφύγων που χρόνια τώρα αναζητάμε. Πότε ταυτότητα, πότε νεκρούς, πότε ιδανικά, πότε όραμα και πότε αγνοούμενους. Στην όλο και εντεινόμενη, με τα χρόνια, ταυτοτική μας έρευνα γιατί εκεί σε τελική ανάλυση, εκεί καταλήγουν όλες μας οι αναζητήσεις, δεν μας χορταίνει η συχνή αναγωγή του σήμερα σε αρχαίες δόξες. Μια πρακτική αποδοτική και χρήσιμη στα χέρια κάποιων και στα στόματα όλων. Πότε όμως, κάποιος δεν σκόνταψε όταν προχωρώντας εμπρός, είχε τα μάτια του στα πίσω; Και ξανάκανε και ξανακάνει κι άλλες, πολλές φορές, το ίδιο το λάθος. Και σαν μην ήτανε αυτό είναι αρκετό, φτιάξαμε κι εχθρούς καθώς είναι πιο εύκολο βλέπεις να ετεροπροσδιορίζεσαι παρά να αυτοπροσδιορίζεσαι. Είναι πιο δύσκολο κι οδυνηρό το δεύτερο. Κι όλος ο κόσμος φταίει! Όλοι οι άλλοι. Κι όταν αυτοί, δεν είναι οι μέχρι τώρα κυβερνώντες -που δικαίως φταίνε, είναι οι ξένοι. Κυρίως οι ξένοι. Αυτοί οι ξένοι που έρχονται τι θέλουν από μας; Μας αποδιοργανώνουν κι εκεί που ήσυχοι τρώγαμε τις σάρκες μας και κλαίγαμε τη μοίρα μας, καραβιές άλλων, σκούρων, αλλόφυλων αλλόθρησκων, πλημμύρισαν τις πόλεις και τα νησιά μας. Και κινδυνεύουμε και πάλι. Κάποτε ήταν ο βοράς, κάποτε η δύση, και τώρα η ανατολή. Όχι αυτή του τούρκου βάρβαρου αλλά η ανατολή των κατατρεγμένων. Των οικογενειών, των παιδιών, των γυναικών με τις μαντήλες, των ασυνόδευτων που ελπίζουν και των αντρών που άπραγοι γυρνούν σαν τις άδικες κατάρες μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι δεν είναι πρέπον να τα λέω στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θα τα λέω Camp. Και τους εκβιασθέντες που θέλουν να πάνε αλλού και εγώ τους εξαναγκάζω να μείνουν εδώ, δεν θα τους λέω φυλακισμένους. Ναι δεν είναι πρέπον να τους λέω έτσι. Έχω παράδοση δημοκρατίας εγώ, εδώ γεννήθηκε η έννοια της δημοκρατίας, εμείς δώσαμε το φως του πολιτισμού στη δύση. Εμείς είμαστε ελεύθεροι ευρωπαίοι εδώ. Θα τους λέω λοιπόν, λαθροεισβολείς. Ναι λαθροεισβολείς θα τους λέω και θα πανηγυρίζω που δεν εκλέχτηκε η χρυσή αυγή στη βουλή μας . Το Ναό της Δημοκρατίας μας. Και στα στρατόπεδα δεν πα’ να καίγονται, Τι με νοιάζει εμένα. Κι αν τους διαμοιράσω σε όλη τη χώρα, σε κάθε πόλη και χωριό πως θα διαφυλάξω τον πολιτισμό μου αυτόν που πάσχισα τόσα χρόνια να διατηρήσω; Τη θρησκεία μου; Την ελληνοποιημένη ιουδαϊκή οικογένεια λέω. Μα κι αυτοί πρόσφυγες δεν ήταν; Τέλος πάντων. Τι κι αν πνίγονται, τι κι αν αυτό που δεν κατάφερε ο πόλεμος το καταφέρνει το Αιγαίο μας. Να τους ξεκληρίζει. Κι αυτοί που μένουν; Που; Στις Μόριες με το τσουβάλι! Εξαθλιωμένοι, άπλυτοι ,εξαγριωμένοι από την εγκατάλειψη, τις διαψευσμένες ελπίδες τους και τις δικές τους διαφορές που αν μας νοιάζανε θα τους βάζαμε ξεχωριστά. Όχι στοιβαγμένους κατά χιλιάδες τον ένα πάνω στον άλλο. Δεν πα’ να μην έχουν νερό για μπάνιο. Δεν φταίμε εμείς. Όχι, όχι η Δύση μας το επιβάλλει. Και εμείς πως θα την πείσουμε τη δύση ότι δεν τους θέλουμε αν όλα κυλάνε καλά; Κι αν δεν έχουμε και κανένα επεισόδιο, κανένα θάνατο, κανένα πνιγμό δεν θα μας τους φορτώσουν για πάντα; Οπότε καλά είμαστε έτσι! Μας συμφέρουν τα επεισόδια! Κι απ’ την άλλη αν τους φροντίσω δεν θα είναι ως μία πρόσκληση για άλλους, πιο πολλούς που περιμένουν; Όχι, όχι, όχι, καλά είμαστε έτσι! Να και θα τις τσιμεντάρουμε τις πόρτες και τα παράθυρα των καταλυμάτων και θα τους πάμε σε σκηνές. Σε Hot Spots που θα δημιουργήσω παντού χωρίς αυτό το Hot να το μεταλλάξω λιγάκι. Να το κάνω πιο ανθρώπινο. Πιο ανεκτό. Όχι, όχι ποτέ ανάμεσα μας! Χριστός κι Απόστολοι. Τι δουλειά έχουν αυτοί οι σκούροι ανάμεσα μας; Εμείς είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Ξέρετε κάτι; Μικρός είχα μεγάλη φαντασία. Κανένας εκφωνητής των αναζητήσεων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού δεν κόμπιαζε. Κανένας από τους ακροατές δεν συναισθάνονταν το προσφυγικό δράμα. Τι διαφορά έχει ο έλληνας πρόσφυγας από τον αλλοεθνή κι αλλόθρησκο. Καμιά! Αλλά τι με νοιάζει εμένα; Εκείνο το ορθογώνιο γαλάζιο χαρτάκι που δεν χωράει σε κανένα πορτοφόλι να διαφυλάξω, να μη χάσω. Το προϊόν του εθνικού ιδεολογήματος. Εκείνο που λέει Ελληνική Ταυτότητα και Χριστιανός Ορθόδοξος. Εκείνο που παραπέμπει σε αρχαίες δόξες και χριστιανικές αγάπες. Εκείνο που μουντζώνει το σήμερα και μαζί και τον κάτοχο του.
Γιώργος Διαμαντούλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μια αδελφοποίηση των οργανωμένων του Ολυμπιακού
με Χριστιανοφασίστες οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα και αυτής της επαλήθευσης της αγάπης τους που έγινε πριν κάποιες ημέρες στο γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα.
'Ενα παλιότερο κείμενο κάποιων:
Τίτλος
Orthodox…tigers? Τους «φορείς» του εθνικιστικού κλίματος οργάνωσε ο διαβόητος Arkan. Μάλιστα ήταν και εκείνος ο οποίος επέλεξε την μετονομασία σε «Delije» (γενναίοι), των έως τότε (αυτό)αποκαλούμενων «Γύφτων» του «Μαρακανά».
Στον 3ο αγώνα με τον Παναθηναϊκό, αυτόν που έγινε στο ΣΕΦ, πήγα με φίλους. Απέναντι, ένα τεράστιο πανό στα Σερβικά και –ευτυχώς- ένας από την παρέα ήξερε κάτι λίγα και προσπάθησε να το μεταφράσει και για μας τους υπολοίπους: «Hκαρδιά των ηρώων ζει για πάντα» ή κάτι τέτοιο θα το μετέφραζα παιδιά…. Ποιών ηρώων ρε; Έχει γούστο να εννοούν τον Μλάντιτς (μόλις είχε συλληφθεί)! Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα Σέρβικα πανό στο ΣΕΦ ή το Καραϊσκάκη. Συνήθως όμως ήταν οπαδικά και αναφέρονταν στη σχέση «αδελφοποίησης», όπως την αποκαλούν, μεταξύ των φανατικών οπαδών του Ερυθρού Αστέρα «Delije» (γενναίοι), και των δικών μας εδώ, της Θύρας 7: τα περίφημα “OrthodoxBrothers” (λες και οι οπαδοί της …Παρτιζάν ή του …ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ είναι… καθολικοί ή μουσουλμάνοι! Ή λες και ο Ολυμπιακός ή ο Ερυθρός Αστέρας είναι «θρησκευτικά κλαμπ» με αποκλειστικά «ορθοδόξους» φιλάθλους…). Ετούτο όμως το πανό δεν ήταν οπαδικό, ήταν πολιτικό και –μαζί με άλλο ένα τουλάχιστον πανό που αν δεν κάνω λάθος είχα δει στο ματς με τη Ρεάλ στο ΣΕΦ και αναφέρονταν στον επίσης εθνικιστή IvaneBogdanov- κατά τη γνώμη μου, ήταν και επικίνδυνο. Η σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων γκρουπ φανατικών οπαδών Ολυμπιακού και Ερυθρού Αστέρα δεν είναι καινούρια. Ξεκίνησε το 1986 με αφορμή ένα αγώνα μεταξύ του ΠΑΟ και του Ερυθρού Αστέρα στο ΟΑΚΑ, στον οποίο βρέθηκαν και οπαδοί του Ολυμπιακού για να υποστηρίξουν τους Γιουγκοσλάβους, ακόμα τότε, ενάντια στον «κοινό εχθρό». Η σχέση αυτή ενισχύθηκε και στη ρεβάνς, με μέλη της Θύρας 7 να ταξιδεύουν στο Βελιγράδι, αλλά και τα επόμενα χρόνια με αμοιβαίες επισκέψεις στο «Μαρακανά» και το Καραϊσκάκη, το ΟΑΚAή τη Ριζούπολη, όπου αγωνίστηκε κατά καιρούς ο Ολυμπιακός. Στο προσκήνιο όμως, η σχέση αυτή επανήλθε πρόσφατα, με μέσο διάδοσης συγκεκριμένη μερίδα του Ολυμπιακού Τύπου, η οποία και ανέλαβε να την προπαγανδίσει.
Έκτοτε, οι επισκέψεις των «Delije» στον Πειραιά γίνονται «πρωτοσέλιδα», ενώ φανέλες του Ερυθρού Αστέρα αλλά και μπλουζάκια «Θύρα 7- Delije– OrthodoxBrothers» άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στο Καραϊσκάκη και το ΣΕΦ. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό, ούτε ότι μερίδα οπαδών και τύπου αποφάσισαν ξαφνικά να εξασκηθούν στην «οπαδική διπλωματία». Το πρόβλημα παίρνει ανησυχητικές προεκτάσεις όταν «εντέχνως» λαμβάνει πολιτική διάσταση, ειδικότερα όταν ο Σερβικός εθνικιστικό-θρησκευτικός φανατισμός βρίσκει εκφραστές στον Πειραιά – με πρόσχημα την «αδελφοποίηση» των «OrthodoxBrothers» . Σύμφωνα με σχετικό αφιέρωμα της εφημερίδας «Γαύρος», τα συνεκτικά στοιχεία τα οποία αντιλαμβάνονται τα μέλη της Θύρας 7 και των Delijeείναι …τα κοινά χρώματα (!), η κοινή …θρησκεία( ; )κ.α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο όμως που οι εμπνευστές αυτής της αδελφοποίησης δεν μας αναφέρουν, είτε από άγνοια, είτε από επιλογή, είναι το γεγονός ότι τα «Ορθόδοξα αδέρφια» τους, οι Delije, υπήρξαν (και προφανώς παραμένουν) ένα από τα βασικότερα μέσα διάδοσης του Σερβικού εθνικισμού, καθώς και «πηγή» από την οποία αντλούσε ο διαβόητος Arkan τις επίσης διαβόητες «Τίγρεις» του κατά τη διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Οι «Delije» λοιπόν, ονομασία μάλιστα την οποία επέλεξε ο ίδιος ο Arkan, έγιναν οι «στρατολόγοι» ενός από τους πιο διαβόητους εγκληματίες των Βαλκανίων, στο όνομα –και τότε- της Ορθοδοξίας και του Σερβικού εθνικισμού. Μάλιστα, ο χαρακτηριστικός χαιρετισμός με τα τρία δάχτυλα που υιοθετούν οι οπαδοί (και ορισμένοι παίχτες) του Ερυθρού Αστέρα, υπήρξε επίσης σύμβολο του Σερβικού Εθνικισμού και συχνά –όπως αναφέρει και ο FranklinFoerστο βιβλίο του “HowSoccerExplainstheWorld”- ήταν και η χειρονομία στην οποία εξαναγκάζονταν να προβούν Κροάτες και Βόσνιοι πριν το βιασμό, ή την εκτέλεσή τους από Σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες. Το γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα μάλιστα, ήδη από τα τελευταία χρόνια της Γιουγκοσλαβίας είχε μετατραπεί σε πεδίο έκφρασης του Σερβικού εθνικισμού (όπως αντίστοιχα το Καμπ Νου του Καταλανικού στα χρόνια του Φράνκο, αλλά και σήμερα ακόμα), ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που εμφανίζονταν πανό με Σέρβο-ορθοδόξους Αγίους (!), ή συνθήματα του τύπου «Η Σερβία δεν είναι Γιουγκοσλαβία» στο «Μαρακανά». Τους «φορείς» αυτού του εθνικιστικού κλίματος ανέλαβε να οργανώσει ο διαβόητος Arkan. Μάλιστα ήταν και εκείνος ο οποίος επέλεξε την μετονομασία σε «Delije»(γενναίοι), των έως τότε (αυτό)αποκαλούμενων «Γύφτων» του «Μαρακανά», τους «στρατιωτικοποίησε» καθιερώνοντας επίσης το «ξυρισμένο κεφάλι» και την αποχή από το ποτό, ενώ τους εκπαίδευσε και στη χρήση όπλων στο στρατόπεδο εκπαίδευσης των Τίγρεων –προσφορά της Κυβέρνησης- στην Κροατική πόλη Erdut.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της πιο διαβόητης παραστρατιωτικής οργάνωσης των Βαλκανίων, με βάση της τα “OrthodoxBrothers” των δικών μας εδώ της Θύρας 7 και με δράση πλούσια σε δολοφονίες, βασανισμούς, βιασμούς, μαζικούς τάφους, και πάνω από 2000 νεκρούς Κροάτες και Βοσνίους- μουσουλμάνους, άνδρες και γυναίκες. Και όλα αυτά, στο όνομα της Ορθοδοξίας και του Σερβικού εθνικισμού, που τόσο περήφανα «φιλοξενούμε» στο Καραϊσκάκη και το ΣΕΦ τελευταία… Η συνεργασία μεταξύ των ομάδων του Ολυμπιακού και του Ερυθρού Αστέρα, αλλά και η «φιλική σχέση» μεταξύ Θύρας 7 και Delije, δεν είναι εξ’ ορισμού κατακριτέα. Όταν όμως στο όνομα αυτής της σχέσης, γίνεται και ο Ολυμπιακός μέσο διάδοσης θρησκευτικού και εθνικιστικού φανατισμού, ειδικά στην εποχή την οποία ζούμε, τότε το όλο πράγμα γίνεται –το λιγότερο- ανεύθυνο.