– Σπύρο, κάνε ένα τσιγάρο και μετά ξεκινάμε…
Ο Σπύρος… "μιλούσε" με τις εκφράσεις του. Ο Σπύρος μπορούσε να κινηθεί. Η αρχική διάγνωση ήταν αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα.
Το τσιγάρο γλιστράει από το χέρι του που τρέμει και κυλάει στο πάτωμα… Το πρόσωπο του Σπύρου αρχίζει να "μιλάει"…
Το μάτι του φυσιοθεραπευτή "κλέβει" τις εκφράσεις του Σπύρου, αλλά συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του.
Απέναντι, η δεκάχρονη Ολγίτσα συνεχίζει τον δικό της Γολγοθά στο φυσιοθεραπευτήριο του ΚΑΤ.
Ο Σπύρος δεν μπορεί να πιάσει το τσιγάρο. Νευριάζει. Εξοργίζεται. Αρχίζει να βγάζει άναρθρες κραυγές.
– Σπύρο, πιάσ’ το μόνος σου, του απαντά κοφτά ο φυσιοθεραπευτής.
Ο Σπύρος έχει ήδη κοκκινίσει. Τα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις εντολές του εγκεφάλου.
– Τι περιμένεις, Σπύρο; ΠΙΑΣ’ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ… Κοίτα την Ολγα τι κάνει, φωνάζει σχεδόν ουρλιάζοντας πια ο φυσιοθεραπευτής…
Ο Σπύρος αντιδρά. Το κοκκινισμένο πρόσωπό του… "ουρλιάζει"… Το ιατρείο του ΚΑΤ γεμίζει από τις φωνές του φυσιοθεραπευτή και τις άναρθρες κραυγές του Σπύρου.
Η Ολγα έχει σταματήσει τη φυσιοθεραπεία και κοιτά.
Το πρόσωπο του Σπύρου συνεχίζει να… "ουρλιάζει". Το σώμα του αρχίζει να σηκώνεται από την καρέκλα από ένα περίεργο ηλεκτρικό ρεύμα θέλησης που ξυπνά μέσα του.
Το στόμα του Σπύρου θυμάται και…
– ΓΑΜΩ… ΓΑΜΩ…
Ο φυσιοθεραπευτής σταματάει να μιλάει και τα μάτια του ρουφάνε ευχαρίστηση από τις νευρικές κινήσεις του Σπύρου που έχει σηκωθεί και έχει πιάσει το τσιγάρο.
Ο Σπύρος κάθεται μόνος του. Ανάβει με δυσκολία το τσιγάρο. Ο "κόκκινος" Σπύρος πάλλεται από οργισμένη χαρά. Κι όλα αυτά γιατί ήταν… "κόκκινος".
"Ηταν το χειρότερο περιστατικό που είχε έρθει μέχρι τότε, αλλά και από τότε και μετά…" θυμάται η Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ. "Ηταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ηταν φρικτό".
Υστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα.
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε. Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος: – Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα. Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι" μας λέει η κυρία Τσερμπίνη, που στάθηκε από την πρώτη μέρα δίπλα του, όχι μόνο από επαγγελματική ευσυνειδησία.
Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς. Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά.
Έζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν… αλλά και μετά.
Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης. Ηταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του. Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα.
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που γίνονταν καθημερινά στο γραφείο μου και με ρωτούσαν: Μίλησε;" μας λέει η κυρία Τσερμπίνη.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν μίλησε, όπως περίμεναν… αυτοί που έκαναν τα ανώνυμα τηλεφωνήματα. Μίλησε όμως με τον δικό του τρόπο… Μιλούσε τα υπόλοιπα 13 χρόνια που έζησε με το… πρόσωπό του.
Με την ύπαρξή του…
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν ήταν κομμουνιστής. Το 1943, στα 18 του χρόνια, βγήκε στην αντίσταση με τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα και τον Δεκέμβρη του 1944 τραυματίστηκε σε μάχη κατά του ΕΛΑΣ. Μετά πήγε στην σχολή ευελπίδων απ' όπου αποφοίτησε το 1948 και πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο ως αξιωματικός του εθνικού στρατού. Ως υπολοχαγός, συμμετείχε και στον πόλεμο της Κορέας.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν ήταν φασίστας. Ως ταγματάρχης πλέον, δεν δίστασε να πάρει μέρος στο Κίνημα του Ναυτικού (23/5/1973), ένας από τους ελάχιστους αξιωματικούς του στρατού ξηράς που συμμετείχε. Το κίνημα προδόθηκε και ο Μουστακλής ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες που οδηγήθηκαν στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί βασανίστηκε άγρια επί 47 ημέρες, ώσπου ένα χτύπημα στην καρωτίδα του προκάλεσε εγκεφαλικό, το οποίο τον άφησε ισόβια ανάπηρο.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν εξαργύρωσε ποτέ την αντιστασιακή του δράση. Όμως, είναι ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους προχτές χαρήκαμε όταν μάθαμε ότι ψόφησε το αμετανόητο κάθαρμα που, στο παρακάτω βίντεο, δηλώνει για τον Μουστακλή με ανερυθρίαστο χαμόγελο "καλά του κάναμε", μη συνειδητοποιώντας πως -αν είχε λίγο μυαλό- θα έπρεπε να πει "καλά μας έκανε"...
Ο Σπύρος… "μιλούσε" με τις εκφράσεις του. Ο Σπύρος μπορούσε να κινηθεί. Η αρχική διάγνωση ήταν αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα.
Το τσιγάρο γλιστράει από το χέρι του που τρέμει και κυλάει στο πάτωμα… Το πρόσωπο του Σπύρου αρχίζει να "μιλάει"…
Το μάτι του φυσιοθεραπευτή "κλέβει" τις εκφράσεις του Σπύρου, αλλά συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του.
Απέναντι, η δεκάχρονη Ολγίτσα συνεχίζει τον δικό της Γολγοθά στο φυσιοθεραπευτήριο του ΚΑΤ.
Ο Σπύρος δεν μπορεί να πιάσει το τσιγάρο. Νευριάζει. Εξοργίζεται. Αρχίζει να βγάζει άναρθρες κραυγές.
– Σπύρο, πιάσ’ το μόνος σου, του απαντά κοφτά ο φυσιοθεραπευτής.
Ο Σπύρος έχει ήδη κοκκινίσει. Τα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις εντολές του εγκεφάλου.
– Τι περιμένεις, Σπύρο; ΠΙΑΣ’ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ… Κοίτα την Ολγα τι κάνει, φωνάζει σχεδόν ουρλιάζοντας πια ο φυσιοθεραπευτής…
 |
| Σεπτέμβριος 1973. Ο Αλέκος Παναγούλης αγκαλιάζει τον Σπύρο Μουστακλή στο νοσοκομείο. |
Η Ολγα έχει σταματήσει τη φυσιοθεραπεία και κοιτά.
Το πρόσωπο του Σπύρου συνεχίζει να… "ουρλιάζει". Το σώμα του αρχίζει να σηκώνεται από την καρέκλα από ένα περίεργο ηλεκτρικό ρεύμα θέλησης που ξυπνά μέσα του.
Το στόμα του Σπύρου θυμάται και…
– ΓΑΜΩ… ΓΑΜΩ…
Ο φυσιοθεραπευτής σταματάει να μιλάει και τα μάτια του ρουφάνε ευχαρίστηση από τις νευρικές κινήσεις του Σπύρου που έχει σηκωθεί και έχει πιάσει το τσιγάρο.
Ο Σπύρος κάθεται μόνος του. Ανάβει με δυσκολία το τσιγάρο. Ο "κόκκινος" Σπύρος πάλλεται από οργισμένη χαρά. Κι όλα αυτά γιατί ήταν… "κόκκινος".
"Ηταν το χειρότερο περιστατικό που είχε έρθει μέχρι τότε, αλλά και από τότε και μετά…" θυμάται η Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ. "Ηταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ηταν φρικτό".
Υστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα.
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε. Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος: – Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα. Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι" μας λέει η κυρία Τσερμπίνη, που στάθηκε από την πρώτη μέρα δίπλα του, όχι μόνο από επαγγελματική ευσυνειδησία.
Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση, ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς. Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά.
Έζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν… αλλά και μετά.
Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης. Ηταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του. Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα.
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που γίνονταν καθημερινά στο γραφείο μου και με ρωτούσαν: Μίλησε;" μας λέει η κυρία Τσερμπίνη.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν μίλησε, όπως περίμεναν… αυτοί που έκαναν τα ανώνυμα τηλεφωνήματα. Μίλησε όμως με τον δικό του τρόπο… Μιλούσε τα υπόλοιπα 13 χρόνια που έζησε με το… πρόσωπό του.
Με την ύπαρξή του…
[Ελευθεροτυπία, 16/11/2003]
 |
| Επέτειος Πολυτεχνείου, 1974: Ο κόσμος αποθεώνει τον Σπύρο Μουστακλή σηκώνοντάς τον στα χέρια. |
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν ήταν κομμουνιστής. Το 1943, στα 18 του χρόνια, βγήκε στην αντίσταση με τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα και τον Δεκέμβρη του 1944 τραυματίστηκε σε μάχη κατά του ΕΛΑΣ. Μετά πήγε στην σχολή ευελπίδων απ' όπου αποφοίτησε το 1948 και πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο ως αξιωματικός του εθνικού στρατού. Ως υπολοχαγός, συμμετείχε και στον πόλεμο της Κορέας.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν ήταν φασίστας. Ως ταγματάρχης πλέον, δεν δίστασε να πάρει μέρος στο Κίνημα του Ναυτικού (23/5/1973), ένας από τους ελάχιστους αξιωματικούς του στρατού ξηράς που συμμετείχε. Το κίνημα προδόθηκε και ο Μουστακλής ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες που οδηγήθηκαν στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί βασανίστηκε άγρια επί 47 ημέρες, ώσπου ένα χτύπημα στην καρωτίδα του προκάλεσε εγκεφαλικό, το οποίο τον άφησε ισόβια ανάπηρο.
Ο Σπύρος Μουστακλής δεν εξαργύρωσε ποτέ την αντιστασιακή του δράση. Όμως, είναι ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους προχτές χαρήκαμε όταν μάθαμε ότι ψόφησε το αμετανόητο κάθαρμα που, στο παρακάτω βίντεο, δηλώνει για τον Μουστακλή με ανερυθρίαστο χαμόγελο "καλά του κάναμε", μη συνειδητοποιώντας πως -αν είχε λίγο μυαλό- θα έπρεπε να πει "καλά μας έκανε"...
Σπύρο, τους νίκησες! Καλά τους έκανες!
απο το teddygr.blogspot.gr
Στρατάρχα χωρίς να θέλω να τον υποτιμήσω καθόλου με αυτά που θα γράψω λεω τα εξης. Τον Σακάταψε ένα Οικονομικό Σύστημα για το οποίο πολέμησε μέσα απο τον ΕΔΕΣ το 1946 1949 όπως επίσης και στην Κορέα το 1950 1953. Αντικειμενικά το λέω. Επίσης ας σκεφτούμε την περίπτωση που είχε προλάβει να κάνει δικτακτορία το 1967 ο Βασιληάς με τους Στρατηγούς και οχι οι Συνταγματάρχες. Και το ξανα λέω δεν υποτιμάω τον Μουστακλή. Τον θεωρώ πολύ καλύτερο απο διάφορους ....φίλους......ΟΒΕΡ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή