Και για χρόνια, διαβάζοντας την ιστορία της ανόδου στην
εξουσία των φασιστικών κομμάτων στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, η απορία πώς
πέτυχαν να κερδίσουν αν όχι την
υποστήριξη έστω και την ανοχή των
μεγάλων μαζών για τόσο μεγάλο διάστημα σκόνταφτε πάντα στην κατανόηση της
διαδικασίας ανάπτυξης και διάχυσης του φασισμού στην κοινωνία. Μέχρι αυτή την
τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης, που ακόμα κι αν τις ρίζες του
φασισμού δύσκολα τις αντιληφθήκαμε, όμως βιώνοντας γεγονότα ως συνέπειες διάχυσης φασιστικών
συμπεριφορών μας αποκαλύπτεται, εκ του
αποτελέσματος, και η διαδικασία
εκφασισμού μας. Ο οποίος δεν περιορίζεται σε μεμονωμένες συμπεριφορές μιας
ξαφνικής μεταμόρφωσης σε συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά εγκαθίσταται σε όλο τον κρατικό μηχανισμό με τους θεσμούς και
τα όργανά του και διαπερνά όλες τις
κοινωνικές εκδηλώσεις. Από την εισαγγελική αγόρευση στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όπου
η εισαγγελέας Αδαμαντία Οικονόμου επί
της ουσίας αθώωσε την εγκληματική οργάνωση απομονώνοντας το περιστατικό της
δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, μέχρι τα δημοσιογραφικά σχόλια που δικαίωναν,
χωρίς έρευνα πέραν των ανακοινωθέντων της αστυνομίας, την αστυνομική αυθαιρεσία και βία στο
περιστατικό στο Κουκάκι, είναι τρόποι που
συμβάλλουν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να ευδοκιμήσει ο φασισμός. Κι αυτοί δεν είναι
χθεσινοί.