Δεν υπήρχαν όλες οι παρατάξεις… Το πιο αριστερό κόμμα ήταν η Ένωση κέντρου, του Γ. Παπανδρέου, (του πάππου του νύν), που εν καιρώ ειρήνης, η συγκυβέρνηση του, το '52, εξετέλεσε το Μπελογιάννη.
Στον κυρίαρχο φόβο, ακριβώς δίπλα ήταν κι η «προβοκάτσια»... των καλπονοθευτικών συστημάτων της μη αναλογικής, των σκηνοθετημένων αντιπαλοτήτων, κλπ. κλπ. ... και μετά ήρθε η χούντα, (κι αυτή γέννημα των νικητών), μετά ο Καραμανλής, και η προβοκάτσια του ΠΑΣΟΚ, γέννημα των νικητών, και των υπερατλαντικών συμμάχων, (ο κυματοθραύστης της αριστερής βούλησης, μετά τη χούντα). Πάλι σκηνοθετημένες αντιπαλότητες Δεξιών ομοίων διαχειριστών.
Και κάθε φορά, τα διλλήματα, να έχουν στόχο την Αριστερά. Τη μια να μην ξανάρθει η Χούντα, την άλλη, να πάει η Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...Και σαν να μην έφτανε κι αυτό, ύστερα από τόσες κοροϊδίες, έρχονται κι οι παλιοί σύντροφοι και σε βρίζουν που δε συμφωνείς, να ψηφίσεις άλλους. Να βοηθήσεις πάλι άλλους.. Πάλι. Υπόσχομαι, πως μόλις κουραστώ κι εγώ, να πιστεύω, στο Σοσιαλισμό, και στον Προλεταριακό διεθνισμό, και μόλις σταματήσω να σιχαίνομαι την Ε.Ε., να ψηφίσω κάποιους άλλους... Για την ώρα μόνο ΚΚΕ... Μη μπαίνετε στον κόπο…
Παντελής Θαλασσινός