Ο "ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ".... η παιδική ασθένεια του πασοκισμου πριν γινει ώριμος (ΣΥΡΙΖΑ)

Ενα διαχρονικό ,προφητικό και ιστορικό πόνημα του Laikou stromatos.

( O Διανοητης που έχει και το προσωνύμιο "Σταϊκού-γ-ρας" της Αριστερας μια και οι προβλέψεις του επιβεβαιώνονται ταχιά -εντος δεκαετίας το πολύ- και οχι σαν κάποιο γατάκι ονόματι Μαρξ ,που κάνουν κάτι αιώνες ...)

(εννίοτε τον λέν και "παϊσιο -comrade") 

Ο "ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ" .Μέρος Πρωτο .ΕΙΣΑΓΩΓΗ - "ΑΡΙΣΤΕΡΟΜΕΤΡΟ"

Η κατάσταση

εσυ ποσα πασοκ καταναλωσες σημερα ?

Η χώρα βρίσκεται εδώ και μήνες στον αστερισμό του Μνημονίου.

Τρίχες.

Η χώρα βρίσκεται από αμνημονεύτων ετών στον αστερισμό της αντιλαϊκής πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ, πολιτικής που εντείνεται και επιταχύνεται από το μνημόνιο, δηλαδή στον αστερισμό του καπιταλισμού, και μάλιστα αυτού που πεθαίνει (άντε να δούμε) και επιχειρεί να μας πάρει μαζί του. Τα μέτρα που παίρνονται είναι πιο έντονα και συμπυκνωμένα με τάση ξεπατώματος ότι ψιλοκατάκτησης είχε ακόμα μείνει όρθια. Γι’ αυτό χρειάζεται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση για την αντίσταση και την συνεπαγόμενη γενική αντεπίθεση για να δούμε άσπρη μέρα. Στον αστερισμό του «μνημονίου», λοιπόν;

Από τον Αστερισμό στον Αριστερισμό

Ωστόσο, σε μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, υπάρχουν κάποιες μικρές νησίδες, κουκίδες στον πολιτικό χάρτη της χώρας που όλοι έχουμε πέσει πάνω, κάποια στιγμή, στα φοιτητικά ή τα ύστερα χρόνια μας. Κάποιες ιερογλυφικές συντομογραφίες με τρία ή περισσότερα γράμματα, ολότελα άγνωστες και περιβαλλόμενες από πέπλο μυστικισμού, κάποια ευφάνταστα συνθήματα σε μισογκρεμισμένους τοίχους μεμυστηριώδεις υπογραφές. Όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους με τζίβες και γωνιώδη γένια, λεπτεπίλεπτες κοπελίτσες τυλιγμένες σε μωβ υφάσματα, οπαδούς τηςReggae και του Ska, που χαρακτήριζαν τους Deep Purple και τους Iron Maiden«κνίτικα» συγκροτήματα.

Δεν είναι αναρχικοί (μάλλον, συνήθως, λογικά, εεε… δεν ξέρω).

Ποιοί είναι όμως;

Είναι οι «Α-ΡΙ-ΣΤΕ-ΡΙ-ΣΤΕΣ».

Υπάρχουν εύλογες ερωτήσεις για αυτούς:

Γιατί είναι τόσοι πολλοί;

Πότε αρχίνισε ο πρώτος;

Από πού ξεφύτρωσε η Ανταρσύα;

Γιατί υπάρχουν δύο «μουλού» και σε τι διαφέρουν;

Τι σόι φρούτο είναι τα ΕΑΑΚ;

O Άρης ήταν πράγματι «κομμουνισταράς»;

Τι είναι οι «συνιστώσες» του Σύριζα;

Γιατί μαλώνουν και μεταξύ τους;

Είναι τρεις μαζί με τον κούκο ή χωρίς αυτόν;

Πόσο «Πασόκοι» είναι τελικά;

Πότε θα πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ;

Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Αυτά και άλλα ερωτήματα (φλέγοντα) που βασανίζουν τους αναγνώστες και εν γένει το ρημάδι το γίγνεσθαι θα επιχειρήσει να απαντήσει το Φιλολαϊκό blog, με σεβασμό στον Έλληνα καταναλωτή και γνώμονα το συμφέρον του Έλληνα φορολογούμενου πολίτη.

Και γιατί ρε laiko stroma το κάνεις αυτό; Τι σου φταίξαμε εμείς οι αριστεριστές;

Οι «αριστεριστές», δεν μου φταίξανε σε τίποτα (έχω και φίλους από δαύτους, είναι άνθρωποι ξέρετε, με σάρκα και οστά). Ο αριστερισμός όμως μου την έδινε στα νεύρα από μικρό, ψυχολογικά και λιγάκι ατεκμηρίωτα. Όταν διάβασα, έμαθα γι’ αυτόν και έδρασα, ζυμώθηκα παραδίπλα από αυτόν η άντίθεσή μου σε αυτόν έχασε τα νεανικά, βουρλισμένα και ασαφή χαρακτηριστικά, αλλά κέρδισε σε ουσία, λογική επεξεργασία, επιστημονική τεκμηρίωση.

Το «Σύντομο Εγχειρίδιο του Αριστερισμού» ήταν ένα project που τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν καμιά δεκαριά, πριν πατήσω το πόδι μου σε φυτώρια αριστερισμού όπως ΑΕΙ-ΤΕΙ κλπ. Κρατούσα σημειώσεις, μάζευα έντυπα, συνομιλούσα με ανθρώπους του χώρου, χωρίς να πάψω να βρίσκομαι σε διαπάληστον χώρο σπουδών-χώρο δράσης μου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ήθελα να προχωρήσω σε μια τέτοια γραπτή αποτίμηση. Τώρα που είμαι στο πτυχίο πιστεύω είναι καλή στιγμή.

Ετυμολογική διευκρίνιση

Προτίμησα να βάλω σε εισαγωγικά την λέξη «Αριστερισμός» όχι γιατί ο όρος αυτός είναι αντιεπιστημονικός ή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά αντίθετα γιατί πολλές από τις οργανώσεις και τα κόμματα όχι μόνο δεν αποτελούν δείγματα αριστερού οπορτουνισμού αλλά βρίσκονται απείρως δεξιότερα του ΚΚΕ σε όλα τα ζητήματα ακόμα και σε φραστικό-διακηρυκτικό επίπεδο καταλαμβάνοντας επάξια τον τίτλο των «δεξι-ιστών», νεολογισμό δημιουργημένο από εμένα, ο οποίος και απεικονίζει σωστότερα τον χαρακτήρα και την πολιτική των οργανώσεων αυτών. Όμως ο βασικός λόγος που κάποιος κατατάσσεται στην κατηγορία του κλασσικού «αριστεριστή» ή του μοντέρνου «δεξιοαριστεριστή» δεν είναι οι διακηρύξεις, αλλά η δράση και η θέση που παίρνει στην διεξαγόμενη ταξική πάλη. Οι πάντες άλλωστε γνωρίζουν ότι και ο γνήσιος αριστερισμός, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι (και δεν είναι πάντα) μπορεί να είναι αρκετά επιζήμιος για το εργατικό-λαϊκό κίνημα, μολονότιδεν αποτελεί τον κύριο εχθρό μέσα στο κίνημα (αυτός ήταν και παραμένει ο καθαρά αστοποιημένος δεξιός οπορτουνισμός (Συνασπισμός και πιο «κραγμένα» Δημ. Αριστερά κλπ). Πάντως «γνήσιος» αριστερισμός παλαιάς κοπής, δηλαδή του τύπου «από τον πολύ αριστερισμό στουκάρω στον τοίχο» δεν πολύ-υπάρχει σήμερα, όλοι προσπαθούν να παίξουν ένα πιο ευέλικτο και «σύγχρονο» παιχνίδι στην πολιτική σκακιέρα. Τους κατανοώ...

Που μπορεί κάποιος να τους συναντήσει

Μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ οι οργανώσεις αυτές εκφράζονται κατά βάση από την (τα) Ε.Α.Α.Κ. (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση), την ΑΡ.ΕΝ. (Αριστερή Ενότητα) άλλα και άλλους φορείς.

Στο χώρο των εργαζομένων, όπως είναι φυσικό, οι δυνάμεις τους είναιπεριορισμένες, με εξαίρεση κάποιες κατηγορίες επιστημόνων, εκπαιδευτικών κλπ, ενώ έχουν κάνει κάποια δειλά βήματα στους χώρους της ελαστικοποιημένης-επισφαλούς εργασίας μαζί με αναρχικές-αντιεξουσιαστικές ομάδες. Διατηρούν κάποιεςθέσεις σε πρωτοβάθμια σωματεία ενώ ελέγχουν και μερικά από αυτά.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων συμμετέχουν στα δύο εκλογικά σχήματα του αμφίπλευρου οπορτουνισμού στη χώρα μας, τον κατεψυγμένο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς), οι πιο «νερόβραστες», και την φρεσκότατηΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή), οι πιο «πυρίμαχες», που είχε και ένα εκλογικό αποτέλεσμα ψιλό-της-προκοπής στις πρόσφατες τοπικές εκλογές.

Πραγματικότητα vs Γραφικότητα

Επέλεξα στο «Εγχειρίδιο» να αναφερθώ σε οργανώσεις που υπάρχουν σήμερα, έστω και σαν «σφραγίδες» και όχι σε σχήματα του παρελθόντος γιατί τότε δεν θα έφταναν ούτε όλα τα blog της χώρας να χωρέσουν το μελάνι. Ωστόσο αναφέρονται αρκετά ιστορικά στοιχεία για να γίνεται κατανοητή η καταγωγή και η πορεία τους.

Οι περισσότερες από τις οργανώσεις που αναφέρονται είναι ενεργές και εμφανίζουν μια «άλφα» δράση και μια κάποια οργανωμένη δύναμη (κάποιων εκατοντάδων ή δεκάδων ή …μονάδων ψυχών). Μερικές, όμως αποτελούν ουσιαστικά οργανώσεις «φαντάσματα» του παρελθόντος, με τα στελέχη τους να αναπολούν περασμένα «μεγαλεία» άλλων εποχών.

Ορισμένες οργανώσεις έχουν ένα βαθμό σοβαρότητας, ενώ άλλες είναι αρκετά«γραφικές», για να μην πω «απάλευτες» και «άκυρες» (που βασικά, το λέω). Άλλωστε ποιος μπορεί να ξεχωρίσει τις γραφικές από τις «κανονικές» σε αυτό τον χώρο. Τα πράγματα είναι ρευστά, και οι αλληλοκατηγορίες για «προδοσία των επαναστατικών αρχών» (αλλά και πιο πεζές κατηγόριες) και άλλα τοιαύτα, είναι σύνηθες φαινόμενο, όταν βέβαια ξεκλέβουν λίγο χρόνο από το να «την λένε» στο ΚΚΕ.

Στο «Εγχειρίδιο» δεν περιλαμβάνεται ανάλυση του χαρακτήρα των φοιτητικών, συνδικαλιστικών και εκλογικών συλλογικοτήτων που τυχόν συμμετέχουν (πχ. ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, Παρεμβάσεις, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ). Κάτι τέτοιο θα πλάτιαζε το ήδη ευρύ πλαίσιο του αφιερώματος, θα περιείχε επαναλήψεις κλπ. Σε κάθε περίπτωση η στοιχειώδης μελέτη του «Εγχειριδίου» δίνει σαφείς απαντήσεις και σε αυτά τα ζητήματα. Η άποψη του Φιλολαϊκού blog για τα συλλογικά αυτά μορφώματα είναι πρακτικά (τηρουμένων των αναλογιών) η συνισταμένη των απόψεων για τις οργανώσεις που τα συναποτελούν, επί ...το χειρότερο, και αυτό διότι σχεδόν κάθε συμμαχία σε αυτό το χώρο γίνεται στη βάση της γραμμής της ...δεξιότερης-οπορτουνιστικότερης οργάνωσης που συμμετέχει σ’ αυτήν.

Ποιος έχει το καλύτερο κιτάπι

Η συντριπτική πλειονότητα των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αποτελείται από θραύσματα παλιότερων διασπάσεων-αποχωρήσεων από το ΚΚΕ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα και μπορούν να καταταχθούν σε διάφορα ρεύματα που προέκυψαν στον αιώνα που πέρασε.

Υπάρχουν λοιπόν οι τροτσκιστικές οργανώσεις, αρκετές τον αριθμό (παλιά τους τέχνη κόσκινο). Η βιομηχανία παραγωγής τροτσκιστικών οργανώσεων ξεκίνησε πρώτη, από τη δεκαετία του ’20 κι όλας. Οι «τρότσκες» γενικά χωρίζονται σεπαραδοσιακούς (που κρατάνε ψηλά τη σημαία του Λέοντα) και νεότερους, που προτείνουν να συμπληρωθεί ο Λέοντας με πιο σύγχρονες (ο Θεός να τις κάνει) αναλύσεις. Παλιότερα «τροτσκισμός» σήμαινε «καραμπινάτος αριστερισμός». Στην συνέχεια θα δούμε ότι αυτό δεν ισχύει και πολύ σήμερα, το αντίθετο.

Δεύτερες σε ποικιλία έρχονται οι μαοϊκές οργανώσεις, οι λεγόμενες παλαιότερα «φιλοκινεζικές» οι οποίες προέκυψαν ως πρόπλασμα, τη δεκαετία του ’60 μετά τη ρήξη στις σχέσεις ΕΣΣΔ-Κίνας. Στην Ευρώπη (και την Ελλάδα) έγιναν γνωστές ως «μ-λ» οργανώσεις γιατί ντεμέκ κράτησαν ψηλά τη σημαία του μαρξισμού-λενινισμού κλπ, ενώ στην Ασία συνηθίζουν να γράφουν και το «μαοϊκό» έτσι για να χαίρονται. Χωρίζονται και αυτοί σε «τέντα» μαοϊκούς (χειρότεροι) που κρατάνε όλα τα κιτάπια του Μάο και τους πιο κριτικούς που δεν αποδέχονται την τελευταία περίοδο του και τους άμεσους διαδόχους του.

Υποκατηγορία θα έλεγα, «ατελών μαοϊκών» αποτελεί και η ομάδα των «σταλινο-χοτζικών», οργανώσεων δηλαδή που στην αρχή της «καριέρας» τους αποδέχονταν τον Μάο και υιοθετούσαν την αντισοβιετική του στάση αλλά αργότερα ακολούθησαν τον Εμβέρ τον Χότζα, εξ Αλβανίας, όταν τα «έσπασε» και με την Κίνα. Στην Ελλάδα, αυτές οι οργανώσεις αποκρυσταλλώθηκαν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Στον χώρο του δεξιού αριστερισμού, όπως τον όρισα προηγουμένως, βρίσκονται οργανώσεις ευρωκομμουνιστικών καταβολών, που ποικίλουν σε καταγωγή καθώς και στο ιδεολογικό μίγμα που κατασκεύασαν. Πχ. υπάρχουν οργανώσεις ευρωκομμουνιστικές που έβαλαν στο μίξερ και λίγο Μάο. Θα δούμε τι σόι κέικ έφτιαξαν παρακάτω.

Εκτός αριστερίστικου συναγωνισμού και σε μεγάλο βαθμό ελληνικό φαινόμενο, αποτελούν οι «ελευθεριακές» οργανώσεις, ή αλλιώς οργανώσεις που ‘έκαναν «στη μπάντα» την ιδεολογία (και άλλα τέτοια ξεπερασμένα) και είπαν να το ρίξουν στον εμπειρισμό και τον αγνωστικισμό. Πατριάρχης των εν λόγω οργανώσεων και μεγάλο «πουλέν» του Φιλολαϊκού blog και εμού προσωπικά είναι και η γνωστή οργάνωση(ρεύμα παρασυρμένο) που ανοίγει το 2o μέρος του «Εγχειριδίου».

Τέλος, υπάρχουν οργανώσεις-ομάδες περιορισμένης εμβέλειας που δεν χωράνε στις παραπάνω κατηγορίες, «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό».

Ένας πίνακας που έχει ψωμί

Στον πίνακα που ακολουθεί μπορείτε να πάρετε μία γεύση για την ιδεολογική ταυτότητα των οργανώσεων που περιλαμβάνονται στο «Εγχειρίδιο» (σημειωτέον ότι κάποιες ταιριάζουν σε περισσότερες από μία κατηγορίες αλλά δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας)

Η καταμέτρηση, λήγοντας απέδωσε τα εξής:

Σύνολο εν Ελλάδι υπαρκτού Αριστερισμού:

27 (και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν)

Μεγάλες (και σίγουρες) οργανώσεις:

8 (οχτώ)

1. Ν.Α.Ρ.
2. Κ.Κ.Ε. (μ-λ)
3. Μ-Λ Κ.Κ.Ε.
4. ΑΡ.ΑΝ.
5. ΑΡ.Α.Σ.
6. Σ.Ε.Κ.
7. Δ.Ε.Α.
8. Κ.Ο.Ε.

Μικρές (και θαυματουργές) οργανώσεις:

19 (δεκαεννιά)

1. Ε.Ε.Κ.
2. Ε.Κ.Κ.Ε.
3. Ο.Κ.Δ.Ε.
4. Ο.Κ.Δ.Ε.-Σπάρτακος
5. Κόκκινο
6. Α.Π.Ο.
7. Ρόζα
8. Ξεκίνημα
9. Α.Κ.Ο.Α.
10. Κομμουνιστική Ανανέωση
11. Κ.Ε.Δ.Α.
12. Κόντρα
13. Οικολόγοι-Εναλλακτικοί
14. Κ.Ο. Ανασύνταξη
15. Ε.Α.Μ.
16. Α.Κ.Ο.-Σ.
17. Κ.Α.Κ.Κ.Ε. 1918-55
18. Ε.Κ.Κ.-Ποσαδιστές
19. Ο.Α.Κ.Κ.Ε.

Μα είναι δυνατόν; Έβαλες τον Μήτσο στους μεγάλους και τον Σάββα στους μικρούς;

Η τοποθέτηση των οργανώσεων στη μία ή την άλλη λίστα είναι αποτέλεσμα μεγέθους. Είναι αυτό που λέμε, ότι «το μέγεθος μετράει». Ωστόσο αυτό δεν είναι απολύτως αληθές (στο αφιέρωμα). Η ΑΚΟΑ πχ. ενδεχομένως έχει περισσότερα μέλη απ’ την ΑΡΑΣ, μόνο που κάποιες οργανώσεις πρέπει να εξεταστούν σε ζευγάρια.Συγκεκριμένα οι ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ (σχέση μίσους και πάθους) και οι ΣΕΚ και ΔΕΑ (για μια Ελλάδα νέα). Δεν ξεχνάμε και τα δύο Μ-Λ. Φυσικά, η δικαιοσύνη σε αστικό καθεστώς είναι κάτι ανέφικτο. Για ορισμένους το Φιλολαϊκό blog έχει μεγαλύτερο πλούτο στοιχείων και μια πληρέστερη άποψη. Πάντως υπάρχουν και «μικροί» που κάνουν περισσότερο ντόρο απ΄ όσο τους αναλογεί και το Φιλολαϊκό blog θα τους ανταμείψει.

Υπάρχουν και άλλοι ή μόνο αυτοί;

Μετά από την έρευνα των τελευταίων μηνών δεν προέκυψαν άλλες άξιες λόγου οργανώσεις στη χώρα μας. Αν υπάρχει πάντως κάποια χρήσιμη πληροφορία υπαρκτής, επαναλαμβάνω, υπαρκτής σήμερα οργάνωσης, ομάδας, γκρούπας, σέχτας επαναστατών ή άλλων, ας τεθεί υπ’ όψιν του blog και θα πράξουμε τα δέοντα (μάλλον).

Μία ριψοκίνδυνη απόπειρα. Το «Αριστερόμετρο»

Πολύς λόγος γίνεται για την αριστεροσύνη, την αριστερότητα, το αριστεραριό που διέπει τις διάφορες οργανώσεις. Το ερώτημα «Μα ποιός είναι πιο αριστερός τελοσπάντων;» έχει αφήσει άυπνο, πολύ κόσμο. Απαντώντας στις προκλήσεις των καιρών και σε ένα αίνιγμα ετών, το Φιλολαϊκό blog σπάει τα παγωμένα, υπερβαίνει τα εσκαμμένα και κονιορτοποιεί τα τετριμμένα, παρουσιάζοντας το «Αριστερόμετρο». Το «Αριστερόμετρο» είναι ένας δείκτης που δεν έχει ματαδεί ανθρώπου μάτι. Είναι ο οβελίσκος, ο ακρογωνιαίος λίθος, το σημείο μηδέν απ’ όπου θα εκκινούν εφεξής όλοι οι πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι του είναι και του γίγνεσθαι. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας αέρας κοπανιστός που σκαρφίστηκα γιατί η χυδαία πολιτική γεω-τοπογραφία είναι ένα ανέκδοτο που δεν έχει σχέση ούτε με την πολιτική, ούτε με την πραγματικότητα.

Σε μία πρόχειρη λοιπόν, όντως αντιεπιστημονική και αντιδιαλεκτική τοποθέτηση, οι οργανώσεις και κόμματα του εξωκοινοβουλευτικού χώρου μπορούν σύμφωνα με την άποψη εμού, του laikou stromatos, και μόνο, να τοποθετηθούν ως εξής:

από «αριστερά» προς τα «δεξιά»

Βεβαίως ο «αριστερισμός» βγαίνει και σε ανάμικτες καταστάσεις, όπως πχ. υπεραπαναστατική αερολογία-διαχειριστική δράση (πχ. Μ-Λ ΚΚΕ) ή συμβιβασμένη αερολογία-τυχοδιωκτική δράση (πχ. ΑΡΑΣ) ή κάποιο άλλο μίγμα. Στο κάτω-κάτω «αριστεριστές» είναι ότι θέλουν κάνουν, δεν θα τους κρατήσει κακία κανείς.

Όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς από αυτό το πρόχειρο, και επαναλαμβάνω καθόλου επιστημονικό «Αριστερόμετρο» η πλειοψηφία των ντεμέκ «επαναστατικών» και έξτρα «αντικαπιταλιστικών» οργανώσεων τοποθετείται στο χώρο του δεξιού οπορτουνισμού, σε μια μοίρα ελάχιστα καλύτερη απ’ αυτή του Συνασπισμού. Αυτό ισχύει ειδικά για την μάζα των τροτσκογενών οργανώσεων, οι οποίες κατά βάση έχουν συσπειρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και δεν νομίζω ότι μπορούν να μου ζητούν «τα ρέστα» που τους τοποθέτησα εκεί. Άλλωστε όταν ψηφίζεις κριτικά… Σημίτη (πόσο κριτικά άραγε), δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σου δίνω τον τιμητικό (?!) τίτλο του «αριστεριστή».

Αυτό, ήταν το 1ο Μέρος του «Εγχειριδίου».

Let the fight begin! Σχόλια, παρατηρήσεις, επευφημίες, κράξιμο, όλα αλογόκριτα (σχεδόν), γιατί η άποψη σας έχει δύναμη! (λέμε τώρα)

Μην χάσετε την Παρασκευή 18 Μαρτίου, το 2ο Μέρος του πονήματος «Σύντομο Εγχειρίδιο του Αριστερισμού στην Ελλάδα» με την αναλυτική παρουσίαση των 8 μεγαλύτερων οργανώσεων. Περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων: ιστορική διαδρομή,ιδεολογικές αρχές, δομή-λειτουργία, πολιτικές θέσεις-σημερινή δράση, ηγετικές φυσιογνωμίες, βαθμός πασοκότητας (πασοκόμετρο), στάση απέναντι στο ΚΚΕ,σύντομα συμπεράσματα

στις 18 Μαρτίου 2011...

απο δω και πέρα το γήπεδο γέρνει ,αρχιζει το "ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο "

Ο "Αριστερισμός". Μέρος 2ο. Οι Μεγάλοι (και σίγουροι).

1. Ν.Α.Ρ.

Τι είναι τούτο: Νέο Αριστερό Ρεύμα

Νεολαία: ν.Κ.Α. ήτοι Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση («απ’ τα κάτω κι απ’ τα αριστερά»)

Φοιτητική παράταξη: συμμετέχει στα Ε.Α.Α.Κ. (ξέρω-ξέρω, τα ΕΑΑΚ δεν είναι παράταξη…)

Όργανο: Πριν (το Πριν δεν είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα το Πριν δεν είναι μπουζούκι)

Ιστορικά στοιχεία: Το ΝΑΡ δημιουργήθηκε στις αρχές του 1990 κυρίως από πρώην μέλη της ΚΝΕ και κάποια του ΚΚΕ που διαφώνησαν με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζανετάκη, το 1989. Έστι δε κυβέρνηση Τζανετάκη, η τρίμηνη κυβέρνηση ΝΔ, ΔΗΑΝΑ (Κ. Στεφανόπουλος) και Ενιαίου Συνασπισμού (ΚΚΕ και ΕΑΡ-Κύρκος), τον Ιούνιο του ’89 με σκοπό να μην απαλλαγεί ο Ανδρέας Παπανδρέου από τις κατηγορίες του σκανδάλου Κοσκωτά (έφαγε φράγκα κλπ.) Προηγουμένως φραξιόνιζαν ασύστολα (όλη τη δεκαετία του ’80). Ηγέτης της φράξιας και του ΝΑΡ ήταν ο ίδιος ο τότε γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Γιώργος Γράψας. Το ΝΑΡ πρωτοστάτησε στην δημιουργία των ΕΑΑΚ το 1991 (μας υποχρέωσε), στο «ελπιδοφόρο» εγχείρημα της Μαχόμενης Αριστεράς, το 1993, στο ακόμη πιο «ελπιδοφόρο» εγχείρημα του ΜΕΡΑ, το 1998, και στο σούπερ-ντούπερ «ελπιδοφόρο» εγχείρημα τηςΑΝΤΑΡΣΥΑ, το 2009, οπότε και «νύχτωσε» για το ΜΕΡΑ και το έφαγε το μαύρο σκοτάδι (ΣΕΚ). Το ΝΑΡ μετά τα πρώτα μεταβατικά χρόνια, υπέστη αρκετές αποχωρήσεις από τις γραμμές του και πολύς κόσμος του επέστρεψε κριτικά (ή και ανεπιφύλακτα) στον χώρο του ΚΚΕ (όπως ο πρώην βουλευτής Κ. Κάππος), πέρα από τον κόσμο που πήγε σπίτι του απογοητευμένος από τις ναρίτικες προσδοκίες, πέρα βέβαια και από το εξέχον στέλεχος του ΝΑΡ, Ν. Κοτζιά, που έγινε μυστικοσύμβουλος του Γιωργάκη. Ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος, μέχρι πριν 2-3 χρόνια όπου στο εσωτερικό του κυριαρχούσε η συμμαχία τηςκεντριστικής με τη φουλ αριστερίστικη τάση του. Μετά το 2ο συνέδριο (2006), η συμμαχία αυτή ουσιαστικά εξανάγκασε, αγωνιστές (μη χυδαίους αντιΚΚΕ) που βρίσκονταν στις τάξεις του και δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις ιδεολογικοπολιτικές ακροβασίες του Ρεύματος να αποχωρήσουν (βλ. μεταξύ άλλων «Δήλωση των 7», στον Ριζοσπάστη 25/07/2006). Σήμερα, το ΝΑΡ αποτελεί βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Βασικές ΤΙ ;;; Ε, χμμμ, τέλος πάντων. Το ΝΑΡ πιστεύει στην «Κομμουνιστική Απελευθερωτική Προοπτική» και γι’ αυτό εργάζεται πυρετωδώς για την «Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση», δηλαδή το πλήρες ξεπάτωμα κάθε κληρονομιάς του κομμουνιστικού κινήματος. Με άλλα λόγια το ΝΑΡ ίσως και να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία καθώς είναι ένα κόμμα ιδεολογικά αγνωστικιστικό. Δηλαδή ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει (ποιες «νομοτέλειες» και κουραφέξαλα). Δεν του αρέσει η λέξη σοσιαλισμός, δεν του αρέσουν οι λέξεις «λαϊκό» και «φιλολαϊκό» (filolaiko ?) ενώ και η «δικτατορία του προλεταριάτου» τους πέφτει λίγο βαριά γι’ αυτό τη λένε «εργατική δημοκρατία», αφού πρώτα της αλλάξουν τα φώτα. Δεν τους αρέσει ο Στάλιν ενώ με το ζόρι υποφέρουν τον Λένιν (καλά πάτε παιδιά, keep walking). Για τη Σοβιετική Ένωση η θέση τους έχει περίπου ως εξής: «Καλές βρε παιδάκι μου οι 10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, αλλά από την 11^η στράβωσε το πράμα». Αν τους κρίναμε μόνο απ’ τη θέση τους αυτή θα τους κατατάσσαμε στη χειρότερη αριστερίστικη γκρούπα αφού ουσιαστικά δεν αποδέχονται τίποτα απ’ τη σοβιετική εμπειρία, ούτε καν τα πρώτα χρόνια (όχι ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα). Την επανάσταση σύμφωνα με το ΝΑΡ παίζει να την κάνουν οι εργάτες παίζει να την κάνει και κανένα νέο και άγριο λούμπεν επαναστατικό υποκείμενο. Σε περίπτωση που είχατε φαγούρα, το ΝΑΡ το 1998, στο πρώτο του Συνέδριο (8 χρόνια μετά την ίδρυσή του…) απεφάνθη πομπωδώς (αλλά ατυχώς) και βαρύγδουπα (αλλά άστοχα) ότι ο Ιμπεριαλισμός μας τέλειωσε (ναι, ναι, καλά ακούσατε!) και την θέση του έχει πάρει ο λεγόμενος «Ολοκληρωτικός Καπιταλισμός» (μεγαλειώδης παπάντζα). Στα πλαίσια αυτά έχει πάψει τα υπάρχει ξεχωριστή θέση κάθε χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Όλες οι χώρες (από τις ΗΠΑ μέχρι την Ουγκάντα) βρίσκονται σε ένα πλέγμα αλληλεξάρτησης και αλληλοιμπεριαλήστεψης (σε ελεύθερη μετάφραση), οπότε τι αντιιμπεριαλισμός και κουραφέξαλα. Συγκεκριμένα, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας το 1999, το ΝΑΡ πήρε θέση «και κατά των βομβαρδισμών και κατά του «χασάπη» Μιλόσεβιτς», θέση για την οποία κάθε παλιότερος ναρίτης που έχει λίγη τσίπα κοκκινίζει ακόμα και σήμερα από ντροπή. Στο 2^ο Συνέδριο (2006, πολύ …αμεσοδημοκρατία πέφτει, για να κάνουν κάθε 8 χρόνια συνέδριο) η αριστερίστικη καιαπογειωμένη φρασεολογία μειώθηκε και «ίσιωσε» ελαφρώς. Μεταξύ άλλων οι ναρίτες αποφάσισαν ότι «άμα μπουκάρουν οι Τούρκοι, πολεμάμε» (σώωωπα…)

Δομή-λειτουργία: Ρεύμα είναι-τάσεις θα έχει, ας είναι καλά ο Αλέξανδρος ο Βολτ. Όχι φράξιες ρε παιδιά, τάσεις λέμε (ουσιώδης διαφορά...). Έχουμε και λέμε:

1)Διοικούσα-κεντριστική τάση, που παλινδρομεί ανάμεσα στον υπεραριστερισμό και τον τσιπρισμό (με σαφή τάση τώρα τελευταία προς τον δεύτερο).

2)«Δεξιά» τάση, ντεμέκ μαρξιστική-λενινιστική, με ντεμέκ λιγότερο αντικουκουεδισμό,

3)Μεταμοντέρνα-φουλ αριστερίστικη ελευθεριακή τάση με «αντιθεσμούς» λέει και αρκετά φιλοαναρχική (ή μήπως …ψιλοαναρχική).

Βεβαίως θα ήμουν βλάσφημος αν έλεγα ότι υπάρχουν μόνο αυτές οι τάσεις. Υπάρχουν και κάμποσες υπο-τάσεις που τέμνουν οριζοντιοκαθετοδιαγώνια τις παραπάνω, ενώ συχνά γίνονται τράμπες, με απώτερο στόχο την σύνθεση σε ανώτερο επίπεδο (Τσαϊκόφσκι ας πούμε…) Ακόμη υπάρχουν προσωπικότητες που μεμονωμένα εκφράζουν θέσεις δεξιότερες και του Συνασπισμού (και των πάντων) ακόμα (βλ. δ/ντή «Πριν» Γ. Δελαστίκ κ.α.) Αυτή την στιγμή κουμάντο στο ΝΑΡ κάνει η συμμαχία της κεντριστικής με την λεγόμενη δεξιάτάση, και οι έξαλλοι «τέντα»-αριστεριστές βρίσκονται στο περιθώριο, κάποιοι εξ αυτών έχουν αποχωρήσει κι όλας (χμ… καλό μου ακούγεται). Ή μάλλον καλό θα μου ακουγόταν, αν η εκτόπιση των μεταμοντέρνων δεν οδηγούσε στο άλλο άκρο, την υποταγή στην ηγεμονία των ολικά πασοκοποιημένων δυνάμεων της πρώην ΕΝΑΝΤΙΑ (καπελαδούρα ΣΕΚ).

Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός; Θα αστειεύεστε βέβαια. «Δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος» διακηρύσσουν περήφανα στo ΝΑΡ. Στο οποίο ΝΑΡ που λέτε, οι άνθρωποι ψηφίζουν και η πλειοψηφία αποφασίζει και δρα. Η δε μειοψηφία όχι μόνο δεν δρα, άλλα άμα γουστάρει βγαίνει δημόσια και λέει και την αποψάρα της. Άμα δεν πιάσει αυτό, τότε «συνδιαμορφώνουν», δηλαδή μετά από διεξοδική συζήτηση καταλήγουν (με πολύ κόπο είναι η αλήθεια), σε αποφάσεις μετά από διαδικασία σύνθεσης σε «ανώτερο επίπεδο», όπως προανέφερα. Αποφάσεις που οι μισοί εφαρμόζουν με βαριά καρδιά και οι άλλοι μισοίβαριούνται να εφαρμόσουν (πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο). Τρόπος λειτουργίας που υπάρχει και μέσα στα ΕΑΑΚ, αφού αν δεν πειστεί και ο τελευταίος μέσα στην αίθουσα, μπορούν να συζητάνε για μέρες, οι εαακίτισσες να μαλλιοτραβιούνται για τα αηλάηνερ κλπ. Το ΝΑΡ οδεύει ολοταχώς προς το 3^ο του Συνέδριο (τους είπαμε πως καθυστερούν τα συνέδρια και τώρα τα κάνουν δυο-δυο) στο οποίο αναμένεται να επιβεβαιωθεί η «κεντρο-δεξιά» συμμαχία καθώς και η προσήλωση στο εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ («δεξιά» στροφή). Παράλληλα έχει τεθεί ο στόχος της «μετεξέλιξης του ΝΑΡ σε κομμουνιστικό φορέα με αντίστοιχη μετονομασία» (ε, ρε γλέντια που θα κάνουμε, κερνάω μπύρες...) Αναμένεται επίσης να «ισιώσουν» περισσότερο κάποιες ιδεολογικές και πολιτικές εκτιμήσεις (με τον ρυθμό αυτό σε καμιά 5.000 χρόνια θα έχουν γίνει άνθρωποι). Από αριθμητική άποψη, το ΝΑΡ κατατάσσεται στις πρώτες σε μέγεθος εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις (έχει και μερικούς μεσήλικές εκτός απ’ τα παιδαρέλια).

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Το ΝΑΡ παλεύει, λέει, για την συγκρότηση του ΑΕΜ (Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο), δηλαδή μη μέτωπο. Σαν αριστερίστικο που είναι δεν χωνεύει τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα (αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαία αγροτιά κλπ), αλλά όχι ότι προκόβει και για λογαριασμό του εργάτη. Το ΝΑΡ συνηθίζει να βγάζει ανακοινώσεις «μακρυνάρια» όπου κατεβάζει όλη την γραμμή του (η λεγόμενη «βερμπάλα» του ΝΑΡ), το ίδιο κάνουν και τα «σχήματα» των ΕΑΑΚ που αυτό ελέγχει. Συμμετέχει λοιπόν, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ηγέτιδα δύναμις) και στα ΕΑΑΚ (αφού δεν τους καβαλίκεψαν ακόμα «οι άλλοι δύο», πάλι καλά). Στην μεν ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει με το ΣΕΚ για ποιος φοράει το καλύτερο καπέλο, στα δε ΕΑΑΚ παλεύει «με τους άλλους δύο» για την ηγεμονία μέσα σε αυτά. Οι ναρίτες μάλιστα χρησιμοποιούν την λέξη «Η» ΕΑΑΚ (αντί για «ΤΑ»), για να τονίσουν το «ενιαίο» των σχημάτων (κούνια που σας κούναγε), και την πάλαι ποτέ «ηγεμονία» τους σε αυτά (κούνια που σας κούναγε vol.2) Η ακριβής φράση που χρησιμοποιείται είναι ότι «η ΕΑΑΚ είναι πτέρυγα» (φτερούγα). Το ΝΑΡ δεν θέλει την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ (όπως και η ΑΡΑΣ), θέλει να πέφτει λιγότερο ξύλο (όπως και η ΑΡΑΝ), αλλά θέλει ξεχωριστές πορείες (δηλαδή ξεχωριστή προσυγκέντρωση, απόσταση 30 μέτρων απ’ τη ΓΣΕΕ και ιστορίες γι’ αγρίους). Μνημειώδεις έχουν μείνει και οι αγώνες της νΚΑ για την μη ένταξη της Γένοβας (ΣΕΚ) στα ΕΑΑΚ. Τελικά οι ναρίτες έφαγαν το λεγόμενο «άκυρο». Για όλα τα παραπάνω μεταξύ των τριών περνιούνται και για η πιο «αριστερή» δύναμη στα ΕΑΑΚ (είναι). Οι στρατευμένοι ναρίτες συμμετέχουν στο λεγόμενο «Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων-Σπάρτακος», μια συσπείρωση που, παρά το όποιο έργο της, λασπολογεί χυδαία και ξεδιάντροπα ότι «οι κνίτες κρύβονται στην θητεία τους» και άλλα ανέκδοτα, ενώ είναι γνωστό (και επιβεβαιωμένο από την δική μου στρατιωτική θητεία) ποιοι σφυρίζουν αδιάφορα και ποιοι βυσματικά μετατίθενται. Όσον αφορά το συνδικαλιστικό πεδίο, οι δυνάμεις του ΝΑΡ ουδέποτε ντράπηκαν να κάνουν κοινά ψηφοδέλτια ή προεδρεία μαζί με συνασπισμένους(πρόσφατα και με άλλους, βλέπε εργοδοτικούς πασκίτες στο Πέραμα), στο όνομα μιας κάποιας «ενότητας της αριστεράς» την οποία κατά τα άλλα καταδικάζουν. Πολλές φορές η κριτική που ασκείται από το «Πριν» απέναντι στον Σύριζα είναι πολύ πιο ήπια απ’ αυτήν που ασκείται στο ΚΚΕ, ένα χαρακτηριστικό και άλλων αριστερίστικων οργανώσεων. Μάλλον θα πρέπει να θεωρούν όμορο χώρο αυτόν της Κουμουνδούρου. Στον δε διεθνή χώρο διατηρούν σχέση με το υπεροπορτουνιστικό αριστεροδέξιο «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» Γαλλίας, ένα κόμμα πρώην τροτσκιστικό, που το ‘ριξε πρόσφατα στον φλου αντικαπιταλισμό και αγνωστικισμό (ο Χάιζενμπεργκ ζει και σπέρνει εφιάλτες ...ενδεχομένως). Όσον αφορά τα «μπάχαλα» και τους αναρχοαπάλευτους η στάση τους είναι έξυπνα σχεδιασμένη. Ενώ αρκετές επίσημες ανακοινώσεις Ρεύματος και Νεολαίας κινούνται στην λογική του «νερού στον μύλο» κλπ., ταυτόχρονα εναγκαλίζονται με αμφίβολης πάστας αναρχικές-αντιεξουσιαστικές ομάδες (κοινές πορείες κλπ.), ενώ σκόρπιος κόσμος του περιστασιακά συμμετέχει (μόνο στα μεγάλα αγωνιστικά events και διακριτικά, είναι η αλήθεια) στα light μπάχαλα, δίπλα στους ανθρώπους που υποτίθεται πως καταγγέλλουν.

Έχει δύναμη: Σε πρωτοβάθμια σωματεία (πχ. Μισθωτών Τεχνικών, Βιβλίου-Χάρτου), σε δασκάλους-καθηγητές, στους φοιτητές ΑΕΙ (μα… φυσικά!), και κάτι ψιλά στα ΤΕΙ (όχι που θα είχε χοντρά).

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ:

1)Διοικούσα τάση: «Το ΚΚΕ είναι γραφειοκρατικό και απομονωμένο βοηθώντας αντικειμενικά την κυβέρνηση να περνάει τα μέτρα» (ποιος «γκουρού» της σκέψης, το έβγαλε αυτό;)

2)Τάση «Τζιζ» (μεταμοντέρνα-αριστερίστικη): «Το ΚΚΕ είναι καθεστωτικό κόμμα, στα αριστερά του αστικού πολιτικού συστήματος» (καθεστωτικό είναι το μάτι σου…)

3)Τάση ντεμέκ μη πολύ αντιΚΚΕ: «Κρίμα, το ΚΚΕ δεν δέχεται την κοινή δράση με δυνάμεις στα αριστερά του» (όταν λέμε «αριστερά του»;)

Γνωστές «μούρες» (Πανελλαδικά): Ευτύχης Μπιτσάκης (διανοούμενος), Άγγελος Χάγιος (2,5%), Γιώργος Δελαστίκ (διπλή σκέψη), Δημήτρης Γράψας (τσικό, ότι πρέπει για τα συσσωρευμένα οιστρογόνα «χαμουτζούς» ναρίτισσας)

Γνωστές «μούρες» (Θεσσαλονίκη): Θ. Αγαπητός (τρώγεται), Γ. Κρεασίδης (δεν τρώγεται), Κώστας Γούσης («μα δεν τα λέει φοβεράααααααα…» = αναστεναγμός μέσης σαλονικιάς ναρίτισσας), o «Τσίκ» (άνθρωπας)

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

Ερώτηση: «Και γιατί το ΠΑΜΕ δεν προκήρυξε απεργία στις 18 Οκτώβρη;»

Απάντηση: «Διότι μωρή «ρόζα λούξεμπουργκ», κήρυξε στις 17, στις 19, αυτού, του προηγούμενου και του επόμενου χρόνου και βρίσκεται σε κάθε χώρο δουλειάς οργανώνοντας τους εργαζόμενους καθημερινά απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία».

Συνήθη Συνθήματα:

«Ζει-Ζει, ο Τεμπονέρας Ζει»

«Το Μέλλον μας δεν είναι ο Καπιταλισμός, είναι η Επανάσταση και ο Κομμουνισμός»

«Με Ρεύμα Αριστερό, Ριζοσπαστικό, στον Πόλεμο νικάμε τον Κοινωνικό»

Προτεινόμενα Συνθήματα:

«Ούτε ΑΡΑΝ ούτε και ΑΡΑΣ, τον δρόμο τον δείχνει ο Πι ο Προμπονάς»

«Το Μέλλον μας δεν είναι ο Ολοκληρωτικός, είναι ο Νέος Κόσμος ο Αντιθεσμός»

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 5/10 (πιάσανε την βάση, στο ρελαντί)

Συμπερασματικά: Δεν αμφισβητεί κανείς ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επιχειρούνταν, με ευθύνη της αντικομματικής «ανανεωτικής» φράξιας (Φαράκος ως γεν. γραμματέας, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ. αλλά και Αλαβάνος, Λαφαζάνης κ.α.) να διολισθήσει το ΚΚΕ σε ευρωκομμουνιστικές θέσεις και ότι η συγκρότηση του Ενιαίου Συνασπισμού έγινε πάνω σε σαθρές βάσεις. Είναι κατανοητή (αν και όχι συμμεριζόμενη) η απογοήτευση ενός νέου ανθρώπου από τη σύντομη στήριξη της κυβέρνησης Τζανετάκη και οι διαφορετικές προσεγγίσεις που μπορεί κάποιος να έχει γι’ αυτήν. Όμως, η «αντίστροφη» φράξια Γράψα υπήρχε από το ’84 τουλάχιστον και με την στάση της έδινε πάτημα στους «ανανεωτικούς». Οι ίδιοι οι αποχωρήσαντες είχαν προηγουμένως κατηγορήσει την ηγεσία του ΚΚΕ για «σταλινικές πρακτικές» και ότι «δεν αντιλαμβάνεται πλήρως το «νέο πνεύμα» της περεστρόικα». Η ιστορία πάντως απέδειξε ότι οι φόβοι ενδεχομένως τίμιων μελών της ΚΝΕ που έφυγαν το ’89, δεν επαληθεύτηκαν. Το ΚΚΕ, πέταξε τα σοσιαλδημοκρατικά βαρίδια που επιχειρούσαν την διάλυσή του και στο 14^ο Συνέδριο του έβαλε τις βάσεις για την ανασυγκρότησή του. Επαναβεβαίωσε τον μαρξιστικό-λενινιστικό χαρακτήρα του και μπήκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στο 15^ο Συνέδριο, προχώρησε, έβαλε μπρος την μελέτη για τις αντεπαναστάσεις στην Ανατολική Ευρώπη. Διαμόρφωσε σαφές πρόγραμμα αντιμονοπωλιακό-αντιιμπεριαλιστικόκαι σε τελευταία ανάλυση (όπως αρέσει στους ναρίτες να χρησιμοποιούν αυτή την λέξη) αντικαπιταλιστικό. Πρόγραμμα συμμαχικό-μετωπικό αλλά χωρίς μεσοβέζικες προτάσεις, χωρίς κεντροαριστερές ή ευρωενωσιακές αυταπάτες. Όσον αφορά το περιβόητο «’89» το ΚΚΕ ούτε έκανε την λεγόμενη «συγκυβέρνηση» προμετωπίδα της ιστορίας του, ούτε την παρουσίασε ως το απόγειο της αγωνιστικής δράσης του, ενώ παράλληλα η πολιτική του στάση έκτοτε έχει αποκλείσει κάθε σκέψη για οποιαδήποτε παρόμοια πράξη στο μέλλον. Όλα τα παραπάνω τα συνυπολόγισε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που διαφώνησε τότε και έχει επιστρέψει σταδιακά στο χώρο του ΚΚΕ (κριτικά ή και ανεπιφύλακτα), αφού δεν είδε «χαΐρι» με το ΝΑΡ. Αλλά οι πρώην σύντροφοι του ΝΑΡ είχαν διαλέξει έναν διαφορετικό δρόμο. Την συνολική απάρνηση της κομμουνιστικής κληρονομιάς σε ιστορικό, πολιτικό, ιδεολογικό, οργανωτικό επίπεδο. Οι ναρίτες διατείνονται ότι είναι «με τις καλύτερες παραδόσεις του Οκτώβρη, της Αντίστασης, του Πολυτεχνείου». Τις «κακές» τις φόρτωσαν σε άλλους. Έκαναν «delete» και «ξεμπέρδεψαν». Αντ’ αυτών: Νεοαριστερή ελευθεριακή φρασεολογία, ιδεολογική απογύμνωση, ιστορική απαξίωση, αντιΚΚΕ χυδαιότητες, πολιτικές παλινδρομήσεις, (αν)οργανωτική «ξεχειλώτητα». Αν αυτό είναι το επαναστατικό υποκείμενο του 21^ου αιώνα, κλάφτα Χαράλαμπε. Συμπερασματικά και συμπυκνωμένα: τα όποια «στραβά» του ΚΚΕ του ‘80 δεν δικαιολογούν την παραμονή κανενός στο ΝΑΡ του 2010.

2. ΚΚΕ (μ-λ)

Τι είναι τούτο: Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό)

Νεολαία: δεν έχει ξεχωριστή οργάνωση νεολαίας

Φοιτητική παράταξη: Αγωνιστικές Κινήσεις

Όργανο: Προλεταριακή Σημαία

Ιστορικά στοιχεία: Το ΚΚΕ (μ-λ) ιδρύθηκε το 1976 σαν αποτέλεσμα διαφωνιών στους κόλπους της ΟΜΛΕ, διαδόχου της «Αναγέννησης». Τι; Δεν καταλάβατε Χριστό; Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα. Στις αρχές τις δεκαετίας του ’60 σημειώνεται ρήγμα στις σχέσεις του ΚΚΣΕ με το ΚΚ Κίνας. Αφορμή γι’ αυτό είναι ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ (αργοπορημένα) παίρνει χαμπάρι (στρεβλά) ότι το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ σηματοδότησε οπορτουνιστική στροφή και αρχίζει να κάνει κριτική στο δόγμα της «ειρηνικής συνύπαρξης» του Ν. Χρουτσώφ. Μέχρι εδώ «καλά» θα έλεγε ίσως κάποιος. Αμ δε, που ήταν καλά. Το ’63 το Κινέζικο Κόμμα στέλνει το «Γράμμα προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ». Το Σοβιετικό Κόμμα απαντά στέλνοντας το «Ανοιχτό Γράμμα προς την ΚΕ του ΚΚΚ» (το άλλο γράμμα ήταν «κλειστό»). Η διάσπαση επισημοποιείται και οι σχέσεις ΕΣΣΔ-Κίνας διακόπτονται. Παράλληλα ο Μάο ξεσαλώνει και ξεφτιλίζει κάθε έννοια σοβαρής κριτικής χάνοντας και το όποιο ντεμέκ «δίκιο» είχε. Το κινέζικο ΚΚ κάνει λόγο για οριστική «παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ» και πετάει την προβοκατόρικη γελοιότητα ότι η Σοβιετική Ένωση είναι κράτος «σοσιαλιμπεριαλιστικό-σοσιαλφασιστικό» προσφέροντας με αυτές τις μπαρούφες μέγιστη υπηρεσία στις ΗΠΑ (τις οποίες αρχίζει να προσεγγίζει) και τον Ιμπεριαλισμό. Στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα η κατάσταση δεν είναι επίσης ανέφελη. Έχει προηγηθεί η 6^ηΟλομέλεια του ’56 όπου ο Ν. Ζαχαριάδης καθαιρείται και η 7^η όπου διαγράφεται από το ΚΚΕ, με συμμετοχή σε αυτό το γεγονός παραγόντων του ΚΚΣΕ. Στο ΚΚΕ είναι ισχυρή η παρουσία της αναθεωρητικής ομάδας που αργότερα (το ’68) θα επιχειρήσει να μεταλλάξει-διαλύσει (εν τέλει διέσπασε) το Κόμμα. Στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το 1976 οι διαδικασίες επιταχύνονται. Ο Μάο πεθαίνει και τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν. Η ιδεολογικοπολιτική (και καρεκλοκενταυρική) διαπάλη στους (δια)δρόμους του Πεκίνου οξύνεται ανάμεσα στους φουλ αντισοβιετικούς, κρυφοφιλοαμερικανούς Χούα-Τένγκ (γράφω μόνο τα μικρά τους ονόματα γιατί άμα αρχίσουμε τα κινέζικα γλωσσοδετικά ονοματεπώνυμα δεν θα ξεμπερδέψουμε) και τους ομοίως αντισοβιετικούς αλλά πάνω-κάτω αντιαμερικανούς της «Συμμορίας των Τεσσάρων» (πιασάρικα χολιγουντιανά ψευδώνυμα είχαν οι σύντροφοι σχιστομάτηδες) με την χήρα του Μάο κ.α. Οι δύο πρώτοι λανσάρουν την διαβόητη μούφα μεγατόνων με τίτλο «Θεωρία των Τριών Κόσμων» την οποία αποδίδουν στον Μάο (θα μιλήσουμε παρακάτω για αυτό το αντιμαρξιστικό αίσχος, στην παρουσίαση του κεφαλαίου «Μ-Λ» και του ΕΚΚΕ). Η χήρα του Μάο και οι δικοί της αρνούνται ότι η «Θεωρία» είναι του αποθανόντος συζύγου της και κατηγορούν τον Χούα ότι πλαστογράφησε, έβαλε «σάλτσες» κλπ. στα γραπτά του Μάο. Ομοίως επιφυλακτική στάση κρατάει και ο Εμβέρ Χότζα και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας που επρόσκειτο στον μαοϊσμό. Και μπαίνει λοιπόν το κομβικό ερώτημα. Ποιά κατεύθυνση θα πάρει η Κίνα και αντίστοιχα οι «μ-λ» ομάδες παγκοσμίως; «Έλα μου ντε» μοιάζει να λέει και η ελληνική ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας) που εν μέσω οξύτατης φραξιονιστικής διαπάλης συνέρχεται τον Νοέμβρη του ’76 στο 1^ο(Ιδρυτικό) Συνέδριο του λεγόμενου «Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (μαρξιστικού-λενινιστικού)». Εκεί η πλειοψηφία της οργάνωσης παρ’ ότι δεν ήθελε αρχικά να ιδρυθεί «κόμμα», ιδρύει «κόμμα». «Έτσι είστε; Θα σας δείξουμε εμείς...» απαντά η μειοψηφία υπό τον Ισ. Ιορδανίδη και αντεπιτίθεται σθεναρά ιδρύοντας το κεφαλαίο «Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» (μύλος....) Έκτοτε το καραγκιοζιλίκι με τα πολλά «μουλού» θα αποτελεί σήμα κατατεθέν του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, αντικείμενο σάτιρας και χλευασμού. Το μικρό «μ-λ» κερδίζει κατά κράτος στην ενδομαοϊκή διαπάλη, η αναλογία μελών «μ-λ» προς «Μ-Λ» είναι τον καιρό εκείνο 10 προς 1 τουλάχιστον. Το ΚΚΕ (μ-λ) κράτησε τον τίτλο της φοιτητικής παράταξης ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη) που έπαιρνε 6-8% στα ΑΕΙ τότε, ενώ το κεφαλαίο «Μ-Λ» κράτησε την εφημερίδα «Λαϊκός Δρόμος». Σε λίγο το μικρό «μ-λ» καταγγέλλει ανοιχτά την νέα κατεύθυνση της Κίνας και συντάσσεται εν μέρει με την Αλβανία του Εμβέρ Χότζα. Όμως νέα κρίση δεν αργεί να προκύψει. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 γράφεται ο επίλογος της ακμής του αριστερισμού στην Ελλάδα. Μετά το φοιτητικό κίνημα του ’79 ενάντια στον ν.815 και την συμμαχία «μ-λ» οργανώσεων με τροτσκιστές, αναρχοαυτόνομους, μέρος του «ΚΚΕ Εσωτερικού» κλπ. ο διακόπτης σβήνει. Με τον καλπασμό του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία συνολικά η «εξωκοινοβουλευτική αριστερά» αντιμετωπίζει κλυδωνισμούς και απομαζικοποίηση. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται στις 16/11/1980 όταν στην πορεία του Πολυτεχνείου, το αστικό κράτος του Ράλλη (ΝΔ) δολοφονεί άγρια τα μέλη του εξωκοινοβουλευτικού χώρου (ΚΚΕ μ-λ) Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελλοπούλου. Μετά το γεγονός αυτό οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις ουσιαστικά διαλύονται. Η στυγνή κρατική δολοφονία ήταν η αφορμή, η αιτία ήταν η απουσία ταξικής πολιτικής, η φοιτητοκεντρική συγκρότηση,οι ιδεολογικές παλινωδίες, οι προσωπικές κόντρες «ηγετών», ο ξερός αντιΚΚΕ λόγος και η προϊούσα δορυφοροποίηση γύρω απ’ το ΠΑΣΟΚ. Ο τυπικός επίλογος έρχεται στο 2^ο Συνέδριο του «μ-λ» το ’80 όπου κυριαρχεί η απογοήτευση και ένα κλίμα «σφύρα να φύγουμε». Το συνέδριο αφήνει τα πράγματα να αιωρούνται, στην πραγματικότητα η πλειοψηφία του προτείνει την διάλυση του κόμματος. Μερικά μέλη προχώρησαν στη δημιουργία άλλων κινήσεων όπως η «Αριστερή Πολιτική», και η εκδοτική ομάδα «Α/συνέχεια» (σημερινή ΚΟΕ) στην οποία θα αναφερθούμε στην συνέχεια. «Και το σημερινό ΚΚΕ (μ-λ);» θα ρωτήσει κάποιος. Το σημερινό «μ-λ» επανασυγκροτήθηκε από τις στάχτες του το 1982 ουσιαστικά από την παλιά οργάνωση Θεσσαλονίκης και συνεχίζει να είναι, γενικά, μια θεσσαλονικιώτικη οργάνωση με ισχνή παρουσία στην νότια Ελλάδα. Οι υπόλοιπες ομάδες βέβαια δεν το αναγνωρίζουν σαν το «παλιό καλό μ-λ» και το θεωρούν κακέκτυπο. Έχει πολύ μικρή παρουσία έκτοτε, παραμένοντας πάντως σταθερά πρώτο σε ψήφους μεταξύ του «χώρου». Συνεργάστηκε με το ΝΑΡ στο εγχείρημα της «Μαχόμενης Αριστεράς» το ’93, έπειτα ακολούθησε μοναχική πορεία (πλην των τοπικών εκλογών), ενώ δεν συμμετείχε καθόλου σε Ευρωεκλογές (αχρείαστος αριστερισμός 3^ης διαλογής).

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Το ΚΚΕ (μ-λ) αναφέρει ότι έχει σαν βασικές αρχές τον«Μαρξισμό-Λενινισμό-Σκέψη Μάο Τσε Τούνγκ». Που στην γλώσσα των μουλάδων σημαίνει αποδοχή του μαρξισμού-λενινισμού, όπως τον τροποποίησε (τσίρκο τον έκανε για την ακρίβεια) ο Μάο. Περνιούνται όπως και όλοι οι μαοϊκοί στον κόσμο, για ντεμέκ «σταλινικοί», έχουν αποκληθεί και «σταλινομαοϊκοί». Συγκεκριμένα κινούνται στην μπακαλίστικη λογική του Μάο που είχε πει ότι «ο σύντροφος Στάλιν ήταν 70% σωστός και 30% λάθος» (και μετά μου «την λέτε» εμένα για τα «αριστερόμετρα», εδώ ολόκληρος Μάο πήρε τα κομπιουτεράκια και άρχισε τις άλγεβρες και τις γεωμετρίες με τον Στάλιν, το «αριστερόμετρο» σας πείραξε;). Κομβικό σημείο για το «μ-λ» αλλά με εντελώς ξεκάρφωτο τρόπο είναι το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Από τότε, λένε, είχαμε πλήρη, ολοκληρωτική, οριστική και «τα πάντα όλα» παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ με την δημιουργία της ΝΑΤ («Νέα Αστική Τάξη» σημαίνει ο όρος, μη δίνετε σημασία στην συνωνυμία με το γνωστό ασφαλιστικό ταμείο των ναυτικών). Έκτοτε η ΕΣΣΔ μεταβλήθηκε, λέει, σε κράτος «σοσιαλιμπεριαλιστικό» (ατεκμηρίωτες μαοϊκές παπάντζες δηλαδή και μάλιστα ...εις τον κύβο). Τάσσονται υπέρ της «Πολιτιστικής Επανάστασης» (’66) στην Κίνα, δηλαδή ενός οργανωμένου από τα πάνω αριστερίστικου χάους επί δεκαετία. Στα «συν» τους είναι ότι δεν αποδέχονται την ψυχοτρόπα αντιμαρξιστική «Θεωρία των Τριών Κόσμων» (πάλι καλά). Θεωρούν ότι στην Κίνα γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχαμε επίσης παλινόρθωση του καπιταλισμού «νέου τύπου» (2 στα 2, καλά πάμε...), κατ' αναλογίαν όσων πιστεύουν για την ΕΣΣΔ.

Η βασική παρανόηση που γίνεται με τον μαοϊσμό είναι ότι πρόκειται σύμφωνα με τους ίδιους για ντεμέκ «αριστερή κριτική» στην συνολική πορεία της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, συμπεριλαμβανομένης της περιόδου Στάλιν (την οποία βασικά αποδέχονται). Είναι αλήθεια ότι η κριτική του Μάο στην μετά Στάλιν ΕΣΣΔ είχε μερικά σημεία της προκοπής όμως ο ίδιος ο Μάο εφάρμοσε στην Κίνα κράμα τυχοδιωκτικού αριστερισμού στα εσωτερικά και καραμπινάτου εθνικισμού στα εξωτερικά. Μίλησε πρώτος για «εθνική αστική τάξη» κλπ. Πήγε να φτιάξει αγροτοβιομηχανικές κομμούνες με ...άροτρα και αξίνες το ’58. Εξαπέλυσε ένα απίστευτο οργανωμένο χάος, την «Πολιτιστική Επανάσταση» με κλείσιμο πανεπιστημίων, αγρότες στα αμφιθέατρα, γιατρούς στα χωράφια, αρχιτέκτονες στα νοσοκομεία κ.ο.κ. σε μια υπερπρόωρη καταστροφικά υπεραριστερίστικη απόπειρα που ξεχαρβάλωσε όλη την Κίνα.Στις διεθνείς σχέσεις, τρις χειρότερα, Αντισοβιετισμός, «τριτοκοσμικός» εθνικισμός κλπ.Η υπεράσπιση των παραπάνω είναι εγγενής σε όλο το μαοϊκό ρεύμα γι’ αυτό και το κατατάσσει στην κατηγορία του «αριστερού οπορτουνισμού».

Το «μ-λ» στην διάρκεια των χρόνων θεωρείτο από τις «συνεπείς» ιδεολογικά δυνάμεις του χώρου. Υπερασπίζεται τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, πράγμα θετικό. Παραμένει πιστό στην ανάλυση ότι «η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα», ανάλυση που ναι μεν είναι ιστορικά σωστή, δεν παίρνει όμως υπ’ όψιν τις σύγχρονες εξελίξεις, την ένταξη της χώρας στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, την ενεργό συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, το πάρτυ που κάνει το ελληνικό κεφάλαιο στα Βαλκάνια, παράγοντες που κάνουν τη χώρα να έχει ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πρόσφατα ψάχνοντας βρήκα ότι και το «μ-λ» επιδιώκει και αυτό, λέει, μια κάποιας «άλφα» μορφής ντεμέκ «επαναθεμελίωση». Ακόμη ήταν από τα πρώτες οργανώσεις που έκοψαν την ενοχλητική, ανώριμη και ψυχολογικοπολιτική συνήθεια να γράφουν το τίτλο του ΚΚΕ (του κανονικού, ντε!) ανάμεσα σε 36 εισαγωγικά, 87 παύλες και 124 αγκύλες. Κρίμα, ακόμα και οι must και σταθερές αξίες, κάποτε χάνουν την αίγλη τους...

Δομή-λειτουργία: Εδώ σε θέλω μάστορα... Το ΚΚΕ (μ-λ) ενώ στον τίτλο του λέει ότι είναι κόμμα και μάλιστα κομμουνιστικό, το ίδιο λέει ότι δεν είναι κόμμα, αλλά οργάνωση. Πάλι καλά. Άλλοι λένε για τους εαυτούς τους πως δεν είναι καν «οργάνωση», αλλά «ομάδα», «συσπείρωση», «συλλογικότητα» (και άλλοι που λένε ότι είναι «οργάνωση», είναι σκορποχώρι). Το «μ-λ» μάλλον ήταν «κόμμα» μέχρι το ’81 και το ’82 επανασυστάθηκε ως οργάνωση, θα σας γελάσω (χα-χα!). Σε κάθε περίπτωση η οργάνωση αυτή λέει ότι πορεύεται με βάση τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Όταν ήμουν μικρότερος, κυκλοφορούσε η άποψη ότι οι «μουλάδες» είναι, λέει, πολύ «διαβασμένοι». Μεγαλώνοντας και γνωρίζοντας τα πράγματα διαπίστωσα ότι είναι μια χαρά αδιάβαστοι (όχι σαν ναρίτες, εντάξει, αυτοί έχουν κάνει την αδιαβασιά ιδεολογία) αλλά έχω ακούσει και από δαύτους ένα σωρό μαργαριτάρια για ιστορικά, πολιτικά και άλλα θέματα). Από άποψη μεγέθους υπάρχει μια φαινομενική αντιφατικότητα. Το ΚΚΕ(μ-λ) δεν έχει μεγάλη (για τα δεδομένα του αριστερίστικου μικρόκοσμου πάντα) οργανωμένη δύναμη, έχει μάλλον «μεσαία». Ωστόσο, εμφανίζεται σταθερά να υπερβαίνει σε ψήφους κάθε άλλο εκλογικό σχηματισμό ακόμα και μετωπικό πολλών οργανώσεων (πχ. ΜΕΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ κλπ.) Η αντίφαση αυτή εξηγείται από έναν μικρό αριθμό πολιτικών προσφύγων που ψηφίζουν σταθερά το «μ-λ» αλλά και μιας γενικότερης πεποίθησης που υπάρχει στο «χώρο» ότι «οι μουλάδες είναι συνεπείς, τίμιοι κλπ» και τους προσδίδει ψήφους «ανένταχτων αριστερών» της τελευταίας στιγμής. Τέλος σημαντικό ρόλο παίζει και η ...πρεσβυωπία που οδηγεί ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που επιθυμούν να ψηφίσουν ΚΚΕ (το κανονικό τελοσπάντων !) να ψηφίζουν κατά λάθος ένα απ’ τα δύο «μ-λ». Η δε κατανομή των μελών του είναι πιο ισορροπημένη από άλλες οργανώσεις, δεν έχει δηλαδή μόνο φουλ φοιτηταριό, έχει και μερικούς εργαζόμενους.

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Το «μ-λ» έχει θέσεις για μια σειρά ζητήματα που συνοψίζονται στο εξής: «ΟΧΙ». Όχι-Όχι-Όχι. «Οχιά να σε φάει» που έλεγαν και οι παλαιότεροι. Στην πραγματικότητα τα σποτ της Ελληνοφρένειας θα ταίριαζαν περισσότερο στο «μ-λ» παρά στο ΚΚΕ. Επανέρχομαι στα σοβαρά. Το ΚΚΕ (μ-λ) λοιπόν παλεύει σύμφωνα με τα κείμενά του για την «Ενότητα στη δράση» της Αριστεράς και έχει ως τωρινή γραμμή του το «Μέτωπο Αντίστασης στην Αντιλαϊκή Πολιτική». Προσοχή, όχι την «γενική» ενότητα, αλλά την «δραστική» ενότητα. Και προσοχή (2) όχι αντεπίθεση αλλά σκέτη αντίσταση, όπερ σημαίνει ότι είναι στη λογική της «ενότητας πάνω στο πρόβλημα», της ενότητας σε «δυο-τρία βασικά ζητήματα που καίνε τον κόσμο». Κατ’ επέκταση θεωρεί κάθε συγκεκριμένο θετικό αίτημα του κινήματος (πχ. 1400 βασικό μισθό) ως ρεφορμιστικό, τροτσκιστικό, ενσωματώσιμο κλπ. Τώρα πως ένα αίτημα για διπλασιασμό του βασικού μισθού σύμφωνα με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες είναι «ρεφορμισμός», αυτό μόνο οι ηγέτες του «μ-λ» γνωρίζουν. Στην λογική της σκέτης μίνιμουμ ενότητας στην δράση αρνούνται την ένταξη σε μετωπικούς σχηματισμούς κριτικάρουν τα μετωπικά εκλογικά εγχειρήματα των λοιπών αριστεριστών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.) ως νοητικά κατασκευάσματα γραφείων, στερούμενα βάσης και προϋποθέσεων. Συγκεκριμένα το μότο τους είναι «Συναγωνιστές, εδώ δεν μπορείτε να συμφωνήσετε σε ποια πορεία θα πάτε, άλλος πάει Ομόνοια, άλλος Σύνταγμα, άλλος Πεδίο Άρεως, θα συμφωνήσετε σε εκλογική συνεργασία, στρατηγικά προτάγματα κλπ;» Αυτό είναι πράγματί μια κρυστάλλινη θέση στην οποία θα συμφωνήσω 100%. Βέβαια οι Ανταρσυάτες (κατ’ άλλους «Αντάρτες») για να μην γίνονται αντικείμενο ειρωνείας απ’ τους μουλάδες εσχάτως πηγαίνουν όλοι μαζί πακέτο στη ΓΣΕΕ οπότε πλέον είμαστε (είναι και φαίνονται) όλοι ευχαριστημένοι. Όσον αφορά το φοιτητικό κίνημα οι μουλάδες δεν πατάνε ούτε στα ΔΣ(καλύτερα, γιατί θα τους είχαμε stereo, απ’ το ‘να αυτί εαακίτισσα με «κόκκινες ζώνες» απ’ το άλλο μουλάς με «οχιές διμούτσουνες», να λείπει το βύσσινο) ούτε αποδέχονται όργανα συνδιοίκησης. «Την λένε» γι’ αυτό στους εαακίτες ότι «βρίσκονται ένα κλικ, υποτίθεται, αριστερότερα του ΚΚΕ» (οι ναροεακκίτες πρέπει να το παίρνουν για κομπλιμέντο). Παρ’ όλα αυτά οι μουλάδες συχνά παίζουν το ρόλο του σάκου του μποξ στις «δυναμικές κινητοποιήσεις» εαακιτών κ.α. Με λίγα λόγια όπως λένε άνθρωποι του χώρου «οι Εαακίτες κάνουν την ταρζανιά («μαλακία» είναι η ακριβής έκφραση), οι Μουλάδες τις τρώνε». Σημαντική (συμβιβασμένη) στροφή έκανε πρόσφατα το ΚΚΕ (μ-λ) στο εργατικό κίνημα. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια οι «μουλάδες» πχ. στην Θεσσαλονίκη, κατέβαιναν μαζί με λιγοστούς άλλους σε, υπερσεχταριστική και αντιΠΑΜΕτζίδικη μεν - μη ξεπουλημένη δε, ξεχωριστή (3^η) πορεία στην Καμάρα. Πλέον, «ΓΣΕΕ και Άγιος ο Θεός». Κρίμα.

Όσον αφορά τα διεθνή, συμμετέχει στην λεγόμενη «Διεθνή Οργάνωση Λαικών Αγώνων» με αγγλικό τίτλο ILPS.

Έχει δύναμη: Σε λίγες σχολές των ΑΕΙ. Σε μερικούς κλάδους εργαζομένων με την συνδικαλιστική του οργάνωση «Ταξική Πορεία» και σε συνεργασία με άλλους αριστεριστές. Επίσης ένα μικρός μέρος πολιτικών προσφύγων, αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ πρόσκειται στο «μ-λ».

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: «Το σημερινό ΚΚΕ είναι ρεφορμιστικό «χρουτσωφικό-ρεβιζιονιστικό» κόμμα που δεν έχει καμία σχέση με το παλιό ηρωικό ΚΚΕ»

Γνωστές Μούρες (Πανελλαδικά): Ο Σαμαράς (ο μεγάλος), ο Σαμαράς (ο μικρός)

Γνωστές Μούρες (Θεσσαλονίκη): Κάτι εύσωμες-ευτραφείς (στρουμπουλές-μπαμπάτσικες) κοπέλες από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Ιατρικής

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

Ερώτηση: «Γιατί προσχωρήσατε στην αριστερίστικη άποψη του ΝΑΡ ότι η Ελλάδα είναι «τα πάντα όλα» ιμπεριαλιστική χώρα;»

Απάντηση: «Η βλαχομπαρόκ αυτή θέση αυτή ενός μέρους του «αριστερισμού», περί αρχιιμπεριαλιστικής Ελλάδας δεν υιοθετείται από το ΚΚΕ, είναι λανθασμένη και οδηγεί σε κατάργηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Η Ελλάδα είναι στο τελευταίο-ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού και έχει ενδιάμεση θέση στο διεθνές σύστημα, γι’ αυτό και η επερχόμενη επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Από την άλλη, φυσικά η Ελλάδα δεν είναι Γερμανοαγγλία. Η θέση ότι η Ελλάδα είναι φουλ υπερεξαρτημένη ήταν όντως σωστή για μια μεγάλη περίοδο του παρελθόντος, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες, οδηγεί μάλιστα σε θεωρίες περί «χούντας ΔΝΤ» και «κατοχής» και λοιπές αερολογίες.»

Συνήθη Συνθήματα:

«Κούκουέ Μουλού, το Κόμμα του Λαού» (καλό αλλά κοπιαρισμένο)

Προτεινόμενα Συνθήματα:

«Ούτε ΠουΚουΣού, ούτε και ΕΑΑΚ, στην Αλβανία του Εμβέρ είχανε και λάκ»

«Το Μουλού μας έσωσ’ απ’ τον Τρότσκυ, θα μας σώσει κι άπο τα ΕΑΑΚ, έχει Πρόγραμμα Λαοκρατία, Ζήτω-Ζήτω-Ζήτω το Μουλού»

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 3/10

Συμπερασματικά: Σταράτα και αντρίκια. Στο ΚΚΕ (μ-λ) υπάρχει και τίμιος κόσμος. Υπάρχουν μεγάλης ηλικίας αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ. Υπάρχουν νεολαίοι που απορρίπτουν το σύγχρονο οπορτουνιστικό (Σύριζα) και νεφελωδώς «αντικαπιταλιστικό» (Ανταρσύα) χυμαδιό. Υπάρχει μία μερική εξήγηση σε αυτό. Το ΚΚΕ (μ-λ) υπήρξε κατά τι λιγότερο χυδαίο στον αντιΚΚΕδισμό τις υπόλοιπες μαοϊκές οργανώσεις. Όμως από την κριτική στην όντως οπορτουνιστική στροφή του ’56 στην ΕΣΣΔ μέχρι τον χαρακτηρισμό της με τους αστείους αλλά πάντως χυδαίους (και σίγουρα αντιεπιστημονικούς) όρους «σοσιαλιμπεριαλιστική» και «σοσιαλφασιστική» υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και αυτόν τον δρόμο τον διάνυσαν όλα τα μαοϊκά-μλ μορφώματα της εποχής μηδενός εξαιρουμένου. Το ότι το ΚΚΕ (μ-λ) είχε κατά μερικά μικρογραμμάρια λιγότερο αντισοβιετισμό σε σχέση με το κεφαλαίο «Μ-Λ» και το ΕΚΚΕ δεν αναιρεί το γεγονός ότι συνέπλευσε μαζί τους στον αντισοβιετισμό και μάλιστα μια εποχή που η ΕΣΣΔ βαλλόταν από όλο το παγκόσμιο αστικό φάσμα. Το «μ-λ», πιστό στην παραδοσιακή ελληνική μαοϊκή ανάλυση, κάνει λόγο για ιστορική ασυνέχεια του κομμουνιστικού κινήματος θεωρεί ότι το ’56 το ΚΚΕ έπαψε να είναι πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, πράγμα πλήρως αστήρικτο και συν τοις άλλοις ιδεαλιστικό, αφού δίνει στην προσωπικότητα ρόλο που δεν κατέχει. Ακόμα και ο ίδιος ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης ουδέποτε έδωσε πολιτική κάλυψη σε αυτές τις απόψεις και καταδίκασε κάθε απόπειρα διάσπασης του ΚΚΕ όπως και τον μαοϊσμό. Όσο για το ΚΚΕ, αυτό έκανε ξεκάθαρη αυτοκριτική για την περίοδο που ακολούθησε το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ σε σχέση και με την μετέπειτα κατεύθυνση της ΕΣΣΔ και με τις επιπτώσεις του στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Η αποτίμηση αυτή συνεχίζεται και τα συμπεράσματα εμπλουτίζονται. Το σίγουρο είναι ότι η 6^η ολομέλεια του ’56 δεν αναιρεί την ιστορική συνέχεια και τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ. Όσο για το σήμερα, η στάση των μουλάδων, δικαιώνει την θέση ότι δεν έχουν πολιτική πρόταση ανατροπής παρά μόνο ανάσχεσης, επιδίδονται παράλληλα σε διαρκή αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ προπαγάνδα και δράση. Συμπλέουν με τους ξεπουλημένους ΓΣΕΕδες έστω και «χωρίς αυταπάτες». Όποιες και αν είναι οι προθέσεις τουςδεν μπορούν να σφετερίζονται τον τιμημένο τίτλο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

3. Μ-Λ ΚΚΕ

Τι είναι τούτο: Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Νεολαία: -

Φοιτητική παράταξη: πολύ θα ‘θελε αλλά δεν έχει (τέλος πάντων, «Πορεία» λέγεται και όποιος την έχει δει ας μας πάρει ένα τηλέφωνο)

Όργανο: Λαϊκός Δρόμος

Ιστορικά στοιχεία: Τι γυρεύει ο έτερος των «μουλάδων» στο παζάρι του «Εγχειριδίου»; Ας δούμε τα πράγματα με μία σειρά. Όπως αναφέρθηκε και στο μικρό «μ-λ», το 1976 απετέλεσε χρονιά-σταθμό στην εξέλιξη του ελληνικού μουλάδικου κινήματος. Η κραταιά ΟΜΛΕ των Χοτζέα, Ιορδανίδη και Σία πάνω στα ντουζένια της, κάνει το πρώτο της συνέδριο και κάπου εκεί ...γράφει τέλος. Στη θέση λοιπόν της μίας Αγίας και Ομοουσίου «Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδος», δημιουργούνται δύο «κόμματα» (βασικά, ντεμέκ κόμματα) που διεκδικούν τον τίτλο του αυθεντικού συνεχιστή της. Το «ΚΚΕ (μ-λ)», που παίρνει αποστάσεις από την μεταμαοϊκή Κίνα και το «Μ-Λ ΚΚΕ», που ξεσαλώνει (επηρεασμένο και από το καλπάζον εκείνη την εποχή, πλήρως χυδαίο, ΕΚΚΕ). Και αρχίζει να τσαμπουνάει δεξιά και αριστερά ότι η μόνη μεγαλειώδης, γαμάτη, «τα πάντα όλα» θεωρία του 20^ου αιώνα (και βάλε) είναι η φρέσκια μαοϊκή θεωρία, η λεγόμενη «Θεωρία των Τριών Κόσμων»,δηλαδή μια από τις μεγαλύτερες αντιμαρξιστικές, αντιεπιστημονικές, αντιδιαλεκτικές, αντιυλιστικές (και λίγα λέω), εκτός τόπου και χρόνου και πλήρως «απάλευτες» θεωρίες στην ιστορία της ανθρωπότητας ever. Σε τι συνίστατο η διαβόητη θεωρία των τριών κόσμων θα διαβάσετε παρακάτω και θα έχετε την ευκαιρία να φρίξετε με την ησυχία σας. Το κατά πόσον η διαφωνία ήταν τόσο ουσιώδης ώστε να γίνει η διάσπαση αμφισβητείται από τους πάντες. Μεγαλύτερο ρόλο φαίνεται να έπαιξαν οι κόντρες για τις καρέκλες και τα οφίτσια μεταξύ των διάφορων «ηγετών» και «ιδεολογικών γκουρού» του χώρου. Το «Μ-Λ» αυτή την εποχή είναι μια στάλα γκρούπα σε σχέση με το αδερφάκι του «μ-λ» που, όντας«δύο στάλες» γκρούπα έχει έναν «άλφα» κόσμο. Παρ' ότι κατά-κράτησε την εφημερίδα, έχασε κατά κράτος την μάχη για την φοιτητική παράταξη ΠΠΣΠ και την συνδικαλιστική ΠΕΑΣ. Η τότε σύνθεση του «Μ-Λ» δεν πολυκαίρισε. Το ’78 ο ηγέτης Ισ. Ιορδανίδης την κοπανάει και φτιάχνει, τι νομίζετε; Αν έχετε τον Θεό σας, φτιάχνει (εντελώς σοβαρά!) το «Μ-Λ ΚΚΕ (Ανασυγκροτημένο)» (σ.σ. !!!). Μαοϊκού καραγκιοζιλικίου συνέχεια λοιπόν. Είναι να μην αρχίσουν οι μουλάδες να διασπώνται και τότε δεν τους πιάνουν ούτε οι τροτσκιστές. Το ρημάδι το «Ανασυγκροτημένο» (και αναθεματισμένο) αντιδρούσε στην σταδιακή προσέγγιση του Μ-Λ με το ΕΚΚΕ («τρίχες» και μάλιστα κατσαρές αλλά συνεχίζω). Το κυρίως «Μ-Λ» λοιπόν προσεγγίζει το έξαλλο αλλά επίσης ξεπατωμένο από διασπάσεις ΕΚΚΕ ώσπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάνουν την συνεργασία-συγχώνευση μεγατόνων (ανοησίας), και ενώνονται στο «ΕΚΚΕ-ΜΛ ΚΚΕ». «Ουάου», θα μπορούσα να αναφωνήσω, αλλά δεν θα το κάνω. Μια μερίδα του ΕΚΚΕ (που κατέχει και την σφραγίδα σήμερα) αρνήθηκε την ένωση και συνέχισε αυτόνομα. Το νέο «ενιαίο» Μουλο-Εκκε συνεχίζει τα «τριτοκοσμικά» αντισοβιετικά παραμύθια της χαλιμάς και κατεβαίνει στις εκλογές του ’81. Όμως νέα σύννεφα εμφανίζονται αμέσως. Το εγχείρημα της κακιάς ώρας διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Και ακόμη, εμφανίζεται στην χώρα η πιο αντικομμουνιστική, βλακώδης, σιχαμένη, χυδαία, ξετσίπωτη, αλήτικη (και σύμφωνα με πολλούς «ασφαλίτικη», με ή χωρίς εισαγωγικά) γκρούπα όλων των εποχών, η διαβόητη φαρσοκωμωδία που ονομάζεται ΟΑΚΚΕ (θα έχει την τιμητική της στο 3^ο μέρος). Η διάσπαση αυτή περιείχε διαρρήξεις γραφείων, σκαρφαλώματα σε μπαλκόνια, κλοπές τυπογραφικών μηχανημάτων κλπ, σκέτος Φώσκολος δηλαδή. Τα απομεινάρια του κεφαλαίου «Μ-Λ» προχωρούν το ‘88 σε επαναξαναμανα-ανασυγκρότηση του «κόμματος» στο ξαναριθμιμένο απ΄ την αρχή «1^ο Συνέδριο» όπου ενώνονται με την «Κίνηση για την Ανασυγκρότηση του Μ-Λ Κινήματος» (όπως έχει στο μεταξύ ονομαστεί το ήδη ανασυγκροτημένο «Μ-Λ» ...Ανασυγκροτημένο). Αν είστε ακόμα ζωντανοί, συνεχίζω. Στο συνέδριο τούτο, αποκήρυξε (επιτέλους, αν και δεν σώζονται με τίποτα) το έκτρωμα των «Τριών Κόσμων». Την δεκαετία του ’90 την πέρασε «underground» όμως με την αυγή του 21^ου αιώνα είπε να προχωρήσει σε άλλη μία συνεργασία (μια και του πέτυχαν οι προηγούμενες ήταν κρίμα να μην κάνει άλλη μία...). Συμπήσει λοιπόν (δηλαδή «πήζει μαζί», σαν την «γιαούρτη» ένα πράμα) με την Α/συνέχεια (την θυμάστε; και που την θυμάστε δεν τρέχει τίποτα, θα θέλετε να την ξεχάσετε αργότερα) το ενωτικό εκλογικό σχήμα «Μ-Λ ΚΚΕ Αριστερά!», όπου «Αριστερά» με θαυμαστικό (!) είναι το εκλογικό φόρεμα της «Α/συνέχειας». Τι ψάρια έπιασε το σχήμα αυτό το 2000 η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι, το σίγουρο είναι ότι μετά τις εκλογές διαλύθηκε (πρωτότυπο). Έκτοτε, τα γνωστά.

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Το Μ-Λ ΚΚΕ πιστεύει και αυτό στον «Μαρξισμό-Λενινισμό-Σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ». Θεωρεί και αυτό ότι το ΚΚΕ ουσιαστικά δεν υφίσταται ως επαναστατικό κόμμα μετά τον Ν. Ζαχαριάδη και ότι μετά το ’56 στην Σοβιετική Ένωση όχι μόνο δεν υπήρχε σοσιαλισμός αλλά υπήρχε «νέου τύπου» καπιταλισμός κλπ κλπ κλπ. Αν κάτι σας θυμίζουν όλα αυτά, ορθώς σας το θυμίζουν (μουλού είναι άλλωστε και αυτό). Όμως ενώ το μικρό «μ-λ» έχει μια «άλφα» αξιοπρέπεια και απολαμβάνει από την αφεντιά μου, τοlaiko stroma, ένα κάποιο «σέβας» ως μόρφωμα, το μεγάλο «Μ-Λ» αξίζει την σχεδόν πλήρη περιφρόνησή μου (ως παραμόρφωμα). Και αυτό διότι έφτασε, κυρίως τις δεκαετίες ’70 και ’80 στα ανώτατα ύψη αντισοβιετικής αντιΚΚΕδίστικης οργίασης, μερικά μόνο νανομικροχιλιοστά από το (υπερπαρα)μόρφωμα που λέγεται ΕΚΚΕ. Και αυτό διότι αποδέχτηκε και προπαγάνδισε την σιχαμένη μαοϊκή «Θεωρία των Τριών Κόσμων». Τι είναι η «Θεωρία των Τριών Κόσμων»; Βάλτε ένα τζιν με τόνικ, καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας και απολαύστε (υπεύθυνα). Πρώτα λίγο background (μπακράουντ). Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο (κάποτε) σύντροφος Μάο, αρχιπρόεδρος της ΛΔ Κίνας, έχει ήδη, ξεφτιλίσει κάθε έννοια κριτικής στην ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ, έχει αποκαλέσει πολλάκις την σοβιετική χώρα σοσιαλιμπεριαλιστική, σοσιαλφασιστική, έχει καταδικάσει την διεθνιστική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία (’68), έχει καλέσει σε γεύμα τον αμερικανό πρόεδρο Νίξον και υπογράψει σύμφωνα «αγαπουλίνης» (’72) μαζί του, έχει λιγοστέψει την βοήθεια στο Βιετνάμ που ισοπεδώνεται τον καιρό εκείνο από τις ΗΠΑ, έχει «καλέσει τους λαούς» να τρέφουν το ίδιο (Ω, Θεοί!) «μίσος απέναντι στους δύο ιμπεριαλιστές» (ΗΠΑ και ...ΕΣΣΔ !!!), έχει, έχει, έχει κλπ. Αλλά αυτά δεν ήταν αρκετά. Το ’76 ο Μάο (που φήμες έλεγαν ότι δεν έπλενε τα δόντια του επειδή το θεωρούσε ...αστική συνήθεια) πεθαίνει και αναπαύεται εν ειρήνη. Στο σημείο αυτό τα πράγματα περιπλέκονται. Ο επίσημος αχυράνθρωπος-διάδοχός του, Χούα Κούο Φένγκ και ο κρυφοδελφίνος Ντένγκ Ξιάο Πίνγκ λανσάρουν την νέα Θεωρία (εν μέσω οξύτατης διαπάλης με την χήρα του Μάο και άλλους τρεις τυπάδες για το αν είναι του μακαρίτη ή την κατέβασαν απ΄ το κεφάλι τους). Σε κάθε περίπτωση η διαβόητη θεωρία των τριών κόσμων που λανσαρίστηκε το ’76 από τους διαδόχους του Μάο έχει ως εξής: Ο κόσμος ολάκερος χωρίζεται, λένε, σε «Τρεις Κόσμους» (καμία σχέση με την έννοια του «τριτοκοσμισμού» όπως την εννοούμε στην καθομιλουμένη, να εξηγούμαστε). Τον Πρώτο, που ανήκουν οι «δύο υπερδυνάμεις» ΗΠΑ και ΕΣΣΔ (ασχολίαστο). Τον Δεύτερο, που ανήκουν οι ανεπτυγμένες χώρες, σύμμαχες και «δορυφόροι» τους (πχ. Αγγλία, Γαλλία, Δυτ. Γερμανία κλπ αλλά και Βουλγαρία, Πολωνία, Ανατ. Γερμανία κλπ) και τον Τρίτο (τον μακρύτερο) που ανήκουν όλες μα όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου ανεξαρτήτως ηπείρου, μεγέθους, πληθυσμού, ανάπτυξης (μικροπράγματα). Αν δεν σας έπεσαν ακόμα τα μαλλιά, ακούστε και το άλλο, ακόμα πιο ουγκαντέζικο. Υπάρχουν βέβαια αντιθέσεις, διαφορές κλπ. μεταξύ των χωρών του δεύτερου, μεταξύ των χωρών του δεύτερου και του τρίτου, ανάμεσα σε αυτές του τρίτου, εξακολουθούν μάλιστα να υπάρχουν και ...ταξικές διαφορές (σοβαρά; τι μας λες...) μέσα σε κάθε χώρα. Αλλά το κύριο καθήκον των λαών του δεύτερου και τρίτου κόσμου σήμερα (και των κυβερνήσεων τους άσχετα άμα είναι αστικές, σοσιαλιστικές, φασιστικές, φεουδαρχικές, δουλοκτητικές, ή ...αναρχικές) είναι να παλέψουν όλοι μαζί (πχ. Πινοσέτ, Μακάριος, Χότζα, Φούφουτος, Τσακ Νόρις κλπ. για να δημιουργήσουν«Αντιηγεμονιστικό Μέτωπο» ενάντια στις «δύο υπερδυνάμεις». Και το τελειωτικό χτύπημα στο δόξα πατρί; Από τις δύο υπερδυνάμεις, οι ΗΠΑ είναι «υπερδύναμη σε πτώση», είναι βέβαια «κακοί άνθρωποι, γιάνκηδες κλπ. αλλά δεν φτουράνε, δεν «ιμπεριαλίζουν», δεν μακελεύουν τόσο τους λαούς όσο παλιότερα (αυτά τα έλεγαν οι πυροβολημένοι διάδοχοι του Μάο όταν το Βιετνάμ είχε μόλις μεταβληθεί σε απέραντο νεκροταφείο. αλήθεια, η μυρωδιά της καμένης σάρκας δεν έφτασε ως το Πεκίνο; τέλοσπάντων). Επομένως χρειάζεται να χτυπάμε πιο «λάιτ» τις ΗΠΑ. Επομένως πρέπει να χτυπάμε περισσότερο τον «κύριο εχθρό όλων των λαών» Επομένως «αντικειμενικά κλπ. Κύριος Εχθρός των Λαών και Όλης Της Ανθρωπότητας Είναι η Ε.Σ.Σ.Δ.» Αυτό ήταν λοιπόν το έκτρωμα των «Τριών Κόσμων». Η αντισοβιετική ψύχωσή, με τάχαμ δήθεν «συνεπή κομμουνιστικό» μανδύα στην αρχή, που έφτασε στον πιο χυδαίο, πισώπλατο, αντικομμουνισμό στον νιοστό βαθμό. Έβαλε τόσο «βούτυρο», που δεν έχουν βάλει όλες οι γαλακτοβιομηχανίες παγκοσμίως στα ψωμιά, όλων των αρτοποιείων όλης της οικουμένης από καταβολής κόσμου. Προεκτάσεις της θεωρίας; (του κώλου, με συγχωρείτε για την μη sic έκφραση...). Η λυσσαλέα πολεμική σε όλα τα φιλοσοβιετικά αντιιμπεριαλιστικά αντάρτικα των υπανάπτυκτων χωρών (πχ. Αφρική),υποστήριξη όλων των αντιπάλων ανταρτών και καθεστώτων (ακόμα και αμερικανόθρεφτων, ακόμα και φασιστοειδών) σε αυτές. Χαρακτηριστικά, προσέγγιση της Κίνας με την χούντα του Φράνκο (!) και κολλητιλίκια με αυτήν του Πινοσέτ (!). Αργότερα, στο Αφγανιστάν την δεκαετία του ‘80, πλήρης κινεζική υποστήριξη στους «τελειωμένους» αμερικανόθρεφτους, αμερικανοεξοπλισμένους υπερταλιμπάν της εποχής, τους «Μουτζαχεντίν» (ισλαμιστικά ζόμπι του αισχίστου είδους), απέναντι στην λαϊκοδημοκρατική αφγανική κυβέρνηση και την ΕΣΣΔ. Αυτός ήταν ο βίος και η πολιτεία του μουλαριού υπ' αριθμόν 2 «Μ-Λ ΚΚΕ», του χειρότερου, σε σχέση με το νούμερο 1 «ΚΚΕ (μ-λ)». Βέβαια την ακόμα πιο αδιανόητη, λυσσασμένη και προβοκατόρικη εκμετάλλευση και διάδοση αυτής της τρύπιας από εκατό «μπάντες» θεωρίας την έκανε το άλλο μαοϊκό μόρφωμα της εποχής, το lifestyle (υπερμικροαστικό αποπαίδι, εκτός του «σοβαρού» μαοϊσμού) το ΕΚΚΕ, στην χιλιοραμμένη γούνα του οποίου, θα αναφερθούμε στο 3^ο μέρος του «Εγχειριδίου» με τους «μικρούς» του αριστερισμού (αν στο μεταξύ δεν έχετε κοπανήσει το κεφάλι σας στην οθόνη, από τα σημεία και τέρατα που διαβάζετε). Το ότι τα κομματίδια «Μ»-«Λ» «Κ»ΚΕ, το 1988 και «Ε»«Κ»ΚΕ, κάπου εκεί, πήραν πίσω τις «υπερβολές» (και άλλα παραμύθια) σχετικά με την «Θεωρία των Τριών Κόσμων, δεν αναιρεί τον αντικειμενικά προβοκατόρικο, άθλιο ρόλο που έπαιξαν της εποχή της «ακμής» τους.

Δομή-λειτουργία: Α, όλα κι όλα. Το Μ-Λ ΚΚΕ δεν είναι οργάνωση, όπως το ΚΚΕ (μ-λ), είναι κόμμα. Και μάλιστα όπως λέει το ίδιο είναι «ΤΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής τάξης» (το γιαούρτι να το ρίξω τώρα ή αργότερα;). Βέβαια το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έχουν πάρει χαμπάρι όχι μόνο την ύπαρξη του ως δικού τους κόμματος αλλά και την ύπαρξη τους ως κόμματος εν γένει, δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα τους ιθύνοντες του «Μ-Λ». Τέλος πάντων, τα «μ-λ» και «Μ-Λ» μπορούμε να τα κατηγορήσουμε για πολλά, όμως τουλάχιστον έχουν μία, σε αναλογία με το μέγεθός τους πάντα, μεγαλύτερη εργατική βάση δηλαδή το ποσοστό κανονικών ανθρώπους (εργαζόμενοι κλπ.) προς μαλλιάδες, φοιτηταριά κλπ. είναι υψηλότερο του μέσου, αριστερίστικου, όρου. Και μια που πιάσαμε κουβέντα για μεγέθη, το Μ-Λ έχει και αυτό «μεσαίο» (για τον αριστερισμό στην Ελλάδα μιλώντας πάντα) μέγεθος. Γενικά περνιέται για πιο νοτιοελλαδίτικο «φρούτο» σε σχέση με το πιο «μΠΑΟΚτζήδικο» ΚΚΕ (μ-λ). Πχ. έχω ακούσει ότι έχει καμιά ντουζίνα νοματαίους στην Κρήτη. Λειτουργεί, υποτίθεται, με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Το Μ-Λ ΚΚΕ παλεύει, λέει, «με νύχια και με δόντια» για την «Ενότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών» (να υποθέσω ότι εξαιρείται το ΚΚΕ; το υποθέτω λοιπόν) και αυτό την ίδια ώρα που είναι το «δογματικότερο» εξωκοινοβουλευτικό μόρφωμα. Τα άρθρα του «Λαϊκού Δρόμου» αποτελούν μνημείο από καθ’ έδρας κριτικής προς τους πάντες. Την λέει στο ΚΚΕ, στον Συνασπισμό, στο ΝΑΡ στο ΣΕΚ, στον μπήξε στον δείξε αλλά σε αντίθεση με το ΚΚΕ (το κανονικό, για να συνεννοούμαστε) που όταν κριτικάρει αυστηρά δεν συνεργάζεται, το Μ-Λ δεν χαλιέται να συνεργάζεται κιόλας. Αυτό βέβαια αν ρωτήσετε κανέναν μουλά, θα σας πει ότι είναι «μέγιστη και ιδιοφυής σύλληψη της διαλεκτικής», δηλαδή αέρας κοπανιστός. «Συκοφαντίες», θα πει κάποιος. Δεν νομίζω και να γιατί. Στο συνδικαλιστικό πεδίο το «Μ-Λ» έχει γενικά ισχνή παρουσία. Εκεί που όμως η παρουσία είναι και μόνιμη και σταθερή και (σχετικά) ψιλο-ισχυρή και υπερσυμβιβασμένη βεβαίως-βεβαίως αλλά και φουλ αντιΠΑΜΕ-αντιΚΚΕ είναι στους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, σε τελική ανάλυση στην ΟΛΜΕ. Εκεί υπάρχει μία συνδικαλιστική παράταξη (συνεργασία ανεξάρτητων σχημάτων, την λένε οι ίδιοι) οι γνωστές σε μερικούςΠαρεμβάσεις («Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις» είναι το πλήρες όνομα, δηλαδή ΠΚΣ, που θα έλεγε και ένας κακεντρεχής, εγώ, για παράδειγμα) Η συνδικαλιστική αυτή παράταξη περιλαμβάνει δυνάμεις σχεδόν από όλο το φάσμα του αριστερισμού. Ναρίται, Αρανίται και γενικά όλοι οι απόφοιτοι καθηγητικών σχολών πρώην Εαακίται και λοιποί γίνονται μετά το πτυχίο «Παρεμβάσεις» (αυτό, όταν δεν πάνε μετά το εαακιτιλίκι τους σπίτι ή στον Τσίπρα ή, λέμε τώρα, γενικά μιλάμε, θεωρητικά εντελώς, χωρίς να θίγουμε υπολήψεις, στο ΠΑΣΟΚ). Θα μου πείτε «τι σχέση έχουν βρε αδερφέ όλα αυτά με το «Μ-Λ»; Ε, λοιπόν αρχιπρόεδρας και εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι, εδώ και χρόνια, ο φερόμενος ως γραμματέας του «Μ-Λ» Θ. Τσιριγώτης. Και είναι αυτός που κάθε χρόνο κάνει μίνιμουμ προεδρεία πότε με την ΔΑΚΕ και πότε με την ΠΑΣΚΕ. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, προεδρείο με ΔΑΚΕ, κυβέρνηση ΝΔ, προεδρείο με ΠΑΣΚΕ. Σε κάθε περίπτωση η «Συνεργασία» (παράταξη Συνασπισμού) πρόθυμη να κρατήσει το δοξάρι στο αντιΠΑΜΕ βιολί των Παρεμβάσεων και τανάπαλιν. Πέρυσι μάλιστα ψήφισαν και κείμενο της ΠΑΣΚΕ για «γκόλντεν μπόις» και πράσινα άλογα (κυριολεκτικά «πράσινα». Και όλα αυτά με τον μανδύα των «αγωνιστικών», «αριστερών» και «αντικυβερνητικών» προεδρείων. Άντε και του χρόνου. Στο δε θέμα των εργατικών συγκεντρώσεων όπως είναι φυσικό, το «Μ-Λ» είναι αταλάντευτα με την ΓΣΕΕ, κατηγορώντας το ΠΑΜΕ για «σεχταρισμό» κλπ. Γενικά, ανήκει και αυτό στην κατηγορία των οργανώσεων του «ΟΧΙ», αυτών που δε προβάλλουν θετικά αιτήματα πάλης, παρά μόνο αιτήματα ανάσχεσης και αντίστασης (τουλάχιστον δεν είναι υπέρ της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου) όπως μερικά σούργελα στην Ανταρσύα).

Στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, ο φερόμενος ως γραμματέας του, Θ. Τσιριγώτης κατέβηκε για βλαχοδήμαρχος Πετρούπολης (υπερσέχτα της σέχτας, αφού υπήρχε και άλλο ψηφοδέλτιο απ’ την ...Ανταρσύα). Όπως αποδείχτηκε, δύο «αντικαπιταλιστικά» ψηφοδέλτια δεν χωράνε στην ίδια πόλη και έμειναν both εκτός δημοτικού συμβουλίου. Παντού αλλού το «Μ-Λ» καλούσε για άκυρο και την 1^η και την 2^η Κυριακή (και αν υπήρχε και 3^η θα έκανε το ίδιο). Βέβαια οι εργαζόμενοι της Πετρούπολης αγνόησαν όλους τους παραπάνω και εξέλεξαν για δήμαρχο τον Κοτσαμπά απ’ την «Λαϊκή Συσπείρωση» αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τιτανοτεράστιους (δεξιο)αριστεριστές όπως οι του «Μ-Λ».

Και θετικά; Δεν έχει ούτε ένα θετικό αυτό το ρημαδιασμένο το «μουλάρι» ν.2; Μόνο χαρακτηριστικό που «τρώγεται» είναι, μια πάνω-κάτω «παλευτή» αντίθεση στον Ιμπεριαλισμό και την ΕΕ (παραδοσιακά μουλάδικα χαρακτηριστικά) που όμως λόγω της απαρχαιωμένης προσέγγισης για υπερεξαρτημένη Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα, ακυρώνει κάθε καλή πρόθεση, (αν υπήρχε) σχετικά με το «Μ-Λ».

Έχει δύναμη: Σε καθηγητές (ΟΛΜΕ), σε μερικούς κλάδους εργαζομένων, σε μερικούς αγωνιστές του ΕΛΑΣ-ΔΣΕ.

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: «Το σημερινό ΚΚΕ είναι ρεφορμιστικό «χρουτσωφικό-ρεβιζιονιστικό» κόμμα που δεν έχει καμία σχέση με το παλιό ηρωικό ΚΚΕ»

Γνωστές Μούρες (Πανελλαδικά): Θ. Τσιριγώτης (η απόλυτη αλήθεια)

Γνωστές Μούρες (Θεσσαλονίκη): τους ψάχνω με το κυάλι αλλά δεν βρήκα τίποτα

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

Ερώτηση: «Και γιατί δεν ψηφίζει το ΠΑΜΕ τις απεργίες στους καθηγητές;»

Απάντηση: «Γιατί στα κείμενα καλέσματος γράφει μέσα για «Γκόλντεν Μπόις», και ότι φταίει η Τζέι Πι Μόργκαν, η Μόργκαν Στάνλεϊ, η Μόργκαν Φρήμαν και η Αντόνιο Μπαντέρας.»

Συνήθη Συνθήματα:

για να φωναχτούν συνθήματα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι να τα φωνάξουν. Εφ’ όσον εδώ στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μουλάς (κεφαλαίος) ούτε για δείγμα, πως θέλετε να ξέρω τι σόι συνθήματα φωνάζει το «Μ-Λ»;

Προτεινόμενα Συνθήματα:

«Τρεις οι κόσμοι, Τέσσερις εμείς»

«Μουλού-Μουλού, Μουλού-Μουλού και μια καρφίτσα μαύρη»

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 6/10

Συμπερασματικά: Σαν κομμάτι ενός ρεύματος, που αναγνωρίζει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ τις πρώτες δεκαετίες, που τιμά τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, που έχει μια κάποια θεωρητική αντίθεση στον Ιμπεριαλισμό και διατείνεται ότι είναι «αντίEE», δέχομαι ότι αξίζει τίμιας αντιμετώπισης. Σαν κομμάτι όμως που αναιρεί, πλήρως μεταφυσικά και αντιεπιστημονικά, τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Σοβιετικής Ένωσης, ήδη απ’ την δεκαετία του ’50, σαν κομμάτι που υπηρέτησε τον μαοϊσμό, στην πιο χυδαία του μορφή, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται με την πλήρη καταδίκη. Το ότι ο Μάο στα νιάτα του, οργάνωσε την πράγματι μεγαλειώδη κινεζική επανάσταση του 1949, δεν αναιρεί το γεγονός ότι μεταβλήθηκε στα γεράματά του σε σφοδρό πολέμιο του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στην ιστορία. Εφ’ όσον ο μαοϊσμός (ως θεωρία και πρακτική) αποτελεί σε αρκετό βαθμό διαστρέβλωση του μαρξισμού-λενινισμού, δεν μπορεί παρά και οι οργανώσεις που τον έχουν «εικόνισμα», να εντάσσονται στην ίδια κατηγορία. Τα υπαρκτά λάθη στην διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, δεν προσφέρονται για μηδενιστική κριτική από το μαοϊκό ρεύμα. Πολύ περισσότερο, σε οργανώσεις που και σήμερα, πρωτοστατούν στην αντιΠΑΜΕ και αντιΚΚΕ ρητορεία και πρακτική. Οι χειροκροτητές της ΓΣΕΕ, δεν μπορούν να γίνονται τιμητές «απ’ τα αριστερά» του ΚΚΕ. «Δεν μπορείς να μπεις σε καινούργιο λεωφορείο, με παλιό εισιτήριο» (τώρα με τις αυξήσεις των εισιτηρίων ακόμα περισσότερο...)

4. ΑΡ.ΑΝ.

Τι είναι τούτο: Αριστερή Ανασύνθεση

Νεολαία: Τομέας Νεολαίας Αριστερής Ανασύνθεσης (Τομέας Ενηλίκων;)

Φοιτητική παράταξη: συμμετέχει στα Ε.Α.Α.Κ.

Όργανο: Εκτός Γραμμής

Ιστορικά στοιχεία: Τι είναι η ΑΡΑΝ; Το ναυτικό της ΑΡΑΣ λένε μεταξύ τους οι εαακίτες αστειευόμενοι. Το τι είναι όμως στα αλήθεια η ΑΡΑΝ, σε τι και γιατί διαφέρει από την ΑΡΑΣ θα επιχειρήσω να το απαντήσω στο παρόν κεφάλαιο σηκώνοντας τα μανίκια και βάζοντας τα πράγματα πάνω στον τάπητα, διότι είναι μεγάλη η στεναχώρια που «δέρνει» τον κόσμο (και δεν τον δέρνει μόνο η στεναχώρια όπως θα δούμε παρακάτω).

Το μακρινό 1979 γίνεται το σώσε στην εξωκοινοβουλευτική αλλά και τηνευρωκομμουνιστική ροζ αριστερά. Η μεν πρώτη ψιλοδιαλύεται. Η δε δεύτερη διασπάται. Και για όσους δεν κατάλαβαν η δεύτερη είναι το πολιτικό ανέκδοτο που τότε λεγόταν «ΚΚΕ Εσωτερικού», ο «Συνασπισμός» των 70’s και 80’s, τρόπος του λέγειν, για όσους δεν γνωρίζουν ντηπ τίποτα για την περίοδο εκείνη. Τι γίνεται λοιπόν στα 1979. Το φοιτητικό κίνημα δίνει αγώνα για να μην περάσει ο καραμανλικός νόμος 815 (που προωθούσε εντατικοποίηση, ν+2 και άλλες αναδιαρθρώσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση). Πρωτοστάτης σε εκείνο τον αγώνα ήταν η ΕΦΕΕ (τότε που λειτουργούσε) με πλειοψηφία διαμορφωμένη από Πανσπουδαστική Σ.Κ. (ΚΚΕ), ΠΑΣΠ (που το έπαιζε ντεμέκ αριστερή τότε) και Δημοκρατικό Αγώνα («ΚΚΕ Εσωτερικού»). Όμως στην ΕΦΕΕ και γενικά στο φοιτητικό κίνημα υπήρχε και μία θορυβώδης μειοψηφία αποτελούμενη από ΠΠΣΠ (ΚΚΕ μ-λ) και ΑΑΣΠΕ (ΕΚΚΕ)συνεπικουρούμενη και από άλλες δυνάμεις (τροτσκιστικές, αναρχοαυτόνομες, αεροκοπανιστές κλπ). Σχηματικά και αντιδιαλεκτικά θα λέγαμε ότι ήταν τα «ΕΑΑΚ» της εποχής, καλή (ή μάλλον κακή) ώρα. Η δε ΔΑΠ (ΝΔ) τότε έπαιρνε τα «τρία», υπήρχε μία «άλφα» τσίπα τότε στον φοιτητόκοσμο και γενικά στον κόσμο, ντρεπόταν τότε κάποιος να πει ότι είναι «δεξιός» (και ορθώς ντρεπότανε). Στον κακό χαμό που γίνεται λοιπόν, η νεολαία του «Εσωτερικού», δηλαδή η «ΕΚΟΝ-Ρήγας Φεραίος» διασπάται «από τα αριστερά». Μέρος της, συγκαλεί την λεγόμενη «Β’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη» (ανεπίσημα, διότι το «Εσωτερικού» δεν την αναγνώρισε) όπου συγκροτείται σε ξεχωριστή οργάνωση. Το σημείο της διαφωνίας ήταν ότι ήθελε περισσότερα κολλητιλίκια με τους αριστεριστές και το λοιπό χυμαδιό, πολυήμερες καταλήψεις, ελαφριά «μπάχαλα» κλπ. Άσε που είχε και «ιδεολογικές αναζητήσεις». Η Β’ Πανελλαδική λοιπόν, δηλαδή, μια πιο αριστερή έκδοση του αρχιερέα του οπορτουνισμού Ρήγα Φεραίου, συμμαζεύει γύρω της τα απομεινάρια του μ-λ χώρου, τροτσκιστές, αυτόνομους, «ανένταχτους αριστερούς» φτιάχνοντας στις σχολές τις λεγόμενες «Συσπειρώσεις». Από εδώ ξετυλίγεται το κουβαριασμένο νήμα μέχρι σήμερα. Η πρώτη φουρνιά των «Συσπειρώσεων» κρατάει 2-3 χρόνια και σβήνει. Το ’84 όμως οι πολιτικοί απόγονοι τους όμως δημιουργούν στις σχολές τις «α-σου-φου-σου». Ήσαν δε, οι ΑΣΦ-Σ οι λεγόμενες «Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών-Σπουδαστών». Και ποιος δεν πέρασε απ’ τις ΑΣΦ; άστεγοι πρώην μουλάδες, τροτσκιστές (ΟΣΕ), νεομαοϊκοί (Α/συνέχεια), περίεργοι (Γ. Καραμπελιάς) και πλήθος «ανένταχτων». Όταν λέμε «πλήθος» μη φανταστείτε τίποτα φοβερό. Οι ΑΣΦ έπαιρναν την δεκαετία του ’80 δύο, τρία, άντε 4%. αποτελώντας έναν μάλλον περιθωριακό και εύκολο «αντίπαλο» (σε σχέση με το πρήξιμο που τρώμε σήμερα απ’ τους «διαδόχους» τους, εαακίτες). Το ’88 οι οργανωμένες αριστερίστικες ομάδες αποχωρούν και μένει μόνο μια άμορφη μάζα ανένταχτων και μερικοί «ηγέτες» της όλης φάσης. Η «τομή» όμως θα έρθει το 1991 όταν τα απομεινάρια των ΑΣΦ συγκροτούν μαζί με την λεγόμενη ακόμα «ΚΝΕ-ΝΑΡ» (δηλαδή το ΝΑΡ) την (ή «τα», θα σας γελάσω) «Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση», την γνωστή σε όλους μας (σε «όλους μας» κάτω των 40 ετών πρώην ή νυν φοιτητές εννοώ) ΕΑΑΚ. Τώρα μάλιστα. Ψωνίσαμε «από σβέρκο»...

Το ‘92 οι «Συσπειρωσάδες», ισχυριζόμενοι ότι μεγάλωσαν πια και δεν είναι πλέον 20χρονα αμούστακα (ή ολιγομούστακα) παιδαρέλια, μετεξελίσσονται από αμιγώς φοιτητική οργάνωση, σε καθ’ αυτό πολιτική (παραμένοντας κατά βάση πάλι φοιτητική), τις «Αριστερές Συσπειρώσεις», εν συντομία ΑΣΥΣ ή ΑΡΣΥΣ ή απλώς Συσπειρώσεις. Το ’97 μια μικρή ομάδα ανήσυχων και ζωηρών νέων αποχωρεί «απ’ τα αριστερά» (οι πιο «ντεμέκ» διασπάσεις γίνονται πάντα «απ’ τα αριστερά», οι «δεξιές» διασπάσεις είναι τουλάχιστον πιο συνεπείς με τον οπορτουνιστικό εαυτό τους) δημιουργώντας την «Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση», γνωστή και ως ΑΡΑΣ, για την οποία υπάρχει ψωμί (με βούτυρο) παρακάτω. Φήμες λένε ότι υπήρξαν «κολοσσιαίες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές», το πιθανότερο βέβαια είναι ότι υπήρξαν γιγαντιαίες παραγοντίστικες συμπεριφορές, προσωπικές κοντρίτσες πασπαλισμένες με ιδεολογικοπολιτική άχνη. «Έτσι είστε;» είπε η πλειοψηφία των Συσπειρωσάδων. «θα σας δείξουμε εμείς. Θα φτιάξουμε και ‘μεις οργάνωση που να αρχίζει από «ΑΡΑ». Και φτάνει η άγια τούτη ώρα (2003) που, μετά την ένωση με την «Αριστερή Κίνηση» Πάτρας, δημιουργείται η «Αριστερή Ανασύνθεση», κατά κόσμον ΑΡΑΝ. Η Αρανούλα μας, θα συμμετάσχει για πρώτη φορά σε εκλογές στο αριστεροδέξιο «ενωτικό» εγχείρημα με το όνομα ΕΝΑΝΤΙΑ (Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά), το 2007. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλη την δεκαετία του ’90 και 2000, όταν ο βασικός τους σύμμαχος στα ΕΑΑΚ, το ΝΑΡ, χαροπάλευε με διάφορα μέτωπα (πχ. ΜΕΡΑ), οι Συσπειρωσάδες (ενωμένοι ή διασπασμένοι) αδιαφορούσαν πλήρως και τις Κυριακές των εκλογών πήγαιναν για μπάρμπεκιου, για ψαροντούφεκο, για πουρνάρια, για οτιδήποτε εκτός από την κάλπη (άμα έχεις τέτοιους συμμάχους, τι να τους κάνεις τους αντιπάλους....) Ακόμη η Αρα(χ)νίτσα μας θα γίνει αυτή που θα κουβαλήσει (με κόπο) το ΣΕΚ στα ΕΑΑΚ, ενώ το 2009 θα πρωτοστατήσει (αρχικουμπάρος έγινε δηλαδή) στην ενοποίηση των δύο μετωπικών σχημάτων ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετά από εντατική κοπτοραπτική. Σήμερα συνεχίζει το θεάρεστο έργο της.

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Ας ξεκινήσουμε απ’ τα πιο βατά μονοπάτια. Οι αρανίτες είναι μαοϊκοί. Σωστά; Λάθος. Οι αρανίτες, σαν οργάνωση της «νέας αριστεράς» είναι «ντεμέκ μαοϊκοί» δηλαδή δεν ανήκουν στο παραδοσιακό μουλάδικο ρεύμα. Δεν αποδέχονται την σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ (ούτε επί Στάλιν ούτε αργότερα), δεν αποδέχονται «κόμμα νέου τύπου», δεν αποδέχονται καίρια σημεία της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας. Από τον μαοϊσμό αποδέχονται τον βολονταρισμό (βουλησιαρχία) δηλαδή δεν πολυδίνουν πολύ σημασία σε αντικειμενικές συνθήκες κλπ, τις θεωρίες του «για τις αντιθέσεις» και «περί μαζών» και δίνουν μεγάλη σημασία στην κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση, το αριστερίστικο μπάχαλο του ‘66-’76 που αναλύσαμε νωρίτερα.

Αν λοιπόν δεν είναι μαοϊκοί, όντας μόνο με «πτυχές» της μαοϊκής παπαντζολογίας, τότε τι νέο «κομίζουν» στο ιδεολογικό γίγνεσθαι της χώρας, γιατί υπάρχουν αυτόνομα και δεν αποτελούν μέρος άλλων οργανώσεων;

Τις δεκαετίες του ‘60 και ‘70 σε Ευρώπη και Αμερική (‘70-‘80 στην Ελλάδα, όλα τα φρούτα έρχονται καθυστερημένα στη χώρα μας, το αβοκάντο πχ. έφτασε το 1968) αρχίζει (ή και «αρχινίζει») να εμφανίζεται μια νέα γενιά φιλοσόφων και ανησυχούντων στοχαστών με ποικίλες στοχαστικές ανησυχίες. Ήταν τότε στη μόδα διάφοροι πχ. Μαρκουζέηδες, Ζαν Πωλ Σάρτρηδες και Σία. Κοινός παρονομαστής, ο αντισταλινισμός και ο αντισοβιετισμός. Από ‘κει και πέρα άλλοι έψαχναν το νέο επαναστατικό υποκείμενο, άλλοι για τον «πρώιμο» Μαρξ, άλλοι για τον «ώριμο» Μαρξ, άλλοι αντιπαρέθεταν τον Μαρξ στον Ένγκελς, και τους δύο στον Λένιν και πάει λέγοντας. Όλα αυτά με σκοπό τον απεγκλωβισμό από τον «επίσημο σοβιετικό μαρξισμό». Βέβαια, ο απεγκλωβισμός από τον οπορτουνισμό που έλαβε χώρα στο 20^ο Συνέδριο είναι ένα πράγμα (και σημασία έχει προς ποια κατεύθυνση γίνεται), ο απεγκλωβισμός από τον μαρξισμό-λενινισμό είναι ένα άλλο. Στα πλαίσια του «απεγκλωβισμού», και με το αιτιολογικό της «συνάντησης» μεταξύ τους, διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων (υπαρξισμός, στρουκτουραλισμός και άλλοι -ισμοί του κοπανιστού αέρα) εμφανίστηκαν κάθε λογής μίγματα αστικών, σοσιαλδημοκρατικών, οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Οι φιλόσοφοι αυτοί γενικά χωρίζονταν, πολύ χοντρικά, σε δύο στρατόπεδα (με τον οπορτουνισμό να σουλατσάρει και στα δύο). Τους «ανθρωπιστές» (Μπερξόν, Σαρτρ κ.α.) και τους «αντιανθρωπιστές» (απ’ το όνομα φαίνονται τι «κουμάσια» ήταν). Ηγέτης αυτής του δεύτερης ομάδας υπήρξε ο Λουί ο Αλτουσέρ, ο εκ Γαλλίας ορμώμενος βαφτισμένος Λουδοβίκος (ο οποίος να σημειωθεί ότι στραγγάλισε την γυναίκα του, δικάστηκε και αθωώθηκε διότι του βρέθηκε το «ακαταλόγιστο», λόγω ψυχασθένειας, και πέρασε τα τελευταία του χρόνια στο ψυχιατρείο. Αν είχε έρθει στην δική μας «Σταυρούπολη» εδώ στην Θεσσαλονίκη είμαι σίγουρος ότι θα είχε βρει την υγειά του, άσε που θα είχαμε περισσότερους αρασο-αρανίτες στην πόλη μας, ήδη από την δεκαετία του ΄80, που το πας αυτό;)

Ο Αλτουσέρ, μαζί με τους δικούς του (Ετ. Μπαλιμπάρ, Σ. Μπετελέμ κ.α.) επηρεασμένος από τον «ντηπ για ντηπ» απάλευτο λεγόμενο «στρουκτουραλισμό» (δομισμό) των Λεβί-Στρως, Λακάν και άλλων πυροβολημένων μεταμοντέρνων Γάλλων της εποχής θα δημιουργήσει ένα νέο φρούτο, τον «δομικό μαρξισμό» ή «μαρξιστικό δομισμό» ή «δομομαρξισμό». Το να πω εγώ βέβαια ότι κατάλαβα τι σόι πράγμα είναι αυτός ο άτιμος δομημένος μαρξισμός θα είναι ψέμα, αμφιβάλλω βέβαια και αν έχουν καταλάβει «γρι» και οι αρανίτες ειδικά οι μικρότερης ηλικίας (δηλαδή όλοι). Σαφή άποψη δεν φαίνεται να είχε και ο ίδιος ο Λουδοβίκος ο οποίος κάθε 7-8 χρόνια έγραφε και μια αυτοκριτική, στην οποία αναιρούσε όσα έγραφε προηγουμένως. Σε τελική ανάλυση το ζουμί του «αλτουσεριανισμού» συνίσταται στο ότι στον Μαρξ υπάρχει, λέει, μια «επιστημολογική τομή», (ότι ο Μαρξ μικρός έγραφε άλλα απ’ όταν μεγάλωσε). Ακόμη στα κιτάπια του Αλτουσέρ υπάρχει μια αποθέωση στο «αυθόρμητο» με παράλληλη άρνηση της δυνατότητας ύπαρξής του, διότι υπάρχουν οι «δομές» που το αποτρέπουν. Η αντίφαση της αντίφασης, ώ αντίφαση. Η μόνη ενδιαφέρουσα πτυχή είναι ένα «χαίρω πολύ» κατασκεύασμα σχετικά με τους «Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους», μια θεωρητική σύλληψη που όμως καταλήγει σε ιδεαλιστικά συμπεράσματα, επηρεασμένη σαφώς από τον Γκράμσι. Εν ολίγοις η όλη φάση είναι μια μεταμοντέρνα νεοαριστερή σούπα γεμάτη από αντιφάσεις, αλληλοαναιρέσεις, και παροιμιώδεις γραμματιζούμενες κοτσάνες που πλασάρεται ως «επαναστατική ανανέωση του μαρξισμού». Ότι πρέπει δηλαδή για μικροαστούς επιστήμονες, διαβασμένους χασομέρηδες και ξαγρυπνισμένους μεταπτυχιακούς και υποψήφιους διδάκτορες. Αν προσθέσεις και τις τζούρες Μάο που προαναφέραμε, πας «αδιάβαστος». Προσωπικά, θεωρώ ότι το όλο concept αποτελεί μία μεταμοντέρνα εκλεκτικίστικη συρραφή υψηλού διανοουμενίστικου επιπέδου, άμα καταλάβει τίποτα κανένας εργάτης στο γιαπί, εμένα να μου γράψετε.

Βασικός ιδεολογικός «γκουρού» της οργάνωσης είναι ο Γ. Μηλιός, ο «πάπας» του αλτουσεριανισμού στην Ελλάδα, διευθυντής του περιοδικού «Θέσεις» και, ως «προσωπικότητα», στέλεχος του Σύριζα. Κάτι λέει αυτό βέβαια, για την οργάνωση/σεις που ο ιδεολογικός τους «ογκόλιθος» είναι στον Σύριζα. Άλλος ένας διανοητής που εμπνέει την ΑΡΑΝ είναι ο Ν. Πουλαντζάς, ο οποίος, τι σύμπτωση, υπήρξε επίσης ο «πάπας» του ελληνικού ευρωκομμουνισμού. Όποιος μοιράζεται την ίδια απορία με εμένα δηλαδή γιατί οι τύποι είναι σε ΕΑΑΚ και Ανταρσύα και όχι σε ΑΡΕΝ και Σύριζα ας επικοινωνήσει με τον αρανίτη στης γειτονιάς του. Τι; Δεν υπάρχουν αρανίτες στις γειτονιές; τελοσπάντων, ας επικοινωνήσει με έναν οποιονδήποτε αρανίτη όπου τον βρει. Στα πιο πεζά ιδεολογικά, σχετικά με την θέση της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα η απόψή τους προσεγγίζει αυτή του ΝΑΡ, δηλαδή ότι η Ελλάδα είναι σούπερ ιμπεριαλιστική χώρα κλπ.

Ε, λοιπόν ψάχνοντας και ξαναψάχνοντας ανακάλυψα ότι η ΑΡΑΝ έχει και ένα «καλό». Ένα δήθεν «καλό» δηλαδή που είναι ότι δεν θεωρεί τον εαυτό της ως την πιο «γαμάτη» αριστερή οργάνωση (ακολουθεί «θεμελίωση» του οργανωτικού διαλυτισμού). Αντίθετα πιστεύει ότι στην «πορεία των αγώνων», των «θεωρητικών αναζητήσεων» κλπ. θα προκύψει «διαλεκτικά» η «Ανασύνθεση της Αριστεράς», όπου κομμάτια με διαφορετικές καταβολές θα συναντηθούν για να φτιάξουν ...ότι θέλουν να φτιάξουν. Άμα δεις τα παιδιά πες τους μόνο ένα γεια. Καλά ξεμπερδέματα.

Δομή-λειτουργία: Δεν υπάρχει ούτε κόκκος δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Αυτά τα «δογματικά» είναι «ξεπερασμένα» (καθώς προστάζει η σύγχρονη νεοαριστερή μόδα) και για τους αρανίτες, Τι υπάρχει λοιπόν; Υπάρχουν μαζώξεις, συνδιασκέψεις, κεντρικό συντονιστικό όπου γίνονται ψηφοφορίες. Η μειοψηφία μπορεί όχι μόνο να εκφράσει την αποψάρα της δημοσίως, όχι μόνο να μην υλοποιήσει ντηπ-τίποτα-τελείως από τις ειλλημένες αποφάσεις αλλά και να δράσει ψιλοδιαφορετικά από την απόφαση αρκεί να μην υπάρχει «ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο». Πάλι καλά που δεν επιτρέπει στους διαφωνούντες να βάλουν μπουρλότο στα γραφεία, να τεμαχίσουν τους πλειοψηφίσαντες σε ίσα τεμάχια και να κάνουν τα έντερά τους κοκορέτσι. Αυτό θα πει εσωοργανωτική δημοκρατία, όχι παίζουμε...

Υποτίθεται ότι υπάρχουν τρεις, και καλά, ντεμέκ φράξιες. Μία «αντικαπιταλιστική-εαακοανταρσίτικη» (προφανώς), μία φιλοσύριζα (ακόμη πιο προφανώς) και μία μικροσκοπική-μινιατούρικη απροσδιορίστως ντεμέκ, τάχαμ δήθεν ψιλο-φιλόΚΚΕ ή μη πολύ αντιΚΚΕ τελοσπάντων. Τώρα, τι απ΄ αυτά ισχύει; ο Θεός κι η ψυχή τους....

Στην αριστερίστικη κλίμακα μεγέθους η ΑΡΑΝ βρίσκεται κάπου στην μέση. Εντός ΕΑΑΚ είναι ή πρώτη ή δεύτερη, εγώ λέω δεύτερη, οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ λένε πρώτη, σε κάθε περίπτωση ήταν δεύτερη ενώ προσφάτως φαίνεται να ψιλοξεπερνάει την Ναράρα. Όχι στην Σαλόνικα πάντως. Εμείς είμαστε ή χαρά του «μεταλλαγμένου» (με πιάνεις;)

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Η ΑΡΑΝ είναι συσπειρωσιακή οργάνωση, δηλαδή δεν προωθεί το «αυτόκεντρο-κομματικοκεντρικό» μοντέλο ανάπτυξης, αλλά την «γραμμή μαζών». Δεν την ενδιαφέρουν τα γενικά πολιτικά ζητήματα πάρα μόνο σε «τελική ανάλυση» (κοτσάνες του Αλτουσέρ). Του αρανίτη (και αρασίτη) δως του «χώρο» και πάρ’ του την ψυχή. «Αιχμιακός» φοιτητοσυνδικαλισμός και ξερό ψωμί. Πανεπιστήμιο και πάλι πανεπιστήμιο. Ναι, δεν είναι «Ούφο», το ξέρουν ότι υπάρχει και πραγματική ζωή εκτός απ’ τους φραπέδες στο τραπεζάκι και τις ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα, αλλά αυτά είναι για όταν θα μεγαλώσουμε, τώρα είμαστε 18-22 ετών, οπότε το πιο προωθημένο αίτημα μπορεί να είναι να σπάσουν οι «αλυσίδες» και οι «οροφές» στα μαθήματα, καμιά υλικοτεχνική υποδομή, από δίπλα και μια ταχυδακτυλουργική «επανάσταση». Τι; Συμπόρευση με εργάτες; Αν εννοείται «εργάτες», τους πασκίτες συνδικαλιστές του τοπικού Εργατικού Κέντρου, τότε κάτι μπορεί να γίνει για σας.

Στα κιτάπια τους, ο βασικός και διακηρυγμένος στόχος είναι, λέει η «αντικαπιταλιστική επανάσταση» (άμα ντρέπεσαι να πεις «σοσιαλιστική-κομμουνιστική» αξίζεις την γενική «γιούχα»). Την αντικαπιταλιστική τους αυτή επανάσταση σκοπεύουν να την υλοποιήσουν συγκεντρωνόμενοι μαζί με τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ, άλλωστε διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι δεν θέλουν «η Ανταρσύα να γίνει μικρό ΠΑΜΕ» (αλοίμονο, είστε ήδη μικρός Σύριζα, μη σας ξεβολεύουμε).

Επειδή μέχρις στιγμής δεν έχει προκύψει κάποια «αλτουσεριανή διεθνής», η ΑΡΑΝ δεν έχει επισήμως διεθνείς σχέσεις. Τώρα πως βρέθηκαν πέρσι σε κάμπινγκ «σταλινοζοτζικών» στην Τουρκία, μην με ρωτάτε. Άβυσσος η ψυχή του (αντι)ανθρώπου. Τελευταίο τους επίτευγμα (πήρανε το «κουραδόκαστρο») είναι το κουβάλημα του ΣΕΚ στα ΕΑΑΚ και η ένωση ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΑΡΑΝ, σύμμαχος και των δύο πόλων, του ντεμέκ αριστερίστικου ΝΑΡ και του σίγουρα δεξι-ίστικου ΣΕΚ σε φοιτητικό και κεντρικό εκλογικό πεδίο αντίστοιχα κατέβαλε σοβαρές προσπάθειες για την «Ενότητα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς», όχι χωρίς αντίσταση. Σημαντικό ρόλο στο ΑντιΣΕΚίτικο Μέτωπο έπαιξαν οι Νεολαίοι Κομμουνιστές Απελευθερωτές («νουκουίτες» ή ναρίτες εν συντομία) Θεσσαλονίκης. Το ‘ξερα ότι η πόλη μας βγάζει παλικάρια (της φακής) αλλά αυτή την φορά η προσδοκία μου ξεπέρασε κάθε όριο. Έρχεται που λέτε μια ωραία πρωία και οι αρανίτες (παρέα με τους αρασίτες) χτυπάνε την πόρτα του ΝΑΡ και τι λένε; «Γεια σας σύντροφοι, καλημέρα». «Καλημέρα, τι θέτε;» λέει το ΝΑΡ. «Να, εδώ, φέραμε κάτι συναγωνιστές να μπουν στα ΕΑΑΚ. Σεκίτες λέγονται και είναι και γαμώ τα παιδιά». «Δεν τους θέλω», λέει το ΝΑΡ. «Θα τους πάρεις» λένε ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ. «Άλλα λόγια λέτε βρε παιδιά. Τι καμώματα είναι τούτα; Με το ζόρι παντρειά;», λέει το ΝΑΡ. «Με το ζόρι» λένε οι Συσπειρωσάδες, «η ενότητα της ντεμέκ αντικαπιταλιστικής αριστεράς πρέπει να λάβει σάρκα και οστά» «Άντε εντάξει, ας έρθουν τα παιδιά αλλά με έναν όρο μόνο. Να διαλύσουν την Γενοβέφα τους» «Πες ότι την διέλυσαν ήδη» λένε οι αρανοαρασίτες και προσθέτουν «Deal ?», «Deal», λέει ανόρεχτα ξεφυσώντας και το ΝΑΡ. Όμως το πράγμα δεν έμελλε να μείνει εκεί. Τον επόμενο χρόνο αρχίζουν οι συζητήσεις για ενοποίηση ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ και ποιος είδε τους ναρίτες και δεν τους φοβήθηκε. Βασικά κανένας δεν τους φοβήθηκε αφού ήδη «ο εχθρός βρισκόταν μέσα». Το ΜΕΡΑ ως πιο αριστερό (αριστερίστικο) δεν ήθελε την άνευ όρων συμμαχία με το πιο «δεξιό» (τσιπροπασοκικό) ΕΝΑΝΤΙΑ. Φτάσαμε έτσι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με σαφή τη ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία των δυνάμεων της ΕΝΑΝΤΙΑ (λέγε με ΣΕΚ) και την εκπαραθύρωση των υπεραριστεριστών συμμάχων του ΝΑΡ (ΕΕΚ και εν μέρει σκέτη ΟΚΔΕ).

Η ΑΡΑΝ θέλει κοινές πορείες με τη ΓΣΕΕ (όπως και η ΑΡΑΣ), θέλει λιγότερο ξύλο με τους «μπάτσους» (όπως και το ΝΑΡ) αλλά θέλει , άκουσον-άκουσον (ώ, μοντιέ!) την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ (vamos αρ(ι)ανάρα!). Μαζί με την ΑΡΑΣ (αλλά πιο λάιτ) πρήζουν τα συκώτια των ναριτών για το αυτόνομο, το ανεξάρτητο, το δικτυακό, το μη ενιαίο, το πολύμορφο, το πολυδύναμο, το πολύμπριζο, το πολύφωτο των ΕΑΑΚ. Σκοτώνονται (μεταφορικά) με τους ναρίτες γιατί θεωρούν πρωτεύουσα πτυχή των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων την εντατικοποίηση και όχι την ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων. Προσωπικά, αν και έχω μια ροπή προς την δεύτερη άποψη, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γίνεται τόσος εσωτερικός ντόρος αφού συμβαίνουν και τα δύο. Αγωνία διαφοροποίησης και ασκήσεις ενδοσυμμαχικού συνδικαλισμού στο τετράγωνο.

Ο αρανίτης διαφέρει απ’ τους λοιπούς εαακίτες στο ότι είναι πιο κυριλέ. Ο αρανίτης γενικά δεν ρέπει τόσο προς το καραγκιοζιλίκι όπως ο αρασίτης (πρακτικά) ή ο ναρίτης (λεκτικά), είναι πιο σοβαρός, φοράει και κανένα πουκάμισο, πίνει λιγότερο, ρεύεται λιγότερο μπροστά σε γυναίκες, ανοίγει και κανένα βιβλίο, είναι με αυτό που λέμε «πολιτικό πολιτισμό». Οι κακοπροαίρετοι θα τον ονόμαζαν «φλώρο» και «εκτός φιλοσοφίας ΕΑΑΚ». Εγώ πρωτοτυπώντας θα τον ονόμαζα ίσα-ίσα εντός φιλοσοφίας ΕΑΑΚ ακριβώς για τον παραπάνω λόγο. Επίσης ο αρανίτης «σέβεται τις διαδικασίες» (είπαμε είναι «οργάνωση μαζών», δεν κολλάει μπρίκια). Δηλαδή το «σέβεται» είναι σχήμα λόγου. Πχ. σε μια σχολή με 500 ψηφίσαντες οι «μαζικοί» αρανίτες θα βαφτίσουν μία μάζωξη ως συνέλευση με 60 παρόντες και οι «άμαζοι» ναρίτες με 40 παρόντες. Όσο για τους επίσης «μαζικούς» αρασίτες, δεν τους απασχολεί και πολύ. Αρκεί να έχουν προσέλθει δυο-τρεις (έστω και χωρίς τον κούκο) πχ. ο Μπάμπης ο σουγιάς, ο Στέλιος ο πεταλούδας κλπ.

Έχει δύναμη: σε σωματεία δασκάλων, καθηγητών, μηχανικών, σε ΑΕΙ

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: μη καλή

Γνωστές «μούρες» (Πανελλαδικά): ο Πί Σωτήρης

Γνωστές «μούρες» (Θεσσαλονίκη): ο συμπαθής κτηνίατρος (και άλλοι, πιο politicallycorrect)

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ: οι αρανίτες δεν χρησιμοποιούν «παπάντζες», έχουν «επιχειρήματα», «αρθρώνουν πολιτικό λόγο» (μα είναι αριστεριστές της προκοπής τώρα αυτοί;)

Συνήθη Συνθήματα: δεν βρήκα (μάλλον πρέπει να αρχίσω να κάνω παρέα (και) με αρανίτες)

Προτεινόμενα Συνθήματα:

«ΕΦΕΕ δομιστών, Όχι των παλιοκνιτών»

«Ούτε ΝΑΡ, ούτ’ αγνωστικισμός, απόψε υπερισχάει ο Δομομαρξισμός»

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 8/10

Συμπερασματικά: Η ΑΡΑΝ ανήκει ιδεολογικά στον αριστερό ευρωκομμουνισμό, είναι δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, μια ξαναζεσταμένη διανοουμενίστική εκδοχή ενός «καλού και πιο αγωνιστικού «ΚΚΕ Εσωτερικού» του 21^ου αιώνα μπολιασμένου με Μάο, Αλτουσέρ και Σία. Πολιτικά, πλήρως ευθυγραμμισμένη με την αντιΠΑΜΕ συριζική γραμμή της συμπόρευσης με ΓΣΕΕ κλπ, θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στον Σύριζα. Είναι οργάνωση απ’ τις ναυαρχίδες του δεξι-ισμού και το δήθεν αντικαπιταλιστικό προσωπείο της είναι μούφα. Φοιτητοκεντρική, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε κάποιον άνω των 22 ετών, ούτε βέβαια και κάτω, παρά μόνο σαν αντικείμενο μελέτης για τον ιστορικό του μέλλοντος, ως ιδιάζον φρούτο του αριστερισμού, που μπορούσε να πλασάρεται σαν «αντικαπιταλιστικό-επαναστατικό» ενώ δεν ήταν παρά οπορτουνιστικό-ενσωματώσιμο.

5. ΑΡ.Α.Σ.

Τι είναι τούτο: Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση

Νεολαία: γιατί, έχει και μεγαλύτερους;

Φοιτητική παράταξη: συμμετέχει στα Ε.Α.Α.Κ.

Όργανο: Αριστερή Συσπείρωση

Ιστορικά στοιχεία: Γιατί έχω συμπεριλάβει την ΑΡΑΣ στο 2^ο μέρος αφού δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε και σίγουρη; Ας όψεται η κατά δίδυμο παράθεση. Αφού έβαλα την ΑΡΑΝ δεν μπορούσα παρά να βάλω δίπλα της και την ΑΡΑΣ. Η ΑΡΑΣ λοιπόν αποτελεί γνήσιο τέκνο των Συσπειρώσεων και κουβαλάει όλα τα χούγια και τα κουσούρια του χώρου, τα οποία μάλιστα έχει αναπτύξει επί τα χείρω.

Βρισκόμαστε στο 1997. Το μόρφωμα που λέγεται ΕΑΑΚ και αποτελείται από ναρίτες, συσπειρωσάδες και ανένταχτους έχει ήδη φτάσει στο peak, στο απόγειο της επιρροής του στα πανεπιστήμια. Όσο «παπά» πούλησε-πούλησε, όσους ψήφους πήρε-πήρε, όση αντιΚΚΕδίλα ξέρασε-ξέρασε και αρχίζει να παίρνει την κατηφόρα. Όπως ο ψεύτης και ο κλέφτης, έτσι και ο εαακίτης, τα πρώτα 5-6 χρόνια χαίρονται. Μετά έρχεται η κρίση. Το ΝΑΡ εκείνη την εποχή βρίσκεται στον κόσμο του, απογειωμένο, κάπου μεταξύ στρατόσφαιρας και Σελήνης, τσαμπουνάει «ολοκληρωτικούς», «άγριες νεολαίες», σχέσεις με αναρχία κλπ. έχοντας πάντως κυριαρχήσει πλήρως μέσα στα ΕΑΑΚ. Στις Συσπειρώσεις (ΑΣΥΣ) τον άλλο εαακίτικο πόλο, αναπτύσσεται μια μουρμούρα με θέματα 1) Όσο είμαστε φοιτητές καλά περνάμε. Σεξ, κραιπάλες, «ξύδια», Ποσείδι, ρέγκε, Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου κλπ., όταν θα πάρουμε πτυχίο, πολιτικά «τι σκατά θα κάνουμε;» 2) τι γίνεται με το συσπειρωσιακό μοντέλο; είμαστε καλοί συσπειρωσάδες ή πρέπει να γίνουμε πιο συσπειρωσιακοί εντελώς μέχρι το μεδούλι; και (άτυπα) 3ο θέμα (και μακρύτερο): εσωτερικές κόντρες ανάμεσα σε ηγετίσκους, γκρούπες, υπογκρούπες κλπ.

Μια μέρα εκεί που λέτε, καμιά 10αριά μέλη των Συσπειρώσεων την κοπανάνε και πάνε να φτιάξουν την «ΑΡΑΣ». Γιατί ήταν ντεμέκ πολύ «δεξιές» οι ΑΣΥΣ για τα γούστα τους. Φτάνει πια λένε στον δεξιό συσπειρωσιασμό. Εμπρός για συσπειρωσιασμό πιο αριστερό, μαχητικό, κινηματικό. Δυστυχώς ο Αλτουσέρ δεν κατέβηκε από τον άλλο κόσμο να τους πει να σοβαρευτούν, να τους τραβήξει κανένα αυτί κλπ. Σε συνομιλία μου με μέλος της ΑΡΑΝ (με «Ν») μου ειπώθηκε το εξής εκπληκτικό. Ερώτηση: «Και γιατί τους διώξατε;» Απάντηση: «Γιατί κρύβανε τις αντιθέσεις, ενώ εμείς τις αποκαλύπταμε». Ε, άμα τις κρύβανε καλά τους κάνατε.Που πας ρε καραμήτρο (Σαραφιανέ) με κρυμμένες τις αντιθέσεις; «Πάω να κάνω τις Αριστερές Συσπειρώσεις ακόμα πιο αριστερές». Και πήγε. Έτσι τον Μάη του ’97 ιδρύεται χωρίς όνομα η «Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση», η ΑΡΑΣ. Το ’98 αποκτά και ονοματάκι (το «ΑΡΑΣ» ντε!) Η οργάνωση αυτή παραμένει στα ΕΑΑΚ και ακολουθεί σχεδόν κατά πόδας τις πολιτικές επιλογές της μητρικής της οργάνωσης. Όμως εμφανίζεται πιο «κινηματική», πιο «φασαριόζικη». Το 2007 συμμετέχει, ανετότατα, στην ΕΝΑΝΤΙΑ (Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά) μαζί με ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Ενδιάμεσα είχε προλάβει να ρίξει (και να φάει) δυο-τρία «μπουκέτα» με (και από) τους παλιούς της συντρόφους (έτσι για γούρι). Εκείνο τον καιρό έβαλε και αυτή ένα λιθαράκι (κοτρώνα) στην είσοδο του ΣΕΚ στα ΕΑΑΚ, όπως και στην δημιουργία της Ανταρσύας. Πρόσφατα μαθεύτηκε ότι 37 μέλη της ΑΡΑΣ (τα μισά δηλαδή, ίσως και τα 2/3, για να μην πω τα 3/4 , δηλαδή το 97% για να ‘μαι μέσα) αποχώρησαν. Τώρα, αποχώρησαν «από τα αριστερά»; αποχώρησαν «από τα δεξιά»; δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω δηλαδή.

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Ενώ το ιδεολογικό της προφίλ, ταυτίζεται πάνω-κάτω με αυτό της μεγάλης «φίλης, γυναίκας κι αδερφής» ΑΡΑΝ, στο «κίνημα» (ή και στο κίνημα)περνιέται για πιο ντεμέκ αριστερή. Σημειώνω εδώ ότι η όποια αριστεροσύνη της μιας η της άλλης οργάνωσης είναι επί εδάφους του λεγόμενου δεξι-ισμού, όπως τον έχω ορίσει. Αλλά οι αρασίτες είναι πολύ λίγοι και πολύ θορυβώδεις ώστε να ασχολούνται με θεωρίες. Έχουν βέβαια για «μπούσουλα» αυτά που ανέφερα παραπάνω για την ΑΡΑΝ δηλαδή τοεκλεκτικίστικο μιλκ σέικ με ψιλοκομμένο Μάο, τρεις μεζούρες Αλτουσέρ, δυο σταγόνες Μπαλιμπάρ κλπ. αλλά οι ιδέες είναι για ξεκάρφωμα. Τέλος πάντων απ’ ότι έχω καταλάβει οι αρασίτες είναι με τις μαζικές «απευθύνσεις» και τα συναφή, αλλά άμα δεν πιάσουν και πολύ δεν χάθηκε κι ο κόσμος. μπορούμε και μόνοι μας. Ακολουθούν και αυτοί το μοντέλο του οργανωτικού διαλυτισμού, το λεγόμενο «συσπειρωσιακό» μοντέλο δηλαδή σφιχτεναγκαλισμός με τον χώρο και προβολή αιχμιακών ζητημάτων. Για δουλειά; Δε βαριέσαι; Μετά τα 22...

Δομή-λειτουργία: Τι σόι δομή μπορεί να έχει μια οργάνωση που η πανελλαδική «τα πάντα όλα» ολομέλειά της δεν θα γέμιζε ούτε σχολική αίθουσα λυκείου (με καθιστούς στο πάτωμα και ορθίους, να εξηγούμαστε).

Έχει «πυρήνες», δεν έχει όμως δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τι τους περάσατε για τίποτα «σταλίνες»; Στο δε καταστατικό τους ενημερώθηκα ότι υπάρχει η πρόβλεψη για αυτοδιάλυση της οργάνωσης μόλις αυτή επιτύχει τους στόχους της. Ποιοι είναι οι στόχοι της; Ψιλοπράγματα μωρέ, «η επανάσταση και ο κομμουνισμός». Αυτά τα ολίγα (για ορντέβρ).

Για φράξιες δεν έχω ακούσει τίποτα, αν υποψιαστώ ότι υπάρχουν τίποτα φλώροι, που ξυρίζονται συχνότερα και ρεύονται αραιότερα, θα πεθάνω.

Μέσα στα στα cult (κάλτ) της υπόθεσης, το γεγονός ότι η ΑΡΑΣ δεν έχει ούτε site, ούτεblog, ούτε facebook, ούτε myspace, ούτε twitter. Δεν έχω εξακριβώσει ακόμα αν έχει φως, νερό ή τηλέφωνο, αλλά που θα μου πάει… Το ότι τα γραφεία της ΑΡΑΣ βρίσκονται στην Χαριλάου Τρικούπη, θα το θεωρήσω απλή σύμπτωση. Εντός ΕΑΑΚ είναι η τρίτη (και κοντύτερη). Στο σύνολο της έξω αριστεράς είναι απ’ τις πολύ μικρές έως απλώς μικρές σε μέγεθος. Μην παραξενεύεστε απ’ τον θόρυβο τον οποίο δημιουργεί, μέσω των ΕΑΑΚ στα πανεπιστήμια. Και η μύγα όταν ζουμάρει πάνω της ο φακός, φαίνεται σαν ελέφαντας (με φτερά).

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Οι αρασίτες ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη. Πρόσφατες μάλιστα έρευνες, τους θέλουν να φέρουν μόνο το χρωμόσωμα y (ψι), ακόμα και οι γυναίκες, γι' αυτό και έχουν αποκληθεί από τους ανθρώπου του χώρου, «σεξιστές»,βρισιά που οφείλω να σας ενημερώσω ότι αποτελεί μέγιστη προσβολή την σήμερον ημέρα. Γνωστά αρασίτικα «σχήματα» των ΕΑΑΚ (τίγκα σε σεξισμό και ρεφορμο-ουγκανισμό και με ευφάνταστα ονόματα) είναι τα ΑΧΜΕΤ, ΑΝΑΦΗ, ΧΑΜΑΣ και άλλοι ανίατοι. Στην μπουγατσούπολή μας μια «εσάνς» αρασότητας υπάρχει επίσης στο Πολυτεχνείο.

Φημίζονται για «ξύλα». Ο αρασίτης ζει, αναπνέει για την σύγκρουση. Απ’ όλες τις συγκρούσεις ηδονίζεται περισσότερο με αυτή στα Λουλουδάδικα της Βουλής. Σημαντική θέση στο «ξυλολόγιό» του έχει ο Αστέρας στην Βουλιαγμένη. Ο αρασίτης είναι ον ξυλοκοπικό. Στον βούρκο της ακολασίας προσπαθεί να παρασύρει και τους συντρόφους του αρανίτες και τους λιγότερο συντρόφους του ναρίτες. Έχουν υιοθετήσει την λεγόμενη «συγκρουσιακή λογική», που συνίσταται σε συνεχείς τυχοδιωκτισμούς. Προσπαθούν να τσιμεντάρουν θεωρητικά αυτή τους τη στάση με το αιτιολογικό ότι έτσι «οξύνονται οι αντιθέσεις» και «πηγαίνει μπροστά το κίνημα», κατάλοιπο από την (στρεβλή) κατανόηση του μαοϊσμού που τους διακρίνει. Αυτό όμως που δεν κάνει διακρίσεις είναι το που απευθύνεται το ξύλο.

Φέτος μάλιστα είπαν να δείρουν τους παλιούς τους συντρόφους αρανίτες στην Πάτρα γιατί «παρέβησαν τις αρχές των ΕΑΑΚ περί μη ονομαστικής εκπροσώπησης στα ΔΣ» (που να τους καεί το βίντεο...)

Πως ακριβώς έχει το concept (κόνσεπτ). Στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, στην σχολή Μηχανολόγων-Μηχανικών δραστηριοποιείται από το 4.000 π.Χ. το εαακίτικο σχήμα «Αντίλογος». Καλά; («Καλάθια και πανέρια» αλλά συνεχίζω). Ο Αντίλογος, αν θυμάστε, (σιγά μην θυμάστε) ήταν ο βασικός κορμός της «Αριστερής Κίνησης» που το 2003 ενώθηκε με τις ΑΣΥΣ και έφτιαξαν την ΑΡΑΝ. Οι κακές γλώσσες λένε ότι είναι σχήμα πολύ «δεξιό-διαχειριστικό-κομπρεμίστικο» για τα δεδομένα των ΕΑΑΚ, ότι είναι φιλοσυριζικό κλπ, πράγμα το οποίο δεν έχω λόγο να μην το πιστέψω (άλλωστε δεν είναι οι μόνοι εαακίτες που παραγοντίζουν, συνδιαλέγονται μεγαλοκαθηγητάδες κλπ.) Την πλειοψηφία στα ΕΑΑΚ εκεί λοιπόν την έχουν οι αρανίτες, οι οποίοι ήθελαν να έχουν και τις δύο εαακίτικες θέσεις στο ΔΣ της σχολής. Οι αρασίτες χαλάστηκαν (ήθελαν την μία καρεκλίτσα), έκαναν μανούρα και τις ψιλοέφαγαν «συντροφικά» πάντα. Ε, δεν ήθελε και πολύ, μαζεύτηκαν (σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τους) καμιά 60αριά νταβραντισμένοι αξύριστοι brutal αρασίτες (με τον απαραίτητο εξοπλισμό) απ’ όλη σχεδόν την χώρα και πήγαν στην Πάτρα να ξεκαθαρίσουν την όλη φάση έτσι αντρίκια, σένια, παντελονάτα, μαγκιώρικα, μόρτικα και καραμπουζουκλίδικα. Και τι έγινε; Πέσανε οι σχετικές «μάπες», άνοιξαν οι σχετικές μύτες, μαύρισαν τα σχετικά μάτια (τους έσπασαν στο ξύλο, εν ολίγοις) και στείλανε μερικούς στο νοσοκομείο. Όλα αυτά δημοσίως, μπροστά στους φοιτητές, την ημέρα των εγγραφών, σε ένα κωμικοτραγικό σουρεαλιστικό σκηνικό. Και θα ήταν σκέτα κωμικοτραγικό αν δεν ήταν σκέτα τραγικό, ενδεικτικό της κατάντιας ενός πολιτικού χώρου που βαυκαλίζεται ισχυριζόμενος ότι είναι «όχι άλλη μια αριστερά, αλλά μία άλλη αριστερά», ότι είναι η «πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος», το κάτι «νέο», το «επαναστατικό», το «ακηδεμόνευτο», το «από τα κάτω». Τέτοιες «πρωτοπορίες» της χαλιμάς που πλακώνονται αναμεταξύ τους για τις καρέκλες να τις βράσω (και μετά προσβάλλονται, σαν μωρές παρθένες, όταν τους κατηγορούμε για «εκφυλισμό», οι εύθικτοι). Ακολούθησαν καμιά 700αριά (ολογράφως: εφτακοσαριά) ανακοινώσεις εκατέρωθεν όπου οι δύο οργανώσεις αλληλοεβρίζοντο και αλληλοεπροβοκάροντο. Διαιτητικές παρεμβάσεις στην διαμάχη υπήρξαν και από άλλες οργανώσεις του χώρου. «Γηπεδική γκρούπα», «χουλιγκανίστικη συμμορία», «απόγονοι του Καλαμπόκα», «ομάδα μπράβων του υποκόσμου». Οι χαρακτηρισμοί δεν είναι δικοί μου, αλλά άλλων εαακιτών, και μάλιστα όχι μεμονωμένων, όχι κακεντρεχών, όχι στα ψιθυριστά, όχι στα κουτσομπολίστικα. Είναι επίσημοι χαρακτηρισμοί, επίσημων ανακοινώσεων, «επίσημων» οργανώσεων. Είναι το «κεκτημένο» που λέγαμε, της «συντροφικότητας», της «αλληλεγγύης», της «συνδιαμόρφωσης» κλπ. Κατά τα άλλα, «η ΚΝΕ δρά στο κίνημα «πυροσβεστικά». Προφανώς τα «μπουκέτα» μεταξύ εαακιτών δρουν στο κίνημα «εμπρηστικά». Και αν δεν μπει μπουρλότο, δεν χάθηκε και ο κόσμος, θα κατεβάσουμε καμιά πλακέτα νεκρής. Σιγά το πράγμα. Κι αν τις φάμε, θα πούμε πως «το ΚΚΕ μπετονάρει τον κόσμο του». Τσιμέντο να γίνει...

Σταδιακά οι εκατέρωθεν και οι συμμαχικές ανακοινώσεις λιγόστεψαν. Ύστερα ήρθαν οι δημοτικές εκλογές και ένα καλό ποσοστάκι της Ανταρσύας. Και μετά; Δε βαριέσαι, πλακωθήκαμε-ξεπλακωθήκαμε, πάλι σύντροφοι είμαστε, «εμπρός για νέες ήττες, για νέες συντριβές». Όλα αυτά μεταξύ δύο οργανώσεων όχι απλά σύμμαχων, όχι απλά στην ίδια φοιτητική παράταξη, όχι απλά στον ίδιο εκλογικό σχηματισμό, όχι απλά με την ίδια ιδεολογία, όχι απλά με την ίδια καταγωγή, αλλά ουσιαστικά δύο δίδυμων οργανώσεων-καρμπόν με την ίδια ιδεολογία και ίδιες (95%) πολιτικές επιλογές (ευρωμαοϊσμός, ΕΑΑΚ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΓΣΕΕ, «Συσπειρωσιασμός»), δύο οργανώσεων που δημιουργήθηκαν μάλλον για να διπλασιάσουν τον πονοκέφαλο στους ναροεαακίτες παρά για ουσιώδεις πολιτικούς λόγους. Η εκ των υστέρων ντεμέκ «όξυνση» των διαφορών τους στην καθημερινή πολιτική δράση ήρθε να καλύψει αυτό ακριβώς το κενό (πχ. μια διάσπαση Γιαχωβάδων θα πρέπει να τριχοτομήσει τις (κατσαρές) τρίχες που πενταχοτόμησαν οι Γιαχωβάδες όταν διασπάστηκαν απ΄ τους Προτεστάντες και πάει λέγοντας).

Ένας πρώην εαακίτης (πρώην επειδή πήρε πτυχίο, όχι επειδή αποχώρησε, που σημαίνει ότι πρέπει κάποτε να βάλει μυαλό, το τσουτσέκι) μου είχε πει την κολοσσιαίας μεγατονικής βαρυασημαντότητας φράση ότι η βασική του αρχή στο κίνημα είναι «βαδίζουμε χώρια-χτυπάμε μαζί». ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ έχουν πετύχει το ακατόρθωτο αναβαθμίζοντας και εμπλουτίζοντας την θεωρία του εν λόγω εαακίτη. Πλέον το μοτίβο είναι «Βαδίζουμε μαζί-Χτυπιόμαστε αναμεταξύ μας». Η μετατροπή δηλαδή της ποσότητας (του ξύλου) σε ποιότητα (ΑΧΕΠΑ, ΚΑΤ, Άγιος Ανδρέας κλπ.)

Θα μου πείτε, γιατί αναφέρομαι τόσο πολύ στα ΕΑΑΚ αφού αυτό το κεφάλαιο έχει τίτλο «ΑΡΑΣ». Μα γιατί αγνοώ την (μη) ύπαρξη αρασιτών οπουδήποτε αλλού. Οι αρασίτες είναι ή φοιτητές πολυτεχνείου ή απόφοιτοι πολυτεχνείου (πολυτεχνίτες και ερημοσπίτες που λέει και το τραγούδι). Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα, οι Αρασίτες θέλουν ΕΦΕΕ; Κοιτάξτε να δείτε. Οι αρασίτες δεν είναι ότι δεν θέλουν ΕΦΕΕ. Απλά δεν την θέλουν τώρα. Την θέλουν σε «τρία τέρμινα» που λέμε, μέχρι τότε πάντως λένε δημοσίως ότι δεν την θέλουν. Βέβαια δεν λένε αυτά τα gothic/death metal, νεκρόφιλα, δρακουλίστικα που λένε οι ναρίτες όπως «Όχι σε οποιαδήποτε απόπειρα νεκρανάστασης της ΕΦΕΕ» (παναγία μου, αγριεύτηκα νυχτιάτικα...), καλύπτουν την χρονική τους αυτή απροσδιοριστία όσον αφορά την οργάνωση του φοιτητικού κινήματος; με πολύπλοκα ντεμέκ διαλεκτικά τερτίπια και ακροβατικές αναλύσεις σχετικά με το αν «έχουμε τους όρους» (ποιοί να έχουμε; ποιούς όρους; και το βασικό ερώτημα είναι: όταν θα τους έχουμε θα ...«τους έχουμε;;;») Η ΑΡΑΣ ψιλοθέλει (αλλά δεν χολοσκάει) λοιπόν κάποτε στο μέλλον μια ΕΦΕΕούλα, θέλει επίσης προσκόλληση στις πορείες της ΓΣΕΕ (όπως και η ΑΡΑΝ), αλλά θέλει πολύ ξύλο (διαβάζεται και με τις δύο αναγνώσεις, δηλαδή και θέλει να δίνει ξύλο και θέλει η ίδια «ένα χέρι ξύλο» που λέμε στην καθομιλουμένη). Τα δε ΕΑΑΚ τα βλέπει ως «Δίκτυο» (Άντε «σύντροφοι» συμπληρώστε την φράση σας, μην ντρέπεστε: «Δίκτυο» «Αυτόνομων» (τι αυτόνομων-τι ανεξάρτητων το ίδιο είναι) «Ριζοσπαστικών» (ριζοσπαστική αριστερά δεν «τσαμπουνάτε»;) «Αριστερών» (πολύ σούπα αλλά το έχετε και αυτό στο αρκτικόλεξο) και last but not least «Σχημάτων» (φουλ του άσσου και μάλιστα, τι σύμπτωση, με ...Ρηγάδες) δηλαδή τι Δ.A.Ρ.Α.Σ., τι E.A.A.K. (γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει (μη) αγαπητοί (δ)αρασίτες).

Έχει δύναμη: Στα Πολυτεχνεία. Αλλού; Μα, σας είπα, στα Πολυτεχνεία.

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ αποφεύγει την σύγκρουση όπως ο διάολος το λιβάνι»

Γνωστές «μούρες» (Πανελλαδικά): Δ. Σαραφιανός (ο «δικηγορίσκος» κλπ.), Μαριάννα Τσίχλη (άγριο μωρό, δαγκώνει)

Γνωστές «μούρες» (Θεσσαλονίκη): Οι αρασίτισσες της αρχιτεκτονικής που κυκλοφορούν με κάτι κίτρινες βράκες, πράσινες τζίβες στα μαλλιά και πορτοκαλί εσάρπες (και αυτά είναι τα καθημερινά τους ρούχα, που να δείτε και τα «επίσημα»)

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

Ερώτηση: «Και πότε συγκρουστήκατε τελευταία φορά με τα ΜΑΤ;»

Απάντηση: «Αν εννοείς «σύγκρουση» τα ξεγκαυλωτικά αρχοντοβλαχικά χριστιανικά εθιμοτυπικά πεσίματα των 2 μπροστινών σειρών μπρουτάλ εαακιτοπατέρων, σας τα χαρίζω.»

Συνήθη Συνθήματα: Κάτι για εργοστασιακά πανεπιστήμια και πράσινα άλογα (λαχανί, πετρόλ, κυππαρισσί)

Προτεινόμενα Συνθήματα:

«ΑΡΑΣ με λένε και τα παιδάκια κλαίνε»

«Άλλοι ΑΡΑΣ και άλλοι με το ΜΑΣ»

«ΑΡΑΣ-ΑΡΑΣ, βάρα μας κι Εμάς»

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 7/10

Συμπερασματικά: Η ΑΡΑΣ αποτελεί εκείνο το επικίνδυνο μίγμα οπορτουνισμού στην θεωρία-τυχοδιωκτισμού στην πράξη. Ενώ οι βασικοί του εταίροι στα ΕΑΑΚ (ΝΑΡ και ΑΡΑΝ) μπορούν να καταταχθούν, πάνω-κάτω, στα δύο ρεύματα (ΝΑΡ, σύγχρονος αριστερισμός και ΑΡΑΝ, σύγχρονος «δεξι-ισμός») που πραγματεύεται το «Εγχειρίδιο», η ΑΡΑΣ είναι βασικός φορέας αυτού που έχω ονομάσει «ρεφορμισμός με ξύλο». Είναι δηλαδή οργάνωση που την «δεξι-ότητα» των κεντρικών της πολιτικών επιλογών (από που ν’ αρχίσω) προσπαθεί να την καλύψει με τραβηγμένες απ΄ τα μαλλιά εξαλλοσύνες-αριστεροσύνες σε χώρους όπου είναι ψιλο-υπαρκτή δύναμη, (βλέπε πανεπιστήμια)

Με λίγα λόγια, δεν είναι μόνο δεξιοί, είναι και αδέξιοι. Ιδεολογικά δεν διαφέρουν από την συριζοειδή ΑΡΑΝ. Νεοαριστερός νεοευρωκομμουνισμός με «ούγκανους» εν έτει 2011; Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Ενδεχομένως να υπάρχουν μεμονωμένοι αγωνιστές με διάφορες προσεγγίσεις, άλλωστε αυτό είναι κοινός τόπος σε όλες τις οργανώσεις του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Αλλά η ελάχιστη «μεμονώτητα» δεν εξασφαλίζει την προκοπή της ολότητας. Είναι οι δομές που υπερκαθορίζουν την δράση του υποκειμένου, έτσι δεν είναι «σύντροφοι»;

6. Σ.Ε.Κ.

Τι είναι τούτο: Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

Νεολαία: -

Φοιτητική παράταξη: Πρωτοβουλία Γένοβα στις Σχολές (κάποτε), συμμετέχει στα Ε.Α.Α.Κ. (με το στανιό)

Όργανο: Εργατική Αλληλεγγύη

Ιστορικά στοιχεία: Τι σχέση έχει το ΣΕΚ με τον αριστερισμό; Καμία απολύτως. Και απ’ αυτή την άποψη έπρεπε να πεταχτεί κακήν κακώς εκτός «Εγχειριδίου». Όμως εμείς (εγώ) στο Φιλολαϊκό blog δεν τα παρατάμε στα δύσκολα (απλά καθυστερούμε έναν-δύο-πέντε μήνες να τα δημοσιεύσουμε). Παρ’ όλα αυτά οι σεκίτες έχουν κερδίσει επάξια μια θέση στο πάνθεον του ελληνικού ντεμέκ (μα πολύ ντεμέκ, όμως) αριστερισμού και θα τιμηθούν δεόντως. Όταν ετοίμαζα το 1^ο μέρος του «Εγχειριδίου» και είχα την φαεινή ιδέα να περιγράψω μέρος των φερόμενων ως «αριστεριστών», ως «δεξι-ιστές», το ΣΕΚ είχα κυρίως στο μυαλό μου ως ναυαρχίδα του δεξι-ισμού. Αν υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ένας σχηματισμός ο οποίος θα όφειλε να αποκαλείται Πασοκικός και τα μέλη του οι θρυλικοί ΠΑΣΟΚΟΙ, αυτός είναι το ΣΕΚ.Το ΣΕΚ είναι το «Ανώτατο Στάδιο του Πασοκισμού» που θα ΄λεγε σήμερα ο Λένιν.

Ας περάσουμε όμως στην ιστορία του ΣΕΚ. Το ΣΕΚ λοιπόν δεν ελέγετο ανέκαθεν ΣΕΚ. Όταν ιδρύθηκε λεγόταν ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση) (χμ, αρκετά αισιόδοξο όνομα για πασόκους...) Για την ιστορία του πράγματος οφείλουμε να πούμε ότι ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους) λεγόταν παλιά ο ΟΣΕ (Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος). Με λίγα λόγια, όταν ο ΣΕΚ γίνεται ΟΣΕ, τότε η ΟΣΕ γίνεται ΣΕΚ (για να μην μπερδευόμαστε). Η ΟΣΕ ιδρύθηκε λοιπόν κάπου στα τέλη της χούντας-αρχές μεταπολίτευσης και τότε είχε από ιδεολογικής απόψεως μια πιο χύμα ψιλοαυτόνομη-ψιλομαοική-ψιλονεοαριστερή-ψιλοσυσπειρωσιακή ψιλοκάτι τελοσπάντων κατεύθυνση. Με την πτώση της χούντας καταλαμβάνει μία (ελάσσονα) θέση στον φοιτητικό αριστερισμό ενώ δεν συμμετέχει σε βουλευτικές εκλογές. Το ’81 περνάει την γνωστή κρίση του αριστερισμού (ΠΑΣΟΚ γαρ) ενώ το ’83 με την επανασυγκρότηση των Συσπειρώσεων ως ΑΣΦ-Σ μπαίνει στο σχήμα τούτο με πρωταγωνιστικό ρόλο (μαζί με την Α/συνέχεια). Το ’87-’88 οι ΑΣΦ-Σ το διαλύουν το μαγαζί και η ΟΣΕ φτιάχνει την/τις ΕΣΟΦ-Σ (νομίζω «Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες Φοιτητών-Σπουδαστών» αλλά δεν παίρνω και όρκο) και πορεύονται έτσι έκτοτε. Πορεύονται όμως και κάπως αλλιώς. Ο χαρακτηρισμός «πασόκοι» δεν αποτελεί ευφημισμό, ούτε είναι «τρόπος του λέγειν», όπως για άλλους αριστεριστές. Βασίζεται σε ατράνταχτα στοιχεία. Έχουμε και λέμε. Το 1993 το ΣΕΚ/ΟΣΕ καλεί για «Ψήφο στο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες».Καλά είναι για αρχή. Το 1994 στις δημοτικές κραυγάζει για Πάγκαλο ως δήμαρχο Αθήνας(πέτυχε διάνα), πάλι χωρίς αυταπάτες, ενώ το 1996 ωρύεται για το καταπτυστότερο ΠΑΣΟΚ που έβγαλε ο τόπος, αυτό του Σημίτη, χωρίς (σωστά μαντέψατε και αυτή την φορά) ...αυταπάτες. Μα με τόση ψήφο που έριξα στο ΠΑΣΟΚ ρε «σύντροφοι» και να μην είχα αυταπάτες, τις απέκτησα! Απ’ το 2000 κι έπειτα το στρίβει το νόμισμα «Ψήφος στα κόμματα της Αριστεράς» τους έβγαλε η γυάλινη σφαίρα. Όπου «αριστερά», βάλτε ότι λαχταράει η ψυχή σας. Να φανταστείτε ότι κάποιοι σεκίτες (ένας-δυο, δε θα 'ταν παραπάνω) μπορεί να έριξαν και το τρισκατάρατο ΚΚΕ. Ναι, ναι εκείνο το «σταλινικό», το «απολιθωμένο»...

Ήδη από το ’98 τα πράγματα σοβαρεύουν και ωριμάζουν (αυγάτισε φαίνεται και ο τραπεζικός λογαριασμός) και η καθοδήγηση της ΟΣΕ κρίνει ότι «ανέβηκε η παρέμβαση της οργάνωσης και πλέον είναι έτοιμη να μετεξελιχθεί σε κόμμα». Συγχαρητήρια παιδιά, μας υποχρεώσατε! Έτσι, η ΟΣΕ μετονομάζεται στο γνωστό διαβόητο, πασκιτοειδές σημερινό «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα», ευρέως γνωστό στον υπόκοσμο και ως ΣΕΚ. Όπου «πασκιτοειδές» βάλτε δεξί (ναι «δεξί», υπάρχει κάποιο πρόβλημα;;;) χέρι της ΠΑΣΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το ’99 στο Σηάτλ ξεκινά η σαπουνόφουσκα των Κοινωνικών Φόρουμ (παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, ελληνικό). Μεγαλειώδεις διαδηλώσεις όντως υπήρξαν (Σηάτλ, Γένοβα κλπ.) όμως συνολικά το δήθεν αυτό «κίνημα», ήταν ότι πρέπει για σαλτιμπάγκους του εξωκοινοβουλευτισμού σαν το Σεκιτόπουλο. Πολύ κατσαρόλα, πολύ τύμπανο, πολύ βουβουζέλα, πολύ καραμούζα και κομφετί, πολύ αντισεξισμός και από ζουμί τίποτα.

Το 2001 μετονομάζει την φοιτητική του παράταξη σε «Γένοβα 2001» (αργότερα «Πρωτοβουλία Γένοβα στις Σχολές»). Το 2003 με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ το ΣΕΚ ανυψώνει τον «ΑντιΜπουσισμό» σε νέα επίπεδα και διαδίδει και στην Ελλάδα την γραφικότητα με τις ταμπελίτσες του Τζωρτζ Ντάμπλογιου Μπους, συρρικνώνοντας το πολιτικό περιεχόμενο του αντιπολεμικού κινήματος μέχρι αηδίας, σε σημείο μέχρι και ο εκ των χυδαιότερων πασόκων πολιτικάντηδων που έβγαλε ποτέ η χώρα, ο Λαλιώτης, να καλεί στην αντιπολεμική πορεία της ψευδομετωπικής οργάνωσης του ΣΕΚ «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο». Το 2004 όμως γίνεται κάτι το εκπληκτικό. Μετά από 11 χρόνια πασοκικής διακυβέρνησης (με την ευγενική χορηγία και του ΣΕΚ) η χώρα αποκτά πλέον «δεξιά» κυβέρνηση-μπουμπούκι, αυτή του «χοντρού», δηλαδή του Καραμανλή. Και τότε ρίχνεται στις μάζες το μεγαλύτερο σύνθημα που ζυμώθηκε ποτέ παγκοσμίως, διαγαλαξιακά, και ηλιακοσυστημικά, μεγαλύτερο και από το «Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε» και το «Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ», το μεγαλειωδώς σουρεαλιστικό αλλά συνάμα σουρεαλιστικά μεγαλειώδες «Κάτω η Χούντα του Καραμανλή». Το σύνθημα «Κάτω η Χούντα του Καραμανλή» αποτελεί μια κολοσσιαία θεωρητική σύλληψη. Εδράζεται στο ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια «χούντα» και ότι αρχηγός της είναι ο Καραμανλής. Το να υπάρχει αστική δημοκρατία και πρωθυπουργός να είναι ο αρχηγός του νεοφιλελεύθερου-συντηρητικού κόμματος δεν φαίνεται να τους απασχόλησε. Αφού λοιπόν έπρηξαν ότι συκώτι υπήρχε στην αγορά για την «χούντα» του Καραμανλή, το ΣΕΚ κατεβαίνει το 2004, ως «Αντικαπιταλιστική Συμμαχία». Νωρίτερα, το 2003 κάνει «αριστερή στροφή» (?$%&#@?!!!). Αποφασίζει να σταματήσει τον «προπαγανδιστικό-καμπανιακό» του αγώνα και την «αυτόκεντρη ανάπτυξη» και να προσανατολιστεί προς τα «πλατιά αντικαπιταλιστικά μέτωπα». Την στροφή αυτή δεν την αποδέχεται μία πτέρυγα του και φεύγει φτιάχνοντας την ΔΕΑ και μπαίνοντας στον Σύριζα. Κατηγορεί δε η ΔΕΑ το ΣΕΚ ότι η «αριστερή στροφή» του ΣΕΚ είναι στην πραγματικότητα «δεξιά» και ότι η «δεξιά στροφή» της ΔΕΑ είναι πέρα για πέρα «αριστερή» διότι ναι μεν μπήκε στο δεξιό σχήμα «Σύριζα» αλλά διατήρησε την οργανωτική αυτοτέλειά της ενώ το ΣΕΚ ζελεδοποιήθηκε με τον «αντικαπιταλισμό». Το ΣΕΚ λοιπόν το 2007 μαζεύει τα ασυμμάζευτα και συγκροτεί την «Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά», την ΕΝΑΝΤΙΑ.Λίγο μετά μπήκε με το στανιό στα ΕΑΑΚ. «Βρε, δεν σας θέλουμε, είστε υπερβολικά πασόκοι για τα γούστα μας» έλεγαν οι ναρίτες. «Όχι θα μπούμε, μια χαρά, ελαφρώς μόνο πασόκοι, σαν κι εσάς, είμαστε κι εμείς» έλεγαν αυτοί. Το ΝΑΡ δεν τους ήθελε με το αιτιολογικό (σωστά μαντέψατε: ότι ...είναι Πασόκοι (κατά τα άλλα, όταν λέμε τον χώρο αυτό «πασόκοι», τότε είμαστε «κνίτες»). Το ένα έφερε το άλλο και έτσι το 2009 συνίδρυσε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού πρώτα εξόργισε τους υπεραριστεριστές του ΜΕΡΑ (ΕΕΚ, ΟΚΔΕ σκέτη) που την κοπάνησαν για να διατηρήσουν ντεμέκ την αντισεκίτικη «αξιοπρέπειά» τους και πράσινα άλογα.

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Οι σεκίτες λοιπόν δεν αυτοαποκαλούνται τροτσκιστές, αλλά«επαναστατική μαρξιστική οργάνωση με αναφορές στους Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκυ (και Ρόζα νομίζω, αλλά θα σας γελάσω, αν δεν γελάσετε από μόνοι σας). Δεν νομίζω βέβαια ότι αυτό κάνει τον Λέοντα να στριφογυρίζει λιγότερο στον τάφο του, για να μη μιλήσω για τα ακροβατικά που κάνουν μέσα στην κάσα οι άλλοι τέσσερις. Το ΣΕΚ λοιπόν δεν είναι καθαρή τροτσκιστική οργάνωση (όπως δεν είναι καθαρή εν γένει). Ανήκει στην στην νεοτροτσκιστική γκρούπα του «κλιφισμού», που βασίζεται στις αναλύσεις του βρετανού διανοητή Τόνι Κλιφ (Αντώνης Λόφος, στα ελληνικά). Αν και δεν είναι του παρόντος η αναφορά στις διασπάσεις και τις αιρέσεις του τροτσκισμού (θα αναφερθούμε στο 3^ο μέρος για τις δύο «ΟΚΔΕ»), είναι απαραίτητο να δώσουμε μερικά στοιχεία. Υπάρχουν κατά βάση (και στην Ελλάδα) δύο ειδών τροτσκιστές. Οι παραδοσιακοί (ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, εν μέρει το ΕΕΚ) και οι κλιφικοί (ΣΕΚ, ΔΕΑ). Δύο είναι και τα βασικά ζητήματα που εδράζονται οι διαφωνίες τους. Η άποψη τους για την σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20^ο αιώνα και η ανάγκη ύπαρξης ή μη 4^ης υπερντεμέκ «Διεθνούς». Οι παραδοσιακοί τροτσκιστές θεωρούν ότι η ΕΣΣΔ από τα τέλη της δεκαετίας του ’20 είναι «εκφυλισμένο εργατικό κράτος» ενώ οι κλιφικοί ότι ήταν «κρατικός καπιταλισμός» (εύκολα αποδομήσιμη αντιεπιστημονική μπαρούφα). Όπως και να’ χει δηλαδή φτάνουμε εδώ στο κωμικοτραγικό γεγονός μία τροτσκιστική οργάνωση να έχει, τρόπος του λέγειν, «καλύτερη» θέση σχετικά με την Σοβιετική Ένωση εν αντιθέσει με πιο σοβαρούς σχηματισμούς όπως τα πχ. τα «μ-λ» (πως τα φέρνει ο χρόνος). Ο Κλιφ λοιπόν δουλειά δεν είχε φαίνεται και είπε το 1947 «Δεν βγάζω κανένα βιβλίο που να λέω και εγώ το μακρύ μου και το κοντό μου για την ΕΣΣΔ;» Ήταν ωραία εποχή τότε (αρχή ψυχρού πολέμου) και ο Κλιφ είχε μια πελώρια λαχτάρα όχι γιαNesquick, αλλά να μην μείνει εκτός αντικομμουνισμού που ήταν στην μόδα. Τι λέει λοιπόν ο «συναγωνιστής» ή «σύντροφος» (μπλιάχ) Κλιφ; Ότι, λέει, η παλιά θεώρηση του Λέοντος (όχι αυτού με τα έμπλαστρα, του άλλου) ότι η ΕΣΣΔ είναι «εκφυλισμένο εργατικό κράτος» ή «εργατικό κράτος με γραφειοκρατικές παραμορφώσεις» και ότι χρειάζεται μόνο «η πτώση του Στάλιν απ’ την εξουσία» δεν φτουράει, δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες. Η ΕΣΣΔ πλέον δεν έχει «σοσιαλιστική παραγωγική βάση με σταλινικό εποικοδόμημα», το σύστημα που υπάρχει στην ΕΣΣΔ είναι ο «κρατικός καπιταλισμός». Δηλαδή; Δηλαδή, δεν μας ενδιαφέρει, που δεν υπάρχει αγορά, δεν μας ενδιαφέρει που δεν υπάρχουν κρίσεις, δεν μας ενδιαφέρει που δεν υπάρχουν αστοί, δεν μας ενδιαφέρει που δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, δεν μας ενδιαφέρει που οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις δεν παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. Γίνεται, λέει, ο παπάρας ο Κλιφ, Το κράτος λέει ολόκληρο είναι καπιταλιστής, η γραφειοκρατία κυβερνάει κλπ. Είναι φανερό πως το αντιμαρξιστικό καραγκιοζιλίκι, που αξιοποιήθηκε δεόντως από τους αστούς, περί «κρατικού καπιταλισμού» είναι αυτό ακριβώς, αντιμαρξιστικό καραγκιοζιλίκι.

Θα μπορούσε να πει κάποιος «Μα αυτά για την ΕΣΣΔ είναι του παρελθόντος, τι μας σκοτίζεις με παλιατζούρες ρε laiko stroma; Τίποτα πιο φρέσκο; Μπορεί οι σημερινές τους ιδεολογικές αναζητήσεις να είναι και γαμώ».

«Και γαμώ;» Δεν θα το έλεγα.

Ενώ και ο τελευταίος αρχοντόβλαχος απολιτίκ τρέντουλας που μόνη του ενασχόληση είναι ο ΜΠΑΟΚ και οι εξατμίσεις αυτοκινήτων και η έσχατη ξιπασμένη κυράτσα τσιφτετελού, θεατής λαμπιροτατιανών και μενεγάκηδων ξέρουν, έχουν πάνω-κάτω ξεκάθαρο στο μυαλουδάκι τους, ότι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι «τα ίδια σκάτα», το ΣΕΚ επανακαλύπτοντας την Αμερική λέει ότι«το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αστικό κόμμα»! Είναι, λένε τα σούργελα, «σοσιαλδημοκρατικό-ρεφορμιστικό κόμμα», δηλαδή «κόμμα της εργατικής τάξης που δεν έχει επαναστατικό προσανατολισμό». Μπράβο ξεφτέρια μου! Οι σεκίτες (και οι φίλοι τους σε άλλες χώρες ) δεν φαίνεται να πήρανε χαμπάρι ούτε την χρεοκοπία του κεϋνσιανισμού, ούτε ότι η σοσιαλδημοκρατία από το ‘60 στην Ευρώπη και από το ‘80 στην Ελλάδα έχει ξεπουλήσει «τα πάντα όλα», χάνοντας μαζί όποιο φιλολαϊκό ίχνος ή προσωπείο είχε και έχει μεταβληθεί διεθνώς σε πρωτεργάτη της αντιλαϊκής επίθεσης όπου γης. Και έχουν και το θράσος να παρουσιάζουν αυτή την ιδεολογική τους παπάντζα ως αποθέωση της εφαρμογής της «λενινιστικής θεωρίας και τακτικής». Και την ξετσιπωσιά να κατηγορούν το ΚΚΕ για δογματισμό-σεχταρισμό. Αλλά ποιος έχασε την τσίπα για να την βρει το ΣΕΚ;

Δομή-λειτουργία: Και όμως, ίσως να μην το περιμένατε αλλά το ΣΕΚ έχει, λέει, «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό». Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό για πασόκους, δηλαδήσοσιαλδημοκρατικό συγκεντρωτισμό, πρώτη φορά βλέπω και υποψιάζομαι ότι και ο Λένιν θα τράβαγε τις τρίχες απ’ το μούσι του απ’ τα νεύρα του. Το ΣΕΚ είναι η οργάνωση με την μεγαλύτερη ανακύκλωση μελών. Όλοι οι δήθεν ή κανονικοί αριστεριστές μπορούν να σου πουν ότι πέρασαν έστω «ένα φεγγάρι» από το ΣΕΚ. Και οι περισσότεροι ενδεχομένως να έφυγαν πριν καν ξημερώσει. Και δεν τους αδικώ. Παρ’ όλα αυτά, το ΣΕΚ είναι έτσι όπως τα βάζω σε μια σειρά, η δεύτερη σε αριθμό μελών εξωκοινοβουλευτική οργάνωση στην Ελλάδα. Βέβαια με τις «οργανωτικές» του ΣΕΚ δεν πρέπει να παίζει κανείς. Μπορεί να σου βγάλει λαγούς με πετραχήλια. Άσε που τα μισά ονόματα μπορεί να είναι μεταναστών, οπότε άντε να ξεχωρίζεις τον Αχμέτ Σαϊφ, από τον Μαχμούτ Γιουσούφ και πάει λέγοντας.

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Το ΣΕΚ αποτελεί, μέσα στο εργατικό κίνημα, την πέμπτη, την έκτη και την δεκατηέβδομη φάλαγγα της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή του ενός από τους δύο πυλώνες της αστικής τάξης. Συνδιαλέγεται, συναλλάσσεται και συναγελάζεται με το χυδαιότερο φύραμα, την πιο άθλια πάστα υποκειμένου, με αυτούς που κουρέλιασαν και συκοφάντησαν ξετσίπωτα την έννοια του συνδικαλισμού στην Ελλάδα όσο κανείς άλλος, τους εργατοκάπηλους συνδικαλιστοπατέρες της παράταξης του ΠΑΣΟΚ, της διαβόητης ΠΑΣΚΕ. Έχει κατασκηνώσει στη ΓΣΕΕ. Το να πάρεις το ΣΕΚ απ’ τη ΓΣΕΕ είναι σαν να παίρνεις το γλειφιτζούρι απ’ τα χέρια του παιδιού. Ακόμα και όταν οι φίλοι του στην Ανταρσύα θέλουν να κάνουν ξεχωριστή πορεία, το ΣΕΚ δεν μασάει. Παίρνει το πανό «Ανταρσύα» και δρόμο. Σιγά μην κολώσει. Χρόνια στην πηλικίωση (καπέλωμα). Η «μαγκιά» του ΣΕΚ είναι ότι έχει καταφέρει να γίνει γνωστό σε όλη την οικουμένη. Αν αυτό γίνεται με χλευασμό και απαξίωση (συνήθως) ή θετικά (σπανίως) δεν τους απασχολεί, και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση γι αυτούς. Συνηθίζουν σε όλους τους δεύτερους γύρους όλων των εκλογών, από τις δημοτικές εκλογές της ορεινής Καλαμπάκας μέχρι τις εκλογές για το «Σωματείο Υπεράσπισής της Αυτοδιάθεσης της Κοκκινωπής Ακρίδας της Βορειοδυτικής Ουγκάντας» να ψηφίζουν ανέμελα, αγόγγυστα και ανερυθρίαστα τους πασόκους κάθε είδους. Δίνουν μεγάλη βαρύτητα σε πρωτεύοντα ζητήματα για τον μέσο εργάτη, ανθρακωρύχο, μεταλλεργάτη, ηλεκτροσυγκολλητή κλπ. όπως το δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία. Συμεριλαμβάνονται και οι καθαρίστριες, καπνεργάτριες κλπ. που, ναι μεν μπορεί να μην έχουν μισθό, ένσημο, 7ωρο και 5ήμερο αλλά το ΣΕΚ παλεύει για να ασκούν ελεύθερα το δικαίωμα στην λεσβιακότητα. Οι σεκίτες έχουν επίσης ιδρύσει ένα σωρό οργανώσεις-φαντάσματα που λανσάρονται και ως μέτωπα, γύρω από τον εαυτό τους. Μια απ’ αυτές είναι η λεγόμενη «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο», η οποία εισήγαγε το Αντιμπούς μέτωπο στον πόλεμο του Ιράκ και φλόμωσε τον τόπο ταμπελίτσες με την φάτσα του εν λόγω μπούλη, κάνοντάς με τότε να θέλω να ιδρύσω την «Συμμαχία Σταματήστε το Κάρβουνο». Άλλο, καπελωτικό μόρφωμα είναι το επονομαζόμενο «Κίνηση Ενάντια στον Ρατσισμό και την Φασιστική Απειλή» (ΚΕΕΡΦΑ), που αναλαμβάνει να «σηκώνει» άλλα δύο θέματα που ιεραρχεί ψηλά, το μεταναστευτικό και το «αντιφασιστικό-αντιακροδεξιό». Ειδικά στο τελευταίο, με τον τρόπο που το διαχειρίζεται, γίνεται ρόμπα ακόμα και μπροστά στους ταγματαλήτες Χρυσαυγίτες. Από διεθνούς απόψεως συμμετέχει στο μόρφωμα «InternationalSocialist Tendency» (IST). Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να πανηγυρίζουν σαν παρτσακλά για «την εκλογή αντικαπιταλιστών βουλευτών στην Γερμανία με την Die Linke και στην Πορτογαλία με το «Μπλόκο», δύο ακραιφνή τσιπρικά (βασικά σχεδόν «κουβελικά») κόμματα της «ευρωπαϊκής αριστεράς».

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του μέσου σεκίτη σήμερα είναι και η ΔΕΑ (και η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό της). Τις προάλλες (πραγματικό περιστατικό) πήγα στο μπουγατσατσίδικο της γειτονιάς μου να πάρω ένα «Τοπίνο» (Milko, για τους Αθηναίους). Επιστρέφοντας με σταματάνε στην γωνία δύο σεκίτες με «Εργατικές Αλληγεγγύες» στα χέρια και μου λένε «το και το», «θες εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη;». «Όχι», λέω εγώ, ορθά-κοφτά, και προσθέτω «είμαι στην ΔΕΑ», και κάνω να φύγω. Δεν προλαβαίνω να κάνω δυο βήματα και ακούω πίσω μου μια φωνή «Εμάς δεν μας φοβίζει αυτό!» (!?)

Έχει δύναμη: Με βάση τις ταμπέλες στις πλάτες των σεκιτών που βλέπω δεξιά κι αριστερά, μάλλον ...παντού. Σοβαρά μιλώντας τώρα, αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετώπισα στην «έρευνά» μου. Μα τι διάολο; Φοιτητές δεν έχει (η Γένοβα έπαιρνε τα ρέστα των ρέστων), εργάτες δεν έχει (δηλαδή όσο και να οργώσω» τα γιαπιά, μπετατζή σεκίτη το κόβω λιγάκι δύσκολο να πετύχω), αγρότες, δεν έχει (να δω τον σεκίτικο κλώνο του Μπούτα με το τρακτέρ και πανό «κάτω ο σεξισμός» και ας πέσω χάμω), επαγγελματοβιοτέχνες, τέλος, επίσης δεν έχει. Τελικά, τι στο καλό έχει; Έχει και παραέχει μερικούς γιατρούς, δημοσιογράφους, δημόσιους υπαλλήλους, έχει και μερικούς ιδιωτικούς.

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: Το ΚΚΕ είναι σταλινικό κόμμα (μια ζωή μες την πρωτοτυπία αυτοί οι τρότσκες...)

Γνωστές «μούρες» (Πανελλαδικά): Πάνος Γκαργκάνας, Πέτρος Κωνσταντίνου (αντιμιχαλολιάκος), Ανδρέας Παπανδρέου (συγνώμη, λάθος, μπερδεύτηκα)

Γνωστές «μούρες» (Θεσσαλονίκη): οι σεκίτες της γειτονιάς μου, η Αλεξάνδρα απ’ τα ΜΜΕ

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

δεν γεννήθηκε ακόμα σεκίτης που θα έχει το θράσος να «την πει» σε κνίτη

Συνήθη Συνθήματα:

«Αντί-Αντί-Αντίκαπιταλίστα» (εμπρός να υποστηρίξουμε και του ΠΑΣΟΚ την Λίστα)

«Κάτω η Χούντα του Καραμανλή» (με ταμπελίτσα στην πλάτη και δε συμμαζεύεται)

«ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΔ, ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ» (Μ Ο Υ Ν Τ Ζ Α στο ΣΕΚ)

«Γκέι, Λεσβίες υπάρχει λύση, όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι»

«Ομοφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλες, ψηφίσουμε-στηρίζουμε ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α.»

Προτεινόμενα Συνθήματα:

«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, και θα βάλει και μυαλό»

«Ένα-δύο-τρία, Σοσιαλ-δημο-κρατία»

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 11/10 (σπάσαμε τα κοντέρ...)

Συμπερασματικά: Κάποτε, ένας ΚΟΕτζής (συριζαριό του κερατά, αλλά ντεμέκ με «κριτικό μάτι») μου είχε «εκμυστηρευτεί» ότι «Είναι γνωστό ότι το ΣΕΚ χρηματοδοτείται από το ΠΑΣΟΚ και τον Λαλιώτη». Ε, λοιπόν, ξέρετε κάτι; Δεν γνωρίζω αν το ΣΕΚ «τα παίρνει» από τον Λαλιώτη. Αλλά δεν με ενδιαφέρει (και τόσο) κι όλας. Αν τα έπαιρνε δηλαδή τι παραπάνω θα έκανε; Θα έβαζε για σήμα του τον πράσινο Ήλιο; Ή θα νοίκιαζε όροφο στην Χαριλάου Τρικούπη; Για να μην βυζαντινολογούμε, το γεγονός ότι το ΣΕΚ είναι η ντροπή της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», δεν έχει να κάνει τόσο με θεωρίες περί υπόγειας συνεργασίας και χρηματοδότησης από το ΠΑΣΟΚ (που έχουν πάντως μια δόση αλήθειας) όσο περί «υπέργειας» και εξόφθαλμης προσπάθειας να γίνει το πλυντήριο του κάθε ξεπουλημένου εργατοπατέρα και το «αριστερό» δεκανίκι της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Αν για μερικές άλλες ομάδες μπορεί να υπάρξει μία τροποντινά «συγκατάβαση» και «κατανόηση», για το ΣΕΚ υπάρχει πλήρης και ξεκάθαρη περιφρόνηση.

Στο κάτω-κάτω αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να γίνει αριστεριστής, το τελευταίο πράγμα που θα του συνιστούσα είναι να πάει στο ΣΕΚ. Θες ρε παιδί μου να γίνεις αριστεριστής; Θες σώνει και καλά να ρίχνεις νερό στο μύλο της αστικής τάξης; Τράβα γράψου σε κανένα μουλού (μικρό) να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Πήγαινε γίνε ναρίτης μπας και μάθεις καινούργιε λεξούλες (πρόταγμα, προβληματικές, συγκυρία). Έστω σαν έσχατο μέτρο (δεν το συνιστώ) γίνε «συσπειρωσάς» και κάτσε καμιά 17 χρόνια φοιτητής να χορτάσεις ολοήμερο φραπέ στο τραπεζάκι και μπανιστήρι φοιτητριουλών με το τσουβάλι. Σε τελευταία ανάλυση, έχεις λυσσάξει να γίνεις τροτσκιστής «ντε και καλά»; Πάνε γράψου σε καμιά σέχτα (παραδοσιακού «κανονικού» τροτσκισμού) τύπου ΟΚΔΕ (σκέτη) και από δω (δεν) παν κι άλλοι. Δηλαδή «ντεμέκ» σε όλα σου; Ντεμέκ κομμουνιστής (σίγουρα), ντεμέκ αριστεριστής (παίζεται) αλλά και ...ντεμέκ τροτσκιστής; Ο ρόλος του αριστεριστή είναι να πάει κάπου όπου όλοι να βρίζουν το ΚΚΕ, και το ΚΚΕ (δικαίως) να βρίζει εσένα. Αν είναι να πας κάπου που εκτός από το ΚΚΕ, θα σε βρίζουν και τα 9/10 όλων των υπολοίπων αριστεριστών, τότε βρε αδερφέ/φη τι κάνεις; Μια τρύπα στο νερό.

7. ΔΕΑ

Τι είναι τούτο: Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

Νεολαία: σάμπως έχει και «γηραλέα»;

Φοιτητική παράταξη: Φοιτητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα, συμμετέχει στην ΑΡ.ΕΝ.

Όργανο: Εργατική Αριστερά

Ιστορικά στοιχεία: Αν σας θυμίζει κάτι το σήμα, καλώς σας το θυμίζει. Διότι η/ο ΔΕΑ είναι διάσπαση (άλλοι/άλλες λένε απ’ τα «αριστερά», άλλοι/άλλες λένε απ’ τα «δεξιά», θα σας γελάσω) του ΣΕΚ, το 2002. Είναι γεγονός ότι κάθε ένας/μία εν τέλει συνεπής με την/τον κοινή λογική σεκίτης/τρια, θα ήθελε, μόλις αντιλαμβανόταν σε ποιον/ποια λάκκο με την/τον φάβα βρισκόταν να φύγει μακριά. Αλλά, για τον/την Θεό, όχι για να φτιάξει την/τον ΔΕΑ ! Δηλαδή εκεί που είχαμε ένα/μία ΣΕΚ, να μας προκύψουν δύο; (και που να δείτε παρακάτω πόσοι/πόσες κλώνοι/νες ξεφύτρωσαν).

Μόλις παρακολουθήσατε ένα τυπικό κείμενο (λεγόμενης) αριστερίστικης οργάνωσης με έμφαση στον «αντισεξισμό». Δεν καταλάβατε «γρί», λόγω του βλακώδους συντακτικού, που αλλάζει τα γένη σε κάθε άρθρο, αντωνυμία, επίθετο και ουσιαστικό; Δεν πειράζει, θα σας περάσει. Μάλλον είστε τριχωτοί, μαυριδεροί, «μικροτσούτσουνοι», κομπλεξικοί άντρες που δεν κατανοείτε την σημασία που έχει το «έμφυλο ζήτημα» σήμερα. Μια σημασία ίση (αν όχι μεγαλύτερη) με την αντιλαϊκή επίθεση, την φτώχεια, την ανεργία. Όταν σαν οργάνωση της «ριζοσπαστικής αριστεράς» αδυνατείς να κάνεις μια στοιχειώδη ιεράρχηση και πάνω απ’ την πείνα, την «λόρδα» που κόβει τον εργάτη βάζεις το δικαίωμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης της καμποτζιανής σαρανταποδαρούσας τότε αξίζεις μια μεγαλειώδη ριζοσπαστική «έμφυλη» μούντζα.

Βρισκόμαστε στο όχι μακρινό 2001. Στους κόλπους της άτυπης νεοτροτσκιστικής «τονικλιφικής» «διεθνούς» IST (International Socialist Tendency) μαίνεται ένας πόλεμος δίχως αρχές και τέλος. Οι δύο ναυαρχίδες του παγκόσμιου κλιφοτρoτσκισμού SWP (SocialistWorkers Party) Αγγλίας και ISO (Internationalist Socialist Organization) των ΗΠΑ είναι στα μαχαίρια. Το SWP λέει ότι πρέπει «να σταματήσουμε την αυτόνομη δράση και την στήριξη των ΠΑΣΟΚ κάθε χώρας και να κάνουμε αριστερή στροφή». «Αριστερή στροφή» λέγοντας, κρατήστε μικρό καλάθι. «Να σταματήσουμε την αυτόκεντρη ανάπτυξη και να μπούμε χύμα στις πλατιές αντικαπιταλιστικές οργανώσεις» όπου «αντικαπιταλιστικές» στην Αγγλία εννοούν τον Σύριζα-φάση (όπερ και εγένετο στο νησί-ντροπή της Ευρώπης, την Βρετανία με την δημιουργία του παλαιοπασοκικού-τσιπρο-δημαράς φάση μορφώματος «Respect»). Όλα αυτά διατηρώντας τους καραγκιοζίστικους ακτιβισμούς, τα φόρουμ, τις ντουντούκες και όλο το τσίρκο Medrano. Γιατί; Διότι η κλιφική «διεθνής» εκτιμούσε ότι «η δεκαετία του 2000 θα είναι η δεκαετία των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων» (τρικυμία εν κρανίω). Απ’ την άλλη οι Αμερικάνοι της ISO, που έχουν να δουν κίνημα στις ΗΠΑ από την εποχή του Ρούζβελτ και της ποταπαγόρεσης, κατεβάζουν μειοψηφική πλατφόρμα-καρότσα-νταλίκα (κάτι τέτοιο τελοσπάντων) η οποία συνοψίζεται στα εξής. «Τι χαζαμάρες είναι αυτά περί επαναστατικής περιόδου; Το καθήκον μας είναι να προχωρήσουμε αργά και μεθοδικά στην οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος που εν καιρώ θα κάνει την επανάσταση». Η ISO Αμερικής λοιπόν τον πετάει και μια φράξια στο ΣΕΚ τον πιάνει (τον παλμό) και διακηρύσσει την ανεξαρτησία της από το ΣΕΚ. Επικυρώνει την ανεξαρτησία της με γράμμα που στέλνει στην «Διεθνή»-σφραγίδα, την σημαδιακή, προσέξτε, ημερομηνία 25 Μαρτίου 2001, 180 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση. Όμως ο Παλαιών Πατρών Βρετανός (ΆλεξKαλίνικος, λες να ‘χει ελληνική ρίζα; αρχιγραμματέας του SWP) αρνείται να ευλογήσει την «επανάσταση», σε αντίθεση με τα γένια του. Και καθώς όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, η «Διεθνής»-καρικατούρα διαγράφει το αμερικάνικο κλιφόνι και διακόπτει κάθε σχέση με το φρέσκο ελληνικό. Μετά το σχετικό τριήμερο πένθος που τηρήθηκε, η ζωή πήρε τον δρόμο της. Για την ιστορία, η διάσπαση ΣΕΚ-ΔΕΑ έγινε περίπου σε κλίμακα 70%-30% από πλευράς μελών. Το 2004 η ΔΕΑ κοροϊδεύοντας ξετσίπωτα όλη την νεοτροτσκιστική οικουμένη, και ακυρώνοντας τους λόγους για τους οποίους διασπάστηκεμπαίνει με τα τσαρούχια στον Σύριζα. Ομοίως κοροϊδεύοντας την κοινωνία, το ΣΕΚ, ενώ το αδερφό κόμμα του είναι στον αντίστοιχο Σύριζα Βρετανίας, το ίδιο μπήκε σε αριστεριστικό «επαναστατικό» μόρφωμα (Ανταρσύα) καταγγέλλοντας τη ΔΕΑ ότι μπήκε σε «δεξιό-ρεφορμιστικό». Το αριστεροδεξι-ίστικο καραγκιοζιλίκι σε όλο του το μεγαλείο. Κάποια στιγμή το 2005 μια ομάδα ΔΕΑτζήδων αποχώρησε και σκάρωσε την Δημοκρατική Σοσιαλιστική Παρέμβαση (ΔΣΠ) η οποία δεν πολυκαίρισε καθώς προσχώρησε στην ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, μια κίνηση που (δεν) έκανε πάταγο.

Το 2006 αποχώρησε μια ομάδα και ίδρυσε τον πιο light (λάιτ) σχηματισμό «Κόκκινο», ο οποίος παρέμεινε στον Σύριζα. Τώρα, άμα σας πω ότι και από το «Κόκκινο» πρόπερσι αποχώρησαν 29 μέλη υπό τον ευρέως άγνωστο Γ. Σαπουνά και ίδρυσαν άλλη γκρούπα, θα νομίζετε ότι σας κάνω πλάκα. Ε, λοιπόν δεν σας κάνω ούτε πλάκα, ούτε ουλίτιδα, ούτε τερηδόνα. Το 2010 όσοι έφυγαν δημιούργησαν το γκρουπάκι ΑΠΟ (Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα) που επίσης παρέμεινε στον Σύριζα (κόβεται το συριζιλίκι; όχι. το καραγκιοζιλίκι; ούτε κι αυτό).

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Η ΔΕΑ λοιπόν προέκυψε από σεκίτες που «δεν βολεύονταν με λιγότερο ουρανό», από σεκίτες που δεν υπέκυψαν στην, αν έχετε τον θεό σας (εγώ δεν τον πολυέχω) «αριστερή στροφή» (!!!) του ΣΕΚ προς τα «πλατιά αντικαπιταλιστικά» (δηλαδή αεροχυμαδίστικα) σχήματα. Όχι μόνο απέρριψε την στροφή αυτή του ΣΕΚ αλλά την κατηγόρησε και για «δεξιά» στροφή. Συγκεκριμένα είπε ότι το ΣΕΚ μπαίνοντας χύμα σε ΕΑΑΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλοιώνει τον επαναστατικό χαρακτήρα (τον οποίο δεν είχε ποτέ αλλά ας μην ταράσσουμε τον ύπνο των δεατζήδων). Η ΔΕΑ όμως που αποφάσισε να κρατήσει τον «επαναστατικό χαρακτήρα» και να οικοδομήσει το «επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης» (και να φανταστείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που τα πιστεύουν όλα αυτά...) μπήκε στον Σύριζα. Α, όλα κι όλα, οι σεκίτες είναι απευθείας πασόκοι, οι δεατζήδες είναι με μεσολάβηση. Η ΔΕΑ (που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της) έχει ακριβώς ίδια (μα ίδια όμως;) ιδεολογία με το ΣΕΚ, τον νεοτροτσκισμό του Τόνι του Κλίφωνος («κρατικοκαπιταλιστικές» μπαρούφες). Πλην της ιδεολογίας, έχει και άλλα κοινά. Συμμετέχει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στα παζάρια με τους εργατοπατέρες, εγκλωβίζει με ακριβώς το ίδιον τρόπο τον κόσμο στην ουρά των ξεπουλημένων της ΓΣΕΕ, χρησιμοποιεί τις ίδιες ντουντούκες (μια οκτάβα πάνω, μια οκτάβα κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε) στις πορείες της.

Δομή-λειτουργία: Όμοια με την σεκίτικη επί το χυμαδέστερο. Διότι η ΔΕΑ έχει ένα δημοκρατικό συγκεντρωτισμό «μούφα». Και γιατί μούφα. Διότι «είναι θεμιτή η ύπαρξη και μάζωξη φραξιών πριν από κάθε συνδιάσκεψη, που όμως διαλύονται αυτόματα μόλις η συνδιάσκεψη αποφασίσει». Ένα οργανωτικό ανέκδοτο δηλαδή αφού κανείς δεν πρόκειται να πει, «εντάξει σύντροφοι, φραξιονίσαμε όσο φραξιονίσαμε αλλά τώρα τους ζυγούς λύσατε».

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Αν σας έλεγα ότι η ΔΕΑ κρατά ψηλά την σημαία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος τι θα λέγατε; Ότι έχω πιει δυο-τρία τσίπουρα και δεν ξέρω τι λέω. Και καλά θα κάνατε.

Η ΔΕΑ υπήρξε από τους πρωτεργάτες της λεγόμενης «Ενότητας της Αριστεράς» και του Σύριζα και σήμερα αποτελεί μία από τις βασικές συνιστώσες του. Επειδή όμως οι δεατζήδες δεν είναι δα και τίποτα «δεξιοί», ανήκουν μαζί με ΚΟΕ, ΚΕΔΑ στην κλίκα Αλαβάνου, δηλαδή στην αριστερή (με περίπου πέντε έως εφτά εισαγωγικά) πτέρυγα του. Τρέφουν βαθύ και ασίγαστο μίσος για τους κουβέληδες αλλά και τους εναπομείναντες κουβελικούς του Συνασπισμού (Παπαδημούλης και Σία), κρούουν κώδωνες (σε ποιόν, στον εαυτό τους;) για «δεξιές στροφές» Τσίπρα, για «ατολμίες» Συνασπισμού και άλλες καραμπινάτες βλακείες. Επιθυμούν «εμβάθυνση» του Σύριζα και τρίχες κατσαρές. Στην προσπάθεια εμβάθυνσης εντάσσεται και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» που συνέπηξαν με τον «σύντροφο Αλέκο».

Ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια των οργανώσεων που βρίσκεται σε παντοτινό έρωτα με την ΓΣΕΕ. Ανήκουν επίσης στον περιβόητο «αντισεξιστικό χώρο», και καταγγέλλουν σθεναρά όλους τους «φαλλοκράτες-σεξιστές» σαν την αφεντιά μου. Έχει ιδρύσει τη οργάνωση «Απελάστε τον Ρατσισμό» (κόπια του σεκίτικου ΚΕΕΡΦΑ) και συναγωνίζεται με το ΣΕΚ στο ποια έχει περισσότερους πακιστανούς ή μπαγκλαντεσιανούς συμπαθούντες. Διευκρίνιση προς αντιlaikostromaτικούς. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι κακό μια αυτοαποκαλούμενη «αριστερή» ομάδα να έχει σχέσεις με μετανάστες εργάτες στη χώρα μας, είναι όμως κακό να τους χρησιμοποιεί στα γκρουπουσκουλίστικα μικροπολιτικάντικα τερτιποπαιχνίδια της. Είναι αδερφή οργάνωση με το αμερικανικό «κόμμα» Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση (InternationalistSocialist Organization-ISO 9002)

Έχει δύναμη: από δω κι από ‘κει

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: Το ΚΚΕ είναι «σταλινικό» κόμμα (αυτό είναι μάλλον κομπλιμέντο, τίποτα αρνητικό έχετε να προσάψετε;)

Γνωστές «μούρες» (Πανελλαδικά): Αντ. Νταβανέλλος (φερόμενος και ως γραμματέας)

Γνωστές «μούρες» (Θεσσαλονίκη): Κάτι φουσκωτοί ΑΡΕΝίτες (αντίφαση)

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

Ερώτηση «Γιατί είστε τόσο σεξιστές;»

Απάντηση: «Δεν είμαστε «σεξιστές». Εσύ έχεις ανάγει, αναγάγει και αναγαγάγει την σεξουαλική σου προτίμηση σε μείζον θέμα που πρέπει να απασχολεί το προλεταριάτο ιεραρχικά το ίδιο με την φτώχεια και την αντιλαϊκή πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ και το κακό συναπάντημα»

Συνήθη Συνθήματα:

«Λιτότητα-Ανεργία-Σεξισμός, Αυτός Είναι ο Καπιταλισμός» (φιλάω σταυρό, είναι πραγματικό σύνθημα, υπάρχει και φωτογραφία)

Προτεινόμενα Συνθήματα: -

ΔΞ/ΔΑ

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 10/10 (γκαραντί)

Συμπερασματικά: Η ΔΕΑ αποτελεί ένα κακέκτυπο του ΣΕΚ, άλλωστε μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν το ίδιο κόμμα, κα η απομάκρυνσή τους δεν φαίνεται να τους έκανε σοφότερους. Ιδεολογικά είναι φορές του ίδιου χιλιοπαιγμένου έργου, του τροτσκισμού και μάλιστα στην πιο άθλια μορφή του. Πολιτικά ανήκει στα εξαπτέρυγα του Σύριζα, πιστός υπηρέτης του δεξιού οπορτουνισμού και εγκλωβιστής μαζών σε ΓΣΕΕ και τα τοιαύτα. Όποιος γλίτωσε από τα νύχια του ΣΕΚ καλό είναι να αποφύγει και τα δόντια της ΔΕΑ.

8. ΚΟΕ

Τι είναι τούτο: Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας

Νεολαία: -

Φοιτητική παράταξη: Αριστερά Σχήματα, συμμετέχει στην ΑΡ.ΕΝ.

Όργανο: Αριστερά !

Ιστορικά στοιχεία: Η ΚΟΕ δεν υπήρχε (από) ανέκαθεν. Τίποτα άλλωστε δεν υπήρχε από πάντα πλην της ύλης και της κίνησής της στον χρόνο. Επίσης η ΚΟΕ δεν φύτρωσε απ’ τη γη, σαν τον Κέκρωπα, τον πρώτο αυτόχθονα κάτοικο της Αθήνας, σύμφωνα με τον θρύλο. Τέλος, η ΚΟΕ δεν ήταν μια ζωή «ΚΟΕ», ήταν και αλλιώς. Καλωσήρθατε στον θαυμαστό κόσμο της ΚΟΕ.

Το 1982 το εξωκοινοβουλευτικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα, έχει τα μαύρα του τα χάλια. Οι πάλαι ποτέ κραταιές τροτσκιστικές, «μ-λ», «συσπειρωσιακές» οργανώσεις και κόμματα έχουν ήδη διαλυθεί ή βρίσκονται σε τροχιά διάλυσης, ενώ οι Iron Maiden κάνουν θραύση με το Number of the Beast. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία έχει παρασύρει σαν σίφουνας ότι κινείται. Το 1980 συνέρχεται το 2^ο Συνέδριο του ΚΚΕ (μ-λ) στο οποίο η πλειοψηφία (πρωτοστατούντων των σημερινών αρχικοετζήδων) ουσιαστικά εισηγείται την διάλυση του «κόμματος» διότι «το μ-λ και γενικότερα το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα περνάει κρίση, δεν ανταποκρίνεται, έχει κλείσει τον κύκλο του, δεν φτουράει, δεν, δεν, δεν κλπ». Και συνεχίζοντας προτείνει (προσέξτε εδώ υπερδεξιό οπορτουνισμό 19^ου αιώνα ανάμικτο με αγιορείτικο αναχωρητισμό υψηλής υποστάθμης) να σταματήσουν, λέει, την πολιτική δράση, και να στρωθούν στο ....διάβασμα (μα τον Χριστό, αυτή ήταν η πρόταση τους!) Δηλαδή, να μεταβληθεί το πρώην κόμμα τους σε φιλολογικό, πνευματικό, εκδοτικό, πολιτιστικό, εξωραϊστικό (και πράσινα άλογα) όμιλο, που «θα τα βάλει όλα κάτω» και θα ξεκινήσει πάλι απ΄ την αρχή, «τσούκου-τσούκου», με μελέτες, σεμινάρια, διαλέξεις, και διάβασμα, μα πολύ διάβασμα, την επαναξαναμανα-αναγέννηση του αριστερού και «τα πάντα-ολικού» κινήματος στην Ελλάδα. Όσο για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα (σαν και εμένα, τον αγέννητο τότε laiko stroma), άστους να κουρεύονται. Το 1981-82 η διάλυση του μικρού «μ-λ» αποτελεί γεγονός. Με τα πολλά (καραγκιοζιλίκια) τον Γενάρη του ’83 ιδρύεται η περιβόητη Α/συνέχεια (κάτι θα θυμίζει στους παλαιότερους, δεν μπορεί), τα μέλη της οποίας αποκτούν βέβαια, καμιά 15αριά βαθμούς μυωπίας απ’ το διάβασμα, προσβάλλονται όμως και από πλήθος καρδιαγγειακά νοσήματα από το πολύ καθησιό και την απόχη απ΄ την, έστω στρεβλή, έστω με «αριστερισμούς», ταξική πάλη (που καταντήσαμε, να παρακαλάμε αντιεπιστημονικά, και με καθυστέρηση 30 ετών τους τότε διαλυθέντες μουλάδες να παραμείνουν, τότε, στο, τότε, αριστερίστικό πόστο τους). Επειδή όμως αριστερισμός (έστω και πρωτόλειος δεξι-ισμός του κερατά εν έτει 1983) χωρίς αιμοδότη δεν υφίσταται, η Α/συνέχεια, μπαίνει, έτσι ψιλοχύμα στις τότε σιγά-σιγά επανασυγκροτούμενες Συσπειρώσεις, ή αλλιώς ΑΣΦ-Σ, διότι χωρίς φοιτηταριό, ο «αριστερισμός» (και ο αριστερισμός) παθαίνει μία αναιμία να την πω; αποξήρανση να την πω; αποστέωση να την πω; κάπως έτσι τελοσπάντων. Το συσπειρωσιακό φοιτητικό πάρτι τούτο δεν κρατάει πολύ καθώς το ‘88 η Α/συνέχεια σκαρώνει τα λεγόμενα «Αριστερά Σχήματα» (και αυτοί σχήματα; τι διάολο; γεωμετρία έχουμε;) και συνεχίζει έκτοτε εντός εκτός και επί τα αυτά των Συσπειρώσεων. Κάπως έτσι, με τούτα και με εκείνα και με την συνεργασία με το κεφαλαίο «Μ-Λ» το 2000 τα χρόνια περνάνε και η εκδοτική-ντεμέκ πολιτική ομάδα Α/συνέχεια εκδίδει, εκδίδει και επανεκδίδει Μαρξ, Λένιν, Μάο, Γκράμσι. Α, να μην το ξεχάσω, και Γιάννη Χοτζέα, τον ιδεολογικό γκουρού και συνιδρυτή της «ιστορικής» ΟΜΛΕ, αν θυμάστε. Το ’98, στη Α’ Συνδιάσκεψη της εν μέσω διακηρύσσει με πομπώδεις και κωμικοτραγικές βαρυγδουπίες την ανάγκη να μετεξελιχθεί επιτέλους σε «κομμουνιστική οργάνωση» με σκοπό «να Αλλάξει τα πράγματα στην Αριστερά» για να «Αλλάξει τα πράγματα και στην Χώρα». «Να γίνει», έλεγε η Α/συνέχεια, «η Α’ Συνδιάσκεψη, ορόσημο για όλη την Αριστερά και την Χώρα». Έγινε; Όχι, αλλά δεν πειράζει. «Υγεία» να υπάρχει «πάνω απ’ όλα» που λέει και η γιαγιά μου.

Ακολούθησε η συμμετοχή της «απ’ τα αριστερά» στο ντόπιο «Κοινωνικό Φόρουμ».Μάλιστα, γνωστός μου κοετζής καμάρωνε σαν «γύφτικο σκεπάρνι» που λέει και ο πατέρας μου για την συμμετοχή τους στο Φόρουμ ως «αντιιμπεριαλιστική συνιστώσα» (και γαμώ τις συνιστώσες να «ούμε»).

Φτάνοντας στο 2003 λοιπόν η Α/συνέχεια (της οποίας το όνομα βρίσκω παρεμπιπτόντως πολύ ενδιαφέρον από φυσικομαθηματικής, νευτώνειας και γαλιλέειας απόψεως, αλλά ατυχές από πολιτικής) μετονομάζεται (αλληλούια) σε «Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος» (σαν πολλοί «κομμουνιστές» μαζευτήκαμε, να αραιώνουμε) και (δεν) κάνει πάταγο. Η αλήθεια είναι ότιμετά την μετονομασία της γνώρισε μια ραγδαία, για τα εξωκοινοβουλευτικά μέτρα,οργανωτική ανάπτυξη (από ποσότητα καλά, από ποιότητα-βράσε ρύζι). Αρχίζει να εντείνει την φρασεολογία περί ενότητας και τα «μέλια» για το πόσο κρίμα είναι που όλοι εμείς οι γαμάτοι αριστεροί δεν είμαστε ενωμένοι κλπ. Το 2004 έρχεται η ώρα του «κεντρικού πολιτικού σκηνικού» και οι ιθύνοντες της ΚΟΕ αρχίζουν να ξερογλείφονται για θεσούλες βουλευτιλίκια και τα τοιαύτα. Προσεγγίζουν τον Συνασπισμό ο οποίος μόλις έχει φτιάξει τον ΣΥΡΙΖΑ, μπας και μπει στην Βουλή, και το ψιλοσκέφτεται για «αριστερή στροφή» κλπ. Για να μην φάνε όμως την «γιούχα» από την λοιπή «εξωκοινοβουλευτική αριστερά» σκαρφίζονται ένα πολιτικάντικο τερτίπι. Δηλώνουν μεν ότι στηρίζουν «τα πάντα όλα» τον Σύριζα (γιατί χρειάζεται η περιβόητη ενότητα κλπ.) αλλά δηλώνουν επίσης και ότι δεν συμμετέχουν στον Σύριζα γιατί θέλει κάτι μικροδιορθώσεις. Μικροδιορθώσεις; Έφτασέεεε-ι! Μετά την παραίτηση του γραβατωμένου «δεξιού» (και όντως δεξιού) Ν. Κωνσταντόπουλου από την προεδρία του Συνασπισμού, αναλαμβάνει ο αγραβάτωτος ξεκουμποπουκαμισάτος υπεραριστερός ενωτιστής Αλέκος Αλαβάνος. Τα κοινοβουλευτικά σάλια της ΚΟΕ πλέον δεν κρύβονται και η οργάνωση σαλταπηδάει με τα μπούνια στον Σύριζα γινόμενη η «κομμουνιστική συνιστώσα» του (άιντε-άιντεεεεεεε, το «χάσαμε» μου φαίνεται...). Έκτοτε η ΚΟΕ είναι ψυχή τε κε σώματι στον Σύριζα, είναι βασιλικότερη (συριζότερη) του βασιλέως (Συνασπισμού) που λέμε. Τον τελευταίο καιρό μετά την (όντως ανεξήγητη από αστικής μικροπολιτικάντικης απόψεως) αποχώρηση του Αλαβάνου απ’ την προεδρία του Συν-Σύριζα και τις «παλινδρομήσεις» Τσίπρα, η ΚΟΕ κάνει κάποια νερά, χωρίς βέβαια να τολμάει να «την κάνει» από τον Σύριζα (είναι πολλά τα λεφτά Άρη, όχι Βελουχιώτη, πάντως). Στα πλαίσια αυτά έχει προσκoλληθεί στον γραφικό πλέον Αλαβάνο με τον οποίο συγκρότησε το (μη) μεγαλειώδες «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» το οποίο στις τοπικές εκλογές Αττικής πέρασε μέχρι και ο Χάγιος της Ανταρσύας (ποιός; Αυτός! 1-0).

Βασικές ιδεολογικές θέσεις: Η ΚΟΕ έχει, πάνω-κάτω για τα προ του ’83 ζητήματαταυτόσημες θέσεις με τον «πατέρα» της, το μικρό «μ-λ» (παλινορθωμένος καπιταλισμός από το '56 στην ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ-κόμμα ρεβιζιονιστικό, η κίνα του μάο ήταν μια χαρά, η θεωρία των τριών κόσμων είναι «μούφα», η Ελλάδα-φουλ εξαρτημένη χώρα κλπ). Για την ακρίβεια λέει ότι η Ελλάδα όχι μόνο είναι φουλ εξαρτημένη χώρα κλπ. αλλά και ότι της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής επανάστασης χρειάζεται να προηγηθεί αντιιμπεριαλιστική, ίσως και εθνικοαπελευθερωτική, επανάσταση, ποιος ξέρει. Χμ, ενδιαφέρουσα γραφική βλακωδία εν έτει 2011. Για τα μετά του ’83 όμως ζητήματα έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον σύγχρονο δεξι-ισμό, για την ακρίβεια υπήρξε ένας από τους σκαπανείς της υπόθεσης του δεξι-ισμού στην Ελλάδα. Έχει κάνει μια τερατώδη ανάλυση του σημερινού γίγνεσθαι στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έχει η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός και το κακό συναπάντημα. Με βάση αυτή την ανάλυση είναι που «τσιμεντάρει» θεωρητικά και τα κολλητιλίκια με τον Συνασπισμό, τα συριζιλικια και τα μη πολύ αντι-ΕΕλίκια.

Είναι με λίγα λόγια ένα δεξι-ίστικο ΚΚΕ (μ-λ)? Χμ, και είναι και δεν είναι. Και αυτό διότι ο δεξι-ισμός, υπερισχύει κατά πολύ της «μουλοσύνης». Η ΚΟΕ κρατάει περισσότερο το παρελθόν της ως εικόνισμα και ως συναισθηματικό (και εξ αυτού ελάχιστα πολιτικό) όπλο για να επηρεάζει τους παλιούς μουλάδες ως «η αυθεντική συνέχει του μ-λ κινήματος», ως «το μ-λ κίνημα όπως πρέπει να είναι στην σύγχρονη εποχή», χωρίς «δογματισμούς» και «προσκόλληση στο παρελθόν». Γι’ αυτό και η ΚΟΕ πρωτοτυπώντας δεν λέει ότι είναι μαοϊκή οργάνωση (που είναι), ούτε αυτοπροσδιορίζεται ως «μαρξιστική-λενινιστική» οργάνωση (που τάχαμ δήθεν είναι). Αντιθέτως, υψώνοντας τον όρο επαναθεμελίωση σε νέα υψίπεδααναφέρει ότι ιδεολογία της είναι ο «επαναστατικός μαρξισμός» (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Με λίγα λόγια μια συγχρονότερη εκδοχή μαοϊσμού με οπορτουνισμό δεξιάς κοπής. Ή, πιο λιανά, «Μάο με Τσίπρα». Εντάξει, γράψτε λάθος, «Μάο με Αλαβάνο»

Δομή-λειτουργία: Στην ιστοσελίδα τους, φαίνεται να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Όμως, κάπου, κάπως, κάποτε (όπως στην Φρουτοπία) το φρούτο που λέγεται ΚΟΕ έχει, λέει, μία ντεμέκ «φράξια» μέσα του (φέρεται στην Πάτρα) που είναι «δυσαρεστημένη», λέει, από τον πολύ Σύριζα και θέλει την απεμπλοκή της ΚΟΕ απ’ αυτόν. Δεν έχω διασταυρώσει όντως την ύπαρξη της εν λόγω φράξιας αλλά, αν υπάρχει, πρέπει να είναι πολύ καταπιεσμένη διότι ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Η παρέμβαση των κοετζήδων θυμίζει σεκιτισμό, η μανιώδης πώληση της εφημερίδας τους «Αριστερά !» είναι βασικό μέλημα του μέσου κοετζή. Όμως τον μεγαλύτερο αποτροπιασμό, τον ένιωσα σε μια πανεκπαιδευτική (κοινή) πορεία στην Αθήνα, στο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα του 2006-07, όταν είδα μερικούς κοετζήδες με καδρόνι με αφίσα στην πλάτη, σαν κόπια του έσχατου σεκίτη ή δεατζή. Εκεί κάτι ράγισε μέσα μου. «Κρίμα», είπα (πιο) μέσα μου, «Κοετζήδες, «σταλινικοί» άνθρωποι (ανθρώποι, που λέει και η γιαγιά μου) με αφισέτα καδρονοκαρφωμένη στην πλάτη μαζί με σακίδιο; Μόνο οι ντουντούκες και οι κατσαρόλες λείπουνε». Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό μου. Απ’ την στεναχώρια, δεν έφαγα το βράδυ (πλην των χημικών). Από άποψη μεγέθους πρέπει, σύμφωνα με αλγεβρογεωμετρικούς προσδιορισμούς μεγάλης κλίμακας που έχω κάνει, χρησιμοποιώντας πειραματικά μαθηματικά και δοκιμαστικούς σωλήνες, να βρίσκεται στην τρίτη θέση, μεταξύ των αριστερίστικων οργανώσεων πίσω από ΝΑΡ και ΣΕΚ (αυτοί βέβαια λένε ότι είναι πρώτοι, αλλά... εδώ έλεγαν ότι «θα αλλάξουν την Αριστερά στην Ελλάδα», στο μέγεθος της γκρούπας τους θα κολλήσουν...

Πολιτικές θέσεις και δράση στο σήμερα: Ενότητα. Ενότητα. Ενότητα. Ενότητα το πρωί, με τον καφέ, το απόγευμα με το τσάι, το βράδυ, λίγο πριν τον ύπνο, με το γάλα. Ο λόγος; Μα φυσικά η Ενότητα της Αριστεράς με εισαγωγικά στο «ενότητα», στο «αριστερά» και στο «της» άμα λάχει. Η ΚΟΕ παλεύει (και θα συνεχίζει να παλεύει για πολύ ακόμα) για την«Ενότητα της Αριστεράς στην Ελλάδα». Ακουμπά το ιδεολόγημα της αυτό (αυτό δηλαδή της «ανάγκης» μελλοντικής ενότητας του ΚΚΕ με τον Συνασπισμό, για να μηνκοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας) στο ότι «ο κόσμος της Αριστεράς» είναι που λέει «γιατί δεν ενώνεστε;», μια εκτίμηση που δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά. Άσε που η «ενότητα» νεοσοσιαλδημοκρατών (Συνασπισμός) και κομμουνιστών (ΚΚΕ) είναι ένα ανέκδοτο από τα λίγα, εκτός αν ξανάρθουν οι Γερμανοί ή καλύτερα οι εξωγήινοι, που και πάλι «χλωμό» το κόβω.

Τα τσακάλια τη ΚΟΕ είναι μανούλες πάνω στην μονοθεματική ενότητα και κινηματική καπηλεία, μισό κλικ μόνο πίσω από το ΣΕΚ. Δημιούργησαν παλαιότερα τις λεγόμενες «Επιτροπές Ακρίβεια-Stop», ξεκόβοντας αίτιο-αποτέλεσμα, κουρελιάζοντας κάθε έννοια διαλεκτικής σχέσης κινήματος-συνειδητοποίησης μαζών και σπέρνοντας αυταπάτες για την επίλυση τέτοιων ζητημάτων στον καπιταλισμό. Το ίδιο κάνουν σήμερα πρωτοστατώντας στην μικροαστικής απόχρωσης αδιέξοδη κίνηση «Δεν Πληρώνω». Η ΚΟΕ βρίσκεται σαφώς στην ουρά της ΓΣΕΕ, αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πριν μερικά χρόνια σε μία «ενωτική» συγκέντρωση είχαν πετάξει στον Παναγόπουλο μερικά αυγουλάκια, κάνοντας του, μεταφορικά, την μούρη «κρέας» και στεναχωρώντας τον λιγάκι, που οι χειροκροτητές του υπήρξαν τόσο ασεβείς.

Παρά τις εκκλήσεις για ενότητα και την αγάπη που μοιράζει αφειδώς σε εσωκοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, διεξάγει αταλάντευτη διαπάλη με το ΚΚΕ (μ-λ) σχετικά με το ποιος είναι πιο πολύ με το ΚΚ Νεπάλ (μαοϊκό). Σοβαρά; Αμ τι; «ασόβαρα»; Μια διαπάλη που υπάρχει και εσωτερικά στο μαοϊκό αυτό κόμμα των Ιμαλαΐων, με την μία φράξια του να κάνει λόγο για προκαταρκτικό προμεταβατικό προστάδιο για τον Σοσιαλισμό και την άλλη να κάνει λόγο για προσταδιακή προφεουδαρχική προμετάβαση στον προκαπιταλισμό.

Έχει δύναμη: Έχει μια «άλφα» δύναμη στο φοιτηταριάτο (περνιούνται και για οι πιο σοβαροί της ΑΡΕΝ, σε σχέση με του μααστριχτάκηδες συνασπισμένους) έχει και πέντε-εφτά-δώδεκα-δεκαπέντε εργαζόμενους, με συνδικαλιστική παράταξη την «Ένωση Εργαζομένων» κάτι λίγους επιστήμονες, αυτά.

Στάση απέναντι στο ΚΚΕ: Το ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνεται την σημασία που έχει για τον λαό η ενότητα της Αριστεράς (είδες το άτιμο;)

Γνωστές «μούρες» (Πανελλαδικά): Ρινάλντι Ροδόλφος-Νικόλαος-Κωνσταντίνος του Γουλιέλμου (όχι δεν είναι ο Βασιλιάς της Ισπανίας, ο φερόμενος ως γραμματέας της ΚΟΕ είναι), ένας Ν. Γαλάνης και κάποιος Χρ. Κατσούλας (τον διαφήμιζαν κάποτε ως «νέο Τσίπρα», «αντι-Τσίπρα», ελπίζω μόνο να μην έχει καμιά σχέση με τον γνωστό σατανιστή το παιδί...)

Γνωστές «μούρες» (Θεσσαλονίκη): μα …ο Αλέκος απ΄ το ΤΕΙ !

Πιθανές παπάντζες απέναντι σε μέλη ΚΚΕ-ΚΝΕ:

Ερώτηση: «Μα, γιατί δεν ενωνόμαστε;»

Απάντηση: «Γιατί 1) Είσαστε με τον Τσίπρα, 2) Είσαστε με τον Τσίπρα και 3) Χαλόου??? Είσαστε με τον Τσίιιιπρααααα...»

Συνήθη Συνθήματα:

«Έξοδος απ’ την Ευρωζώνη»

«Εμπρός Λαέ, Μη σκύβεις το κεφάλι, με την Αριστερά, Ενότητα και Πάλη»

«Οσφυοκάμπτες» (κάποιος πρέπει να τραβήξει κανένα αυτί στο τμήμα μάρκετινγκ της ΚΟΕ...)

«Βουλευτές ΠΑΣΟΚ ! Καλύτερα να σας διαγράψει ο Γιωργάκης παρά ο λαός (τέτοια αφίσα-ντροπή ούτε το ΣΕΚ δεν τόλμησε να βγάλει…)

Προτεινόμενα Συνθήματα:

Βαθμός «Πασοκότητας», δηλαδή «Πόσο πασόκοι είναι;» : 9/10

Συμπερασματικά: Πρωτεργάτης του «καλοπροαίρετού» αντιΚΚΕδισμού, με το πρόσχημα των διαρκών «επιθέσεων» φιλίας προς το ΚΚΕ. Οι κοετζήδες δεν είναι χαζοί, ξέρουν ότι η ενότητα με τους νέου τύπου σοσιαλδημοκράτες του Συνασπισμού είναι κάτι πρακτικά ανέφικτο και συν τοις άλλοις πολιτικά αυτοχειριαστικό. Ζητούν την «ενότητα» αυτοί που έβαλαν τον Συνασπισμό στην Βουλή, εκεί που θα ξεψυχούσε και το λαϊκό κίνημα θα απαλλασσόταν από τον μεγαλύτερο αριστερό ανάχωμα της χώρας, από αυτούς που κάθε 15-20 χρόνια πασχίζουν να διαλύσουν το Κόμμα και να το κάνουν συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατική «σούπα» τύπου ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας για να καλύψουν τις ανανεωτικές αεροκοπανιστές ανησυχίες τους. Είναι απ’ τους μεγαλύτερους διασπορείς αυταπατών και «ανήσυχοι» χειροκροτητές της ΓΣΕΕ με αγωνιστικό μανδύα. Η ΚΟΕ είναι περισσότερο κατακριτέα από άλλες ομάδες του χώρου γιατί, θεωρητικά, δεν είναι τροτσκιστική, αγνωστικιστική, νεοαριστεροαυτόνομη, αλλά πλασάρεται ως πιο «αριστερή-μαχητική», περνιέται μάλιστα από τα αστικά ΜΜΕ και για ντεμέκ «σκληρή-σταλινική» συνιστώσα του Σύριζα, κάνοντας την έννοια σκληρότητα περίγελο. Το ότι τιμούν τον αγώνα του ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δεν τους σώζει, αλοίμονο αν μπορούσαν να «ισοφαρίσουν» την αναχωματική-ενσωματώσιμη δράση τους με κάτι τόσο αυτονόητο. Είναι απαράδεκτοι ακόμα και για τα μέτρα του μαοϊκού ρεύματος, όντας ασαφώς η «δεξιότερη- οπορτουνιστικότερη» οργάνωση του χώρου αυτού σήμερα και μία απ’ τις οπορτουνιστικότερες του συνόλου του «αριστερισμού» στην Ελλάδα.

Αυτό ήταν το 2^ο Μέρος του «Συντόμου Εγχειριδίου του Αριστερισμού στην Ελλάδα»

Παρακαλούνται τα μέλη των παραπάνω οργανώσεων και οι φίλοι αυτών, που θεωρούν ότι θίχτηκαν από το 2^ο τούτο μέρος του «Εγχειριδίου», να αποστείλουν σχετικό e-mail ώστε να τους αποστείλω με την σειρά μου φωτογραφίες μου, ώστε και αυτοί με την σειρά τους να έχουν την δυνατότητα να πετάνε βελάκια στην φάτσα μου ώστε να εκτονωθούν μην τυχόν τους ανέβει η πίεση και πάθουν τίποτα τέτοιες μέρες που έρχονται, που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι. Για την ακρίβεια το αντίθετο πρέπει να συμβεί, μάλλον πρέπει να μου κάνουν «τάμα» που τους κάνω τόση διαφήμιση, αλλά anyway.

υ.γ. Μ’ αρέσει που έκανα λόγο για «Σύντομο» Εγχειρίδιο. Άμα είναι έτσι τα «σύντομα», ποια είναι τα εκτεταμένα;

Μην χάσετε στις 78 Οκτωβρίου, το 3^ο Μέρος του πονήματος-υπερπαραγωγή-Μπεν Χουρ «Σύντομο (ντεμέκ) Εγχειρίδιο του Αριστερισμού στην Ελλάδα» με την παρουσίαση των 17 μικρότερων οργανώσεων (φαντασμάτων και λοιπών) με περιεκτικά στοιχεία για την ιστορική τους διαδρομή και την ύπαρξη τους σήμερα.

στις 78 Οκτωβρίου 2014...

Ο Αριστερισμός. Μέρος 3^ο. Οι Μικροί (και θαυματουργοί).

78 Οκτωβρίου 2014; Όχι, δα. Κάπου στον Ιούνιο (πρώτα ο Θεός).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο filolaiko

" ΑΡΙΣΤΕΡΑ"εισαι σεξυ ,εμπρος με τον Αλεξη