απο το Cogito ergo sum
Δεν είχα σκοπό να επανέλθω σε όσα έθιξα με το χτεσινό σημείωμά μου. Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δ' ιστολόγιον κελεύει, ειδικά αν τα σχόλια και οι παρατηρήσεις των αναγνωστών είναι καίρια, εύστοχα και σημαντικά.
Πάτρα, 5 Ιουνίου 2011: Οι "αγανακτισμένοι" στην πλατεία Γεωργίου Α' |
Εν πρώτοις, οφείλω να αποδεχθώ πλήρως την παρατήρηση ότι δίπλα στο ουσιαστικό ανυπακοήέπρεπε να προσθέσω την επιθετική μετοχή οργανωμένη. Μπορεί για μένα να πρόκειται απλώς περί "παράλειψης του αυτονόητου", πλην όμως αυτό δεν ισχύει για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η ανυπακοή έχει νόημα μόνον όταν είναι οργανωμένη, συνιστούν τα όσα έγιναν πριν πέντε καλοκαίρια με τους ανοργάνωτους "αγαναχτισμένους" στις πλατείες όλης της χώρας. Αν και επρόκειτο ίσως για την ογκωδέστερη και πλατύτερη εκδήλωση λαϊκής διαμαρτυρίας, δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες για να καταλήξει στις αξέχαστες εκλογές του 2012, μέσα από τις οποίες αφ' ενός μεν αναδείχθηκε η πιο σκληρή -ίσως- δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αφ' ετέρου δε νομιμοποιήθηκε κοινοβουλευτικά το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.